50 miejsc w Azji, które warto zobaczyć

Pałac Peterhof, to seria pałaców i ogrodów położonych w Petergofie, w Sankt Petersburgu, w Rosji, zbudowana przez Piotra Wielkiego jako bezpośrednia odpowiedź na Pałac Wersalski Ludwika XIV z Francji. Pierwotnie, w 1709 roku, pałac miał być przeznaczony do zamieszkania na wsi, ale Piotr Wielki dążył do jego rozbudowy w związku z wizytą na francuskim dworze królewskim w 1717 roku, co spowodowało nadanie mu przydomka "rosyjskiego Wersalu". Architektem w latach 1714-1728 był Domenico Trezzini, a zastosowany przez niego styl stał się podstawą baroku petersburskiego, preferowanego w całym Petersburgu. Również w 1714 roku ogrody zaprojektował Jean-Baptiste Alexandre Le Blond, wybrany prawdopodobnie ze względu na wcześniejszą współpracę z wersalskim architektem André Le Nôtre. Francesco Bartolomeo Rastrelli ukończył rozbudowę w latach 1747-1756 dla Elżbiety Rosyjskiej. Zespół pałacowo-parkowy wraz z centrum miasta został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.^[1]

Muzeum w bizantyjskiej bazylice. Hagia Sophia – meczet w Stambule, a w przeszłości kolejno świątynia chrześcijańska, meczet i muzeum. Uważana za najważniejsze dzieło architektury bizantyńskiej.

Pierwotny budynek powstał jako kościół Mądrości Bożej (zwany też Wielkim Kościołem). Była świątynią najwyższej rangi w Cesarstwie Bizantyńskim, katedra patriarsza oraz miejsce modłów i koronacji cesarzy bizantyńskich, na przestrzeni wieków niedościgniony wzór świątyni doskonałej i niemal symbol Kościoła bizantyńskiego. Ufundowana przez Justyniana I Wielkiego, w obecnym kształcie powstawała w okresie od 23 lutego 532 do 27 grudnia 537. Po zdobyciu Konstantynopola przez Turków w 1453 została zamieniona na meczet (wtedy dobudowano minarety). Świątynię miał przyćmić wybudowany w XVII wieku Błękitny Meczet.

Od 1934 do lipca 2020 świątynia pełniła rolę muzeum. Po decyzji sądu administracyjnego Turcji unieważniającego dekret z 1934 i decyzji prezydenta Recepa Tayyipa Erdoğana została ponownie zamieniona w meczet.^[2]

Muzeum sztuki i kultury z 1764 r.. Ermitaż, Ermitaż Państwowy – wielkie muzeum sztuki i rzemiosła artystycznego w Petersburgu, na Nabrzeżu Pałacowym, założone w 1764 przez Katarzynę II Wielką w Małym Ermitażu; państwowa instytucja kultury, największe muzeum w Rosji i jedno z największych na świecie.

Mały Ermitaż w galerię sztuki przemieniła cesarzowa Katarzyna II. Głównym budynkiem Ermitażu jest barokowy Pałac Zimowy, wzniesiony dla carycy Elżbiety w latach 1754–1762 według projektu Bartolomea Rastrellego. W 1766 caryca Katarzyna II poprosiła francuskiego filozofa Denisa Diderota, by w jej imieniu kupował obrazy z kolekcji francuskich. W ten sposób do Sankt Petersburga trafiły płótna Poussina, Watteau, Rembrandta, Rubensa, Rafaela, Tycjana i wielu innych znakomitych malarzy.

5 lutego/ 17 lutego 1852 Mikołaj I udostępnił zbiory publiczności i w tym celu zbudował ostatni pałac zespołu zwany Nowym Ermitażem, który zaprojektował Leo von Klenze. Po rewolucji październikowej na własność państwa przeszły i znalazły się w Ermitażu największe kolekcje prywatne: hrabiego Aleksandra Strogonowa, księcia Grigorija Potiomkina, księcia Mikołaja Jusupowa i braci Morozowów. W 1930 władze sowieckie sprzedały amerykańskiemu milionerowi Andrew Mellonowi 31 obrazów z kolekcji Ermitażu, które trafiły do Galerii Narodowej w Waszyngtonie. Dzisiaj w kolekcji znajduje się m.in. 26 obrazów Rembrandta, 25 – van Dycka, 40 – Rubensa, 12 – Poussina, 12 – Lorraina, 12 – Watteau, 9 – Tiepolo, 11 – Tycjana 15 – Gauguina, 31 – Picassa, 37 – Matissa, 8 – Moneta, 12 rzeźb Canovy i pokazywane od 1995 wywiezione z Niemiec 74 płótna impresjonistów (większość z nich została wcześniej zrabowana przez Wehrmacht, a następnie zdobyta w 1945 przez Armię Czerwoną). Obecnie Ermitaż to jedno z największych muzeów sztuki i malarstwa na świecie.

W czasie II wojny światowej Ermitaż został bezpośrednio trafiony tylko dwukrotnie, pomimo tego że na miasto spadło w tym czasie ponad 150 tysięcy ciężkich pocisków artyleryjskich oraz ponad 10 tysięcy bomb burzących i zapalających.^[6]

Dawna rezydencja królewska i muzeum. Wielki Pałac Królewski – kompleks budynków w Bangkoku. Służył jako oficjalna rezydencja króla Tajlandii od XVIII wieku do połowy XX wieku. Po śmierci króla Anandy Mahidola w Wielkim Pałacu w 1946, król Bhumibol Adulyadej zmienił królewską siedzibę na pałac Chitralada.

Budowa Wielkiego Pałacu rozpoczęła się w roku 1782, gdy u władzy był Rama I.

Kompleks pałacowy znajduje się na wschodnim brzegu rzeki Menam; otoczony jest murem obronnym o łącznej długości 1900 metrów. Teren kompleksu zajmuje powierzchnię 218 400 m².

Ważnymi częściami pałacu są:

• Wat Phra Kaew, "świątynia szmaragdowego Buddy"
• Chakri Mahaprasad Hall, budowla w stylu włoskiego odrodzenia

Turyści mogą zwiedzać teren kompleksu pałacowego i wybrane budowle. Wstęp na teren kompleksu jest płatny i możliwy tylko w wyznaczonych godzinach.^[14]

Pałac z ceremonią Gwardii Królewskiej. Deoksugung, znany również jako Gyeongun-gung, Deoksugung Palace lub Deoksu Palace, jest otoczonym murem kompleksem pałaców w Seulu, który był zamieszkiwany przez członków koreańskiej rodziny królewskiej w czasach monarchii Joseon aż do aneksji Korei przez Japonię w 1910 roku. Jest to jeden z "Pięciu Wielkich Pałaców" zbudowanych przez królów z dynastii Joseon i uznany za miejsce historyczne. Budynki są w różnym stylu, w tym niektóre z naturalnego drewna kryptomerii, malowanego drewna i stiuku. Niektóre budynki zostały wzniesione z kamienia, aby odtworzyć zachodnie budowle pałacowe.

Oprócz tradycyjnych budynków pałacowych znajdują się tu także zalesione ogrody, pomnik króla Sejonga Wielkiego oraz Narodowe Muzeum Sztuki, w którym organizowane są specjalne wystawy. Pałac znajduje się w pobliżu stacji City Hall.

Deoksugung, podobnie jak pozostałe "Pięć Wielkich Pałaców" w Seulu, został poważnie uszkodzony w okresie kolonialnym Korei. Obecnie pozostała tylko jedna trzecia budowli, które stały przed okupacją.

Pałac Deoksugung jest wyjątkowy wśród koreańskich pałaców. Znajduje się w nim nowoczesny ogród i fontanna w stylu zachodnim. Zmiana warty królewskiej przed Daehanmun (Bramą) jest bardzo popularnym wydarzeniem dla wielu zwiedzających. W czasach dynastii Joseon straż królewska była odpowiedzialna za otwieranie i zamykanie bramy pałacu. Na zewnątrz pałacu znajduje się malownicza droga z kamiennym murem.

Przejście Deoksugung Stonewall jest sercem popularnego mitu miejskiego w Seulu, ponieważ mówi się, że wszystkie pary, które przejdą tą drogą, są skazane na rozstanie.^[19]

Zabytkowy kompleks budowli i pomników dawnego sułtanatu. Kompleks Qutb Minar to zabytki i budynki z czasów sułtanatu delhijskiego w Mehrauli w Delhi w Indiach. Budowę Qutub Minar, "wieży zwycięstwa" w kompleksie, nazwanej na cześć religijnej postaci sufickiego świętego Khwaja Qutbuddin Bakhtiar Kaki, rozpoczął Qutb-ud-din Aibak, który później został pierwszym sułtanem Delhi z dynastii Mamluków. Kontynuował ją jego następca Iltutmisz, a dokończył znacznie później, w 1368 roku, Firoz Szah Tughlaq, sułtan Delhi z dynastii Tughlaq. Meczet Qubbat-ul-Islam, później przekształcony w Quwwat-ul Islam, stoi obok Qutb Minar.

Wielu kolejnych władców, w tym Tughlaqs, Alauddin Khalji i Brytyjczycy dodali struktur do kompleksu. Oprócz Qutb Minar i Meczetu Quwwat ul-Islam, inne struktury w kompleksie obejmują Alai Darwaza bramy, Alai Minar i Żelazny filar. Meczet Quwwat ul-Islam został pierwotnie zbudowany z pozostałości 27 starszych świątyń hinduskich i dżinijskich. Filary świątyń zostały ponownie wykorzystane, a oryginalne obrazy zakryto tynkiem. Wewnątrz kompleksu znajdują się grobowce Iltutmisza, Alauddina Khalji i Imama Zamina.

Obecnie przyległy obszar, na którym znajduje się wiele starych zabytków, w tym grobowiec Balbana, został zagospodarowany przez Służbę Archeologiczną Indii (ASI) jako Park Archeologiczny Mehrauli, a INTACH odrestaurował około 40 zabytków w parku. Jest to również miejsce corocznego "Qutub Festival", odbywającego się w listopadzie i grudniu, gdzie artyści, muzycy i tancerze występują przez trzy dni.^[31]

Słynny zabytkowy zamek z muzeum. Zamek Ōsaka – japoński zamek w mieście Osaka. Nazywany złotym lub brokatowym zamkiem. Jeden z najbardziej znanych zamków w Japonii. Odegrał znaczną rolę podczas jednoczenia kraju w XVI w. w okresie Azuchi-Momoyama. Został zbudowany na dwóch nasypach z ziemi i ciosanych kamieni oraz otoczony fosą. Główny budynek ma osiem pięter, z czego tylko pięć jest widocznych z zewnątrz, dodatkowo posiada wysoki fundament z kamienia, który miał bronić mieszkańców przed atakami uzbrojonych w miecze najeźdźców.

Na terenie zamku znajduje się 13 obiektów o łącznej powierzchni około 60 000 m² uznanych przez władze Japonii za niezwykle cenne kulturowo.

Zamek jest otwarty dla turystów. Można się do niego dostać ze stacji Osaka-jō-kōen linią Osaka Loop Line JR West lub ze stacji Morimachi na linii metra Chuo. Okolica jest popularnym miejscem zwiedzania w szczególności w okresie, kiedy kwitną śliwy, a następnie wiśnie. Na terenach parku otaczającego zamek ulokowana jest również wielofunkcyjna arena Osaka-Jo Hall.^[33]

Filmowy park rozrywki z karuzelami. Universal Studios Japan, położony w Osace, jest jednym z sześciu parków rozrywki Universal Studios, należącym i zarządzanym przez USJ LLC, która jest w całości własnością NBCUniversal. Park jest podobny do Universal Orlando Resort, ponieważ znajdują się w nim wybrane atrakcje z Universal Orlando Resort i Universal Studios Hollywood.

Park został otwarty 31 marca 2001 roku. W roku otwarcia odwiedziło go ponad 11 milionów gości, co czyni go najszybszym parkiem rozrywki na świecie, który w tym czasie osiągnął próg 10 milionów. Od tego czasu Universal Studios Japan odwiedza co roku około 8 milionów gości. Jest to jeden z trzech parków rozrywki Universal Studios w Azji, pozostałe dwa to Universal Studios Singapore i Universal Studios Beijing.

W 2011 roku odbyły się różne imprezy z okazji dziesiątej rocznicy istnienia parku, do tego czasu park odwiedziło łącznie 88 milionów gości. W czerwcu 2012 roku było 700 000 posiadaczy rocznych paszportów, a w roku obrotowym 2012 park odwiedziło 9,75 miliona gości. W roku obrotowym 2013 do Universal Studios Japan przybyło 10,5 miliona gości. Do tego wzrostu w 2013 r. przyczyniły się różne czynniki, w tym otwarcie w marcu kolejki górskiej "Hollywood Dream - The Ride - Backdrop" oraz w lipcu "New Amazing Adventures of Spider-Man - The Ride 4K3D", w której zainstalowano nową technologię 4KHD, co okazało się popularne wśród młodszego pokolenia odwiedzających. Otwarta w marcu 2012 r. strefa rodzinna "Universal Wonderland" również przyciągnęła wiele rodzin.

Ostatnie odsłony obejmują atrakcje o ograniczonym czasie trwania, takie jak "Biohazard - The Real" i "Monster Hunter - The Real", oba oparte na popularnych franczyzach gier wideo, oraz "One Piece Premier Show", oparty na popularnym serialu anime, zapewniający atrakcje oparte na rozrywce na całym świecie. 15 lipca 2014 r. otwarto dla publiczności The Wizarding World of Harry Potter, tematyczny obszar oparty na przebojowej serii filmów o Harrym Potterze. Popularna przejażdżka "Harry Potter i Zakazana Podróż", znajdująca się w Czarodziejskim Świecie Harry'ego Pottera, została zmodernizowana tak, aby można było grać w 3D zaledwie 10 miesięcy po jej otwarciu, jako pierwsza tego typu przejażdżka na świecie. Przewiduje się, że inwestycja o łącznej wartości 45 miliardów jenów spowoduje w ciągu najbliższych 10 lat efekt ekonomiczny w wysokości 5 bilionów 60 milionów jenów w Japonii, przyciągając wielu gości zarówno z Japonii, jak i z zagranicy.

W poniedziałek, 29 października 2012 r., Universal Studios Japan powitało swojego 100-milionowego gościa od momentu otwarcia w 2001 r. Według 2014 Theme Index Global Attraction Attendance Report, Universal Studios Japan zajmuje piąte miejsce wśród 25 najlepszych parków rozrywki/tematów na świecie, przyciągając 11,8 mln gości w 2014 roku, czyli o 16,8% więcej niż w roku poprzednim. W dniu 27 lutego 2020 r. firma Universal ogłosiła zamknięcie parku do 22 marca 2020 r. w celu zwalczania pandemii COVID-19. Od tego czasu przedłużono zamknięcie do 31 maja 2020 r., a następnie ponownie opóźniono je do 19 czerwca 2020 r.^[35]

Zabytkowy XVI-wieczny kompleks sakralny. Monaster Nowodziewiczy – klasztor wybudowany w 1524 w Moskwie dla uczczenia zdobycia Smoleńska.

We wrześniu 1610 hetman Stanisław Żółkiewski rozlokował w klasztorze Nowodziewiczym cztery polskie chorągwie pod dowództwem Jana Chluskiego, Jana Hreczynina, Olszańskiego i Kotowskiego. We wrześniu 1612 w jego pobliżu rozegrała się bitwa, w której Jan Karol Chodkiewicz, idący na odsiecz oblężonej polskiej załodze moskiewskiego Kremla, poniósł taktyczną porażkę z powstańcami moskiewskimi Dymitra Pożarskiego.

W XVII wieku Zofia Romanowa, siostra cara Piotra I Wielkiego, przebudowała go, a w 1682 stał się on jej drugą rezydencją. W tym samym klasztorze została zamknięta, gdy Piotr I przejął władzę. Niedługo później uwięził tam również swą pierwszą żonę Jewdokiję Łopuchiną.

W 1922 klasztor został zamieniony w Muzeum Emancypacji Kobiet. W 1934 stał się filią Państwowego Muzeum Historycznego.

W 2021 r. monaster zyskał status stauropigialnego.

Niektóre części zespołu klasztornego:

• cmentarz Nowodziewiczy, przyległy do murów klasztoru
• sobór Smoleńskiej Ikony Matki Bożej, wznoszony w latach 1524–1525, wzorowany na kremlowskim soborze Uspieńskim, o bogato zdobionym freskami wnętrzu
• cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej, stawiana w okresie 1685–1687, katedra eparchii kołomieńskiej
• nadbramna cerkiew Przemienienia Pańskiego, budowana w latach 1687–1689, w stylu moskiewskiego baroku
• dzwonnica z 1690
• cerkiew św. Ambrożego

Świątynia w Hanoi, Wietnam. Świątynia Literatury, kompleks budynków w Hanoi powstały w 1070 jako świątynia, ufundowany przez króla Lý Thánh Tônga z przeznaczeniem na uczelnię kształcącą urzędników państwowych zgodnie z zasadami konfucjanizmu. Świątynia była wielokrotnie rozbudowywana pomiędzy XV a XVIII wiekiem. Obecnie teren świątyni o kształcie prostokąta odgrodzony jest murem od miasta. Zabudowa zaplanowana została zgodnie z klasycznymi zasadami chińskimi - wzdłuż głównej osi położone są kolejne dziedzińce i bramy. Pierwsza, bogato zdobiona brama, położona jest jeszcze przed murami świątyni. Po wejściu na teren świątyni droga wzdłuż drzew i sadzawek prowadzi do pawilonu Khuê Văn Các, którego drewniana, wsparta na czterech kamiennych filarach i pomalowana na czerwono fasada jest jednym z charakterystycznych elementów Hanoi.^[41]

Ptaki na wolnym wybiegu i woliery. Kuala Lumpur Bird Park to publiczna woliera o powierzchni 20,9 akra w Kuala Lumpur w Malezji. Znajduje się w sąsiedztwie Lake Gardens w zielonych płucach KL w Bukit Aman, w pobliżu Meczetu Narodowego i Muzeum Królewskiej Policji Malezyjskiej. W zamkniętej wolierze w Parku Ptaków znajduje się ponad 3000 ptaków reprezentujących ponad 200 gatunków. Około 90% z nich to ptaki miejscowe, a 10% zostało sprowadzonych z takich krajów, jak Australia, Chiny, Holandia, Indonezja, Nowa Gwinea, Tanzania i Tajlandia.

Ptasi park jest częścią 60-hektarowego (150-hektarowego) kompleksu Lake Gardens, który został założony w 1888 roku. Oprócz parku ptaków o powierzchni 8,5 ha (20,9 ha), który został utworzony w 1991 roku, w skład ogrodów wchodzą: sztuczne jezioro, Pomnik Narodowy, Park Motyli w Kuala Lumpur, Park Jeleni, ogrody orchidei i hibiskusów oraz były Dom Parlamentu Malezji. Jest to jeden z największych na świecie zadaszonych parków ptaków.^[42]

Słynna świątynia i miejsce pielgrzymek. Swayambhu to starożytny kompleks religijny na szczycie wzgórza w Dolinie Katmandu, na zachód od miasta Katmandu. Tybetańska nazwa tego miejsca oznacza "Wysublimowane Drzewa", ze względu na wiele odmian drzew rosnących na wzgórzu. Jednak Shing.kun może pochodzić od lokalnej nazwy kompleksu w języku nepalskich Bhasa, Swayambhu, co oznacza "samosprężysty". Dla buddyjskich Newarów, w których mitologicznej historii i mitach o pochodzeniu, a także codziennej praktyce religijnej Swayambhunath zajmuje centralne miejsce, jest to prawdopodobnie najświętsze z buddyjskich miejsc pielgrzymkowych. Dla Tybetańczyków i wyznawców buddyzmu tybetańskiego zajmuje drugie miejsce po Boudży. Swayambhunath to nazwa hinduistyczna.

Kompleks składa się ze stupy, wielu sanktuariów i świątyń, z których niektóre pochodzą z okresu Licchavi. Niedawno dodano klasztor tybetański, muzeum i bibliotekę. Stupa ma namalowane oczy i brwi Buddy. Pomiędzy nimi znajduje się cyfra jeden (w alfabecie dewanagari) namalowana na kształt nosa. Są tu także sklepy, restauracje i hostele. Na teren świątyni prowadzą dwa wejścia: długie schody prowadzące bezpośrednio na główną platformę świątyni, która znajduje się na szczycie wzgórza od strony wschodniej, oraz droga samochodowa wokół wzgórza od strony południowej, prowadząca do wejścia południowo-zachodniego. Pierwszym widokiem po wejściu na szczyt schodów jest Wadżra. Tsultrim Allione tak opisuje to doświadczenie: Brakowało nam tchu i byliśmy spoceni, gdy wchodziliśmy po ostatnich stromych stopniach i praktycznie wpadliśmy na największą wadżrę (berło pioruna), jaką kiedykolwiek widziałem. Za tą wadżrą znajdowała się ogromna, okrągła, biała kopuła stupy, jak pełna spódnica, na której szczycie były dwa olbrzymie oczy Buddy mądrze spoglądające na spokojną dolinę, która właśnie zaczynała ożywać.

Znaczna część ikonografii Swayambhunath pochodzi z tradycji wadżrajany buddyzmu Newar. Kompleks jest jednak ważnym miejscem dla buddystów wielu szkół, a także jest czczony przez hinduistów.^[46]

Znaczące miejsce dla japońskiej sztuki i antyków. Muzeum Narodowe w Tokio, skrót: TNM – najstarsze i największe muzeum w Japonii, założone w 1872. Muzeum gromadzi dzieła sztuki oraz obiekty archeologiczne z obszaru Azji, a szczególnie Japonii. Posiada zbiór ponad 110 tys. obiektów, wśród których 87 uznanych jest za skarby narodowe oraz 610 za znaczące wartości kulturowe. Muzeum prowadzi również badania naukowe i organizuje imprezy edukacyjne związane z jego zbiorami.

Muzeum położone jest w Tokio, w parku Ueno, w dzielnicy Taitō. W skład zespołu muzeum wchodzi m.in.: Honkan (本館, Galeria Japońska), Tōyōkan (東洋館, Galeria Azjatycka), Hyōkeikan (表慶館), Heiseikan (平成館), Hōryū-ji Hōmotsukan (法隆寺宝物館, Galeria Skarbów z Hōryū-ji), jak również Shiryōkan (資料館, Centrum Badań i Informacji). W siedzibie muzeum znajdują się też restauracje i sklepy oraz wystawy plenerowe i ogrody.

Zbiory muzeum koncentrują się na starożytnej sztuce japońskiej i sztuce azjatyckiej z terenów Jedwabnego szlaku. Muzeum posiada również bogatą kolekcję sztuki grecko-buddyjskiej.

Wszystkie informacje dostępne są w językach: japońskim, angielskim, chińskim, francuskim, niemieckim, koreańskim i hiszpańskim.^[48]