Manchester - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Historia na stacji kolejowej z 1830 roku. Muzeum Nauki i Przemysłu w Manchesterze (Anglia) prezentuje rozwój nauki, technologii i przemysłu, kładąc nacisk na osiągnięcia miasta w tych dziedzinach. Muzeum jest częścią Science Museum Group, pozawydziałowej instytucji publicznej Departamentu Cyfryzacji, Kultury, Mediów i Sportu, która w 2012 roku połączyła się z Narodowym Muzeum Nauki.

Znajdują się tu obszerne ekspozycje poświęcone transportowi (samochody, samoloty, lokomotywy kolejowe i tabor), energetyce (woda, elektryczność, silniki parowe i gazowe), kanalizacji i oczyszczaniu Manchesteru, włókiennictwu, komunikacji i informatyce.

Muzeum jest punktem kotwicznym Europejskiego Szlaku Dziedzictwa Przemysłowego i znajduje się na terenie pierwszej na świecie pasażerskiej stacji kolejowej - Manchester Liverpool Road - otwartej w 1830 r. jako część linii Liverpool & Manchester Railway. Fronton dworca i magazyn z 1830 r. są wpisane na listę zabytków klasy I.^[1]

Wybitne malarstwo i sztuka dekoracyjna. Manchester Art Gallery, dawniej Manchester City Art Gallery, to publiczne muzeum sztuki znajdujące się przy Mosley Street w centrum Manchesteru. Główne pomieszczenia galerii zostały zbudowane dla towarzystwa naukowego w 1823 roku, a obecnie jej zbiory zajmują trzy połączone ze sobą budynki, z których dwa zostały zaprojektowane przez Sir Charlesa Barry'ego. Oba budynki Barry'ego są wpisane na listę zabytków. Budynek, który je łączy, został zaprojektowany przez biuro Hopkins Architects w wyniku konkursu architektonicznego zorganizowanego przez RIBA Competitions. Został on otwarty w 2002 roku po gruntownej renowacji i rozbudowie przeprowadzonej przez galerię sztuki.

Galeria Sztuki w Manchesterze jest otwarta siedem dni w tygodniu i wstęp do niej jest bezpłatny. Znajduje się w niej wiele dzieł o znaczeniu lokalnym i międzynarodowym, a jej kolekcja liczy ponad 25 000 obiektów. Według danych opublikowanych w kwietniu 2014 r. w ciągu roku muzeum odwiedziło ponad pół miliona osób.^[2]

Oldham Street znajduje się w centrum Manchesteru i stanowi część historycznej dzielnicy miasta - Northern Quarter. Dzielnica Północna jest zdominowana przez budynki, które powstały przed II wojną światową.

Ulica biegnie od Piccadilly do Great Ancoats Street na obrzeżach Ancoats, za którą biegnie dalej na północ jako Oldham Road, droga A62. Ulica jest częścią Manchesteru, który znajduje się na wstępnej liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Po stronie wschodniej znajduje się Centralna Sala Metodystów.

Do lat 70. XX wieku Oldham Street stanowiła jeden z głównych obszarów handlowych centrum Manchesteru. Jednak po wybudowaniu w tym samym dziesięcioleciu dużego, krytego centrum Arndale Centre, większość znanych i długoletnich sklepów z górnej półki została zamknięta lub przeniesiona.^[4]

Heaton Park to park miejski w Manchesterze, w Anglii, o powierzchni ponad 600 akrów. Na terenie parku znajduje się neoklasyczny XVIII-wieczny dom wiejski Heaton Hall, wpisany na listę zabytków Grade I. Hala, przebudowana przez Jamesa Wyatta w 1772 roku, jest obecnie dostępna dla zwiedzających tylko okazjonalnie jako muzeum i miejsce imprez.

Heaton Park został sprzedany Radzie Miasta Manchesteru w 1902 roku przez hrabiego Wiltona. Na terenie parku znajduje się jedna z niewielu betonowych wież w Wielkiej Brytanii - Heaton Park BT Tower.

Park został odnowiony w ramach projektu milenijnego, realizowanego przez Heritage Lottery Fund i Radę Miasta Manchesteru, a jego koszt wyniósł ponad 10 mln funtów. Na jego terenie znajduje się 18-dołkowe pole golfowe, jezioro do pływania łódką, farma zwierząt, pole do gry w pitch and putt, golfowy driving range, lasy, ogrody ozdobne, obserwatorium astronomiczne, plac zabaw, pomnik papieski, obsługiwany przez wolontariuszy system tramwajowy i muzeum. Znajduje się tam jedyny w Manchesterze tor do gry w kręgle typu flat green, zbudowany na Igrzyska Wspólnoty Narodów w 2002 roku.^[6]

Corporation Street jest główną arterią komunikacyjną w centrum Manchesteru. Biegnie od ulicy Dantzic do skrzyżowania z ulicami Cross Street i Market Street. Główne budynki znajdujące się przy tej ulicy lub w jej sąsiedztwie to Arndale Centre, Exchange Square, The Printworks, Urbis i New Century Hall obok CIS Tower.

Po zbombardowaniu ulicy w 1996 roku przez Tymczasową IRA okolica została poddana przebudowie na dużą skalę. Obszar wokół Corporation Street był prawdopodobnym celem kilku planowanych ataków terrorystycznych, ostatnio w 2009 roku. Aby zmniejszyć to zagrożenie, w godzinach 1100-1900 ulica jest częściowo zamknięta dla pieszych na odcinku między Market Street a Withy Grove. Zainstalowano szereg pachołków, które umożliwiają dostęp tylko uwierzytelnionym pojazdom służb ratunkowych i autobusom.^[7]

Miejsce kultu o średniowiecznym rodowodzie. Katedra w Manchesterze – kościół-matka anglikańskiej diecezji Manchesteru. Siedziba biskupa i miejski kościół parafialny.

Główny korpus katedry w dużej mierze powstał podczas urzędowania Jamesa Stanleya (naczelnika w latach 1485-1506) i reprezentuje styl Perpendicular Style. Stanley był przede wszystkim odpowiedzialny za wstawienie późnośredniowiecznych drewnianych mebli, m.in. lektorium, stalle w prezbiterium i dach nawy głównej, który jest podparty przez aniołów z pozłacanymi instrumentami. Średniowieczny kościół został gruntownie odnowiony, odrestaurowany i rozbudowany w epoce wiktoriańskiej, i ponownie po uszkodzeniu przez bombę w XX wieku. Katedra jest jednym z piętnastu budynków w Manchesterze, znajdujących się na liście zabytków Wielkiej Brytanii.^[9]

Urząd władz lokalnych w Manchesterze. Ratusz w Manchesterze to wiktoriański, neogotycki budynek miejski w Manchesterze, w Anglii. Jest to uroczysta siedziba Rady Miasta Manchesteru i mieści wiele wydziałów władz lokalnych. Budynek wychodzi na Albert Square od północy i St Peter's Square od południa, a Manchester Cenotaph znajduje się przed jego południowym wejściem.

Ratusz, zaprojektowany przez architekta Alfreda Waterhouse'a, został ukończony w 1877 roku. W budynku znajdują się biura i wielkie sale ceremonialne, takie jak Wielka Sala, którą zdobią imponujące murale Forda Madoxa Browna ilustrujące historię miasta. Przy wejściu i w Sali Rzeźb znajdują się popiersia i posągi wpływowych postaci, takich jak Dalton, Joule i Barbirolli. Na zewnątrz dominuje wieża zegarowa, która wznosi się na wysokość 85 m (280 stóp) i mieści dzwon zegarowy Great Abel.

W 1938 r. ukończono dobudowę ratusza, który jest połączony dwoma krytymi mostami nad ulicą Lloyd. Ratusz został uznany za budynek zabytkowy klasy I 25 lutego 1952 r.^[10]

Manchester Cenotaph to pomnik wojenny znajdujący się na placu Świętego Piotra w Manchesterze w Anglii. Manchester spóźnił się z zamówieniem pomnika z czasów I wojny światowej w porównaniu z większością miast brytyjskich; rada miejska zwołała komitet ds. pomników wojennych dopiero w 1922 roku. Komitet szybko osiągnął cel, jakim było zebranie 10 000 funtów, ale znalezienie odpowiedniej lokalizacji dla pomnika okazało się kontrowersyjne. Preferowana lokalizacja na Albert Square wymagałaby usunięcia i przeniesienia innych rzeźb i pomników, co spotkało się ze sprzeciwem miejskich organizacji artystycznych. Kolejnym wyborem były Ogrody Piccadilly, teren już wcześniej przeznaczony pod ewentualną galerię sztuki i bibliotekę, ale ze względu na chęć szybszej realizacji pomnika komitet pomnikowy zdecydował się na Plac św. Teren w obrębie placu został zakupiony przez Radę Miejską w 1906 roku jako miejsce dawnego kościoła św. Piotra, którego zapieczętowane krypty grobowe pozostały nietknięte i oznaczone nad ziemią kamiennym krzyżem pamiątkowym. Piotra, w których pozostały zapieczętowane krypty grobowe z nietkniętymi pochówkami, oznaczone nad ziemią kamiennym krzyżem pamiątkowym.

Po wybraniu lokalizacji pierwotnie zaproponowano wybór architekta w drodze otwartego konkursu, ale komitet ds. pomnika został skrytykowany w lokalnej prasie, gdy zastrzegł sobie prawo do unieważnienia decyzji niezależnego rzeczoznawcy. W związku z tym podkomisja zwróciła się bezpośrednio do Sir Edwina Lutyensa, który w ciągu kilku tygodni opracował wariant swojego projektu londyńskiego Cenotaphu. Pomnik składa się z centralnie umieszczonego cenotafu i Kamienia Pamięci, otoczonego bliźniaczymi obeliskami - wszystkie te elementy są charakterystyczne dla dzieł Lutyensa. Podwyższone stopnie po obu stronach Kamienia Pamięci stanowią skierowane na wschód trybuny dla grupy kolorowej w paradach pamięci. Cenotaf zwieńczony jest podobizną poległego żołnierza i ozdobiony płaskorzeźbami korony cesarskiej, herbu Manchesteru oraz napisami upamiętniającymi zmarłych. Konstrukcje, wzorowane na architekturze klasycznej, wykorzystują raczej abstrakcyjne, ekumeniczne kształty niż jawną symbolikę religijną. Przedkładając projekt, Lutyens stwierdził, że przewiduje pozostawienie krypt i krzyża na swoim miejscu, ponieważ cenotaf mógłby stanąć na fundamentach dawnej wieży kościelnej, a krzyż służyłby do "konsekracji miejsca", natomiast na samym cenotafie nie byłoby wyraźnej symboliki religijnej.

Pomnik został odsłonięty 12 lipca 1924 r. przez hrabiego Derby w asyście pani Bingle, lokalnej mieszkanki, której trzej synowie zginęli na wojnie. Koszt budowy wyniósł 6 940 funtów, a pozostałe fundusze przeznaczono na łóżka szpitalne.

W 2014 r. władze miasta Manchester zdemontowały pomnik i zrekonstruowały go w północno-wschodnim narożniku placu św. Piotra obok ratusza w Manchesterze, aby zrobić miejsce dla rozbudowanej sieci tramwajowej Metrolink. Jest to obiekt klasy II*, a w 2015 r. organizacja Historic England uznała Cenotaph w Manchesterze za część krajowej kolekcji pomników wojennych Lutyensa.^[15]

Obiekt sportowy o międzynarodowej sławie. Old Trafford to boisko do krykieta w Old Trafford, Greater Manchester, Anglia. Został otwarty w 1857 roku jako siedziba Manchester Cricket Club, a od 1864 roku jest siedzibą Lancashire County Cricket Club. Od 2013 roku jest znany jako Emirates Old Trafford ze względu na umowę sponsorską z liniami lotniczymi Emirates.

Old Trafford to drugi po The Oval najstarszy obiekt testowy w Anglii, na którym w 1884 roku odbył się pierwszy test Ashes. Obiekt ten gościł Puchar Świata w Krykiecie pięć razy (1975, 1979, 1983, 1999 i 2019). Old Trafford jest rekordzistą pod względem największej liczby rozegranych meczów Pucharu Świata (17) i największej liczby rozegranych półfinałów (5). W 1956 roku angielski kręglarz Jim Laker po raz pierwszy zdobył 10 bramek w pojedynczym meczu, zdobywając 19 bramek przy 90 biegach - jest to rekord w kręglarstwie, który nie ma sobie równych w krykiecie testowym i pierwszej klasie. W 1990 roku 17-letni Sachin Tendulkar zdobył 119 punktów w meczu z Anglią, co było pierwszym z jego 100 międzynarodowych wieków. W 1993 roku podczas Testu Popiołów na Old Trafford, leg-spinner Shane Warne pokonał Mike'a Gattinga "piłką stulecia". W 2019 roku Nowa Zelandia pokonała Indie w półfinale Pucharu Świata po niesławnym wyrzuceniu MS Dhoniego, co okazało się jego ostatnim międzynarodowym meczem. W 2020 roku stadion został wykorzystany jako jeden z dwóch, obok Ageas Bowl, obiektów objętych ochroną biologiczną podczas tournée z udziałem Indii Zachodnich i Pakistanu, które były regulowane ze względu na pandemię COVID-19.

Po tym, jak Old Trafford utraciło status stadionu testowego w 2009 roku, przeprowadzono szeroko zakrojoną przebudowę obiektu w celu zwiększenia pojemności i modernizacji obiektów, w ramach której odrestaurowano pawilon i stworzono The Point - wartą 12 milionów funtów trybunę z widokiem na boisko.^[17]

84 Plymouth Grove, obecnie znany jako Elizabeth Gaskell's House, to muzeum domu pisarza w Manchesterze. Wpisana na listę II* neoklasyczna willa była rezydencją Williama i Elizabeth Gaskellów od 1850 roku do ich śmierci odpowiednio w 1884 i 1865 roku. Po śmierci Elizabeth i Williama domostwo Gaskellów nadal zajmowało willę. Śmierć córki Elizabeth Gaskell, Margaret Emily "Meta" Gaskell, w 1913 r. zakończyła pobyt Gaskellów w willi.

Sam dom uzyskał status budynku zabytkowego w 1952 r., częściowo ze względu na jego związek z Gaskellami. Uchroniło to go przed rozbiórką, jednak 84 Plymouth Grove powoli popadał w ruinę z powodu zaniedbania.

Organizacja Manchester Historic Buildings Trust rozpoczęła projekt renowacji w 2009 r., którego celem było przywrócenie 84 Plymouth Grove do stanu, w jakim pozostawili go Gaskellowie. Do 2011 r. Trust ukończył prace zewnętrzne, które obejmowały naprawy konstrukcyjne i usunięcie różowej farby, którą dom był pokryty przez wiele lat. Jednak w maju 2011 r. projekt został zniweczony przez kradzież ołowianego dachu, która spowodowała "rozległe uszkodzenia", jak podaje BBC. Po zakończeniu renowacji, która kosztowała 2,5 mln funtów, budynek został ponownie otwarty dla zwiedzających 5 października 2014 r.^[18]

The Whitworth to galeria sztuki w Manchesterze w Anglii, posiadająca w swojej kolekcji około 55 000 eksponatów. Galeria znajduje się w Whitworth Park i jest częścią Uniwersytetu w Manchesterze.

W 2015 roku Whitworth została ponownie otwarta po kapitalnej przebudowie o wartości 15 milionów funtów, w ramach której podwojono powierzchnię wystawienniczą, odrestaurowano elementy z epoki i otwarto na otaczający ją park. W pierwszym roku działalności galerię odwiedziło ponad 440 000 osób, a w 2015 roku otrzymała ona nagrodę Muzeum Roku przyznawaną przez Fundusz Sztuki.

W czerwcu 2017 r. Maria Balshaw ustąpiła ze stanowiska dyrektora, aby objąć nową funkcję dyrektora Tate. Nick Merriman pełnił obowiązki tymczasowego dyrektora Whitworth.

11 października 2018 r. ogłoszono, że nowym dyrektorem Manchester Art Gallery i Whitworth zostanie Alistair Hudson. Hudson, wcześniej dyrektor w Middlesbrough Institute of Modern Art (MIMA), jest współdyrektorem Asociación de Arte Útil.^[19]

Ordsall Hall to duży, dawny dwór w historycznej parafii Ordsall, Lancashire, Anglia, obecnie część miasta Salford, w Greater Manchester. Jego początki sięgają ponad 750 lat wstecz, choć najstarsze zachowane części obecnej hali zostały zbudowane w XV wieku. Najważniejszym okresem w życiu Ordsall Hall była siedziba rodziny Radclyffe, która mieszkała w tym domu przez ponad 300 lat. Hala stała się miejscem akcji powieści Williama Harrisona Ainswortha z 1842 roku Guy Fawkes, napisanej na podstawie wiarygodnej, choć niepotwierdzonej lokalnej historii, że w domu zaplanowano zamach prochowy w 1605 roku.

Od czasu sprzedaży przez Radclyffów w 1662 r. sala była wykorzystywana do wielu celów: m.in. jako klub robotniczy, szkoła dla duchownych i stacja radiowa. W 1959 r. dom został kupiony przez dawną Radę Salford, a w 1972 r. otwarty dla zwiedzających jako dom z epoki i muzeum historii lokalnej. Sala jest budynkiem zabytkowym klasy I, a wstęp do niej jest bezpłatny.^[20]

Hala widowiskowa w Manchesterze, Anglia. Manchester Arena, oficjalnie w celach sponsorskich AO Arena – hala widowiskowo-sportowa położona w Hunts Bank w Manchesterze. Położona jest bezpośrednio na zachód od centrum miasta.

Jest jedną z największych hal w Europie i największą w Wielkiej Brytanii, pomieścić może do 21 000 osób. Jest jedną z najbardziej ruchliwych hal na świecie. Manchester Arena jest również gospodarzem sportów takich jak boks oraz pływanie. Była kluczową częścią oferty Manchesteru do organizacji igrzysk olimpijskich w 1996 i 2000 roku i została ostatecznie wykorzystana na Commonwealth Games 2002.

Hala została tymczasowo zamknięta po ataku terrorystycznym dokonanym przez zamachowca-samobójcę w dniu 22 maja 2017 roku, w którym zabite zostały 22 osoby pod koniec koncertu Ariany Grande podczas trasy Dangerous Woman Tour. Wydarzone zaplanowane na arenę zostały albo przeniesione do alternatywnych miejsc, albo całkowicie odwołane. Arena została ponownie otwarta 9 września specjalnym koncertem charytatywnym, którego headlinerem był urodzony w Manchesterze piosenkarz Noel Gallagher.^[21]

Pozostałości po starożytnym forcie rzymskim. Mamucium, znane również jako Mancunium, to dawny fort rzymski w rejonie Castlefield w Manchesterze w północno-zachodniej Anglii. Castrum, które zostało założone około 79 roku n.e. w rzymskiej prowincji Britannia, było obsadzone przez kohortę rzymskich pomocników w pobliżu dwóch głównych dróg rzymskich biegnących przez ten obszar. Poza fortem powstało kilka dużych osiedli cywilnych, w których mieszkały rodziny żołnierzy, kupcy i przemysł. Obszar ten jest chroniony jako Scheduled Ancient Monument.

Ruiny pozostały nienaruszone do czasu gwałtownego rozwoju Manchesteru w czasie rewolucji przemysłowej pod koniec XVIII wieku. Większa część fortu została zniwelowana, aby zrobić miejsce dla nowych inwestycji, takich jak budowa kanału Rochdale i Wielkiej Kolei Północnej. Obecnie teren ten jest częścią Parku Dziedzictwa Miejskiego Castlefield, w którym znajdują się odrestaurowane magazyny. Odcinek murów fortu wraz z domem bramnym, spichlerzami i innymi budynkami pomocniczymi wikariatu został zrekonstruowany i jest dostępny dla zwiedzających.^[23]

Belle Vue Stadium był to tor wyścigowy dla chartów w Belle Vue, Manchester, Anglia, na którym 24 lipca 1926 roku odbył się pierwszy wyścig po owalnym torze w Wielkiej Brytanii. Od 1988 do 2015 roku był on także wykorzystywany do wyścigów motocyklowych, jako domowy obiekt drużyny Elite League Belle Vue Aces, a od 1999 do 2019 roku do wyścigów samochodowych i wyścigów bangerów.

Właścicielem (1926-2014) i operatorem (1926-2019) toru było Greyhound Racing Association. W 2014 r. stadion kupił fundusz emerytalny Crown Oil Pension Fund. Na stadionie znajdowały się luksusowe, przeszklone trybuny, restauracje, loże gościnne i bary. Wyścigi chartów odbywały się przez trzy wieczory, w tym w sobotę, oraz w niektóre popołudnia w ramach Bookmakers Afternoon Greyhound Service (BAGS).^[24]

Kampus Didsbury przy Wilmslow Road, Didsbury, Manchester, Anglia, pierwotnie prywatna posiadłość, był częścią Manchester Metropolitan University; najstarszy budynek na tym terenie pochodzi z około 1785 roku. W 1842 r., mniej więcej w tym samym czasie, w którym wybudowano kaplicę, która później stała się częścią uczelni, budynek ten stał się kolegium teologicznym Kościoła Metodystów Wesleyan. Wszystkie te budynki są obecnie wpisane na listę zabytków.

W 1946 roku, w odpowiedzi na rosnące zapotrzebowanie na nowych nauczycieli w całym kraju, w miejscu tym powstało tymczasowe kolegium nauczycielskie, które w 1950 roku przekształciło się w stałe. W ciągu następnych trzydziestu lat zrealizowano znaczący program budowlany, w ramach którego powstały sale lekcyjne, sale wykładowe, biura, obiekty sportowe i biblioteka. W 1977 roku college stał się częścią Manchester Polytechnic (później Manchester Metropolitan University). W 2005 roku na terenie kampusu powstało Centrum Naukowe North West.

Uniwersytet zamknął kampus w 2014 r., sprzedał teren deweloperom i przeniósł swoje obiekty do nowego, specjalnie wybudowanego kampusu o nazwie Birley Fields w Hulme. Wszystkie budynki powstałe po II wojnie światowej zostały zburzone, pozostały tylko budynki wpisane do rejestru zabytków. Od 2018 r. są one przekształcane w domy w ramach przebudowy terenu na osiedle mieszkaniowe.^[26]

Muzeum Historii Ludu w Manchesterze (Anglia) jest krajowym centrum gromadzenia, konserwacji, interpretacji i badania materiałów związanych z historią ludzi pracy w Wielkiej Brytanii. Muzeum mieści się w zabytkowym budynku II klasy, dawnej przepompowni hydraulicznej na rogu Bridge Street i Water Street, zaprojektowanym przez architekta miejskiego Manchester Corporation, Henry'ego Price'a.

Muzeum opowiada o historii Wielkiej Brytanii oraz o życiu ludzi w domu, pracy i czasie wolnym w ciągu ostatnich 200 lat. Zbiory zawierają materiały drukowane, przedmioty i fotografie przedstawiające ludzi w czasie pracy, odpoczynku i zabawy. Niektóre z poruszanych tematów to radykalizm ludowy, masakra w Peterloo, XIX-wieczne związki zawodowe, ruch na rzecz równouprawnienia kobiet, dokerzy, ruch spółdzielczy, wybory powszechne w 1945 r. oraz piłka nożna. Zawiera także materiały dotyczące towarzystw przyjacielskich, ruchu opieki społecznej i postępu w życiu ludzi pracy.^[27]

Wythenshawe Hall to XVI-wieczny średniowieczny drewniany dom historyczny i dawny dwór w Wythenshawe, Manchester, Anglia, pięć mil na południe od centrum Manchesteru, w Wythenshawe Park. Zbudowany dla Roberta Tattona, był domem rodziny Tattonów przez prawie 400 lat. Jego podstawowy plan to centralnie umieszczona sala z dwoma wystającymi skrzydłami.

Zimą 1643-44 r. dom został oblężony przez wojska parlamentarzystów podczas angielskiej wojny domowej. Mimo zaciętej obrony Roberta Tattona i jego kolegów rojalistów, obrońcy zostali pokonani przez Roundheadów, którzy dysponowali lepszym uzbrojeniem.

Pod koniec XVIII wieku przeprowadzono przebudowę, a w XIX wieku dobudowano różne obiekty, w tym murowany ogród, lodownię, szklarnie i halę dla lokatorów. W 1926 roku Wythenshawe Hall wraz z otaczającym go parkiem został przekazany Manchester Corporation, a w 1930 roku udostępniono go publiczności jako muzeum.

Budynek został poważnie uszkodzony w wyniku podpalenia w marcu 2016 r.; zakończenie remontu przewidziano na koniec 2019 r.^[29]

Manchester Reform Synagogue, należąca do Movement for Reform Judaism, jest jedną z najstarszych reformowanych gmin żydowskich w Wielkiej Brytanii. Założona w 1857 roku przez przewodniczącego kongregacji Horatio Michollisa i rabina Solomona Marcusa Schillera-Szinessy'ego pod nazwą Manchester Congregation of British Jews przez grupę składającą się głównie z niemiecko-żydowskich imigrantów, synagoga znajduje się w centrum Manchesteru przy Jackson's Row. Kongregacja kupiła ten teren w 1949 roku.

Albert Isaacs, Alexander Levy i Frederick Lister położyli kamień węgielny 18 maja 1952 roku. Po zakończeniu budowy synagoga została otwarta 28 listopada 1953 roku. John Bradshaw zaprojektował witraże, które zostały wykonane przez firmę witrażową Charles Lightfoot.

Obecna budowla została sfinansowana z pieniędzy War Damage Commission, po tym jak poprzedni budynek synagogi przy Park Place został zniszczony 1 czerwca 1941 r. podczas II wojny światowej w czasie bombardowania Manchesteru.

W obecnym budynku znajduje się duża synagoga, sala bankietowa i sale lekcyjne. Budynek został zaprojektowany przez Petera Cummingsa i Erica Levy'ego. W 2014 r. pojawiły się informacje, że budynek zostanie zburzony i przebudowany, aby zrobić miejsce dla osiedla sklepów, mieszkań i luksusowego hotelu.

Budynek synagogi przy Jackson's Row był wykorzystywany jako miejsce kręcenia serialu BBC Ridley Road z 2021 roku.^[34]