Hiszpania - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Pałac z 2000 komnat, zbrojownią, ogrodem. Pałac Królewski w Madrycie – zbudowany w XVIII wieku przez Filipa V Burbona. Zaprojektowany w stylu baroku przez włoskiego architekta Filippo Juvarę, który jednak umarł przed rozpoczęciem prac budowlanych. Wnętrza i otoczenie są utrzymane w stylu rokoko i klasycystycznym. Jest oficjalną rezydencją króla Hiszpanii, chociaż król Jan Karol I ani jego rodzina nie mieszkał w pałacu, a w mniejszym Palacio de la Zarzuela na przedmieściach Madrytu. Ma 2800 pomieszczeń, część z nich jest udostępniona dla turystów.

Stary Alkazar, siedziba Habsburgów spłonął 24 grudnia 1734 r. Nowa siedziba, życzeniem monarchów, miała być monumentalną budowlą wzorowaną na paryskim Luwrze. Pierwotny projekt Juvary okazał się zdaniem władców zbyt kosztowny. Juvara zmarł w 1736 r. nie mógł zatem przeprojektować siedziby. Zgodnie z życzeniem Juvary, prace nad zadaniem powierzono Sacchettiemu, który znacznie (do ok. 1/4) zredukował rozmiary budowli i jej koszty starając się jednocześnie zachować koncepcję Juvary. Od nowa zaprojektował elewację ogrodową, powiększył tarasy i zmienił wewnętrzną klatkę schodową. Pałac usytuowany na wysokim brzegu rzeki Manzanares został rozwiązany wokół wewnętrznego, kwadratowego dziedzińca, który otaczają loggie. Dolne rustykalne piętra stwarzają wrażenie solidnego cokołu, na którym wspierają się trzy kondygnacje o elewacjach utrzymanych w wielkim porządku. Elewacje zdobią ryzality (środkowy i boczne). Kopuła widoczna powyżej północnej elewacji przykrywa królewską kaplicę.

Konstrukcję kontynuowano w latach 1738-1755, a w 1764 po raz pierwszy w pałacu zamieszkał król Karol III Hiszpański.^[2]

Park z rzeźbionymi budowlami Gaudiego. Park Güell – duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie przy ulicy Olot, bocznej alei Santuari de la Muntanya, w północno-centralnej części miasta. Zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antoniego Gaudíego na życzenie jego przyjaciela Eusebiego Güella, przemysłowca barcelońskiego, który – zauroczony angielskimi „miastami-ogrodami” – przedsięwzięcie sfinansował. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji, obejmującym 60 działek na powierzchni ok. 20 ha w pobliżu tzw. Łysej Góry. Prace trwały w latach 1900-1914. Projektu tego Gaudí nigdy nie ukończył. Powstało jedynie pięć budynków: dwa pawilony po dwóch stronach głównego wejścia oraz trzy inne w samym parku. W jednym z nich od roku 1906 mieszkał sam Gaudí. W 1922 roku władze Barcelony wykupiły teren i przekształciły go w park miejski.

Park jest otoczony murem, zbudowanym z kamieni o nieregularnym kształcie. Znajduje się w nim siedem bram. Nad główną bramą znajdują się dwa medaliony ze słowami „Park” i „Güell”, ułożonymi za pomocą mozaiki trencadis – kawałków potłuczonych, ceramicznych płytek. Park składa się z wielu fragmentów zieleni, pociętych systemami krętych ścieżek, mostków i ciągami schodów. Najciekawszymi elementami parku są:

• Dawna brama wejściowa z kutego żelaza wraz z przyległymi do niej dwoma pawilonami, wzniesionymi w latach 1901-1902.
• Schody wejściowe do głównego pawilonu. Gaudí umieścił w nich trzy wysepki; pierwszej nadał formę groty, drugiej – węża na tle katalońskiej flagi – symbolu mądrości, na trzeciej jest rzeźba El Drac (kat. smok). El Drac w przewodnikach jest zwykle określany jako salamandra (mimo że jej nie przypomina). Według Zerbsta symbolizuje on raczej mitologicznego Pytona, czyli smoka będącego strażnikiem podziemnych wód. Za rzeźbą El Drac w Parku Güell jest zbiornik na deszczówkę.
• Sala Kolumnowa (tzw. Sala Stu Kolumn) – główny pawilon o wymiarach 86 × 40 m, który miał służyć za targ. Wbrew nazwie liczy jedynie 86 kolumn o wzorach antycznych, w których wnętrzach są specjalne kanały umożliwiające spływ wody z położonego nad pawilonem tarasu. Dach sali ma kształt falisty i ułatwia tym bardziej spływ deszczówki.
• Taras nad pawilonem kolumnowym przez architekta był nazywany teatrem greckim. Opasany jest wyjątkowo długą, wykładaną mozaiką ławką, która jest jednocześnie gzymsem pawilonu pod nim. Jej szczegółowy projekt dopracował Josep Maria Jujol.
• Dom, w którym mieszkał Gaudí (Casa-Museu Gaudí) nim przeprowadził się w pobliże Sagrada Familia. Mieści się tam muzeum artysty.

W 1969 roku wpisano park na listę narodowych dóbr kultury, a od 1984 roku obiekt znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[3]

Pałac w Granadzie, Hiszpania. Generalife – ogrody i pałac letni emirów Grenady z dynastii Nasrydów, położony w Grenadzie, w hiszpańskiej Andaluzji. Jest jednym z najstarszych zachowanych ogrodów mauretańskich. W 1984 roku kompleks został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Ponieważ Alhambra miała charakter oficjalnej rezydencji, konieczna była budowa letniego pałacu, w którym władcy mogliby znaleźć wytchnienie od codziennych obowiązków. Kompleks pałacowo-ogrody powstał za panowania Muhammada III, w latach 1302-1309 na miejscu dawnych sadów i pastwisk, na wzgórzu po północnej stronie Alhambry. Został przebudowany za panowania Ismaila I (1313-1324) w 1318 roku, pod nadzorem architekta Aben Walida. Władcy muzułmańscy, wznosząc kolejne budowle kompleksu, kierowali się pragnieniem stworzenia raju na ziemi.

W skład kompleksu wchodzi Patio de la Acequia, zamknięty orientalny ogród założony wzdłuż wąskiego, długiego basenu. Basen otaczają grzędy kwiatowe, krzyżujące się fontanny, kolumnady i dwa pawilony, jedyne, które zachowały się w Generalife do dzisiaj. Ogród uważany jest za najlepiej zachowany średniowieczny ogród w Al-Andalus. Jardín de la Sultana ("Ogród Sułtanki") nazywany również Patio de los Cipreses był miejscem spotkań Zorai, żony Abu I Hasana z jej kochankiem z rodu Abencerrajów, Hametem. Inne ogrody rozciągały się wokół budowli i pierwotnie pełne były drzew owocowych i łączek, na których pasły się domowe zwierzęta.

Pierwotnie pałac Generalife był połączony z Alhambrą krytym przejściem przecinającym wąwóz, który dzieli dwa kompleksy pałacowe.

Prace ogrodowe we współczesnych ogrodach rozpoczęto w 1931 roku. Zostały one zakończone przez Francisco Prieto Moreno w 1951 roku. Alejki wyłożono tradycyjnie otoczakami układającymi się we wzory mozaikowe. Białe kamienie pochodzą z rzeki Darro, zaś czarne z rzeki Genil.^[7]

Droga. Droga św. Jakuba, nazywana często także po hiszpańsku Camino de Santiago – szlak pielgrzymkowy do katedry w Santiago de Compostela w Galicji w północno-zachodniej Hiszpanii. W katedrze tej, według przekonań pielgrzymów, znajduje się ciało św. Jakuba Większego Apostoła. Nie ma jednej trasy pielgrzymki, a uczestnicy mogą dotrzeć do celu jednym z wielu szlaków.

Droga oznaczona jest muszlą św. Jakuba, która jest także symbolem pielgrzymów, i żółtymi strzałkami.

Istniejąca od ponad tysiąca lat Droga św. Jakuba jest jednym z najważniejszych chrześcijańskich szlaków pielgrzymkowych, obok szlaków do Rzymu i Jerozolimy. Według legendy ciało św. Jakuba przewieziono łodzią do północnej Hiszpanii, a następnie pochowano w miejscu, w którym dziś znajduje się miasto Santiago de Compostela.^[14]

Wysoki rzymski akwedukt ze 167 łukami. Akwedukt w Segowii jest jednym z najważniejszych i najlepiej zachowanych reliktów rzymskiej obecności na półwyspie Iberyjskim. Jest też symbolem Segowii, uwiecznionym nawet na herbie miasta.

Brak stosownej inskrypcji na attyce akweduktu uniemożliwia określenie z całkowitą pewnością jego wieku. Badacze umiejscawiają moment jego powstania na drugą połowę I i początki II wieku, w czasach cesarza Wespazjana lub Nerwy. W mrokach dziejów giną również początki samego miasta. Wiadomo jedynie, że okolica ta była zasiedlona przez Wakceów przed ich podbiciem przez Rzym.

Akwedukt w Segowii transportuje wodę z górskiego źródła Fuenfría, odległego od miasta o 17 kilometrów, położonego w pobliżu wsi La Acebeda. Woda zbierana jest najpierw w zbiorniku zwanym El Caserón (hiszp. Wielki dom, Chałupa), potem transportowana kamiennymi kanałami do drugiej wieży (Casa de Aguas, hiszp. Dom wody), gdzie jest odpiaszczana i klarowana. Następnie biegnie 728 m kanałem o nachyleniu 1% aż do szczytu wzniesienia Postigo (skaliste wzgórze, na którym wokół alkazaru osadzono miasto). Wcześniej jeszcze, na placu Díaz Sanz, konstrukcja zakręca gwałtownie w kierunku placu Azoguejo, na którym budowla prezentuje się w całej swej okazałości. W najwyższej części mierzy 28,5 m (przy prawie 6-metrowych fundamentach) i spoczywa na dwóch rzędach łęków wspartych na filarach. Cała konstrukcja składa się ze 167 łęków. Od momentu wejścia do miasta do placu Díaz Sanz akwedukt spoczywa na 75 pojedynczych łękach, następnie na 44 podwójnych i wreszcie na ostatnich czterech pojedynczych łękach. W pierwszym odcinku akweduktu znajduje się 36 ostro zakończonych łęków, zrekonstruowanych w XV wieku po zniszczeniu budowli przez muzułmanów w 1072 roku.

Wyższa kondygnacja to łęki o szerokości prześwitu 5,10 m, wsparte na kolumnach węższych i niższych niż te z niższej kondygnacji. Zwieńczeniem jest attyka, w której biegnie kanał transportujący wodę, o przekroju litery „U” i wymiarach 180 na 150 cm. Dolna kondygnacja, niwelująca nierówności terenu, to łęki o szerokości prześwitu 4,50 m wsparte na kolumnach zwężających się ku górze (wymiary u szczytu – 180 na 250 cm; wymiary u podstawy – 240 na 300 cm).

Całość zbudowana jest z granitowych bloków, połączonych bez zaprawy. Liczba bloków jest oceniana na 20 400. Ich objętość wynosi około 7500 m3, a masa 20 000 ton. Na trzech najwyższych łukach umiejscowiona była w czasach rzymskich tabliczka z literami z brązu z informacją o projektancie i dacie budowy. W górnej części akweduktu widać też dwie nisze, po jednej z każdej strony konstrukcji. Wiadomo, że w jednej z nich widniał niegdyś wizerunek Herkulesa egipskiego, zgodnie z legendą założyciela miasta. Aktualnie w niszach znajdują się wizerunki patronki miasta Matki Boskiej z Fuencisla (Virgen de la Fuencisla) oraz Św. Szczepana. Co roku 4 grudnia, w dzień Św. Barbary, patronki artylerzystów, których akademia znajduje się w Segowii, kadeci szkoły przystrajają wizerunek Matki Boskiej flagą.

W czasach Ferdynanda Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej doszło do pierwszej dużej rekonstrukcji akweduktu. Pracami zajął się przeor pobliskiego klasztoru, don Pedro Mesa. Odbudowano 36 łęków, dochowując dużej wierności oryginałowi. Wspomniane już wizerunki Matki Boskiej i Św. Szczepana umieszczono na akwedukcie później w XVI wieku.

Akwedukt jest najważniejszym zabytkiem architektonicznym miasta. Przez stulecia był wykorzystywany do transportu wody i prawdopodobnie dzięki temu przetrwał do dziś w tak dobrym stanie. W ostatnich latach ucierpiał poważnie z powodu zanieczyszczenia powietrza i drgań wywołanych intensywnym ruchem ulicznym. Rozpoczęto więc prace konserwacyjne, jednocześnie zakazując ruchu samochodowego w bezpośrednim sąsiedztwie budowli (plac Azoguejo stał się strefą tylko dla pieszych). Od 1985 roku akwedukt jest na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[16]

Odnowiony zamek z XII wieku. Alcázar w Segowii – budowla obronna wzniesiona na terenie starego miasta w hiszpańskiej Segowii, położona na skalnym wzniesieniu ponad zbiegiem rzek Eresma i Clamores, w pobliżu gór Sierra de Guadarrama.

Alcázar powstał jako twierdza, ale na przestrzenie lat pełnił także funkcje pałacu królewskiego, więzienia i siedziby szkoły artylerii. Początki jego budowy sięgają czasów panowania arabskiego, pierwsze wzmianki pochodzą jednak z roku 1120, czyli 32 lata po odzyskaniu miasta przez chrześcijan. Według badań archeologicznych wzgórze było używane już w czasach rzymskich.

Pierwsza ważna przebudowa miała miejsce w czasach Alfonsa VIII (1155-1214), który uczynił z twierdzy swoją siedzibę, wtedy zaczęły powstawać obecne kamienne mury obronne.

W czasach średniowiecza alcázar był ulubioną siedzibą władców Kastylii oraz jedną z ważniejszych twierdz w systemie obrony państwa. W 1258 roku Alfons X dokonał kolejnej przebudowy zamku segowijskiego, również panowanie Jana II przyniosło rozbudowę twierdzy, powstała wówczas tzw. Nowa Wieża.

W 1474 roku Segowia była miejscem koronacji Izabeli I na królową Kastylii, natomiast w 1469 roku w zamku segowijskim poślubiła ona Ferdynanda II Aragońskiego. Kolejna przebudowa miała miejsce po ślubie Filipa II z Anną Habsburg w 1570 roku, a siedemnaście lat później ukończony został ogród zamkowy.

Następnie zamek został opuszczony i przeznaczony na potrzeby więzienia, aż do czasu, gdy Karol III w 1762 roku utworzył w nim szkołę artylerii, która działała do pożaru 6 marca 1862, który uszkodził stropy. Już w 1882 roku zamek segowijski został odnowiony, a zniszczenia zostały naprawione. W 1896 roku Alfons XIII przekazał zamek ministerstwu wojny.

Obecnie zamek jest atrakcją turystyczną.^[19]

Najstarsza czynna rzymska latarnia. Wieża Herkulesa – latarnia morska, położona na przylądku na terenie miasta A Coruña w Hiszpanii. Jej wysokość to 49 albo 55 metrów. Jest jedyną zachowaną latarnią morską wzniesioną przez Rzymian i jest najstarszą działającą latarnią morską na świecie.

Została zbudowana przypuszczalnie za panowania cesarza Trajana (między 98 a 117 rokiem n.e.). Nosiła nazwę Farum Brigantium. Do XVI wieku zdążyła popaść w ruinę, ale w 1685 wznowiono jej działanie. Wieżę przebudowywano w 1790 i 1847 roku, z poszanowaniem dla oryginalnej konstrukcji. W latach 90. XX wieku odsłonięto fundamenty z czasów rzymskich.

Jedna z legend o budowie wieży opowiada, jak Herkules przybył tutaj po pokonaniu Geriona i zbudował wieżę w tym miejscu.

W 2009 roku Wieżę Herkulesa wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.^[21]

Mauretański pałac z 1328 r. i ogrody. Alcázar de los Reyes Cristianos, znany również jako Alcázar of Córdoba, to średniowieczny alkazar znajdujący się w historycznym centrum Kordoby, obok rzeki Gwadalkiwir i w pobliżu Meczetu-Katedry. Twierdza służyła jako jedna z głównych rezydencji Izabeli I Kastylijskiej i Ferdynanda II Aragońskiego.

Jest to budynek o charakterze wojskowym, którego budowę zarządził król Alfons XI Kastylijski w 1328 r., na miejscu wcześniejszych budowli (Alkazaru Umajjadów z okresu islamu, poprzedniej rezydencji gubernatora rzymskiego i urzędu celnego). Zespół architektoniczny ma stonowany charakter na zewnątrz i wspaniały wewnątrz, ze wspaniałymi ogrodami i dziedzińcami utrzymanymi w stylu mudéjar.

Od 1931 r. Alkazar jest uznawany za zabytek kultury. Stanowi część Historycznego Centrum Kordoby, które w 1994 roku zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.^[22]

Nowoczesny park nauki i kultury. Ciudad de las Artes y las Ciencias – kompleks obiektów kulturalno-rozrywkowych w hiszpańskiej Walencji o powierzchni całkowitej 350 000 m², otwarty 16 kwietnia 1998 r. zwany przez mieszkańców miasta „dzielnicą przyszłości”. Zaprojektowany przez jednego z najbardziej znanych miejscowych architektów Santiago Calatrava, przy współpracy Felixa Candela. Kompleks tworzą: centrum kulturalne i awangardowe budynki rozrywkowe. Mieści się tu największe w Europie oceanarium, a ponadto delfinarium, kino IMAX, restauracje i muzea. Centrum jest „miastem w mieście” składającym się z następujących obiektów:

• L’Hemisfèric – budowla architektoniczna o powierzchni całkowitej 13 000 m² otwarty 10 kwietnia 1998 r. Znajduje się tutaj planetarium, kino nadające filmy w formacie IMAX, można tu także obejrzeć spektakl laserowy.
• Museo de las Ciencias Príncipe Felipe (Muzeum Nauki) – muzeum XXI wieku, otwarte 13 listopada 2000 r. w którym eksponowane są najnowsze osiągnięcia nauki i techniki. Znajduje się tu gigantyczne wahadło Foucaulta oraz interaktywne wystawy naukowe, gdzie zwiedzający mogą brać czynny udział w eksperymentach.
• L’Umbracle – budynek w południowej części kompleksu, otwarty w 2001 r. liczący 320 m szerokości i 60 m długości, w skład którego wchodzi także dwupiętrowy parking dla samochodów osobowych (łącznie do 900) oraz autobusów (do 20). Zdobi go ogród porośnięty drzewami zawierający szeroką gamę roślin różnych gatunków.
• L’Oceanogràfic – największe oceanarium Europy o łącznej powierzchni 110 000 m² otwarte w 14 lutego 2003 r. Usytuowane jest tu 13 ekosystemów światowych mórz i 500 gatunków pływających zwierząt; zawiera m.in. także rekonstrukcje podziemnych krajobrazów, ogromne delfinarium i wyspy lwów morskich.
• El Palau de les Arts Reina Sofía – gigantyczna konstrukcja owalna zawierająca sceny zamknięte i na wolnym powietrzu, wystawiane są tu spektakle i koncerty sceniczne oraz grana jest opera.

XVIII-wieczny barokowy plac publiczny. Plaza Mayor w Salamance, w Hiszpanii, to duży plac znajdujący się w centrum Salamanki, wykorzystywany jako plac publiczny. Został zbudowany w tradycyjnym hiszpańskim stylu barokowym i jest popularnym miejscem spotkań. Na jego obrzeżach znajdują się restauracje, lodziarnie, sklepy turystyczne, sklepy jubilerskie i apteka, z wyjątkiem placu przed ratuszem. Jest on uważany za serce Salamanki i powszechnie uznawany za jeden z najpiękniejszych placów w Hiszpanii. Jest połączony z dzielnicą handlową Calle del Toro od północnego wschodu, Calle de Zamora od północy, restauracjami na Calle de Concejo od północnego zachodu, Calle del Prior i małą Calle de la Caja de Ahorros od zachodu, a także Plaza del Corrillo od południa.^[35]

Jardín Botánico Histórico La Concepción to angielski ogród krajobrazowy o ponad stu pięćdziesięcioletniej historii. Znajduje się przy północnym wjeździe do hiszpańskiego miasta Malaga. Jest to jeden z niewielu ogrodów z roślinami subtropikalnymi w Europie. Liczy ponad pięćdziesiąt tysięcy roślin, w tym dwa tysiące gatunków tropikalnych, subtropikalnych i autochtonicznych. Na szczególną uwagę zasługuje kolekcja ponad stu różnych gatunków palm, bambusów, roślin wodnych oraz ogród historyczny.

Pierwotnie była to posiadłość rekreacyjna rodziny należącej do wyższej burżuazji miasta, od połowy XIX wieku aż do 1990 roku, kiedy to stała się własnością publiczną. Rada Miasta Malagi powołała do zarządzania nim Miejski Zarząd Botaniczny "Ciudad de Málaga".^[36]

Katedra w Segowia, Hiszpania. Katedra w Segowii – katedra znajdująca się w Segowii, w Hiszpanii. Była budowana w latach 1525 – 1768 przez Juana Gil de Hontañóna, a praca była kontynuowana przez jego syna Rodrigo Gil de Hontañóna.

Ta katedra jest nazywana "Damą Katedr" (La dama de las catedrales españolas). Znajduje się ona w głównym placu miasta, Plaza Mayor.

Katedrę zbudowano w miejscu wcześniejszej, zniszczonej w wyniku powstania Comuneros. Katedra początkowo budowana była w stylu gotyckim, później w stylu renesansowym. Ze względu na wieloletnią budowę, wnętrza katedry ozdobione są według stylów różnych epok – począwszy od XV-wiecznego chóru, przez XVII-wieczne kaplice aż po XVIII-wieczną nastawę ołtarzową.^[38]

Muzeum w Saragossa, Hiszpania. Museo de Zaragoza – mieszczące się w Saragossie regionalne muzeum. Znajdująca się w nim kolekcja obejmuje sztuki piękne, ceramikę, archeolgię i etnologię. Eksponaty są wystawiane w czterech różnych budynkach.

Główną siedzibą muzeum (sztuki piękne) jest budynek zaprojektowany przez architektów Ricardo Magdalena i Julio Bravo. Budynek był inspirowany zabytkowym domem (Casa de los Zaporta) aragońskiego kupca i mecenasa Gabriela Zaporty. Pozostałe siedziby muzeum to Casa Pirenaica (zbiory etnologiczne) i Casa de Albarracín (ceramika). Sekcja archeologiczna znajduje się w Velilla de Ebro.

Kolekcja sztuki zawiera dzieła Francisca Goi (Hannibal zwycięzca po raz pierwszy spoglądający z Alp w kierunku Italii), Mariana Barbasana oraz artystów orientalnych.^[39]

Narodowe Muzeum Nauki i Techniki to hiszpańskie muzeum techniki zajmujące się promocją i ochroną technologii. Posiada kolekcję ponad 17 000 instrumentów naukowych, urządzeń technologicznych, pojazdów, maszyn i narzędzi przemysłowych od XVI wieku do czasów współczesnych.

Muzeum zostało założone 30 czerwca 1980 roku, a jego pierwsza siedziba została otwarta w 1997 roku w budynku starego dworca kolejowego Delicias w Madrycie, który dzielił pomieszczenia z Muzeum Kolejnictwa. Obecnie główna sala wystawowa muzeum znajduje się w La Coruña, otwarta 4 maja 2012 roku. Druga sala wystawowa znajduje się w Alcobendas (Madryt), otwarta 12 grudnia 2014 roku.

Wśród eksponatów wystawionych w La Coruña znajduje się prototyp "Mechanicznej encyklopedii", mechanicznego prekursora książki elektronicznej z 1949 r., autorstwa hiszpańskiej wynalazczyni Ángeli Ruiz Robles, soczewka Fresnela używana w latach 1857-1904 w latarni morskiej Tower of Hercules, pierwszy komputer przybyły do Hiszpanii, komputer IBM 650 zakupiony przez RENFE w 1959 r. oraz przednia część "Lope de Vega", Boeinga 747 należącego do Iberii, używanego w latach 1981-2003, samolotu, który przywiózł Guernikę do Hiszpanii we wrześniu 1981 r.^[40]

Kaplica w Oviedo. Święta Komnata w Oviedo to rzymskokatolicki, przedromański kościół w Oviedo, w Hiszpanii, zbudowany obok przedromańskiej Wieży San Miguel w katedrze miejskiej. Obecnie kościół zajmuje kąt pomiędzy południowym ramieniem transeptu katedry a boczną częścią krużganka.

Została zbudowana w IX wieku jako kaplica pałacowa dla króla Asturii Alfonsa II i kościoła San Salvador w Oviedo. Oprócz pełnienia funkcji kaplicy królewskiej, Komnata Święta została zbudowana w celu przechowywania klejnotów i relikwii katedry San Salvador w Oviedo, którą to funkcję pełni nadal 1200 lat później. Niektóre z tych klejnotów zostały podarowane przez królów Alfonsa II i Alfonsa III i są to niezwykłe złote artefakty z asturyjskiego okresu przedromańskiego, przywiezione z Toledo po upadku królestwa Wizygotów.

W związku z tym katedrę w Oviedo nazwano Sancta Ovetensis, ze względu na ilość i jakość relikwii znajdujących się w Cámara Santa (Święta Komnata). Święta Komnata pozostaje jedynym przykładem wczesnośredniowiecznego kompleksu. Została zbudowana jako pomieszczenie na relikwie, w którym przechowywano różne skarby związane z Królestwem Asturii (Krzyż Anielski, Krzyż Zwycięstwa, Skrzynia Agatowa, Arca Santa i Sudarium z Oviedo), przywiezione z Jerozolimy do Afryki, a po kilku przekładach ostatecznie złożone w Oviedo przez Alfonsa II Asturyjskiego.

W grudniu 1998 r. został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.^[46]