Southampton - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ocean Village to wielofunkcyjna marina, dzielnica mieszkaniowa, biznesowa i rekreacyjna położona przy ujściu rzeki Itchen w Southampton, na południowym wybrzeżu Anglii. Pierwotnie było to miejsce, gdzie znajdowały się pierwsze działające doki w Southampton - "Outer Dock", który został otwarty w 1842 r. Obszar ten został przebudowany w 1986 r. i stał się mariną rekreacyjną, którą jest dzisiaj. Po okresie zastoju w rozwoju, spowodowanym recesją pod koniec XXI wieku, Ocean Village przeszło kolejną serię dużych, wielomilionowych projektów przebudowy. Obecne obiekty rekreacyjne obejmują kino, kawiarnie, winiarnie i restauracje.

Marina jest zarządzana i należy do Marina Developments Limited (MDL), oddziału brytyjskiej firmy Yattendon Investment Trust. Teren, dawniej wykorzystywany do obsługi statków handlowych, oferuje 375 miejsc przy kei, a basen jest wystarczająco głęboki, aby zapewnić możliwość cumowania wysokim statkom i dużym jachtom. W latach 1992, 1996 i 2000 odbywały się tu regaty jachtowe Global Challenge, a w 2011 r. wyruszyły stąd regaty Clipper Round the World Yacht Race. Do 2018 r. Ocean Village było także bazą Royal Southampton Yacht Club.

W kompleksie swoje biura ma wiele firm, w tym PricewaterhouseCoopers. Na terenie przystani znajduje się zabytkowy budynek Enterprise House, który pierwotnie był magazynem portowym, a obecnie został przekształcony w biura z obsługą.^[1]

Netley Castle to dawny fort artyleryjski zbudowany w 1542 lub 1544 roku przez Henryka VIII we wsi Netley w hrabstwie Hampshire. Stanowił on część królewskiego programu Device, mającego na celu ochronę przed inwazją z Francji i Świętego Cesarstwa Rzymskiego, a także bronił Southampton Water w pobliżu Solentu. Zamek posiadał centralną, kamienną wieżę z dwiema bocznymi platformami strzelniczymi i był obsadzony dziesięcioosobowym oddziałem. Został zlikwidowany podczas angielskiej wojny domowej i do 1743 roku był zarośnięty i popadał w ruinę. W XIX wieku posiadłość stopniowo przekształcano w prywatny dom, rozbudowując ją w stylu gotyckim, z ośmiokątnymi wieżami. W latach 1939-1998 był wykorzystywany jako dom opieki, aż do momentu, gdy wysokie koszty utrzymania doprowadziły do jego zamknięcia. Po przeprowadzeniu badań archeologicznych został przekształcony w dziewięć mieszkań. Zgodnie z prawem brytyjskim budynek jest chroniony jako zabytek klasy II*.^[2]

Muzeum SeaCity to muzeum w Southampton w Anglii, które zostało otwarte 10 kwietnia 2012 roku z okazji setnej rocznicy wypłynięcia RMS Titanic z miasta. Muzeum mieści się w części budynku centrum miasta, wpisanego na listę II*, w którym wcześniej znajdował się sąd i posterunek policji. W muzeum znajdują się dwie wystawy stałe - jedna poświęcona związkom Southampton z RMS Titanic, a druga roli miasta jako bramy do świata. Trzecia przestrzeń dla wystaw czasowych znajduje się w specjalnie wybudowanym pawilonie dobudowanym do centrum obywatelskiego. Kolejne etapy rozbudowy mogą jeszcze powiększyć przestrzeń wystawienniczą.

Muzeum zostało zaprojektowane przez Wilkinson Eyre, a głównym wykonawcą była firma Kier Southern. Budżet muzeum wynosił 15 milionów funtów, z czego około 5 milionów pochodziło z Heritage Lottery Fund, a resztę zapewniły Southampton City Council i Southampton Cultural Development Trust. Rada planowała sprzedaż dzieł z miejskiej kolekcji sztuki w celu sfinansowania muzeum, ale wycofała się z tego po napotkaniu znacznego sprzeciwu zarówno z miasta, jak i spoza niego.^[6]

Itchen Bridge to most nad rzeką Itchen w Southampton, w hrabstwie Hampshire. Jest to wysokopoziomowy most z dźwigarami skrzynkowymi. Znajduje się około mili od ujścia rzeki. Rozpiętość mostu wynosi 870 jardów, wysokość w najwyższym punkcie 92 stopy, a jego waga 62 000 ton. Most łączy drogę A3025 Portsmouth Road z Southampton. Został zbudowany w celu zastąpienia dawnego promu łańcuchowego, znanego jako Floating Bridge, który przekraczał rzekę w tym miejscu. Zespół niebieskich energooszczędnych świateł na moście jest widoczny z odległości do 5 mil w dół Southampton Water od mostu.

Most zyskał sławę jako miejsce samobójstw - od jego otwarcia w 1977 r. odnotowano ponad 200 domniemanych samobójstw, co skłoniło do wezwań do budowy środków zapobiegawczych na całej jego długości.^[7]

Zamek Calshot to fort artyleryjski zbudowany przez Henryka VIII na mierzei Calshot Spit, Hampshire, Anglia, w latach 1539-1540. Stanowił on część królewskiego programu Device, mającego na celu ochronę przed inwazją z Francji i Świętego Cesarstwa Rzymskiego oraz obronę Southampton Water na styku z Solent. W centrum zamku znajdowała się twierdza, otoczona murem kurtynowym i fosą. Początkowo był silnie uzbrojony, miał 16-osobowy garnizon i aż 36 dział artyleryjskich. Zamek był używany przez wiele lat, przetrwał w nienaruszonym stanie angielską wojnę domową i został gruntownie zmodernizowany w latach siedemdziesiątych XVII wieku. W XIX wieku zamek Calshot był wykorzystywany przez straż przybrzeżną jako baza do walki z przemytem. Jednak w 1894 roku obawy przed francuską inwazją sprawiły, że ponownie zaczęto go wykorzystywać jako fort artyleryjski: obok starszego zamku zbudowano dużą baterię nadbrzeżną, a na wodzie Southampton zbudowano wysięgnik, kontrolowany z zamku.

W czasie I wojny światowej zamek Calshot służył głównie jako baza dla samolotów morskich, wykorzystywanych do patroli przeciw okrętom podwodnym w kanale La Manche; jego działa zostały usunięte przed końcem wojny, prawdopodobnie do użytku we Francji. Baza lotnicza, nosząca wówczas nazwę RAF Calshot, rozrosła się w latach międzywojennych, goszcząc m.in. wyścigi lotnicze o Trofeum Schneidera. Wraz z wybuchem II wojny światowej Calshot zostało ponownie uzbrojone w obliczu możliwej inwazji niemieckiej. Po wojnie stacja była nadal używana, ale ponieważ samoloty wojskowe stały się przestarzałe, została ostatecznie zamknięta w 1961 roku. Po krótkim okresie użytkowania przez straż przybrzeżną, w latach 80. zamek został otwarty dla zwiedzających przez English Heritage. W 2010 roku zamek, przywrócony do wyglądu sprzed 1914 roku, odwiedziło 5 751 osób. Historic England uważa Calshot za "dobrze zachowany przykład" fortu króla Henryka.^[8]

Mury miejskie Southampton to ciąg struktur obronnych zbudowanych wokół miasta w południowej Anglii. Chociaż wcześniejsze osady rzymskie i anglosaskie wokół Southampton były ufortyfikowane murami lub rowami, późniejsze mury powstały wraz z przeniesieniem miasta na obecne miejsce w X wieku. Nowe miasto było bronione przez brzegi, rowy i naturalne zakola rzeki i wybrzeża. Normanowie zbudowali w Southampton zamek, ale nie podejmowali prób poprawy szerszej obrony miasta aż do początku XIII wieku, kiedy to rosnący dobrobyt Southampton jako ośrodka handlowego i konflikt z Francją zachęciły do budowy szeregu bram i kamiennych murów po północnej i wschodniej stronie osady.

W 1338 roku Southampton zostało najechane przez wojska francuskie; obrona miasta okazała się niewystarczająca, zwłaszcza wzdłuż nabrzeży na zachodzie i południu miasta. Edward III nakazał natychmiastowe ulepszenie murów Southampton, ale dopiero w latach sześćdziesiątych XIII wieku rozpoczęto poważne prace. W ciągu następnych dziesięcioleci miasto zostało całkowicie otoczone kamiennym murem o długości 2 km (1,25 mili), z 29 wieżami i ośmioma bramami. Wraz z pojawieniem się broni prochowej w latach 60. i 70. XIII wieku Southampton było jednym z pierwszych miast w Anglii, które zainstalowało nową technologię w istniejących fortyfikacjach i zbudowało nowe wieże specjalnie do umieszczenia w nich armat.

W XV wieku mury miejskie Southampton pozostały ważnym elementem obronnym, a budynki bramne były czasem wykorzystywane jako ważne obiekty miejskie, w tym jako miejski gildhall i więzienie. Od końca XVII wieku ich znaczenie stale malało, a w XVIII i XIX wieku mury powoli rozebrano lub zaadaptowano do innych celów. Proces ten trwał do początku XX wieku, aż w latach powojennych mury zostały uznane za ważny element historyczny Southampton. Od tego czasu prowadzone są prace konserwatorskie, a mury są obecnie promowane jako atrakcja turystyczna.^[12]

Solent Sky to muzeum lotnictwa w Southampton w hrabstwie Hampshire, wcześniej znane jako Southampton Hall of Aviation.

Przedstawia historię lotnictwa w Southampton, w rejonie Solent i w hrabstwie Hampshire. Szczególny nacisk położono na firmę lotniczą Supermarine z siedzibą w Southampton oraz jej najsłynniejsze produkty: wodnosamolot Supermarine S.6 i samolot Supermarine Spitfire, zaprojektowany przez R.J. Mitchella. Przedstawiono również wyścigi wodnosamolotów Schneider Trophy, które dwukrotnie odbyły się na Calshot Spit, oraz usługi łodzi latających, które działały na Solent. W grudniu 2019 r. latarnia morska Calshot Spit została przeniesiona obok muzeum, aby przekształcić ją w część muzealnej kawiarni. We wrześniu 2020 r. na teren muzeum przeniesiono 3 dawne tramwaje z Southampton, które mają zostać odrestaurowane przed wystawieniem ich na widok publiczny.

Budowę obecnego budynku rozpoczęto w 1983 roku, a zaprojektował go Barry Eaton, ówczesny architekt miejski. Otwarcie nastąpiło w 1984 roku.^[13]

Zamek Southampton znajdował się w mieście Southampton w hrabstwie Hampshire w Anglii. Zbudowany po podboju Anglii przez Normanów, znajdował się w północno-zachodnim rogu miasta nad rzeką Test, początkowo jako drewniana konstrukcja motte and bailey. Pod koniec XII wieku zamek królewski został w dużej mierze przebudowany na kamienny, odgrywając ważną rolę w handlu winem prowadzonym przez doki Southampton. Pod koniec XIII wieku zamek podupadł, ale groźba francuskich najazdów w latach 70. XIII wieku skłoniła Ryszarda II do podjęcia szeroko zakrojonej przebudowy. W rezultacie powstał potężnie broniony zamek, który jako jeden z pierwszych w Anglii został wyposażony w armaty. W XVI wieku zamek ponownie podupadł, a w 1618 roku został sprzedany spekulantom. Po wykorzystaniu go do różnych celów, w tym do budowy gotyckiej rezydencji na początku XIX wieku, teren został zrównany z ziemią i w znacznym stopniu przebudowany. W Southampton zachowało się tylko kilka elementów zamku.^[14]

The Medieval Merchant's House to odrestaurowany budynek z końca XIII wieku w Southampton, Hampshire, Anglia. Zbudowany około 1290 roku przez Johna Fortina, dobrze prosperującego kupca, dom przetrwał wiele wieków domowego i handlowego użytkowania w dużej mierze nienaruszony. Zniszczenia spowodowane przez niemieckie bomby w 1940 roku ujawniły średniowieczne wnętrze domu. W latach 80. XX wieku został on odrestaurowany, tak aby przypominał swój pierwotny wygląd, i przekazany pod opiekę English Heritage, aby służył jako atrakcja turystyczna. Dom jest zbudowany według średniowiecznego projektu o prostokątnym, wąskim planie, z poddaszem do przechowywania wina w stałej temperaturze i sypialnią na pierwszym piętrze, która wychodzi na ulicę, aby dodać dodatkową przestrzeń. Budynek jest ważny pod względem architektonicznym, ponieważ, jak podkreśla historyk Glyn Coppack, jest to "jedyny budynek tego typu, który przetrwał w znacznej części w formie, w jakiej został zbudowany po raz pierwszy".^[15]

St. Mary's Church, Southampton to kościół parafialny Kościoła Anglii i największy kościół w portowym mieście Southampton na południowym wybrzeżu Anglii. Jest to kościół macierzysty tego miasta, którego przodkowie sięgają pierwszych osad saksońskich z VII wieku, w tym ważna kolegiata z okresu europejskiego średniowiecza, poświęcona tej samej patronce. Jego imienia użyto w pobliżu przy nazwach głównych ulic oraz na Stadionie Mariackim, największym stadionie sportowym w mieście. Części kościoła pochodzą z lat osiemdziesiątych XIX wieku.

W 1914 r. dźwięk dzwonów kościelnych zainspirował piosenkę "The Bells of St. Mary's", nagraną w 1919 r. przez Frances Aldę, a następnie zaśpiewaną przez Binga Crosby'ego w filmie o tej samej nazwie.^[23]

Eling Tide Mill, położony na sztucznej grobli w Eling w hrabstwie Hampshire w Anglii, jest jednym z dwóch działających młynów pływowych w Wielkiej Brytanii. Drugim jest Woodbridge Tide Mill w Suffolk. Chociaż młyn jest wymieniony w Domesday Book z 1086 r., nie ma żadnych dowodów na to, że ma on jakikolwiek związek z obecnym młynem. Obecny młyn został odbudowany około dwieście lat temu po zniszczeniach spowodowanych przez sztorm w latach siedemdziesiątych XVII wieku. Eling Tide Mill jest centralnym punktem programu Eling Tide Mill Experience, który powstał w 2009 r., gdy młyn, pobliskie Totton & Eling Heritage Centre oraz trasy spacerowe przy Goatee Beach i Bartley Water zostały objęte tym samym zarządem i marketingiem. Jest to budynek zabytkowy klasy II*.^[24]

Southampton Cenotaph to pomnik z czasów I wojny światowej zaprojektowany przez Sir Edwina Lutyensa i znajdujący się w Watts Park w południowoangielskim mieście Southampton. Pomnik ten był pierwszym z kilkudziesięciu pomników Lutyensa, który został zbudowany w formie trwałej i miał wpływ na jego późniejsze projekty, w tym Cenotaph w Londynie. Jest to stożkowaty, wielopoziomowy pylon, którego zwieńczeniem jest seria zmniejszających się warstw, a następnie sarkofag z postacią żołnierza w pozycji leżącej. Z przodu znajduje się Kamień Pamięci w formie ołtarza. Na cenotafie znajdują się liczne detale rzeźbiarskie, w tym wydatny krzyż, herb miasta i dwa lwy. Z trzech stron wyryte są nazwiska zmarłych. Mimo podobnych kształtów, późniejsze cenotafy Lutyensa były znacznie bardziej surowe i prawie nie zawierały rzeźb. W projekcie wykorzystano abstrakcyjne, ekumeniczne elementy i uniesiono leżącego żołnierza wysoko ponad poziom oczu, nadając mu anonimowość.

Pomnik został odsłonięty podczas publicznej uroczystości 6 listopada 1920 r. Wkrótce potem pojawiły się obawy, że lista nazwisk na cenotafie jest niekompletna. Po kampanii prasowej udało się ustalić ponad 200 dalszych nazwisk, które ostatecznie zostały dodane do cenotafu. Pominięto nazwiska większości ofiar żydowskich, ponieważ społeczność żydowska była niezadowolona z faktu, że na pomniku widnieje krzyż chrześcijański. Na początku XXI wieku grawerunki na pomniku uległy znacznemu zniszczeniu. Zamiast wycinać je na nowo i uszkadzać konstrukcję kamienną, uzupełniono je serią szklanych paneli, na których umieszczono wszystkie nazwiska z cenotafu, a także nazwiska z II wojny światowej i późniejszych konfliktów. Panele zostały odsłonięte w 2011 roku. Pomnik jest zabytkiem klasy I, a jego stan poprawiono w 2015 r., gdy pomniki wojenne Lutyensa zostały uznane za kolekcję narodową.^[28]

Port w Southampton to port pasażerski i towarowy położony w środkowej części południowego wybrzeża Anglii. Nowoczesna era w historii Portu Southampton rozpoczęła się wraz z otwarciem pierwszego doku w 1843 roku. Od 1982 roku port należy do Associated British Ports i jest najbardziej ruchliwym terminalem rejsowym oraz drugim co do wielkości portem kontenerowym w Wielkiej Brytanii. Ze względu na wielkość ruchu portowego Southampton zalicza się do miast o średniej wielkości portów na świecie.

Port leży 10 mil (16 km) w głąb lądu, między zbiegiem rzek Test i Itchen a czołem szerokiej na milę podtopionej doliny, znanej jako Southampton Water. Ujście zatoki jest chronione przed skutkami złej pogody przez masę wyspy Wight, co zapewnia portowi osłonięte położenie. Dodatkowe zalety to gęsto zaludnione zaplecze i bliskość Londynu, a także doskonałe połączenia kolejowe i drogowe z resztą Wielkiej Brytanii, które omijają zatłoczony Londyn.

Średni zakres pływów wynosi około 5 stóp (1,5 metra), a dzięki "podwójnym pływom" w porcie woda podnosi się przez 17 godzin dziennie. Według operatora terminalu kontenerowego DP World Southampton umożliwia to największym kontenerowcom i statkom wycieczkowym dostęp do portu nawet przez 80% czasu. Efekt ten jest wynikiem przepływu pływów przez kanał La Manche: przypływ na jednym końcu kanału (Dover) występuje w tym samym czasie, co odpływ na drugim końcu (Land's End). W punktach położonych blisko środka występuje jedna wysoka woda, gdy fala pływowa przechodzi z lewej strony na prawą, a druga, gdy przechodzi z prawej strony na lewą. Żaden z nich nie jest tak wysoki jak ten na obu końcach.

Główne nabrzeża podzielone są na trzy obszary: Stary Dok u zbiegu rzek Test i Itchen, składający się z nabrzeży 20-49; Nowy Dok, znany jako Doki Zachodnie, zbudowany przez Koleje Południowe, składający się z nabrzeży 101-110; oraz Terminal Kontenerowy, składający się z nabrzeży 201-207. Terminal kontenerowy został zbudowany w całości na zrekultywowanym terenie, a nabrzeże 201 otwarto w 1968 roku.

Od tego czasu zmieniono nazwy miejsc postojowych w terminalu kontenerowym. Miejsca postojowe 207-204 są obecnie odpowiednio miejscami postojowymi SCT 1-4, a przebudowane miejsca postojowe 201/202 są obecnie miejscami postojowymi SCT 5.^[29]

Royal Victoria Country Park to park wiejski w Netley, w hrabstwie Hampshire w Anglii, nad brzegiem Southampton Water. Obejmuje 200 akrów dojrzałych lasów i trawiastych terenów parkowych, a także małą plażę żwirową.

Od 1863 do 1966 roku mieścił się tu Królewski Szpital Wiktorii. W 1969 roku teren został przejęty przez Radę Hrabstwa Hampshire, która otworzyła park dla publiczności w 1970 roku.

Ze szpitala pozostała jedynie kaplica, która pełni funkcję centrum dziedzictwa kulturowego, prezentującego historię szpitala. Znajduje się tam również 150-metrowa wieża widokowa, z której roztacza się widok na park i wody Southampton Water do Hythe, a w pogodne dni nawet do samego Southampton.

Na terenie parku znajduje się również biuro parku i herbaciarnia. Budynek, w którym się znajdują, został zbudowany ze 100 różnych rodzajów drewna z całej Wielkiej Brytanii i Imperium Brytyjskiego. Pierwotnie został zbudowany w 1940 roku przez YMCA w celu zapewnienia rozrywki, rekreacji i relaksu pracownikom i pacjentom szpitala.

Na terenie parku znajduje się również miniaturowa kolejka wąskotorowa Royal Victoria Railway, która ma długość ok. 1 mili.

Park jest domem dla dużej różnorodności fauny i flory.

Do parku można dojść pieszo ścieżką od stacji Netley. Na miejscu jest też duży parking.

Cmentarz wojskowy w Netley, położony na tyłach szpitala, przeznaczony głównie dla pacjentów, jest dostępny dla publiczności dzięki prywatnej ścieżce dla pieszych i zamykanemu ogrodzeniu ochronnemu, do którego klucz można otrzymać w sklepie obok herbaciarni. Wśród pochowanych tu osób znajduje się 636 członków personelu służb państw Wspólnoty Narodów, którzy zginęli w I wojnie światowej i 35 w II wojnie światowej. Ich groby są utrzymywane i rejestrowane przez Komisję Grobów Wojennych Wspólnoty Narodów (Commonwealth War Graves Commission), która opiekuje się także grobami wojennymi 69 Niemców i 12 Belgów z I wojny światowej oraz jednego polskiego żołnierza z II wojny.

Southampton Water to niezwykle ruchliwy szlak żeglugowy, na którym bazują kontenerowce i statki wycieczkowe, w tym Queen Mary 2.

W styczniu 2014 r. ogłoszono, że dotacja Heritage Lottery Fund w wysokości 102 tys. funtów zostanie wykorzystana na odrestaurowanie kaplicy i ujawnienie większej ilości szczegółów dawnego szpitala.^[31]