Edynburg - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wspaniała twierdza z widokiem miasto. Zamek w Edynburgu – zamek w Edynburgu, jedna z najpotężniejszych i najstarszych fortec w Wielkiej Brytanii. Jest to symbol nie tylko samego Edynburga ale i całej Szkocji. Forteca znajduje się na szczycie monumentalnego skalistego wzniesienia w samym centrum miasta.

Historia pierwszych śladów fortyfikacji na górze zamkowej sięga IX wieku p.n.e. Większa część obecnych murów budowli pochodzi z XVI wieku, z godnym uwagi wyjątkiem w postaci Kaplicy Św. Małgorzaty z wczesnego XII wieku. Kaplica ta jest dziś najstarszym budynkiem w Edynburgu.

Edynburski Zamek jest jedną z niewielu obecnych twierdz, które posiadają swój własny garnizon wojskowy. Obecnie jest on jednak używany głównie podczas ceremonii oraz oficjalnych parad szkockiego wojska.^[1]

Wzgórze w Szkocji. Calton Hill to wzgórze w centrum Edynburga, w Szkocji, położone za wschodnim końcem Princes Street i wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Widoki ze wzgórza są często wykorzystywane na zdjęciach i obrazach miasta.

Calton Hill jest siedzibą rządu szkockiego, który mieści się w St Andrew's House, na stromym południowym zboczu wzgórza. Budynek Parlamentu Szkockiego oraz inne znaczące budynki, takie jak Pałac Holyrood, znajdują się u podnóża wzgórza. Na Calton Hill znajduje się także kilka pomników i budynków: National Monument, Nelson Monument, Dugald Stewart Monument, stare Royal High School, Robert Burns Monument, Political Martyrs' Monument oraz City Observatory.

Obszar ten leży pomiędzy edynburskimi dzielnicami Greenside i Abbeyhill.^[4]

Niezwykłe miejsce kultu prezbiteriańskiego. Katedra Świętego Idziego – główny obiekt sakralny Kościoła Szkocji w Edynburgu. Mieści się przy ulicy High Street i placu Parliament Square.

Kościół został wzniesiony w latach 1385-1410, ale posiada także wcześniejsze elementy oraz późniejsze znaczne zmiany i uzupełnienia, obejmujące oblicowanie ścian zewnętrznych gładkim murem ciosowym przez Williama Burna i dobudowę kaplicy Ostu przez Roberta Lorimera w 1910 roku. Wyjątkowa szkocka budowla kościelna, zbudowana w monumentalnej skali i zdominowana przez charakterystyczny obiekt – wieżę zwieńczoną iglicą podpartą przez 8 łęków oporowych. Gruzy wcześniejszej budowli obudowane późnogotyckimi ścianami zewnętrznymi, charakteryzującymi się spiczastołukowymi oknami z płynącymi maswerkami; narożne kamienne czubowe i żabkowane szczyty; sklepienia obejmujące całkowicie narożne kąty. Przy katedrze znajduje się Thistle Chapel z 1911 r.^[9]

Wiktoriańska galeria wybitnych Szkotów. Szkocka Narodowa Galeria Portretów (Scottish National Portrait Gallery) to muzeum sztuki znajdujące się na Queen Street w Edynburgu. Galeria przechowuje narodową kolekcję portretów, z których wszystkie są autorstwa Szkotów, choć niekoniecznie ich autorstwa. Znajduje się tam również Szkocka Narodowa Kolekcja Fotografii.

Od 1889 roku mieści się w budynku z czerwonego piaskowca w stylu gotyckim, zaprojektowanym przez Roberta Rowanda Andersona i zbudowanym w latach 1885-1890, aby pomieścić galerię i kolekcję muzealną Towarzystwa Antykwariuszy Szkocji. Budynek został podarowany przez Johna Ritchie Findlaya, właściciela gazety The Scotsman. W 1985 roku Muzeum Narodowe Starożytności Szkocji zostało połączone z Królewskim Muzeum Szkockim, a następnie przeniesione na Chambers Street jako część Muzeum Narodowego Szkocji. Galeria Portretów powiększyła się i zajęła cały budynek, a po zamknięciu od kwietnia 2009 r. została ponownie otwarta 1 grudnia 2011 r. w związku z pierwszym w jej historii kompleksowym remontem, przeprowadzonym przez pracownię Page Clark Architects.

Szkocka Narodowa Galeria Portretu jest częścią National Galleries of Scotland, instytucji publicznej, do której należą także Scottish National Gallery of Modern Art i Scottish National Gallery w Edynburgu.^[11]

Galeria Królowej to galeria sztuki w Edynburgu, w Szkocji. Stanowi część kompleksu Palace of Holyroodhouse. Została otwarta w 2002 roku przez królową Elżbietę II i wystawia dzieła z Kolekcji Królewskiej. Galeria jest otwarta dla zwiedzających codziennie.

Ten wiktoriański budynek został pierwotnie zbudowany jako Holyrood Free Church (kongregacja Wolnego Kościoła Szkocji, a następnie od 1900 r. Zjednoczonego Wolnego Kościoła Szkocji), ale po raz ostatni był używany do sprawowania kultu w 1915 r., patrz: Zbędny kościół. Przed przebudową na Galerię Królową budynek był używany jako magazyn.

Niektórzy szkoccy politycy wzywali do wyburzenia lub przesunięcia budynku galerii, aby stworzyć nieprzerwany plac między Pałacem Holyrood a budynkiem Parlamentu Szkockiego.^[16]

Wielki nowoczesny budynek rządowy. Budynek Parlamentu Szkockiego jest siedzibą Parlamentu Szkockiego w Holyrood, na terenie wpisanym na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w centrum Edynburga. Budowa budynku rozpoczęła się w czerwcu 1999 roku, a członkowie Parlamentu Szkockiego odbyli pierwszą debatę w nowym budynku 7 września 2004 roku. Uroczyste otwarcie budynku przez królową Elżbietę II miało miejsce 9 października 2004 roku. Enric Miralles, hiszpański architekt, który zaprojektował budynek, zmarł przed jego ukończeniem.

Od 1999 r. do otwarcia nowego budynku w 2004 r. sale komisji i sala obrad Parlamentu Szkockiego mieściły się w General Assembly Hall of the Church of Scotland na The Mound w Edynburgu. Pomieszczenia biurowe i administracyjne dla Parlamentu znajdowały się w budynkach wynajmowanych od Rady Miasta Edynburga. Nowy budynek Parlamentu Szkockiego połączył te różne elementy w jeden specjalnie wybudowany kompleks parlamentarny, mieszczący 129 posłów oraz ponad 1000 pracowników i urzędników państwowych.

Od samego początku budynek i jego budowa budziły kontrowersje. Wybór lokalizacji, architekta, projektu i firmy budowlanej był krytykowany przez polityków, media i szkocką opinię publiczną. Budynek, którego otwarcie zaplanowano na 2001 rok, został otwarty w 2004 roku, z ponad trzyletnim opóźnieniem, a jego ostateczny koszt oszacowano na 414 milionów funtów, co wielokrotnie przewyższało początkowe szacunki wynoszące od 10 do 40 milionów funtów. W 2003 roku wszczęto szeroko zakrojone dochodzenie publiczne w sprawie przebiegu budowy, któremu przewodniczył były Lord Advocate, Lord Fraser of Carmyllie. Dochodzenie zakończyło się we wrześniu 2004 roku i zawierało krytykę zarządzania całym projektem, począwszy od stwierdzenia wzrostu kosztów, a skończywszy na sposobie wprowadzania istotnych zmian w projekcie. Pomimo tych krytycznych uwag i mieszanych reakcji opinii publicznej, budynek został pozytywnie przyjęty przez naukowców i krytyków architektury. Budynek miał na celu osiągnięcie poetyckiego połączenia szkockiego krajobrazu, jego mieszkańców, kultury i miasta Edynburga. Budynek Parlamentu zdobył liczne nagrody, w tym Stirling Prize 2005, a architekt krajobrazu Charles Jencks opisał go jako "tour de force sztuki i rzemiosła oraz jakości, która nie ma sobie równych w ciągu ostatnich 100 lat brytyjskiej architektury".^[17]

Eksponaty przyrodnicze i przemysłowe. Muzeum Narodowe Szkocji w Edynburgu (Szkocja) powstało w 2006 r. z połączenia nowego Muzeum Szkocji (Museum of Scotland) ze zbiorami dotyczącymi szkockich starożytności, kultury i historii oraz sąsiedniego Królewskiego Muzeum Szkocji (Royal Scottish Museum) z międzynarodowymi zbiorami obejmującymi naukę i technikę, historię naturalną i kultury świata. Oba połączone budynki stoją obok siebie na Chambers Street, przy skrzyżowaniu z mostem George IV Bridge, w centrum Edynburga. Muzeum jest częścią Muzeów Narodowych Szkocji (National Museums Scotland). Wstęp do muzeum jest bezpłatny.

Oba budynki zachowały swoje odrębne charaktery: Muzeum Szkocji mieści się w nowoczesnym budynku otwartym w 1998 r., natomiast budynek dawnego Muzeum Królewskiego, którego budowę rozpoczęto w 1861 r., a częściowo otwarto w 1866 r., posiada fasadę w stylu wiktoriańskiego renesansu weneckiego i wielki centralny hol o konstrukcji żeliwnej, który wznosi się na całą wysokość budynku, zaprojektowany przez Francisa Fowke'a i Roberta Mathesona. Budynek przeszedł gruntowną renowację i został ponownie otwarty 29 lipca 2011 r. po trzyletnim projekcie o wartości 47 mln funtów, polegającym na odnowieniu i rozbudowie budynku, prowadzonym przez biuro Gareth Hoskins Architects, przy jednoczesnym przeprojektowaniu wystaw przez Ralph Appelbaum Associates.

Muzeum Narodowe obejmuje zbiory dawnego Narodowego Muzeum Starożytności Szkocji. Oprócz narodowych zbiorów szkockich znalezisk archeologicznych i przedmiotów z okresu średniowiecza, muzeum zawiera eksponaty z całego świata, obejmujące geologię, archeologię, historię naturalną, naukę, technikę, sztukę i kultury świata. W 16 nowych galeriach otwartych w 2011 r. zgromadzono 8 tys. przedmiotów, z których 80 proc. nie było wcześniej wystawianych. Jednym z bardziej godnych uwagi eksponatów jest wypchane ciało owcy Dolly, która jako pierwsza sklonowała ssaka z dorosłej komórki. Do innych atrakcji należą wystawy dotyczące starożytnego Egiptu, jeden z ekstrawaganckich garniturów Eltona Johna, kolekcja kostiumów Jean Muir oraz wielka rzeźba kinetyczna o nazwie Zegar Milenijny. Szkockim wynalazkiem, który od zawsze cieszy się popularnością wśród uczestników imprez szkolnych, jest Scottish Maiden - wczesna maszyna do ścinania głów, poprzedzająca gilotynę.

W 2019 r. muzeum odwiedziło 2 210 024 osób, co czyni je najpopularniejszą atrakcją turystyczną Szkocji w tym roku.^[20]

Castle Rock to wulkaniczny korek w centrum Edynburga, na którym stoi Zamek Edynburski. Szacuje się, że skała powstała około 350 milionów lat temu we wczesnym okresie karbonu. Jest to pozostałość po rurze wulkanicznej, która przecięła otaczające ją skały osadowe, po czym ostygła, tworząc bardzo twardy doleryt, gruboziarnisty odpowiednik bazaltu. Późniejsza erozja lodowcowa była bardziej odporna na doleryt, który chronił bardziej miękką skałę na wschodzie, pozostawiając formację turni i ogonów.

Szczyt skały zamkowej znajduje się na wysokości 130 metrów nad poziomem morza, a od południa, zachodu i północy wznoszą się skaliste klify o wysokości do 80 metrów. Oznacza to, że jedyna łatwo dostępna droga do zamku prowadzi na wschód, gdzie grzbiet wznosi się łagodniej. Obronne zalety takiego miejsca są oczywiste, ale geologia skały również stwarza trudności, ponieważ bazalt jest wyjątkowo ubogą warstwą wodonośną. Dostarczanie wody do górnej części zamku było problematyczne i pomimo zatopienia studni o głębokości 28 metrów (92 stóp), często brakowało jej w czasie suszy lub oblężenia, na przykład podczas oblężenia Lang w 1573 roku.^[21]

Kościół w Edynburgu. Kościół parafialny św. Cuthberta jest kościołem parafialnym Kościoła Szkocji w centrum Edynburga. Prawdopodobnie założony w VII wieku, kościół obejmował niegdyś rozległą parafię w okolicach Edynburga. Obecny budynek kościoła został zaprojektowany przez Hippolyte'a Blanca i ukończony w 1894 roku.

Cuthbert's St Cuthbert's znajduje się na dużym cmentarzu przykościelnym, który graniczy z Princes Street Gardens i Lothian Road. Kościół został prawdopodobnie założony w tym miejscu w czasie lub wkrótce po życiu Cuthberta. Pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z 1128 roku, kiedy to Dawid I przyznał go opactwu Holyrood. W tym czasie kościół obejmował rozległą parafię, której obszar stopniowo się zmniejszał aż do XX wieku, kiedy to powstawały i rozrastały się inne parafie, z których wiele zostało założonych jako kaplice pod wezwaniem świętego Cuthberta. Cuthbert's stał się kościołem protestanckim w czasie reformacji szkockiej w 1560 roku: od czasów reformacji do XIX wieku kościół był zwykle nazywany West Kirk. Po Restauracji w 1660 r. kongregacja pozostała lojalna wobec Covenanters. Ze względu na położenie kościoła u stóp Castle Rock, w okresie od XIV do XVII wieku był on co najmniej czterokrotnie uszkadzany lub niszczony.

Obecny kościół został zbudowany w latach 1892-1894, aby zastąpić kościół georgiański, który sam zastąpił budynek o nieokreślonym wieku. Budynek został zaprojektowany przez Hippolyte'a Blanca w stylu barokowym i renesansowym i zachował wieżę z poprzedniego kościoła. Przewodnik po Edynburgu zatytułowany Buildings of Scotland określa wyposażenie kościoła jako "nadzwyczajne". Znajdują się w nim witraże autorstwa Louisa Comforta Tiffany'ego, Douglasa Strachana oraz Ballantyne'a i Gardinera, malowidła ścienne Geralda Moiry i Johna Duncana oraz pomniki autorstwa Johna Flaxmana i George'a Framptona. W kościele znajduje się również dzwon z dziesięcioma dzwonami, wykonany przez Taylora z Loughborough. Od 1970 r. kościół należy do kategorii A budynków zabytkowych.

Siedmiu pastorów tego kościoła pełniło funkcję Moderatora Zgromadzenia Ogólnego Kościoła Szkocji w czasie swoich kadencji, w tym Robert Pont, który pełnił tę funkcję sześciokrotnie w latach 1570-1590. Obecnie Kościół prowadzi działalność wśród bezdomnych i w środowisku biznesowym Edynburga.^[22]

National Monument of Scotland, na wzgórzu Calton w Edynburgu, jest szkockim narodowym pomnikiem upamiętniającym szkockich żołnierzy i marynarzy, którzy zginęli walcząc w wojnach napoleońskich. Zgodnie z napisem na pomniku, miał on być "pomnikiem przeszłości i zachętą do przyszłego bohaterstwa mężczyzn ze Szkocji".

Pomnik dominuje na szczycie wzgórza Calton Hill, na wschód od Princes Street. Został zaprojektowany w latach 1823-6 przez Charlesa Roberta Cockerella i Williama Henry'ego Playfaira i wzorowany jest na Partenonie w Atenach. Budowę rozpoczęto w 1826 r., ale z powodu braku funduszy w 1829 r. nie została ukończona. Okoliczność ta dała początek różnym przydomkom, takim jak "Szaleństwo Szkocji", "Hańba Edynburga", "Duma i Nędza Szkocji" czy "Szaleństwo Edynburga".^[25]

Szkocki Narodowy Pomnik Wojenny (Scottish National War Memorial) znajduje się na zamku w Edynburgu i upamiętnia szkockich pracowników służb i cywilów, a także tych, którzy służyli w szkockich regimentach, poległych w dwóch wojnach światowych i późniejszych konfliktach. Głównym architektem pomnika był Robert Lorimer, a jego budowę zlecono w 1919 r. Pomnik został uroczyście otwarty w 1927 r. Pomnik znajduje się w przebudowanym bloku koszarowym na Crown Square, w samym sercu zamku, i zawiera liczne pomniki.

Na listach honorowych przechowywanych w pomniku znajdują się nazwiska Szkotów, którzy zginęli we wszystkich wojnach po 1914 roku. Dotyczy to wszystkich Szkotów, którzy zginęli w wyniku działań wroga lub zmarli w wyniku ran, chorób lub obrażeń podczas służby w brytyjskich siłach zbrojnych, marynarce handlowej, siłach zbrojnych dominiów, służbie kobiet i służbie pielęgniarskiej, a także wszystkich członków szkockich regimentów. Na listach honorowych figurują osoby, które zginęły w okresie od 4 sierpnia 1914 r. do 31 sierpnia 1921 r. jako zmarłe w czasie I wojny światowej oraz osoby, które zginęły w okresie od 3 września 1939 r. do 31 grudnia 1947 r. jako zmarłe w czasie II wojny światowej. Osoby, które nie służyły w pułkach szkockich, muszą być urodzone w Szkocji lub mieć co najmniej jednego rodzica urodzonego w tym kraju.

Na listach pamiątkowych znajduje się blisko 135 tys. ofiar I wojny światowej i ponad 50 tys. ofiar II wojny światowej. Zapisano także więcej ofiar z późniejszych wojen, m.in. z katastrofy malajskiej, wojny koreańskiej (1950-1953), operacji "Sztandar" (1969-2007), wojny na Falklandach (1982) i wojny w Zatoce Perskiej (1990-1991).^[27]

Dynamic Earth jest największą w Szkocji interaktywną atrakcją turystyczną i centrum nauki w Edynburgu, działającym na zasadach non-profit. Znajduje się w dzielnicy Holyrood, obok budynku Parlamentu Szkockiego i u podnóża Salisbury Crags. Jest zarejestrowaną organizacją charytatywną na mocy prawa szkockiego, a jej właścicielem jest The Dynamic Earth Charitable Trust. Centrum zostało otwarte przez królową Elżbietę II w 1999 roku.

Projekt jest zlokalizowany w pobliżu miejsca, gdzie w XVIII wieku mieszkał i pracował w mieście znany szkocki geolog James Hutton. Organizacja Dynamic Earth Trust twierdzi, że jej celem jest: "konsekwentne bycie najfajniejszym miejscem do zabawy, nauki i pracy". Stała atrakcja dla zwiedzających, która przedstawia historię naszej planety - jak powstała, jak się rozwija, jakie są perspektywy dla ludzkości oraz skutki zagrożeń zarówno naturalnych, jak i spowodowanych działalnością człowieka".^[29]

Trasy spacerowe od centrum miasta po szczyt Arthur's Seat. Holyrood Park, także zwany Queen’s Park lub King’s Park w zależności od płci obecnego monarchy albo upodobania, jest królewskim parkiem w centrum Edynburga, stolicy Szkocji, około mili na wschód od Edinburgh Castle. Znaleźć w nim można wzgórza, jeziora wąwozy, grzbiety, bazaltowe klify, jak również kolcolisty, składające się na wyjątkowo dziki krajobraz wyżynny rozpościerający się na 260 hektarach. Park związany jest z królewskim Pałacem Holyrood, a w przeszłości, od XII wieku, stanowił królewskie tereny łowieckie. Założony został w roku 1541, kiedy Jakub V otoczył kamiennym murem teren „circulit about Arthurs Sett, Salisborie and Duddingston craggis” – otaczający Górę Artura oraz urwiska Salisbury i Duddingston.

Park Holyrood jest dziś powszechnie dostępny. Arthur’s Seat, najwyższy punkt Edynburga, wznosi się w centrum parku, wraz z klifami Salisbury Crags od zachodu. Jeziora są trzy: St Margaret's Loch, Dunsapie Loch, a także Duddingston Loch. Nad St Margaret's Loch znajdują się ruiny Kaplicy Św. Antoniego (St Anthony's Chapel). Główna droga przez Park to Queen’s Drive, częściowo zamknięta dla ruchu motorowego w niedziele. Na terenie Parku biją naturalne źródła: Źródło Św. Małgorzaty (St Margaret's Well) i Źródło Św. Antoniego (St Anthony's Well). Park Holyrood położony jest na południowy wschód od Starego Miasta, Old Town, na obrzeżach centrum miasta, na południe od Abbeyhill i na zachód od Duddingston, na północny wschód od Pollock Halls of Residence Uniwersytetu Edynburskiego i na wschód od Dumbiedykes.^[31]

Pomnik Nelsona to wieża pamiątkowa ku czci wiceadmirała Horatio Nelsona, znajdująca się w Edynburgu, w Szkocji. Znajduje się na szczycie wzgórza Calton Hill i stanowi dramatyczne zakończenie widoku wzdłuż Princes Street od strony zachodniej. Pomnik został wzniesiony w latach 1807-1816 dla upamiętnienia zwycięstwa Nelsona nad flotą francuską i hiszpańską w bitwie pod Trafalgarem w 1805 r. oraz jego śmierci w tej samej bitwie. W 1852 r. dodano zmechanizowaną kulę czasu, która ma służyć jako sygnał czasu dla żeglugi w porcie Leith. Kula czasu jest zsynchronizowana z wystrzałem z działa One O'Clock z zamku w Edynburgu. Pomnik został odrestaurowany w 2009 roku.

Co roku w Dniu Trafalgaru z pomnika powiewa biały sztandar Królewskiej Marynarki Wojennej oraz flagi sygnałowe, na których widnieje słynne przesłanie Nelsona: "Anglia oczekuje, że każdy człowiek spełni swój obowiązek".^[32]

Ogród zoologiczny z pandami i koalami. Edinburgh Zoo, dawniej Scottish National Zoological Park, to 82-hektarowy park zoologiczny typu non-profit, położony w dzielnicy Corstorphine w Edynburgu, w Szkocji.

Teren ten leży na południowych zboczach wzgórza Corstorphine Hill, z którego roztacza się rozległy widok na miasto. Zbudowane w 1913 r. zoo, będące własnością Królewskiego Towarzystwa Zoologicznego Szkocji, odwiedza rocznie ponad 600 000 osób, co czyni je drugą po zamku w Edynburgu najpopularniejszą płatną atrakcją turystyczną w Szkocji. Oprócz działalności na rzecz turystów i mieszkańców, zoo prowadzi wiele działań naukowych, takich jak hodowla zagrożonych zwierząt w niewoli, badania nad zachowaniem zwierząt oraz aktywny udział w różnych programach ochrony przyrody na całym świecie.

Edinburgh Zoo było pierwszym zoo na świecie, w którym trzymano i hodowano pingwiny. Jest to również jedyne zoo w Wielkiej Brytanii, w którym mieszkają koale z Queensland i pandy olbrzymie. Zoo jest członkiem Brytyjskiego i Irlandzkiego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (BIAZA), Europejskiego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (EAZA), Światowego Stowarzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (WAZA) oraz Stowarzyszenia Szkockich Atrakcji Turystycznych. Zostało także wyróżnione czterema gwiazdkami przez Szkocką Radę Turystyki (Scottish Tourism Board). Ogrody zoo mogą poszczycić się jedną z najbardziej zróżnicowanych kolekcji drzew w Lothians.^[33]

Thistle Chapel – kaplica przy katedrze św. Idziego w Edynburgu w Szkocji.

Kaplica zbudowana została dla kawalerów Orderu Ostu – najwyższego odznaczenia Szkocji. Tradycje tego zaszczytnego, elitarnego Orderu sięgają średniowiecza, ale w obecnej formie został utworzony w 1687 r. przez króla Szkocji Jakuba VII. Nawa opactwa Holyrood została zaadaptowana jako kaplica kawalerów Orderu, ale w 1688 r. Opactwo zostało splądrowane przez tłum z Edynburga. Potem kawalerowie Ostu nie mieli własnej kaplicy przez ponad 200 lat.

Obecna Kaplica Ostu została zaprojektowana przez Roberta Lorimera i ukończona w 1911 roku. Zawiera stalle dla 16 kawalerów i dam, stalle władcy i dwie stalle królewskie. Stalle są zwieńczone bogato rzeźbionymi baldachimami z hełmami i herbami. Najbardziej ozdobne są stalle Władcy na zachodnim krańcu. Kaplica ozdobiona jest symbolami religijnymi, jak i znakami heraldycznymi, a wiele z nich jest typowo szkockich, np. anioły grające na dudach.

Do kaplicy wchodzi się przez nisko sklepiony przedsionek na wschodnim końcu nawy katedry, zbudowana jest na planie prostokąta, ma wieloboczną wschodnią absydę i kamienne, trzyprzęsłowe sklepienie inkrustowane bogatym wzorem żebrowym i rzeźbionymi zwornikami. W oknach znajdują się barwne witraże o motywach religijnych i heraldycznych.^[34]