Wielka Brytania - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Niezwykła siedziba brytyjskiego parlamentu. Pałac Westminsterski – zabytkowy, neogotycki pałac w Londynie, w Wielkiej Brytanii; siedziba brytyjskiej Izby Gmin, Izby Lordów oraz urzędów z nimi związanych; zabytek I klasy od 1970 roku, w 1987 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Jego budowę rozpoczął Knut Wielki w 1016 roku. W XIII wieku stał się politycznym centrum angielskiej państwowości. Do 1512 roku służył jako siedziba monarchy. Od XIII stulecia obradował w nim Parlament. Został przebudowany w XVIII wieku w związku z ustanowieniem Królestwa Wielkiej Brytanii i związanym z tym powiększeniem aparatu administracyjnego. W 1834 roku spłonął w pożarze. Został odbudowany w latach 1840–1870 przez Charlesa Barry’ego przy współpracy z Augustusem Puginem. W latach 1940–1941 ucierpiał podczas nalotów niemieckich. Prace remontowe trwały od 1945 do 1950 roku. W latach 1981–1994 został poddany renowacji. Rozpoczęcie kolejnego gruntownego remontu, połączonego z odnowieniem wnętrz i wymianą instalacji, planowane jest na rok 2020.

Składa się z trzech skrzydeł. Najważniejsze pomieszczenia umiejscowione są w osi centralnej. W samym środku znajduje się Central Lobby, po obu jego stronach, w takiej samej odległości znajdują się sale posiedzeń Izby Lordów (Lords Chamber) oraz Izby Gmin (Commons Chamber). Na północnym krańcu znajduje się wieża Elizabeth Tower, określana również jako Big Ben. W przeciwległej części pałacu wznosi się Victoria Tower, której wierzchołek na wysokości 98,5 metra stanowi najwyższy punkt kompleksu.^[1]

Wspaniała twierdza z widokiem miasto. Zamek w Edynburgu – zamek w Edynburgu, jedna z najpotężniejszych i najstarszych fortec w Wielkiej Brytanii. Jest to symbol nie tylko samego Edynburga ale i całej Szkocji. Forteca znajduje się na szczycie monumentalnego skalistego wzniesienia w samym centrum miasta.

Historia pierwszych śladów fortyfikacji na górze zamkowej sięga IX wieku p.n.e. Większa część obecnych murów budowli pochodzi z XVI wieku, z godnym uwagi wyjątkiem w postaci Kaplicy Św. Małgorzaty z wczesnego XII wieku. Kaplica ta jest dziś najstarszym budynkiem w Edynburgu.

Edynburski Zamek jest jedną z niewielu obecnych twierdz, które posiadają swój własny garnizon wojskowy. Obecnie jest on jednak używany głównie podczas ceremonii oraz oficjalnych parad szkockiego wojska.^[4]

Łaźnie Rzymskie to dobrze zachowane termy w mieście Bath, Somerset, Anglia. Świątynia została zbudowana w tym miejscu w latach 60-70 n.e., w pierwszych dziesięcioleciach istnienia rzymskiej Brytanii. Jej obecność doprowadziła do rozwoju małej rzymskiej osady miejskiej znanej jako Aquae Sulis wokół tego miejsca. Łaźnie rzymskie - przeznaczone do publicznych kąpieli - były używane aż do końca panowania rzymskiego w Brytanii w V wieku n.e. Według kroniki anglosaskiej pierwotne łaźnie rzymskie legły w gruzach sto lat później. Teren wokół naturalnych źródeł był kilkakrotnie przebudowywany w okresie wczesnego i późnego średniowiecza.

Łaźnie Rzymskie zachowały się w czterech głównych obiektach: Święte Źródło, Świątynia Rzymska, Łaźnia Rzymska oraz muzeum, w którym przechowywane są artefakty z Aquae Sulis. Jednak wszystkie budynki na poziomie ulicy pochodzą z XIX wieku. Jest to jedna z głównych atrakcji turystycznych Wielkiej Brytanii, a wraz z Wielką Pijalnią odwiedza ją ponad 1,3 miliona osób rocznie. Zwiedzający mogą zwiedzać łaźnie i muzeum, ale nie mogą wchodzić do wody.^[7]

Historia na stacji kolejowej z 1830 roku. Muzeum Nauki i Przemysłu w Manchesterze (Anglia) prezentuje rozwój nauki, technologii i przemysłu, kładąc nacisk na osiągnięcia miasta w tych dziedzinach. Muzeum jest częścią Science Museum Group, pozawydziałowej instytucji publicznej Departamentu Cyfryzacji, Kultury, Mediów i Sportu, która w 2012 roku połączyła się z Narodowym Muzeum Nauki.

Znajdują się tu obszerne ekspozycje poświęcone transportowi (samochody, samoloty, lokomotywy kolejowe i tabor), energetyce (woda, elektryczność, silniki parowe i gazowe), kanalizacji i oczyszczaniu Manchesteru, włókiennictwu, komunikacji i informatyce.

Muzeum jest punktem kotwicznym Europejskiego Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego i znajduje się na terenie pierwszej na świecie pasażerskiej stacji kolejowej - Manchester Liverpool Road - otwartej w 1830 r. jako część linii Liverpool & Manchester Railway. Fronton dworca i magazyn z 1830 r. są wpisane na listę zabytków klasy I.^[8]

Wybitne malarstwo i sztuka dekoracyjna. Manchester Art Gallery, dawniej Manchester City Art Gallery, to publiczne muzeum sztuki znajdujące się przy Mosley Street w centrum Manchesteru. Główne pomieszczenia galerii zostały zbudowane dla towarzystwa naukowego w 1823 roku, a obecnie jej zbiory zajmują trzy połączone ze sobą budynki, z których dwa zostały zaprojektowane przez Sir Charlesa Barry'ego. Oba budynki Barry'ego są wpisane na listę zabytków. Budynek, który je łączy, został zaprojektowany przez biuro Hopkins Architects w wyniku konkursu architektonicznego zorganizowanego przez RIBA Competitions. Został on otwarty w 2002 roku po gruntownej renowacji i rozbudowie przeprowadzonej przez galerię sztuki.

Galeria Sztuki w Manchesterze jest otwarta siedem dni w tygodniu i wstęp do niej jest bezpłatny. Znajduje się w niej wiele dzieł o znaczeniu lokalnym i międzynarodowym, a jej kolekcja liczy ponad 25 000 obiektów. Według danych opublikowanych w kwietniu 2014 r. w ciągu roku muzeum odwiedziło ponad pół miliona osób.^[9]

Church Street to ulica w Liverpoolu, w Anglii, leżąca pomiędzy Bold Street na wschodzie i Lord Street na zachodzie. Jest to główna dzielnica handlowa Liverpoolu, a swoją nazwę wzięła od kościoła św. Piotra, który został zburzony w 1922 roku. Boczne uliczki na północ od Church Street prowadzą do Williamson Square, natomiast na południe, wzdłuż Church Alley, znajduje się wpisany na listę zabytków Bluecoat Chambers - najstarszy zachowany budynek w Liverpoolu. Przy Church Alley znajduje się również Athenaeum Liverpool, instytucja założona w XVIII wieku. Teren za sklepami po południowej stronie Church Street jest obecnie częścią kompleksu handlowego Liverpool One, który został otwarty w październiku 2008 roku po przebudowie dużej części obszaru kodu pocztowego L1.^[10]

Wielki budynek sztuki i historii naturalnej. Kelvingrove Art Gallery and Museum jest pierwszym założonym w Glasgow i Szkocji muzeum.

Od czasu renowacji jest to najbardziej popularne muzeum w Szkocji jak i w całej Wielkiej Brytanii poza Londynem. Muzeum położone jest w zachodniej części miasta, przy brzegu rzeki Kelvin. Naprzeciw znajduje się architektonicznie podobna Sala Kelvina, która została zbudowana w nawiązującym stylu kilkanaście lat później, na miejscu poprzedniej sali zniszczonej przez ogień. Konstrukcja Kelvingrove częściowo została sfinansowana przez dochody z Międzynarodowej Wystawy w Parku Kelvingrove w 1888. Galeria została zaprojektowana przez John W. Simpsona, otwarcie nastąpiło w 1901 roku. Budynek zbudowany jest w stylu hiszpańskiego baroku i zachowuje typową dla mieszkańców Glasgow tradycję używania czerwonego piaskowca. Kevingrove posiada jeden z najpiękniejszych zbiorów rękodzielnictwa i militariów na świecie oraz pokaźny zbiór malarstwa.

Obiekt zamknięto w 2003. Po renowacji otwarto Kelvingrove 11 lipca 2006. Ceremonii przewodniczyła Elżbieta II. Koszt prac wyniósł 28 milionów funtów.^[12]

Cornmarket Street to główna ulica handlowa i deptak w Oksfordzie w Anglii, biegnąca z północy na południe między Magdalen Street a Carfax Tower.

Na wschodzie znajduje się pasaż Golden Cross z małymi sklepami jubilerskimi i rzemieślniczymi na dziedzińcu, prowadzący do Covered Market. Na zachodzie znajduje się kryte centrum handlowe Clarendon Shopping Centre, które łączy się w kształcie litery L z Queen Street.

W 1999 r. Cornmarket został częściowo przekształcony w ulicę o ograniczonym dostępie. Ruch rowerowy jest dozwolony od 18:00 do 10:00. W 2002 roku została uznana za drugą najgorszą ulicę Wielkiej Brytanii w ankiecie przeprowadzonej wśród słuchaczy programu Today. Ocena ta była w dużej mierze spowodowana nieudaną próbą ponownego wyłożenia nawierzchni ulicy w 2001 roku. Granitowe kostki, które zostały ułożone na szeroką skalę, popękały, a wykonawca został postawiony w stan likwidacji. W 2003 roku ulica została ponownie wyłożona kostką brukową i zainstalowano nowe ławki, ale pojawiły się doniesienia o problemach budżetowych.^[13]

Średniowieczny budynek w gotyckim stylu. Bath Abbey to kościół parafialny Kościoła Anglii i były klasztor benedyktynów w Bath, Somerset, Anglia. Założony w VII wieku, został zreorganizowany w X wieku i przebudowany w XII i XVI wieku. Główne prace konserwatorskie zostały przeprowadzone przez Sir George'a Gilberta Scotta w latach 60-tych XIX wieku. George'a Gilberta Scotta. Jest to jeden z największych przykładów architektury gotyku prostokątnego w West Country. Średniowieczny kościół opactwa służył jako katedra biskupa. Po długich sporach między kościelnymi w Bath i Wells siedziba diecezji Bath i Wells została później skonsolidowana w katedrze w Wells. Wspólnota benedyktyńska została rozwiązana w 1539 roku podczas kasaty klasztorów.

Kościół ma kształt krzyża i może pomieścić do 1200 osób. Kościół jest czynnym miejscem kultu, odbywają się w nim także uroczystości państwowe, koncerty i wykłady. W piwnicach znajduje się muzeum dziedzictwa kulturowego.

Opactwo jest zabytkiem klasy I, szczególnie wyróżniającym się sklepieniem wachlarzowym. Znajdują się w nim pomniki wojenne miejscowej ludności oraz pomniki kilku znanych osób w postaci tablic ściennych i podłogowych oraz pamiątkowych witraży. Kościół posiada dwa organy i dziesięć dzwonów. Na zachodnim frontonie znajdują się rzeźby aniołów wspinających się do nieba po dwóch kamiennych drabinach, przedstawiających Drabinę Jakubową.^[17]

M Shed to muzeum w Bristolu w Anglii, znajdujące się na nabrzeżu Prince's Wharf obok Floating Harbour w dokowanej szopie tranzytowej zajmowanej wcześniej przez Bristol Industrial Museum. Nazwa muzeum wywodzi się od sposobu, w jaki port oznaczał każdą ze swoich szop. W M Shed można zobaczyć 3000 artefaktów i historii związanych z Bristolem, pokazujących rolę Bristolu w handlu niewolnikami, a także przedmioty związane z transportem, ludźmi i sztuką. Wstęp wolny.

Muzeum zostało otwarte w czerwcu 2011 r., a jego eksponaty przedstawiają życie i pracę w mieście. W pierwszym roku działalności nowe muzeum odwiedziło 700 000 osób.

Przed muzeum cumuje kolekcja zabytkowych jednostek pływających, wśród których znajduje się łódź strażacka z 1934 r. (Fire-float Pyronaut) oraz dwa holowniki (Mayflower, najstarszy zachowany na świecie holownik parowy, oraz John King, holownik spalinowy z 1935 r.).

W muzeum znajduje się sklep, miejsce do nauki i kawiarnia.^[22]

Bristol Museum & Art Gallery to duże muzeum i galeria sztuki w Bristolu, w Anglii. Muzeum znajduje się w Clifton, około 0,5 mili od centrum miasta. Jako część Bristol Culture jest prowadzone przez Radę Miasta Bristol i nie pobiera opłat za wstęp. Muzeum posiada status muzeum wyznaczonego, przyznany przez rząd krajowy w celu ochrony wybitnych muzeów. Wyznaczone kolekcje obejmują: geologię, sztukę wschodnią i historię Bristolu, w tym angielskie wyroby delftowe. W styczniu 2012 r. muzeum stało się jednym z szesnastu głównych muzeów partnerskich Arts Council England.

W muzeum znajdują się działy poświęcone historii naturalnej oraz archeologii lokalnej, krajowej i międzynarodowej. Galeria sztuki zawiera dzieła ze wszystkich epok, w tym wiele autorstwa artystów o międzynarodowej sławie, a także kolekcję współczesnych obrazów Bristolu.

Latem 2009 r. w muzeum odbyła się wystawa Banksy'ego, na którą złożyło się ponad 70 dzieł sztuki, w tym animatronika i instalacje; jest to największa wystawa artysty. Wystawa została przygotowana w tajemnicy i bez wcześniejszego rozgłosu, ale szybko zyskała światową popularność.

Budynek jest barokowy w stylu edwardiańskim i został uznany przez English Heritage za zabytek klasy II*.

Standardowe godziny otwarcia to: Od wtorku do niedzieli w godz. 10-17. Muzeum jest również otwarte w godzinach 10-17 w poniedziałki Bank Holiday oraz w poniedziałki podczas wakacji szkolnych w Bristolu.^[24]

Arnolfini to międzynarodowe centrum sztuki i galeria w Bristolu, w Anglii. Oferuje program wystaw sztuki współczesnej, występy artystów, wydarzenia muzyczne i taneczne, odczyty poezji i książek, rozmowy, wykłady i kino. Znajduje się tu również specjalistyczna księgarnia artystyczna i kawiarnia. Prowadzone są działania edukacyjne, a eksperymentalne prace z zakresu mediów cyfrowych są wspierane przez zasoby internetowe. Galeria jest gospodarzem festiwali.

Galeria została założona w 1961 roku przez Jeremy'ego Reesa i mieściła się w Clifton. W latach 70. przeniosła się na Queen Square, a w 1975 roku do obecnej siedziby - Bush House na nabrzeżu Bristolu. Nazwa galerii pochodzi od XV-wiecznego obrazu Jana van Eycka Portret Arnolfini. Arnolfini została odnowiona i przebudowana w 1989 i 2005 roku. Wśród artystów, których prace były wystawiane, są Bridget Riley, Rachel Whiteread, Richard Long i Jack Yeats. Wśród wykonawców znaleźli się Goat Island Performance Group, Philip Glass Ensemble oraz Shobana Jeyasingh Dance Company. Galeria zyskała nową publiczność w kwietniu 2010 roku, kiedy to została wybrana na gospodarza jednej z trzech debat wyborczych w 2010 roku.^[26]

Średniowieczna katedra w stylu gotyckim. York Minster – gotycka katedra położona w Yorku, w hrabstwie North Yorkshire w Anglii. Obok katedry w Kolonii jedna z największych katedr gotyckich w Europie Północnej. Jest siedzibą arcybiskupa Yorku, drugiego co ważności dostojnika w angielskiej hierarchii kościelnej; jest również ośrodkiem administracyjnym diecezji York.

Opiekę nad katedrą sprawuje specjalnie wybrany duchowny, który przyjmuje tytuł Dean of York (rolę tę obecnie pełni Keith Jones). Pełna nazwa kościoła w języku angielskim to The Cathedral and Metropolitan Church of St Peter in York (pol. Katedra i Metropolitalny Kościół pod wezwaniem św. Piotra w Yorku). Niektóre obrzędy sprawowane w katedrze uznaje się za anglokatolickie.^[32]

Słynny pałac regencyjny z muzeum. Royal Pavilion - była rezydencja królewska w Brighton, obecnie przekształcona w muzeum. Budynek ma formę pałacu zaprojektowanego w tzw. stylu indosaraceńskim, stanowiącym próbę połączenia neogotyku z architekturą charakterystyczną dla państwa Wielkich Mogołów. Styl ten był dość szeroko stosowany przez brytyjskich architektów pracujących w XIX-wiecznych Indiach, natomiast w Europie jest spotykany niezmiernie rzadko. Royal Pavilion uważany jest za jego najważniejszy przykład na Starym Kontynencie.

Pierwsza wersja pałacu została zbudowana na terenie dawnej farmy w dwóch etapach na przełomie XVIII i XIX wieku. Zleceniodawcą był książę regent, późniejszy król Jerzy IV. Książę cierpiał na dnę moczanową i lekarz zalecił mu, aby często przebywał nad morzem - mikroklimat wybrzeża miał dobrze służyć jego zdrowiu. Stąd wzięła się decyzja o budowy rezydencji w Brighton. Innym powodem miała być chęć dyskretnego - z dala od Londynu - spotykania się z jego ukochaną, Marią Anne Fitzherbert (książę nawet poślubił ją, lecz związek ten był nieważny z mocy brytyjskiego prawa, gdyż była ona katoliczką).

Obecny wygląd nadał pałacowi architekt John Nash w czasie przebudowy trwającej w latach 1815-1822. Przywołująca jednoznaczne skojarzenia z Indiami bryła budynku wyraźnie wyróżnia się na tle architektury centrum Brighton. Wnętrza urządzono mieszając elementy indyjskie, chińskie i pochodzące ze świata islamu.

W 1845 rząd postanowił o sprzedaży pałacu. Po długich pertraktacjach, w 1849 nabywcą zostały władze miejskie Brighton. W czasie I wojny światowej mieścił się tam szpital dla rannych żołnierzy z Indii i Karaibów. Nieopodal Brighton urządzono miejsce rytualnej kremacji i pochówku dla zmarłych w szpitalu hinduistów i sikhów.

Obecnie budynek stanowi muzeum, istnieje także możliwość wynajmowania go na konferencje i przyjęcia.^[34]

Dawne więzienie i mennica w zamku. Zamek w Yorku to kompleks warowny w mieście York w Anglii. Składa się z szeregu zamków, więzień, sądów i innych budynków, które zostały zbudowane w ciągu ostatnich dziewięciu wieków po południowej stronie rzeki Foss. Obecnie zniszczona wieża średniowiecznego zamku normańskiego jest powszechnie nazywana Wieżą Clifforda. Zbudowany na polecenie Wilhelma I w celu zdominowania dawnego miasta wikingów Jórvík, zamek przeszedł burzliwą historię, zanim stał się główną fortyfikacją z rozległą obroną wodną. Po wielkiej eksplozji w 1684 r., która sprawiła, że pozostałe umocnienia wojskowe nie nadawały się do zamieszkania, zamek York był wykorzystywany jako więzienie do 1929 r.

Pierwszy zamek typu motte and bailey powstał w tym miejscu w 1068 r. po podboju Yorku przez Normanów. Po zniszczeniu zamku przez buntowników i armię Wikingów w 1069 roku, zamek York został odbudowany i wzmocniony rozległymi zabezpieczeniami wodnymi, w tym fosą i sztucznym jeziorem. Zamek York stanowił ważną fortyfikację królewską w północnej Anglii.

W 1190 r. w pogromie w drewnianej twierdzy zamkowej zginęło 150 miejscowych Żydów; większość z nich popełniła samobójstwo, aby nie wpaść w ręce tłumu. Henryk III przebudował zamek z kamienia w połowie XIII wieku, tworząc zamek o unikalnym kształcie czworokąta, wsparty zewnętrznym murem przedzamcza i pokaźnym budynkiem bramnym. Podczas wojen szkockich w latach 1298-1338 zamek York był często wykorzystywany jako centrum administracji królewskiej w całej Anglii, a także jako ważna baza wojskowa.

W XV i XVI wieku zamek w Yorku popadł w ruinę i był coraz częściej wykorzystywany jako więzienie dla miejscowych przestępców i więźniów politycznych. Szacuje się, że do czasów Elżbiety I zamek stracił całą swoją wartość militarną, ale pozostał jako ośrodek władzy królewskiej w Yorku. Po wybuchu angielskiej wojny domowej w 1642 roku zamek York został wyremontowany i ufortyfikowany, odgrywając rolę w królewskiej obronie Yorku w 1644 roku przed siłami parlamentarnymi. Zamek York pełnił funkcję garnizonu do 1684 roku, kiedy to eksplozja zniszczyła wnętrze wieży Clifforda. Zamkowe podzamcze zostało przebudowane w stylu neoklasycznym w XVIII wieku jako centrum administracji hrabstwa Yorkshire i było wykorzystywane jako więzienie oraz więzienie dla dłużników. Reforma więziennictwa w XIX wieku doprowadziła do powstania w 1825 roku na terenie zamku nowego więzienia w stylu gotyku Tudorów, wykorzystywanego najpierw jako więzienie okręgowe, a następnie wojskowe, które zostało rozebrane w 1935 roku. W XX wieku ruiny Wieży Clifforda stały się znanym celem wycieczek turystycznych i pomnikiem narodowym; obecnie teren ten należy do English Heritage i jest otwarty dla zwiedzających. Pozostałe budynki służą jako Muzeum Zamku York i Sąd Koronny.^[35]

Kompleks budynków. The Royal Crescent to rząd 30 domów szeregowych ułożonych w półksiężyc w mieście Bath w Anglii. Zaprojektowany przez architekta Johna Wooda, Młodszego i zbudowany w latach 1767-1774, jest jednym z najwspanialszych przykładów architektury georgiańskiej w Wielkiej Brytanii i został wpisany na listę zabytków klasy I. Mimo że na przestrzeni lat wprowadzono pewne zmiany w poszczególnych wnętrzach, kamienna fasada w stylu georgiańskim pozostała taka sama, jak w momencie jej budowy.

Półksiężyc o długości 500 stóp (150 m) ma 114 kolumn jońskich na pierwszym piętrze i entablaturę w stylu palladiańskim powyżej. Był to pierwszy zbudowany półksiężyc domów szeregowych i przykład "rus in urbe" (wieś w mieście) z widokiem na park naprzeciwko.

Od czasu powstania półksiężyca, czyli od ponad 240 lat, w Royal Crescent mieszkało lub przebywało wiele znamienitych osób, a niektóre z nich zostały upamiętnione na specjalnych tablicach umieszczonych na odpowiednich budynkach. Spośród 30 kamienic na Półksiężycu 10 to nadal pełnowymiarowe kamienice, 18 zostało podzielonych na różnej wielkości mieszkania, jedna to muzeum Royal Crescent nr 1, a duży centralny dom pod numerem 16 to The Royal Crescent Hotel & Spa.^[36]

Rezydencja z ogrodem i ptakami. Harewood House Trust – pałacowa rezydencja znajdująca się w wiosce Harewood w West Yorkshire w Anglii. Dom znajduje się na liście Treasure Houses of England, dziesięciu najważniejszych zabytkowych domów w Anglii.

Dom został zaprojektowany przez architektów Johna Carrego i Roberta Adamsa a wybudowany w latach 1759–1771. Fundatorem był zamożny kupiec Edwin Lascelles, pierwszy Baron Harewood, który wzbogacił się na handlu niewolnikami i użyczaniu pożyczek plantatorom.

Dom gościł wielu znakomitych gości m.in. malarzy Thomasa Girtyna i Williama Turnera, którzy malowali budynek, jak i okolice na swoich obrazach.

Obecnie dom jest nadal siedzibą rodziny Lascelles a David Lascelles jest ósmym hrabią Harewood. Cała posiadłość jest zarządzane przez Harewood House Trusti i jest otwarta dla publiczności przez większość roku. W 2009 roku dom zdobył nagrodę dla największej ilości odwiedzających turystów w kraju.^[38]

The Great Western Arcade to zadaszony wiktoriański pasaż handlowy z listy Grade II, leżący pomiędzy Colmore Row i Temple Row w centrum Birmingham w Anglii.

Zbudowano go (1875-6) nad przekopem linii Great Western Railway na londyńskim końcu stacji Snow Hill. Przekop ten został zasypany w 1874 roku. Pierwotnie szerokotorowa linia Paddington biegła przez tunel, który zatrzymywał się na Temple Row, a następnie otwartym przekopem do stacji Snow Hill. W 1874 r. przekop został zadaszony, a na jego szczycie wybudowano Great Western Arcade, przy czym linia nowego "tunelu" została przesunięta nieco na północ od środka pasażu. Przedłużony tunel ma długość 596 jardów (545 m). Pasaż został zaprojektowany przez W. H. Warda z Paradise Street w Birmingham.

Na każdym końcu arkady znajdują się wejścia: to przy Temple Row jest ozdobne, w przeciwieństwie do nowoczesnej przeróbki przy Colmore Row, naprzeciwko wejścia na stację. Dach pasażu był pierwotnie przeszklonym półokrągłym sklepieniem kolebkowym z przeszkloną kopułą centralną, podobną do tej z Gallerio Vittoria Emmanuele w Mediolanie, która została zbudowana w tym samym czasie. Została ona zniszczona podczas II wojny światowej i zastąpiona nową. W arkadach, po obu stronach których znajdują się sklepy, umieszczono zegar, który wybija kwadranse na zestawie pięciu odsłoniętych dzwonów.^[44]

British Airways i360 to 162-metrowa wieża obserwacyjna na nabrzeżu w Brighton, East Sussex, Anglia, na lądowym końcu pozostałości West Pier. Wieża została otwarta 4 sierpnia 2016 roku. Z całkowicie zamkniętej kapsuły widokowej zwiedzający mogą podziwiać 360-stopniowe widoki na Brighton, South Downs i kanał La Manche.

British Airways i360 został zaprojektowany, skonstruowany, wyprodukowany i wypromowany przez zespół odpowiedzialny za London Eye. Atrakcja kosztowała 46 mln funtów, z czego 36 mln funtów sfinansowano z pożyczki Public Works Loan Board (PWLB), udzielonej przez radę miasta Brighton i Hove.

Projekt, znany wcześniej jako "Brighton i360", miał na celu przyciągnięcie 739 000 płacących klientów rocznie. Właściciel terenu, West Pier Trust, miał w 2014 roku nadzieję, że sukces i360 doprowadzi do odbudowy historycznego West Pier.^[46]

Deva Victrix, lub po prostu Deva, była twierdzą legionową i miastem w rzymskiej prowincji Britannia, w miejscu współczesnego miasta Chester. Twierdza została zbudowana przez Legio II Adiutrix w latach 70. n.e., gdy armia rzymska posuwała się na północ przeciwko Brygantynom, a w ciągu następnych kilkudziesięciu lat została całkowicie przebudowana przez Legio XX Valeria Victrix. Na początku III wieku forteca została ponownie przebudowana. Legion prawdopodobnie pozostał w twierdzy do końca IV lub początku V wieku, po czym przestała ona być użytkowana.

Wokół fortecy wyrosła osada cywilna, czyli canabae. Amfiteatr rzymski w Chester, położony na południowy wschód od twierdzy, jest największym znanym amfiteatrem wojskowym w Wielkiej Brytanii. Po odejściu Rzymian pozostała osada cywilna, która ostatecznie przekształciła się w dzisiejsze miasto Chester. Wokół rzymskiej Devy znajdowały się peryferyjne osady, w tym Boughton, źródło zaopatrzenia garnizonu w wodę, oraz Handbridge, miejsce, gdzie znajdował się kamieniołom piaskowca i sanktuarium Minerwy. Sanktuarium to jest jedyną w Wielkiej Brytanii rzymską świątynią in situ, wykutą w skale.

W twierdzy znajdowały się koszary, spichlerze, kwatera główna, łaźnie wojskowe oraz niezwykły eliptyczny budynek, który po ukończeniu mógł pełnić funkcję siedziby gubernatora Wielkiej Brytanii.^[47]

Parker's Piece to 25-hektarowy, płaski i kwadratowy teren zielony położony w pobliżu centrum Cambridge w Anglii, uważany przez niektórych za miejsce narodzin zasad gry w piłkę nożną. Dwie główne ścieżki piesze i rowerowe biegną tu po przekątnej, a pojedynczy słupek latarni na skrzyżowaniu jest potocznie nazywany Reality Checkpoint. Obszar ten jest ograniczony ulicami Park Terrace, Parkside, Gonville Place i Regent Terrace. Przepisy klubu piłkarskiego Uniwersytetu Cambridge zostały po raz pierwszy zastosowane na Parker's Piece i przyjęte przez Związek Piłki Nożnej w 1863 roku. "Obejmują one prawdziwe zasady gry z największą prostotą". Przepisy Cambridge wydają się być najbardziej pożądane do przyjęcia przez Związek".

Trawa jest koszona, a teren ten jest dziś znany przede wszystkim jako miejsce pikników oraz gry w piłkę nożną i krykieta, a także jako boisko do gry dla pobliskiego Parkside Community College. Targi odbywają się zwykle na bardziej szorstkim gruncie Midsummer Common.

W 1838 r. na Parker's Piece odbyła się uczta dla 15 000 gości z okazji koronacji królowej Wiktorii.^[48]