Oksford - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Cornmarket Street to główna ulica handlowa i deptak w Oksfordzie w Anglii, biegnąca z północy na południe między Magdalen Street a Carfax Tower.

Na wschodzie znajduje się pasaż Golden Cross z małymi sklepami jubilerskimi i rzemieślniczymi na dziedzińcu, prowadzący do Covered Market. Na zachodzie znajduje się kryte centrum handlowe Clarendon Shopping Centre, które łączy się w kształcie litery L z Queen Street.

W 1999 r. Cornmarket został częściowo przekształcony w ulicę o ograniczonym dostępie. Ruch rowerowy jest dozwolony od 18:00 do 10:00. W 2002 roku została uznana za drugą najgorszą ulicę Wielkiej Brytanii w ankiecie przeprowadzonej wśród słuchaczy programu Today. Ocena ta była w dużej mierze spowodowana nieudaną próbą ponownego wyłożenia nawierzchni ulicy w 2001 roku. Granitowe kostki, które zostały ułożone na szeroką skalę, popękały, a wykonawca został postawiony w stan likwidacji. W 2003 roku ulica została ponownie wyłożona kostką brukową i zainstalowano nowe ławki, ale pojawiły się doniesienia o problemach budżetowych.^[2]

Queen Street to ulica handlowa w centrum Oksfordu, w Anglii. Jest jednokierunkowa dla autobusów i taksówek, dwukierunkowa dla rowerzystów poza głównymi godzinami zakupów i zakazana dla samochodów. Biegnie na zachód od centrum Oksfordu przy Carfax. Tutaj sąsiaduje od północy z ulicą Cornmarket, od wschodu z High Street, a od południa z ulicą St Aldate's.

W połowie drogi, po stronie północnej, znajduje się wejście do Clarendon Centre, centrum handlowego. Na zachodnim krańcu znajduje się Bonn Square, nazwany tak na cześć niemieckiego miasta Bonn, z którym Oxford jest bliźniakiem, oraz Westgate Shopping Centre, gdzie dawniej znajdowała się stara brama miejska od strony zachodniej. Z tego miejsca na północ prowadzi ulica New Inn Hall. W pobliżu znajduje się kopiec zamku Oxford oraz dawne więzienie Oxford przy New Road, która prowadzi dalej na zachód w kierunku dworca kolejowego Oxford.

W XIII wieku ulica była znana jako Bailey ze względu na bliskość zamku. Ubijano tu bydło i sprzedawano mięso, dlatego ulica stała się później znana jako Butcher Row. Ubój zwierząt na tej ulicy został zakazany na mocy ustawy Oxford Mileways Act z 1771 r., a rzeźnicy przenieśli się na Covered Market. Ulicę nazwano Queen Street na cześć królowej Charlotty, żony króla Jerzego III, która odwiedziła Oksford w 1785 roku. Do końca XIX wieku znajdowało się tu wiele dwuspadowych i drewnianych budynków. Do 1932 roku przy ulicy znajdował się salon wystawowy firmy Morris Garages. W 1970 roku ulica została zamknięta dla pieszych. Budynki te zostały w większości zastąpione nowoczesnymi sklepami, takimi jak sklep Marks & Spencer po południowej stronie ulicy, zbudowany w latach 1975-8.^[5]

Magdalen Street to krótka ulica handlowa w centrum Oxfordu, w Anglii, na północ od oryginalnej bramy północnej w murach miejskich. Tradycyjnie nazwę ulicy wymawia się tak, a nie jak nazwę Kolegium, która jest zawsze.

Na południowym krańcu ulica Magdalen spotyka się z Cornmarket Street, która biegnie dalej na południe, Broad Street na wschodzie i George Street na zachodzie. Na północnym krańcu kontynuuje jako St Giles' na północy, a na zachodzie spotyka się z Beaumont Street. Na zachodzie znajdują się sklepy. Przy tej ulicy przez wiele lat mieścił się główny dom towarowy Oxfordu, Elliston & Cavell. Później stał się tam sklep Debenhams. Na północnym rogu Beaumont Street znajduje się Macdonald Randolph Hotel, powszechnie uważany za najlepszy hotel w Oksfordzie.

Na wschodzie znajduje się zabytkowy kościół St Mary Magdalen, który powstał w czasach saskich. Za nim znajduje się Magdalen Street East i Balliol College. Na północ od kościoła znajduje się Pomnik Męczenników, upamiętniający męczenników z Oxfordu.

Księgarnia Thorntona została otwarta przy Magdalen Street w 1835 r. i mieściła się tu do 1840 r., a następnie od 1853 do 1863 r.

Jarmark St Giles' Fair, odbywający się co roku na początku września, głównie w St Giles' na północy, rozciąga się na Magdalen Street. W latach 30. ubiegłego wieku poeta John Betjeman zauważył, że: Jest to największy jarmark w Anglii. Cała ulica St Giles', a nawet Magdalen Street przy Elliston i Cavell's aż do Pomnika Wojennego, na skrzyżowaniu dróg Woodstock i Banbury, jest pełna pokazów dziwactw, karuzel, spacerów z ciastami, biczów i fal czarownic.^[8]

Kościół Uniwersytecki Najświętszej Marii Panny to oksfordzki kościół położony po północnej stronie High Street. Jest to centrum, z którego wyrósł Uniwersytet Oksfordzki, a jego parafia składa się prawie wyłącznie z budynków uniwersyteckich i kolegialnych.

St Mary's posiada ekscentryczny barokowy ganek, zaprojektowany przez Nicholasa Stone'a, zwrócony w stronę High Street, oraz iglicę, która według niektórych historyków kościoła jest jedną z najpiękniejszych w Anglii. Na północy znajduje się Radcliffe Square, a na wschodzie - Catte Street. XIII-wieczna wieża jest dostępna dla zwiedzających za opłatą i zapewnia dobre widoki na serce historycznego miasta uniwersyteckiego, zwłaszcza na Radcliffe Square, Radcliffe Camera, Brasenose College, Oxford i All Souls College.^[9]

Częściowo zniszczony zamek normański. Oxford Castle to duży, częściowo zrujnowany normański średniowieczny zamek w zachodniej części centrum Oxfordu w Oxfordshire, Anglia. Większość oryginalnego, drewnianego zamku motte and bailey została zastąpiona kamieniem pod koniec XII lub na początku XIII wieku, a zamek odegrał ważną rolę w konflikcie Anarchii. W XIV wieku wartość militarna zamku zmalała, a miejsce to zaczęto wykorzystywać głównie do celów administracyjnych i jako więzienie. Obecnie uważa się, że zachowana prostokątna wieża św. Jerzego powstała przed pozostałą częścią zamku i jest wieżą strażniczą związaną z pierwotną saksońską zachodnią bramą miasta.

Większa część zamku została zniszczona w czasie angielskiej wojny domowej, a w XVIII wieku pozostałe budynki stały się lokalnym więzieniem w Oksfordzie. Od 1785 roku na tym terenie zbudowano nowy kompleks więzienny, który został rozbudowany w 1876 roku i przekształcony w HM Prison Oxford.

Więzienie zostało zamknięte w 1996 r. i przebudowane na hotel oraz atrakcję turystyczną. Średniowieczne pozostałości zamku, w tym mury obronne, wieża św. Jerzego i krypta, są zabytkami klasy I i znajdują się na liście zabytków.^[13]

XII-wieczna katedra słynnego kolegium. Katedra Chrystusa w Oksfordzie – katedra diecezji Oksfordu Kościoła Anglii.

Zbudowana jako kościół klasztorny zakonu Augustianów w połowie XII wieku. Na początku XIII wieku powstała iglica centralnej wieży. W połowie XIII wieku powstała kaplica Najświętszej Maryi Panny (Lady Chapel) jako północna nawa prezbiterium. Na początku XIV wieku powstała północna nawa boczna i Kaplica Łacińska (Latin Chapel). Około 1330 roku kaplica świętej Łucji (na wschód od południowego transeptu) została rozszerzona w stronę wschodnią. W późnym XV wieku powstało clerestorium i kamienne sklepienie prezbiterium. W latach 1524–1529 zachodni szczyt został zniszczony, aby zrobić miejsce dla kolegium Wolseya i został zbudowany mur między 4 kolumnami na zachód od skrzyżowania naw. Katedra była remontowana w latach 1629–1638 i restaurowana w 1856 roku. W roku 1870 roku generalna restauracja pod kierunkiem Gilberta Scottta, która obejmowała usunięcie zachodniej ściany, dodanie jednego przęsła nawy, zastąpienie wschodniego okna zrekonstruowanym oraz znaczną przebudowę południowej nawy bocznej. Świątynia posiada wiele zabytków, między innymi obraz rycerza.^[15]

Wielki Czworokąt, bardziej popularnie znany jako Tom Quad, to jeden z czworokątów Christ Church w Oksfordzie, w Anglii. Jest to największy czworokąt w Oksfordzie, o wymiarach 264 na 261 stóp. Chociaż jego budowę rozpoczął kardynał Wolsey w latach 1525-1529, nie zdążył jej ukończyć przed swoim upadkiem.

Wolsey planował budowę krużganka, ale wykonano tylko początki łuków na ścianach i wsporniki wystające na trawnik, które do dziś można zobaczyć na czworokącie. Główne wejście również pozostało nieukończone, nie wiadomo też, jak miał wyglądać dom bramny. Po około 150 latach, w latach 1681-1682, kiedy dziekanem był John Fell, dom bramny został uzupełniony o wieżę Tom Tower, zaprojektowaną przez Sir Christophera Wrena. Jest ona wpisana na Listę Dziedzictwa Narodowego Anglii (Grade I). Posąg królowej Anny na wieży Tom Tower góruje nad głównym wejściem do czworoboku.^[24]

Bate Collection of Musical Instruments to kolekcja historycznych instrumentów muzycznych, głównie do zachodniej muzyki klasycznej, począwszy od średniowiecza. Znajduje się na Wydziale Muzyki Uniwersytetu Oksfordzkiego w pobliżu Christ Church przy St. Aldate's.

Kolekcja jest otwarta dla publiczności i dostępna do badań naukowych po wcześniejszym umówieniu się. Obecnym kuratorem (od listopada 2017 r.) jest Andy Lamb, były podoficer, który służył w Królewskiej Artylerii i był trębaczem w zespole Junior Leaders podczas szkolenia jako Boy Soldier. W galerii często odbywają się imprezy i wystawy specjalne. Wystawiono ponad tysiąc instrumentów ważnych angielskich, francuskich i niemieckich twórców, ukazujących muzyczny i mechaniczny rozwój instrumentów dętych i perkusyjnych od renesansu do czasów współczesnych.

Kolekcja Klawesynów Michaela Thomasa; kilka instrumentów z Kolekcji Jeremy'ego Montagu; kompletny warsztat angielskiego smyczkarza Williama C Retforda, a także niewielka kolekcja smyczków stworzona ku jego pamięci; Kolekcja książek i nagrań Wally'ego Horwooda oraz inne instrumenty nabyte drogą kupna lub darowizny.

W 2015 r. ukazał się album "Voices From The Past, Vol. 2: Instruments of The Bate Collection".^[25]

Muzeum Pitt Rivers to muzeum prezentujące zbiory archeologiczne i antropologiczne Uniwersytetu Oksfordzkiego w Anglii. Muzeum znajduje się na wschód od Muzeum Historii Naturalnej Uniwersytetu Oksfordzkiego i można się do niego dostać tylko przez ten budynek.

Muzeum zostało założone w 1884 r. przez Augusta Pitta Riversa, który przekazał swoją prywatną kolekcję Uniwersytetowi Oksfordzkiemu pod warunkiem, że zostanie powołany stały wykładowca antropologii. Do dziś pracownicy muzeum są zaangażowani w nauczanie archeologii i antropologii na uniwersytecie. Pierwszym kuratorem muzeum był Henry Balfour. Drugim zastrzeżeniem zawartym w akcie darowizny było to, że należy zapewnić budynek, w którym będzie można przechowywać kolekcję i który nie będzie wykorzystywany do innych celów. Dlatego Uniwersytet zaangażował Thomasa Manly'ego Deane'a, syna Thomasa Newenhama Deane'a, który wraz z Benjaminem Woodwardem zaprojektował i zbudował trzy dekady wcześniej oryginalny budynek Muzeum Historii Naturalnej Uniwersytetu Oksfordzkiego, do stworzenia przylegającego budynku na tyłach głównego gmachu, w którym miałaby się mieścić kolekcja. Budowę rozpoczęto w 1885 roku, a zakończono w 1886 roku.

Pierwotna darowizna składała się z około 22 000 przedmiotów; obecnie ich liczba wzrosła do 500 000, a wiele z nich zostało przekazanych przez podróżników, uczonych i misjonarzy.

17 marca 2020 r. muzeum zostało zamknięte z powodu pandemii COVID-19, ale otwarto je ponownie 22 września 2020 r. W czasie zamknięcia postanowiono usunąć skurczone głowy, które wcześniej były wystawione. Głowy te były wystawione od lat 40.^[33]