Bristol - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

M Shed to muzeum w Bristolu w Anglii, znajdujące się na nabrzeżu Prince's Wharf obok Floating Harbour w dokowanej szopie tranzytowej zajmowanej wcześniej przez Bristol Industrial Museum. Nazwa muzeum wywodzi się od sposobu, w jaki port oznaczał każdą ze swoich szop. W M Shed można zobaczyć 3000 artefaktów i historii związanych z Bristolem, pokazujących rolę Bristolu w handlu niewolnikami, a także przedmioty związane z transportem, ludźmi i sztuką. Wstęp wolny.

Muzeum zostało otwarte w czerwcu 2011 r., a jego eksponaty przedstawiają życie i pracę w mieście. W pierwszym roku działalności nowe muzeum odwiedziło 700 000 osób.

Przed muzeum cumuje kolekcja zabytkowych jednostek pływających, wśród których znajduje się łódź strażacka z 1934 r. (Fire-float Pyronaut) oraz dwa holowniki (Mayflower, najstarszy zachowany na świecie holownik parowy, oraz John King, holownik spalinowy z 1935 r.).

W muzeum znajduje się sklep, miejsce do nauki i kawiarnia.^[1]

Bristol Museum & Art Gallery to duże muzeum i galeria sztuki w Bristolu, w Anglii. Muzeum znajduje się w Clifton, około 0,5 mili od centrum miasta. Jako część Bristol Culture jest prowadzone przez Radę Miasta Bristol i nie pobiera opłat za wstęp. Muzeum posiada status muzeum wyznaczonego, przyznany przez rząd krajowy w celu ochrony wybitnych muzeów. Wyznaczone kolekcje obejmują: geologię, sztukę wschodnią i historię Bristolu, w tym angielskie wyroby delftowe. W styczniu 2012 r. muzeum stało się jednym z szesnastu głównych muzeów partnerskich Arts Council England.

W muzeum znajdują się działy poświęcone historii naturalnej oraz archeologii lokalnej, krajowej i międzynarodowej. Galeria sztuki zawiera dzieła ze wszystkich epok, w tym wiele autorstwa artystów o międzynarodowej sławie, a także kolekcję współczesnych obrazów Bristolu.

Latem 2009 r. w muzeum odbyła się wystawa Banksy'ego, na którą złożyło się ponad 70 dzieł sztuki, w tym animatronika i instalacje; jest to największa wystawa artysty. Wystawa została przygotowana w tajemnicy i bez wcześniejszego rozgłosu, ale szybko zyskała światową popularność.

Budynek jest barokowy w stylu edwardiańskim i został uznany przez English Heritage za zabytek klasy II*.

Standardowe godziny otwarcia to: Od wtorku do niedzieli w godz. 10-17. Muzeum jest również otwarte w godzinach 10-17 w poniedziałki Bank Holiday oraz w poniedziałki podczas wakacji szkolnych w Bristolu.^[2]

Arnolfini to międzynarodowe centrum sztuki i galeria w Bristolu, w Anglii. Oferuje program wystaw sztuki współczesnej, występy artystów, wydarzenia muzyczne i taneczne, odczyty poezji i książek, rozmowy, wykłady i kino. Znajduje się tu również specjalistyczna księgarnia artystyczna i kawiarnia. Prowadzone są działania edukacyjne, a eksperymentalne prace z zakresu mediów cyfrowych są wspierane przez zasoby internetowe. Galeria jest gospodarzem festiwali.

Galeria została założona w 1961 roku przez Jeremy'ego Reesa i mieściła się w Clifton. W latach 70. przeniosła się na Queen Square, a w 1975 roku do obecnej siedziby - Bush House na nabrzeżu Bristolu. Nazwa galerii pochodzi od XV-wiecznego obrazu Jana van Eycka Portret Arnolfini. Arnolfini została odnowiona i przebudowana w 1989 i 2005 roku. Wśród artystów, których prace były wystawiane, są Bridget Riley, Rachel Whiteread, Richard Long i Jack Yeats. Wśród wykonawców znaleźli się Goat Island Performance Group, Philip Glass Ensemble oraz Shobana Jeyasingh Dance Company. Galeria zyskała nową publiczność w kwietniu 2010 roku, kiedy to została wybrana na gospodarza jednej z trzech debat wyborczych w 2010 roku.^[3]

Słynny wiktoriański most, symbol miasta. Clifton Suspension Bridge – most wiszący nad rzeką Avon w zachodniej Anglii, wybudowany na granicy dzielnicy Bristolu Clifton i hrabstwa Somerset. Składa się z dwóch wież oraz szeregu konstrukcji wiszących. Jest symbolem miasta Bristol. Most otwarto w 1864 roku, już po śmierci głównego inżyniera oraz projektanta Isambarda Brunela. Każdego dnia z mostu korzysta ok. 12 000 pojazdów mechanicznych. Pomimo upływu prawie 150 lat od jego otwarcia, nie dokonywano żadnych remontów kapitalnych. Korzystanie z mostu dla pieszych jest bezpłatne, od pojazdów pobierana jest opłata.

Z tego mostu po raz pierwszy na świecie skakano na bungee. Most znany jest z licznych samobójstw. Między rokiem 1974 a 1993 skoczyło z niego 127 osób.^[5]

Tyntesfield to wiktoriański dom i posiadłość w stylu gotyckim w pobliżu Wraxall, w północnym Somerset, w Anglii. Jest to budynek klasy I, nazwany tak na cześć baronetów Tynte, którzy posiadali majątki na tym terenie od około 1500 roku. Wcześniej znajdował się tam XVI-wieczny pałacyk myśliwski, który do początku XIX wieku był wykorzystywany jako gospodarstwo rolne. W latach 30. XIX wieku na tym terenie zbudowano georgiańską rezydencję, którą kupił angielski biznesmen William Gibbs, którego ogromny majątek pochodził z guana wykorzystywanego jako nawóz. W latach 60. XIX wieku Gibbs znacznie rozbudował i przebudował dom, a w latach 70. dobudował kaplicę. Rodzina Gibbsów była właścicielami domu aż do śmierci Richarda Gibbsa w 2001 r.

Tyntesfield został zakupiony przez National Trust w czerwcu 2002 r., po przeprowadzeniu kampanii zbierania funduszy, która miała zapobiec jego sprzedaży prywatnym firmom i zapewnić, że będzie on otwarty dla zwiedzających. Dom został otwarty dla zwiedzających po raz pierwszy zaledwie 10 tygodni po zakupie, a w miarę renowacji kolejne pomieszczenia są dodawane do trasy zwiedzania.

W 2019 roku rezydencję odwiedziło 356 766 osób.^[6]

Katedra w Bristolu, Anglia. Katedra w Bristolu – katedra Kościoła Anglii znajdująca się w Bristolu, w Anglii. Została ufundowana w 1140 roku i konsekrowana w 1148 roku. Pierwotnie było to opactwo świętego Augustyna, ale po rozwiązaniu zakonów, świątynia została w 1542 roku siedzibą nowego biskupa Bristolu i katedrą nowej diecezji Bristolu. Katedra znajduje się na liście zabytków Wielkiej Brytanii.

Wschodnia część murów katedry pochodzi z XII wieku razem z kaplicą Najświętszej Maryi Panny, która została dobudowana na początku XIII wieku. Większa część budowli została przebudowana w stylu Decorated Style w XIV wieku, mimo problemów finansowych opactwa. w XV wieku zostały dobudowane: transept i główna wieża. W czasie rozwiązania klasztorów, w 1539 roku, nawa była nieukończona i została rozebrana. W XIX wieku została wzniesiona nowa nawa w stylu neogotyckim, według projektu architekta George'a Edmunda Streeta, który do jej budowy użył częściowo oryginalne plany. Zachodnie bliźniacze wieże zostały zaprojektowane przez architekta Johna Loughborouga Pearsona i ukończone w 1888 roku.^[7]

Żywe muzeum na żelaznym parowcu Brunela. SS Great Britain – pierwszy statek o kadłubie z żelaza i napędzany śrubą, który pływał na trasach transatlantyckich pomiędzy Bristolem a Nowym Jorkiem. Zwodowany w 1843 roku został okrzyknięty "Największym eksperymentem od czasu Genesis". Został zaprojektowany przez Isambard Kingdom Brunela, konstruktora między innymi takich budowli jak Clifton Suspension Bridge w Bristolu czy stacji kolejowej Bristol Temple Meads. Statek posiadał szereg innowacyjnych rozwiązań technicznych jak: żelazny kadłub, napęd śrubą zamiast kół łopatkowych czy największy pod względem mocy silnik parowy - 1000 KM. W 1852 roku po wycofaniu ze służby jako liniowiec był używany jako kliper wożący emigrantów do Australii. W 1882 został zaadaptowany jako statek towarowy pływający do obu Ameryk. W 1886 statek uszkodzony przez sztorm nieopodal przylądka Horn został skierowany przez jego kapitana Henry'ego Stapa na Falklandy. Decyzją właścicieli statek został przekazany Falkland Islands Company. Później statek służył m.in. jako pływający magazyn do roku 1933. W roku 1970 statek wyruszył w swój ostatni rejs przez Atlantyk na gigantycznym pontonie. Poddany został remontowi i 13 kwietnia 1970 roku ponownie zwodowany w Bristolu. Statek wrócił po 127 latach do tego samego doku, w którym został zbudowany. Obecnie, po gruntownej odbudowie, statek stoi w suchym doku i pełni funkcję muzeum. Można w nim zobaczyć m.in. maszynownie, kuchnie, ładownie czy kajuty pasażerów. Dzięki ustawieniu statku w suchym doku można także zejść pod statek.

Trzymiesięczną podróż do Australii na pokładzie tego statku opisał w swoich wspomnieniach Seweryn Korzeliński.^[8]

Zamek Blaise to pałacyk zbudowany w 1766 roku w pobliżu Henbury w Bristolu w Anglii. Zamek znajduje się na terenie posiadłości Blaise Castle Estate, w skład której wchodzi również Blaise Castle House, XVIII-wieczny dwór wpisany na listę Grade II*. Zamek ludowy jest również wpisany na listę Grade II*, a budynki pomocnicze, w tym oranżeria i mleczarnia, również znajdują się na tej liście. Wraz z Blaise Hamlet, grupą dziewięciu małych domków wokół zieleni, zbudowanych w 1811 roku dla emerytowanych pracowników, oraz różnymi budynkami pomocniczymi, park jest wpisany na listę II stopnia* w Rejestrze Zabytkowych Parków i Ogrodów o szczególnym znaczeniu historycznym w Anglii.

Na tym terenie widoczne są ślady osadnictwa z okresu neolitu, epoki brązu, epoki żelaza i okresu rzymskiego. Po rozwiązaniu klasztorów teren został sprzedany. W 1766 roku Thomas Farr zlecił Robertowi Mylne'owi budowę pozornego zamku w stylu gotyckiego odrodzenia. Po bankructwie Farra posiadłość była kilkakrotnie sprzedawana, aż została zakupiona przez Johna Scandretta Harforda, który w 1789 roku zburzył poprzedni budynek i zbudował neoklasycystyczny Blaise Castle House. Jego syn, również John Scandrett Harford, kontynuował rozbudowę budynków i posiadłości, którą jego rodzina zajmowała do 1926 roku, kiedy to została kupiona przez Radę Miasta Bristol. Park został założony przez Humphry'ego Reptona na początku XIX wieku. Obecnie posiadłość jest własnością Rady Miasta Bristol. Dom jest prowadzony jako muzeum przez Muzeum Miasta Bristol i Galerię Sztuki i posiada wiele różnych kolekcji. Picture Room, dobudowany w latach 30. XIX wieku, jest obwieszony obrazami, głównie z XIX wieku. Wystawione są tam wybrane przedmioty z kolekcji Muzeum Bristolskiego, liczącej 10 000 egzemplarzy strojów historycznych, oraz zabawki z okresu od XVIII wieku do lat 80.^[9]

Redcliffe Caves to seria stworzonych przez człowieka tuneli znajdujących się pod obszarem Redcliffe w Bristolu w Anglii.

Czerwony piaskowiec triasowy został wydrążony w średniowieczu w celu pozyskania piasku do produkcji szkła i ceramiki. Dalsze wykopaliska miały miejsce od XVII do początku XIX wieku i były wykorzystywane do przechowywania towarów handlowych. Istnieją dowody na to, że w jaskiniach więziono jeńców pojmanych podczas rewolucji francuskiej lub wojen napoleońskich, ale miejscowy folklor mówiący o tym, że w jaskiniach więziono niewolników podczas handlu niewolnikami w Bristolu, jest nieprawdziwy. Po zamknięciu ostatniej fabryki szkła jaskinie były wykorzystywane do przechowywania i stały się wysypiskiem śmieci. Jaskinie nie są zazwyczaj otwarte, ale były wykorzystywane do organizacji imprez filmowych i muzycznych.

Zbadany i zmapowany obszar obejmuje ponad 1 akr (0,40 ha), jednak kilka miejsc jest już niedostępnych, a całkowity zasięg jaskiń nie jest znany.^[10]

St Mary Redcliffe to anglikański kościół parafialny położony w dzielnicy Redcliffe w Bristolu, w Anglii. Kościół znajduje się w odległości krótkiego spaceru od stacji Bristol Temple Meads. Budynek kościoła był budowany od XII do XV wieku i jest miejscem kultu chrześcijańskiego od ponad 900 lat. Kościół słynie z piękna swojej gotyckiej architektury i został sklasyfikowany jako budynek klasy I przez Historic England. Królowa Elżbieta I określiła go jako "najładniejszy, najdoskonalszy i najsłynniejszy kościół parafialny w Anglii".

Niewiele pozostało z najwcześniejszych kościołów znajdujących się na tym terenie, choć niektóre z nich datowane są na XII wiek. Znaczna część obecnego budynku pochodzi z końca XIII i XIV wieku, kiedy to został zbudowany i ozdobiony przez bogatych kupców miejskich, których grobowce i pomniki zdobią kościół. Iglica runęła po uderzeniu pioruna w 1446 roku i została odbudowana dopiero w 1872 roku. Po zniszczeniach w czasie angielskiej wojny domowej pozostało niewiele oryginalnych witraży, natomiast w epoce wiktoriańskiej dodano wiele nowych. W wieży znajduje się 14 dzwonów zaprojektowanych do dzwonienia na zmianę w pełnym obwodzie w stylu angielskim. Pozostałą muzykę w kościele zapewnia kilka chórów oraz organy Harrison & Harrison.^[13]

Castle Park to publiczna otwarta przestrzeń w Bristolu w Anglii, zarządzana przez Radę Miasta Bristol. Jest on ograniczony od południa przez Floating Harbour i Castle Street, od wschodu przez Lower Castle Street, a od północy przez Broad Weir, Newgate i Wine Street. Jego zachodnia granica jest mniej wyraźnie określona i była przedmiotem kontrowersji, być może dlatego, że teren wokół High Street i kościoła St Mary le Port, choć nie jest częścią parku i zawsze był przeznaczony pod zabudowę, jest często rozważany w tym samym czasie co park.

Otwarty 30 września 1978 r. park zajmuje teren, na którym kiedyś znajdowała się główna dzielnica handlowa Bristolu. Obszar ten został w znacznym stopniu zniszczony przez Luftwaffe w czasie bombardowania, a to, co pozostało, zostało wyburzone do 1969 roku, przy czym jako ostatnie zostały wyburzone puby Bear & Rugged Staff i Cat and Wheel przy Little Peter Street. W latach po zakończeniu II wojny światowej w Parku Zamkowym umieszczono wiele pomników antyfaszystowskich.

Na zachód od parku stoi zrujnowana XIV-wieczna wieża kościoła St Mary-le-Port, otoczona opuszczonymi budynkami biurowymi. Peter's Church w środku parku znajduje się ogród ziołowy na miejscu dawnego cmentarza St Peters Churchyard, oczyszczonego w 1965 r., oraz pięć srebrnych brzóz jako pomnik upamiętniający plaże lądowania w D-Day. Na wschodzie znajduje się trawiasta arena obejmująca Castle Green i zachodnią połowę Castle Street, a dalej na wschód częściowo odkopane pozostałości wielkiego kamiennego zamku Bristol Castle z dwoma zachowanymi sklepionymi komnatami, które znajdowały się wcześniej w Castle Green (Tower Street). Znajduje się tam również bandstand.

Piotra (dawniej Dolphin Street, Peter Street i Church lub Chequer Lane) był miejscem różnych imprez, w tym niemieckich jarmarków bożonarodzeniowych. W ostatnich latach w pobliżu trybuny umieszczono balon na uwięzi, którym można było wznieść się w powietrze.

Ostatnie próby zagospodarowania obszaru między zachodnią krawędzią parku a High Street okazały się kontrowersyjne; Rada Miasta Bristol pragnie zastąpić opuszczone budynki z lat 1963/4 zabudową o mieszanym przeznaczeniu, aby pomóc w ponownym połączeniu Starego Miasta z Broadmead i zebrać fundusze na ulepszenie parku; inni woleliby, aby park został przedłużony do High Street.^[14]

Watershed zostało otwarte w czerwcu 1982 roku jako pierwsze w Wielkiej Brytanii centrum medialne. Mieści się w dawnych magazynach na nabrzeżu Bristolu i oferuje trzy kina, kawiarnię/bar, miejsca na imprezy/konferencje, Pervasive Media Studio oraz biura dla pracowników administracyjnych i twórczych. Zajmuje on dawne szopy E i W przy Canon's Road w Saint Augustine's Reach i przeszedł gruntowną renowację w 2005 roku. Większość pomieszczeń Watershed znajduje się na drugim piętrze dwóch hangarów tranzytowych. Z przestrzeni konferencyjnych i kin korzysta wiele organizacji sektora publicznego i prywatnego oraz organizacji charytatywnych. Watershed zatrudnia ponad siedemdziesięciu pełnoetatowych pracowników, a jej roczny obrót wynosi około 3,8 miliona funtów. Poza własnymi dochodami komercyjnymi Watershed Arts Trust jest finansowany przez krajowe i regionalne instytucje finansujące sztukę.

Raport International Futures Forum z 2010 roku opisuje Watershed jako "kreatywny ekosystem, działający w wielu różnych i nakładających się na siebie gospodarkach", który "przesuwa granice kreatywności", sprzyjając zarówno tworzeniu, jak i utrwalaniu nowych dzieł.^[17]

Bristol Beacon, wcześniej znany jako Colston Hall, to sala koncertowa i budynek wpisany na listę Grade II przy Colston Street w Bristolu, w Anglii. Jej właścicielem jest Rada Miasta Bristol. Od 2011 roku zarządzanie salą należy do bezpośrednich obowiązków Bristol Music Trust.

Sala została otwarta jako miejsce koncertów w 1867 roku i stała się popularnym miejscem koncertów muzyki klasycznej i teatralnej. W połowie XX wieku dużym zainteresowaniem cieszyły się mecze wrestlingu, a pod koniec lat 60. XX wieku hala stała się jednym z najważniejszych miejsc muzyki rockowej w Wielkiej Brytanii. Hala była kilkakrotnie przebudowywana, a w latach 1898 i 1945 spłonęła w dwóch pożarach, choć zachowało się oryginalne foyer w stylu bizantyjskim z Bristolu. W 2009 roku rozpoczęto gruntowną renowację, w ramach której dobudowano dodatkowe skrzydło, a do 2019 roku planowana jest przebudowa piwnic.

Oficjalna pojemność hali wynosi 2 075 miejsc, a dodatkowe 350 może pomieścić "The Lantern", wybudowana w ramach przebudowy w 2009 roku. Poza głównymi strefami rozrywki w hali znajduje się kilka licencjonowanych barów i restauracja.

Wcześniej sala nosiła imię handlarza niewolników, kupca i filantropa Edwarda Colstona, który na początku XVIII wieku założył w tym miejscu szkołę Colston's School. Decyzję o zmianie nazwy podjęto w 2017 roku, co zbiegło się w czasie z gruntowną przebudową obiektu, po kilkuletnich debatach i kampaniach dotyczących związków Colstona z atlantyckim handlem niewolnikami. Zmiana nazwy została przesunięta na wrzesień 2020 roku po protestach antyrasistowskich, które odbyły się tego lata w Bristolu.^[21]

Temple Church, znany także jako Holy Cross Church, to zrujnowany kościół w Redcliffe, w Bristolu, w Anglii. Znajduje się on na miejscu wcześniejszego, okrągłego kościoła templariuszy, który zbudowali oni na ziemi nadanej im w drugiej ćwierci XII wieku przez Roberta z Gloucester. W 1313 r., po kasacie templariuszy, kościół przejęli szpitalnicy, by utracić go w 1540 r., w czasie kasaty klasztorów. Na początku XIV wieku kościół pełnił funkcję kościoła parafialnego dla obszaru znanego jako Temple Fee. Mniej więcej w tym samym czasie rozpoczęto przebudowę kościoła na planie prostokąta. Została ona zakończona w 1460 r. wraz z budową pochyłej wieży zachodniej.

W 1788 r. kościół był miejscem egzorcyzmowania George'a Lukinsa przez duchownych metodystycznych i anglikańskich.

Kościół został zbombardowany i w znacznym stopniu zniszczony w czasie bombardowań w Bristolu. Jest to budynek zabytkowy klasy II*, należący do diecezji Bristol. W 1958 r. English Heritage zgodziło się objąć go opieką konserwatorską. Wykopaliska przeprowadzone w 1960 r. przez Ministerstwo Robót Publicznych odkryły plan XII-wiecznego kościoła, co pozwoliło na oznaczenie go na ziemi w kamieniu.^[22]

We The Curious to centrum nauki i sztuki oraz edukacyjna organizacja charytatywna w Bristolu, w Anglii. Na dwóch piętrach znajduje się ponad 250 interaktywnych eksponatów, a członkowie społeczeństwa i grupy szkolne mogą również współpracować z zespołem Live Science podczas programowania w kuchni, studiu i w laboratorium na żywo. We The Curious jest także siedzibą pierwszego w Wielkiej Brytanii planetarium 3D. Centrum opisuje swój cel jako "tworzenie kultury ciekawości".

W ramach swojego statusu organizacji charytatywnej We The Curious prowadzi szeroko zakrojony program zaangażowania społecznego. W regularne weekendy przez cały rok We The Curious organizuje weekendy "Hello!" dla społeczności, które są obecnie niedostatecznie reprezentowane wśród odwiedzających, a także zapewnia członkostwo w społeczności dla organizacji charytatywnych i grup pracujących w i dla społeczności. Ponadto We The Curious współpracuje z lokalnymi szkołami i grupami społecznymi, by planować wystawy i programy na przyszłość.^[24]

Clifton Observatory to dawny młyn, obecnie wykorzystywany jako obserwatorium, położony na Clifton Down, w pobliżu Clifton Suspension Bridge, Bristol, Anglia.

Budynek został wzniesiony za zgodą Towarzystwa Kupieckiego (Society of Merchant Venturers) jako wiatrak do kukurydzy w 1766 r., a następnie przystosowany do mielenia tabaki, kiedy to stał się znany jako "Młyn Tabaki". Został on uszkodzony przez pożar 30 października 1777 r., kiedy podczas wichury żagle pozostały obrócone, co spowodowało zapalenie się urządzeń. Przez 52 lata stał nieużywany, aż w 1828 r. artysta William West wynajął stary młyn za 5 szylingów (25 pensów) rocznie jako pracownię.

W 1977 r. kupcy sprzedali obserwatorium firmie Honorbrook Inns, ale byli zobowiązani do utrzymania publicznego dostępu do camera obscura, której własność zachowali kupcy.

Zostało uznane przez English Heritage za budynek zabytkowy klasy II* i znajduje się w rejestrze budynków zagrożonych. W lutym 2015 r. obserwatorium zostało kupione przez Iana Johnsona, miejscowego przedsiębiorcę urodzonego w Clifton, który jest również właścicielem kolejki Clifton Rocks Railway i baru koktajlowego Wellhead.^[25]

Kościół św. Piotra to zrujnowany kościół w Castle Park, w Bristolu, w Anglii. Został zbombardowany podczas II wojny światowej, a obecnie zachował się jako miejsce pamięci.

Początki kościoła sięgają 1106 r., kiedy to został on uposażony przez opactwo Tewkesbury, z XII-wieczną niższą wieżą, reszta kościoła została zbudowana w XV wieku. Wykopaliska przeprowadzone w 1975 r. sugerują, że w tym miejscu znajdował się pierwszy kościół w Bristolu; XII-wieczne mury miejskie przebiegają pod zachodnim końcem obecnego kościoła. Kościół został zbombardowany podczas bombardowania Bristolu w dniach 24-25 listopada 1940 r. i zrujnowany. Zachowany jest jako pomnik cywilnych poległych w wojnie mieszkańców Bristolu.

Został on uznany przez English Heritage za budynek zabytkowy klasy II*.

Kościół prowadził szpital św. Piotra, przytułek położony między kościołem a pływającym portem, który został zniszczony przez bombardowania podczas Bristol Blitz.^[29]

Maszynownia hydrauliczna jest częścią "Underfall Yard" w porcie Bristol Harbour w Bristolu w Anglii.

Ośmiokątny komin maszynowni, wykonany z cegły i terakoty, pochodzi z 1888 r. i jest zabytkiem klasy II*, podobnie jak sama maszynownia hydrauliczna. Zastąpiła ona pierwotną pompownię, która obecnie jest domem publicznym The Pump House. Zbudowana jest z czerwonej cegły z dachem łupkowym i pierwotnie mieściła dwie maszyny parowe wyprodukowane przez Worthington Corporation. Były to cylindry kondensacyjne o średnicy 17,5 cala (440 mm). W 1907 roku zastąpiono je obecnymi maszynami firmy Fullerton, Hodgart and Barclay z Paisley. Do 2010 roku zasilały one system hydrauliczny dźwigów, mostów i śluz w dokach.

Woda jest pompowana z portu do zbiornika wstępnego, a następnie grawitacyjnie doprowadzana do pomp wysokociśnieniowych, gdzie jest poddawana ciśnieniu, które następnie podnosi zewnętrzny akumulator hydrauliczny. Magazynuje on energię hydrauliczną, zapewniając płynne dostarczanie ciśnienia, co oznacza, że pompy nie muszą pracować przez cały czas i nie muszą być w stanie zaspokoić chwilowego szczytowego zapotrzebowania. Ciśnienie robocze wynosi 750 funtów na cal kwadratowy. Akumulator zewnętrzny został dodany około 1954 r., gdy oryginalny znajdujący się w wieży budynku stał się trudny do serwisowania (ale nadal pozostaje na swoim miejscu). Pierwotnie w budynku znajdowała się para pomp napędzanych parą, jednak w 1907 r. zastąpiono je trzema pompami o napędzie elektrycznym. Do 2010 r. maszynownia zapewniała zasilanie urządzeń takich jak wrota śluzy i dźwigi.

Centrum dla zwiedzających w elektrowni hydraulicznej zostało otwarte przed Wielkanocą 2016 roku.^[32]

The Victoria Rooms, znany również jako Vic Rooms, mieści wydział muzyczny Uniwersytetu w Bristolu w Clifton, Bristol, Anglia, na widocznym miejscu przy skrzyżowaniu Queens Road i Whiteladies Road. Budynek, pierwotnie aula, został zaprojektowany przez Charlesa Dyera i zbudowany w latach 1838-1842 w stylu greckiego odrodzenia, a nazwany na cześć królowej Wiktorii, która wstąpiła na tron w poprzednim roku. Wejście zwieńczone jest ośmiokolumnowym portykiem korynckim, nad którym znajduje się klasyczna rzeźba płaskorzeźbiona autorstwa Musgrave'a Watsona. Konstrukcja jest murowana z kamienia i pokryta dachem łupkowym. W 1912 r. przed wejściem do Victoria Rooms ustawiono posąg Edwarda VII z brązu, a także zakrzywiony basen i kilka fontann z rzeźbami w stylu secesyjnym.

W Victoria Rooms znajduje się audytorium na 665 miejsc, sala wykładowa, sale recitalowe, sale prób i studio nagrań. W Victoria Rooms występowali Jenny Lind i Charles Dickens. Było to także miejsce ważnych kolacji i zgromadzeń, w tym bankietów z okazji otwarcia mostu wiszącego Clifton Suspension Bridge i ćwierćwiecza odkrycia Ameryki Północnej przez Cabota, spotkań, które doprowadziły do założenia University College w Bristolu, wczesnego kongresu British Association for the Advancement of Science i "at-homów" sufrażystek. W 1920 roku budynek został zakupiony i przekazany Uniwersytetowi jako siedziba związku studenckiego, a około 1924 roku przez krótki czas mieściło się w nim kino. Po pożarze w 1934 roku budynek został wyremontowany przez Uniwersytet. Pozostał on siedzibą związku studenckiego do czasu otwarcia w latach 60. specjalnie wybudowanych obiektów przy Queens Road. Victoria Rooms stały się wówczas centrum wystawienniczym i konferencyjnym, a w 1996 roku znalazły się w nich pomieszczenia wydziału muzycznego. W XXI wieku sale są nadal wykorzystywane do organizacji koncertów, wystaw, spektakli, recitali i wykładów.^[34]