Szanghaj - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Słynna promenada z widokiem na miasto. Bund – nadbrzeżna promenada, dosłownie „plaża zewnętrzna”, znajdująca się w Szanghaju, na prawym brzegu rzeki Huangpu.

Bund ma 1,5 km długości i ciągnie się od mostu Waibaidu do mostu Nanpu. Od zachodniej strony otoczony jest ciągiem 52 budynków pochodzących z czasów kolonialnych, wybudowanych w stylu architektury barokowej, renesansowej czy klasycystycznej, jak również art déco. Od strony wschodniej znajduje się wał przeciwpowodziowy nazywany "murem zakochanych", z którego można oglądać panoramę rzeki Huangpu i położonego na jej drugim brzegu Pudongu.

Historia Bundu sięga połowy XIX w. Pierwotnie był to bagienny, porośnięty trzcinami teren. Samo słowo bund (wymawiane "band") jest anglo-indyjskim terminem oznaczającym nabrzeże. Po otwarciu portu w Szanghaju dla cudzoziemców w wyniku I wojny opiumowej w 1846 na obszarze Bundu powstała osada brytyjska. Osuszono wówczas bagna, wytyczono drogę i umocniono nabrzeże; wkrótce pojawiły się także budynki. Na przełomie XIX i XX wieku Bund pełnił rolę głównego centrum finansowego Azji Wschodniej.

Upadek Bundu jako ekonomicznego, biznesowego i kulturalnego centrum miasta nastąpił po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej w 1949. Sytuacja zmieniła się dopiero na przełomie lat 70. i 80. XX wieku, po rozpoczęciu reform wolnorynkowych. Budynki Bundu, zajęte wcześniej przez instytucje rządowe, ponownie zostały zaadaptowane na siedziby instytucji finansowych i hotele. Celem usprawnienia ruchu turystycznego na tym obszarze i w ramach przygotowań do Expo 2010 w latach 2008–2010 usunięto całkowicie z Bundu ruch kołowy, kierując go poprzez zbudowany specjalnie pod powierzchnią promenady tunel.^[5]

Słynny klasyczny ogród. Ogród Yuyuan – zabytkowy ogród, znajdujący się na terenie starego miasta w Szanghaju.

Utworzył go w latach 1559–1577 Pan Yunduan, gubernator Syczuanu, jako miejsce wypoczynku dla swojego starego ojca. Po wygaśnięciu rodu Pan u schyłku dynastii Ming ogród popadł w ruinę, odnowiono go w latach 1760–1780. W połowie XIX wieku, podczas wojen opiumowych i powstania tajpingów, został poważnie zniszczony. Dopiero po utworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej przeprowadzono w latach 1956–1961 jego gruntowną restaurację, wtedy też został wpisany na listę zabytków i otwarty jako publiczny park.

Ogród zajmuje powierzchnię 2 hektarów. Składa się z kilku części przedzielonych białymi murami, zwieńczonymi podobiznami smoków. Poza głazami i zbiornikami wodnymi ozdabiają go liczne elementy małej architektury, takie jak mostki, pawilony czy stele pamiątkowe. Najsłynniejszym elementem ogrodu jest ważący 5 ton kamień o fantazyjnym kształcie, z licznymi porowatymi otworami, pochodzący rzekomo z jeziora Tai Hu w prowincji Jiangsu; zgodnie z podaniami stanowił dawniej własność cesarza Song Huizonga. Obok ogrodu znajdują się liczne atrakcje turystyczne: świątynia boga miasta, słynna restauracja Nanxiang oraz kramy z tradycyjnym rękodziełem.^[6]

Strzelisty wieżowiec z jadalnią i malowniczym widokiem. Shanghai World Financial Center – wieżowiec w Szanghaju w Chinach, w dzielnicy Pudong, obok budynku Jin Mao Tower i niedaleko Oriental Pearl Tower. SWFC jest drugim najwyższym budynkiem w Szanghaju, siódmym najwyższym w Chinach i dwunastym najwyższym na świecie, a także najwyższym na świecie budynkiem z otworem.

Budynek został zaprojektowany przez architekta Williama Pedersena, a inwestorem była firma Japończyka Minoru Mori. Kamień węgielny pod budowę wieżowca położono 27 sierpnia 1997, jednak prace budowlane opóźniły się z powodu kryzysu finansowego oraz zmian konstrukcyjnych. Początkowo budynek miał mieć 460 metrów i 94 piętra, później jednak (dokładnie 13 lutego 2003) wysokość zwiększono do 492,3 m (101 pięter). Odrzucono propozycję, by dodać do budynku iglicę, przez co byłby wyższy od Wieży Wolności i Taipei 101. Obiekt oddano do użytku 14 września 2008.

Najbardziej charakterystycznym elementem wieżowca jest otwór w budynku, który najpierw miał być okrągły i mieć w środku diabelski młyn, jednak z powodu protestów wywołanych skojarzeniami okrągłego otworu z flagą Japonii, w połowie 2005 zdecydowano się na otwór w kształcie trapezu o szerokości 50 metrów. Na przedostatnim, 100. piętrze, znajduje się zewnętrzny taras widokowy dla turystów.

Na piętrach 79-93 mieści się hotel Shanghai Park Hyatt.

Budowa SWFC była finansowana również przez wiele zagranicznych firm i banków: głównie japońskich, europejskich oraz amerykańskich. Koszt budowy wyniósł około $1,25 mld USD (ok. 4 mld złotych).

Łączna powierzchnia budynku wynosi 377 300 metrów kwadratowych. W budynku znajdują się m.in. biura, hotel, muzeum.^[7]

Muzeum Historii Szanghaju, czyli Muzeum Historii Rewolucji Szanghajskiej, to muzeum poświęcone historii miasta Szanghaj w Chinach.

Zbiory muzeum koncentrują się na około stuletniej historii Szanghaju, od otwarcia portu w 1843 roku do przejęcia władzy przez komunistów w 1949 roku. Najstarsze zabytki w muzeum pochodzą sprzed 6 tys. lat. Znajduje się tu armata użyta w pierwszej wojnie opiumowej, krzesło do siedzenia i dwa lwy z brązu, które zdobiły kiedyś budynek Hongkong and Shanghai Banking Corporation na Bundzie. Inne eksponaty ukazują historię sztuki, kultury i industrializacji w Szanghaju. Neoklasycystyczny budynek Shanghai Race Club, w którym mieści się muzeum, ma imponującą 10-piętrową wieżę, która przez długi czas była charakterystycznym punktem centrum Szanghaju.^[10]

Klasztor z wieloma rzeźbami. Świątynia Nefrytowego Buddy – świątynia buddyjska tradycji chan, znajdująca się w Szanghaju. Obecnie mieszka w niej 70 mnichów.

Została wzniesiona w 1882 roku jako miejsce przechowywania dwóch figur Buddy, przywiezionych z Birmy przez mnicha Huigena. Świątynia została zniszczona podczas rewolucji Xinhai, figury Buddów przetrwały jednak szczęśliwie zniszczenie. Budynek świątyni odbudowano w latach 1918-1928. Podczas rewolucji kulturalnej świątynię zamknięto, ocalała jednak szczęśliwie od zniszczenia gdyż na jej drzwiach mnisi wywiesili portrety Mao Zedonga. Ponownie otwarta została w 1980 roku.

Świątynię zbudowano w stylu nawiązującym do architektury okresu Song. Składa się na nią kilka symetrycznie ułożonych budynków o żółtych ścianach zewnętrznych, m.in. Pawilon Leżącego Buddy w którym przechowywane są dwie figury Buddów oraz Wieża Nefrytowego Buddy, wewnątrz której umieszczono ponad 7000 zwojów z sutrami. W pozostałych pawilonach znajdują się liczne buddyjskie rzeźby i obrazy.

Z dwóch znajdujących się w świątyni figur jedna przedstawia Buddę w pozycji siedzącej, druga leżącego na prawym boku. Obydwie pokryte są białym nefrytem. Budda siedzący ma 190 centymetrów wysokości i waży 205 kilogramów. Ozdobiony jest szmaragdem oraz agatem. Budda leżący ma długość 96 centymetrów. W 1988 roku buddyści z Singapuru podarowali świątyni 4-metrową replikę leżącego Buddy.^[14]

Niezwykły stalowy most z oświetleniem . Most Waibaidu, zwany po angielsku Garden Bridge, jest pierwszym całkowicie stalowym mostem i jedynym zachowanym przykładem mostu kratownicowego w Chinach. Obecny most jest czwartym zaprojektowanym przez Zachód mostem zbudowanym w tym miejscu od 1856 roku, w dolnym biegu ujścia potoku Suzhou Creek, w pobliżu jego zbiegu z rzeką Huangpu, w sąsiedztwie Bundu w centrum Szanghaju. Łączy dzielnice Huangpu i Hongkou, a jej otwarcie nastąpiło 20 stycznia 1908 r. Dzięki swojej bogatej historii i wyjątkowej konstrukcji most Waibaidu jest jednym z symboli Szanghaju. Jego nowoczesny i przemysłowy wygląd może być uważany za charakterystyczny most miasta. W dniu 15 lutego 1994 r. władze miejskie Szanghaju uznały most za przykład architektury zabytkowej i jedną z wyróżniających się budowli w Szanghaju. W ciągle zmieniającej się metropolii most Waibaidu wciąż pozostaje popularną atrakcją i jednym z niewielu stałych elementów panoramy miasta.^[16]

Rozległy historyczny kompleks świątynny. Świątynia boga miasta – świątynia taoistyczna, znajdująca się na terenie starego miasta w Szanghaju, przy ogrodzie Yuyuan. Jest jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych miasta.

Świątynia poświęcona jest bóstwu opiekuńczemu miasta (chin. Chenghuang), którym jest XIV-wieczny uczony Qin Yubo oraz generałowi Huo Guangowi. Przed świątynią znajduje się centrum targowe z tradycyjnymi produktami. Większość znajdujących się na nim sklepików powstała na początku XX wieku.

Świątynię wzniesiono za panowania cesarza Yongle (1402–1424) z dynastii Ming. Była kilkukrotnie przebudowywana w późniejszych wiekach. Dzisiejsze zabudowania pochodzą z 1926 roku. Obecnie składa się z kilku pawilonów, zajmujących łącznie powierzchnię ponad 10 000 m². W okresie rewolucji kulturalnej świątynię zamknięto i zaadaptowano na halę fabryczną. W 1995 roku została zwrócona wspólnocie taoistycznej i odtąd ponownie pełni funkcje sakralne.

W latach 2005–2006 przeprowadzono renowację świątyni, przywracając jej pierwotny wygląd z czasów dynastii Ming.^[23]

Odbudowany kompleks świątyń buddyjskich. Świątynia Longhua – świątynia buddyjska znajdująca się w południowej części Szanghaju. Jest najstarszą i największą budowlą sakralną w mieście. Poświęcona jest Buddzie Maitreji.

Prawdopodobnie już w III wieku, w Okresie Trzech Królestw, na miejscu dzisiejszej Longhua Si znajdowała się świątynia. Zabudowania świątynne w ciągu wieków były wielokrotnie niszczone i większość z istniejących dzisiaj pochodzi z czasów cesarza Guangxu z dynastii Qing; cały kompleks obejmuje powierzchnię 20 000 m2. Przed świątynią znajduje się ośmiokątna, licząca 40 m wysokości siedmiopiętrowa pagoda, wzniesiona w 977 roku. Każde piętro pagody jest mniejsze od poprzedniego, a w każdym rogu każdego piętra zawieszono brązowe dzwonki, poruszane przez wiatr. Ze względu na swój wiek i delikatną konstrukcję, pagoda nie jest udostępniona zwiedzającym.

Zgodnie z powszechną praktyką stosowaną przy budowie chińskich świątyń, zabudowania ulokowane są symetrycznie wzdłuż centralnej osi. Głównymi budynkami świątyni Longhua są Pawilon Maitreji (Miledian), Pawilon Dejawary (Tianwangdian), Pawilon Mahawiry (Daxiongbaodian), Pawilon Trzech Mędrców (Sanshengdian), Pawilon Mnichów (Fangzhangshi) i Pawilon Sutr (Cangjinglou), oraz wieże dzwonu i bębna. W wieży dzwonu znajduje się mierzący 2 metry wysokości, 3 metry w obwodzie i ważący 5 ton miedziany dzwon, w który bije się 31 grudnia na powitanie Nowego Roku. W pawilonach umieszczono liczne buddyjskie rzeźby, pochodzące z różnych okresów chińskiej historii.

Wokół świątyni znajduje się publiczny park.^[30]

Teren rekreacyjny z godnym uwagi pomnikiem. Lu Xun Park, dawniej Hongkou Park, to park miejski w dzielnicy Hongkou w Szanghaju, w Chinach. Znajduje się przy 146 East Jiangwan Road, tuż za stadionem piłkarskim Hongkou. Od północy ograniczony jest ulicą Guangzhong, od północnego wschodu ulicą Ouyang, od południowego wschodu ulicą Tian'ai, od południa ulicą Tian'ai Branch, a od zachodu ulicą East Jiangwan. Nazwa parku pochodzi od nazwiska chińskiego pisarza Lu Xuna, który mieszkał w pobliżu w ostatnich latach swojego życia. W parku znajduje się grób Lu Xuna i Muzeum Lu Xuna. W 1932 r. koreański nacjonalista Yun Bong-gil zdetonował w parku bombę, zabijając lub raniąc kilku wysokich rangą przedstawicieli cesarskiej armii japońskiej podczas obchodów urodzin cesarza Hirohito.

Park Lu Xun znajduje się na północ od Duolun Road, historycznej ulicy, która obecnie jest strefą wolną od ruchu samochodowego. Znajduje się on również w pobliżu dawnej rezydencji Lu Xuna, trzypiętrowego domu w stylu japońskim, w którym pisarz mieszkał od 1933 r. do swojej śmierci w 1936 r.^[31]

Most w Szanghaju, Chińska Republika Ludowa. Most Lupu – drugi co do wielkości most łukowy na świecie, znajdujący się w Szanghaju, w Chinach. Most Lupu przebiega nad rzeką Huangpu, łącząc ze sobą dwie dzielnice miasta: północną Luwan oraz południową Pudong. Nazwa mostu została zaczerpnięta od skrótów nazw tych dwóch dzielnic. Konstrukcja mostu wykonana została ze stali, w postaci 13,5 metrowych segmentów łączonych techniką spawalniczą, oraz za pomocą nitów. Główne przęsło mostu znajduje się około 46 metrów na powierzchnią wody, sprawiając że ruch nawet największych statków płynących do portu nie został zakłócony. W 2008 roku most został uhonorowany przez IABSE nagrodą dla Najlepszej Struktury Roku. Koszt budowy mostu wraz ze wszelkimi dojazdami szacuje się na około 2,5 mld ¥. Most został otwarty dla ruchu 28 czerwca 2003 roku.^[34]