Sri Lanka - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ząb Buddy w świątyni z 1595 roku. Świątynia Świętego Relikwii Zęba lub Sri Dalada Maligawa, powszechnie znana jako Świątynia Chwalebnego Zęba, to świątynia buddyjska w Kandy na Sri Lance. Znajduje się ona w królewskim kompleksie pałacowym dawnego Królestwa Kandy, w którym przechowywana jest relikwia zęba Buddy. Od czasów starożytnych relikwia ta odgrywała ważną rolę w lokalnej polityce, ponieważ uważa się, że ten, kto ją posiada, sprawuje rządy w kraju. W przeszłości relikwia była w posiadaniu syngaleskich królów. Świątynia Zęba została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO głównie ze względu na świątynię i relikwię.

Bhikkhowie z dwóch poszczególnych kapituł, Malwathu i Asgiri, codziennie odprawiają nabożeństwa w wewnętrznej komnacie świątyni. Rytuały odprawiane są trzy razy dziennie: o świcie, w południe i wieczorem. W środy odbywa się symboliczna kąpiel relikwii w preparacie ziołowym sporządzonym z pachnącej wody i wonnych kwiatów, zwanym Nanumura Mangallaya; uważa się, że ta święta woda ma moc uzdrawiania i rozdaje się ją obecnym.

W 1989 r. świątynia została uszkodzona przez Janatha Vimukthi Peramuna, a w 1998 r. przez Tygrysy Wyzwolenia Tamilskiego Ilamu. Jednak za każdym razem udało się ją w pełni odbudować.^[1]

Rozległy ogród z licznymi gatunkami kwiatów i roślin. Królewskie Ogrody Botaniczne, Peradeniya znajdują się około 5,5 km na zachód od miasta Kandy w Prowincji Centralnej Sri Lanki. W 2016 r. ogród odwiedziło 1,2 mln miejscowych i 400 tys. zagranicznych gości. Znajduje się on w pobliżu rzeki Mahaweli. Słynie z kolekcji orchidei. W ogrodzie znajduje się ponad 4000 gatunków roślin, w tym orchidee, przyprawy, rośliny lecznicze i palmy. Przylega do niego "Narodowy Herbarium Sri Lanki". Całkowita powierzchnia ogrodu botanicznego wynosi 147 akrów, znajduje się on na wysokości 460 metrów nad poziomem morza, a opady deszczu występują tu przez 200 dni w roku. Ogród jest zarządzany przez Wydział Narodowych Ogrodów Botanicznych Departamentu Rolnictwa.^[2]

Muzeum Narodowe w Kandy w Kandy na Sri Lance znajduje się obok Świątyni Zęba, w części dawnego Pałacu Królewskiego w Kandy. Główne eksponaty znajdują się w budynku Palle Vahala, który był dawną siedzibą królewskiego haremu. Wystawa dodatkowa znajduje się w głównym budynku pałacu. Muzeum jest zarządzane przez Departament Muzeów Narodowych.

Palle Vahala (dolny pałac) lub Meda Vahala (środkowy pałac) został zbudowany w czasach Sri Vickrama Rajasingha i służył jako kwatera królowych króla Kandy. Budynek ten został zbudowany zgodnie z architekturą z okresu Kandy. Służył jako magazyn historycznych artefaktów wykonanych przez Stowarzyszenie Sztuki Kandy, założone w 1882 roku, oraz rzemieślników z Matale. Muzeum zostało otwarte dla publiczności w 1942 roku.

W muzeum znajduje się ponad 5000 eksponatów, w tym broń, biżuteria, narzędzia i inne przedmioty z epoki kandyjskiej (17-19 w.) i z okresu po kolonizacji brytyjskiej, m.in. kopia umowy z 1815 r., na mocy której prowincje kandyjskie zostały przekazane Brytyjczykom. Na terenie muzeum znajduje się pomnik Sir Henry'ego Warda, byłego gubernatora Cejlonu (1855-1860), który pierwotnie stał przed hotelem Queen's Hotel.^[5]

Świątynia Koneswaram w Trincomalee lub Thirukonamalai Konesar Temple - Świątynia Tysiąca Filarów i Dakshina-Then Kailasam to klasyczno-średniowieczny hinduistyczny kompleks świątynny w Trincomalee, hinduistycznym centrum pielgrzymkowym w Prowincji Wschodniej na Sri Lance. Najświętszy z Pancha Ishwarams na Sri Lance, został zbudowany w okresie panowania wczesnych Cholów i Pięciu Drawidów z wczesnego królestwa Pandyan na szczycie Konesar Malai, cypla z widokiem na dystrykt Trincomalee, zatokę Gokarna i Ocean Indyjski. Wzory Pallava, Chola, Pandyan i Jaffna odzwierciedlają ciągłe wpływy Tamil Saivite w regionie Vannimai od okresu klasycznego. Zabytek zawiera główną świątynię Sziwy w formie Kona-Eiswara, skróconej do Konesar. Połączona u ujścia rzeki Mahavilli Ganga z odciskiem stopy Sziwy w Sivan Oli Padam Malai u źródeł rzeki, świątynia symbolicznie wieńczy przepływ rzeki Ganges od głowy Sziwy na górze Kailash do jego stóp.

Rozwijany od 205 r. pne, oryginalny kovil łączy kluczowe cechy, aby utworzyć podstawowy plan świątyni Dravidian, takich jak tysiąc pillared hall - "Aayiram Kaal Mandapam" - i Jagati rozbudowany przez króla Elara Manu Needhi Cholan. Uznawana za najwspanialszą budowlę w swojej epoce ze względu na swoją architekturę, kunsztowne płaskorzeźbione ornamenty zdobiące megalit z czarnego granitu, a liczne pozłacane wieże gopuramu zostały rozbudowane w okresie średniowiecza. Jest to jedna z trzech głównych świątyń hinduistycznych na cyplu, z kolosalną wieżą gopuram, stojąca na najwyższym wzniesieniu przylądka.

Podróż dla pielgrzymów w mieście rozpoczyna się przy otwarciu Konesar Road i wiedzie ścieżką przez kapliczki na dziedzińcu kompleksu ku czci bóstw Bhadrakali, Ganesh, Wisznu Thirumal, Surya, Raavana, Ambal-Shakti, Murukan i Sziwa, który króluje na wysokości cypla. W dorocznym festiwalu Koneswaram Temple Ther Thiruvilah bierze udział świątynia Bhadrakali z Trincomalee, Pavanasam Theertham przy zachowanej świętej studni Papanasuchunai oraz pobliskie Morze Zatoki Tylnej (Theertham Karatkarai) otaczające Konesar Malai.

Syngaleski król Gajabahu II, który panował w Polonnaruwa od 1131 do 1153 roku, opisany jest w Konesar Kalvettu jako gorliwy czciciel Pana Sziwy i dobroczyńca świątyni Konamalai. Swoje ostatnie dni spędził w stowarzyszonej z nim osadzie bramińskiej Kantalai.

Kompleks został zniszczony podczas kolonialnych ataków religijnych w latach 1622-1624, a z jego gruzów zbudowano fort. W świątyni z 1632 r., położonej z dala od miasta, znajdują się niektóre z oryginalnych idoli. Zainteresowanie na całym świecie wzrosło po odkryciu przez archeologów i Arthura C. Clarke'a podwodnych i lądowych ruin, rzeźb i brązów Chola. Zostało ono zachowane dzięki renowacjom, ostatnio w latach 50. ubiegłego wieku. Wioska Trincomalee, której przyznano prawa własności do wiosek w jej florze, tworząc dystrykt Trincomalee, znajduje się na przesmyku przylądkowym w obrębie związków. Dochody ze świątyni zapewniają usługi i żywność dla lokalnych mieszkańców.

Koneswaram ma wiele silnych powiązań historycznych. Sanktuarium jest opisane w Vayu Puranie, hymnach Konesar Kalvettu i Tevaram autorstwa Sambandhara i Sundarara jako Paadal Petra Sthalam wraz z jego odpowiednikiem na zachodnim wybrzeżu Ishwaram, świątynią Ketheeswaram w Mannar, a Arunagirinathar podczas swojej wizyty pochwalił jego tradycję. W dziełach Dakshina Kailasa Puranam i Manmiam świątynia ta jest określana jako Dakshina/Then Kailasam (Południowa Góra Kailash) ze względu na swoją podłużną pozycję i znaczenie. Leży ona bezpośrednio na wschód od hinduskiego miasta portowego Kudiramalai na zachodnim wybrzeżu i jest najbardziej wysuniętym na wschód sanktuarium spośród pięciu starożytnych świątyń Sziwy na wyspie.

Wymieniona w Mahabharacie, Ramajanie i Yalpana Vaipava Malai jako popularna świątynia zatokowa wyspy, Manmiam Mattakallappu potwierdza jej święty status dla wszystkich hinduistów. Kanda Puranam Kachiyappy Sivachariar'a porównuje świątynię do świątyni Thillai Chidambaram i góry Kailash w szacunku Saivitów. Konesar Malai może być miejscem, z którego wywodzi się joga; niektórzy uczeni sugerują, że kult wszechmocnego boga Eiswary na cyplu jest najbardziej starożytną formą istniejącego kultu.^[7]

Ruwanweli Maha Seya, znana również jako Mahathupa, to stupa w Anuradhapurze na Sri Lance. W stupie spoczywają dwie kwarty lub jedna Dona relikwii Buddy, co czyni ją największym zbiorem jego relikwii na świecie. Została zbudowana przez syngaleskiego króla Dutugemunu ok. 140 r. p.n.e., który został królem Sri Lanki po wojnie, w której pokonał króla Choli Elārę. Znana jest także jako Swarnamali Seya, Svaṇṇamāli Mahaceti i Rathnamali Seya.

Jest to jedno z "Solosmasthana" (16 miejsc kultu) i "Atamasthana" (8 miejsc kultu). Stupa jest jednym z najwyższych starożytnych pomników na świecie, ma 103 m wysokości i 290 m obwodu. Pierwotna stupa miała około 55 m wysokości i była odnawiana przez wielu królów. Pagoda Kaunghmudaw w Sagaing, Myanmar, jest wzorowana na tej stupie. Mahawamsa zawiera szczegółową relację z budowy i ceremonii otwarcia stupy.

W XIX wieku stupa była porośnięta dżunglą. Po zebraniu funduszy przez jednego z bhikkhu została odnowiona na początku XX wieku. Towarzystwo Odnowy Ruwanweli Seya, a zwłaszcza filantrop Hendrick Appuhamy, przekazało 20 milionów rupii (1912) na prace renowacyjne, fundacja została założona w 1902 roku, a ostateczne ukoronowanie stupy miało miejsce 17 czerwca 1940 roku.^[8]

Kelaniya Raja Maha Vihara lub Kelaniya Temple to buddyjska świątynia w Kelaniya na Sri Lance. Znajduje się 11 km na północny wschód od Kolombo. Obecnie jej głównym zarządcą jest czcigodny profesor Kollupitiye Mahinda Sangharakkhitha Thera.

Świątynia często była kojarzona z powstaniem i upadkiem Cejlonu / Sri Lanki, a popularne powiedzenie mówi, że gdy świątynia Kelaniya powstawała, powstawała Sri Lanka, a gdy upadała, upadał kraj i jego administracja. Świątynia ma więc głęboki związek z politycznymi siłami kraju.

Słynna jest także z powodu Mapitigamy Buddharakkithy, głównego spiskowca, który w 1959 r. dokonał zamachu na czwartego premiera Cejlonu, S. W. R. D. Bandaranaike. Buddharakkitha był głównym kapłanem w Kelaniya Raja Maha Vihara od 1947 do 1959 roku.^[9]

Gal Vihara, a pierwotnie jako Uttararama, to skalna świątynia Buddy znajdująca się w starożytnym mieście Polonnaruwa w Prowincji Północno-Środkowej na Sri Lance. Została zbudowana w XII wieku przez Parakramabahu I. Centralnym elementem świątyni są cztery reliefy skalne Buddy, które zostały wyrzeźbione w skale granitowej. Wizerunki składają się z dużej siedzącej postaci, drugiej mniejszej siedzącej postaci w sztucznej grocie, postaci stojącej i postaci leżącej. Są one uważane za jedne z najlepszych przykładów starożytnej syngaleskiej sztuki rzeźbiarskiej i sprawiły, że Gal Vihara jest najczęściej odwiedzanym zabytkiem w Polonnaruwa.

Wizerunki z Uttararamy mają inny styl niż wizerunki z poprzedniego okresu Anuradhapury i wykazują pewne istotne różnice. Tożsamość stojącego wizerunku jest przedmiotem sporów wśród historyków i archeologów, którzy twierdzą, że przedstawia on mnicha Anandę, a nie Buddę. Każdy z wizerunków został wyrzeźbiony w taki sposób, by wykorzystać jak największą powierzchnię skały, a ich wysokość została ustalona na podstawie wysokości samej skały. Wydaje się, że każdy posąg miał swój własny domek, o czym świadczą pozostałości ceglanych ścian w tym miejscu. Uttararama była miejscem, gdzie Parakramabahu I zorganizował zgromadzenie mnichów w celu oczyszczenia kapłaństwa buddyjskiego, a następnie opracował dla nich kodeks postępowania. Ten kodeks postępowania został zapisany w inskrypcji na tej samej ścianie skalnej, na której znajdują się wizerunki Buddy.^[10]

Narodowe Muzeum Morskie lub Narodowe Morskie Muzeum Archeologiczne w Galle na Sri Lance znajduje się w obrębie fortu Galle. Muzeum zostało otwarte dla zwiedzających 9 maja 1992 r. i mieści się w holenderskim magazynie z 1671 r. nad Starą Bramą fortu Galle. Budynek, w którym mieści się muzeum, przetrwał uderzenie tsunami z 26 grudnia 2004 r., jednak sąsiadujący z nim Dział Archeologii Morskiej UNESCO został całkowicie zniszczony, a wszystkie wystawy zostały uszkodzone przez powódź, w wyniku której zaginęła większość eksponatów archeologii morskiej. W ramach programu współpracy kulturalnej między Sri Lanką a Holandią Królewski Rząd Holandii zapewnił pomoc finansową na odbudowę Muzeum Morskiego. Po 3 latach odbudowy Muzeum Morskie zostało ponownie otwarte dla zwiedzających.^[12]

Największa na świecie Stupa. Stupa Jetavanarama lub Jetavanaramaya to stupa, czyli buddyjski zabytek relikwiarzowy, znajdujący się w ruinach klasztoru Jetavana w mieście Anuradhapura, wpisanym na listę światowego dziedzictwa UNESCO, na Sri Lance. Mierząca 122 metry stupa była najwyższą stupą na świecie i trzecią najwyższą budowlą na świecie, gdy zbudował ją król Mahasena z Anuradhapury. Zainicjował on budowę stupy po zniszczeniu mahawiharaja w Anuradhapurze. Jego syn Maghavanna I dokończył budowę stupy, a następnie została ona odnowiona przez Parakramabahu I z Polonnaruwy. Uważa się, że relikwią, która jest tu przechowywana, jest część szarfy lub pasa zawiązanego przez Buddę.

Budowla ma duże znaczenie w historii wyspy, ponieważ przedstawia napięcia między sektami buddyzmu Theravada i Mahajana; jest też ważna w zapisanej historii jako jedna z najwyższych budowli starożytnego świata i najwyższa budowla bez piramidy. Wysokość stupy wynosiła 122 metry, co czyni ją najwyższą stupą starożytnego świata. Po zniszczeniu i opuszczeniu królestwa Anuradhapura w XI wieku, stupa wraz z innymi została pokryta dżunglą. Król Parakramabahu w XII wieku próbował odnowić stupę i została ona odbudowana do obecnej wysokości, która jest mniejsza od pierwotnej. Dziś ma 71 metrów.

Kompleks zajmuje około 5,6 ha i szacuje się, że mogło w nim mieszkać 10 000 mnichów buddyjskich. Długość jednego boku stupy wynosi 176 m, a szerokość schodów po każdej z czterech stron - 9 m. Słupy wejściowe do świątyni, znajdujące się na dziedzińcu, mają wysokość 8 m. Słupek drzwi do świątyni, która znajduje się na dziedzińcu, ma wysokość 8 m. Stupa ma fundamenty o głębokości 8,5 m i jest posadowiona na podłożu skalnym.

Budowla nie jest już najwyższa, ale nadal największa - jej powierzchnia podstawy wynosi 233 tys. m2. Do jej budowy zużyto około 93,3 miliona wypalonych cegieł; inżynierska pomysłowość stojąca za powstaniem tej budowli jest ważnym wydarzeniem w historii wyspy.^[13]

Muzeum Narodowe w Galle jest jednym z muzeów narodowych Sri Lanki. Mieści się w najstarszym zachowanym holenderskim budynku w forcie Galle, jednopiętrowym budynku holenderskim z kolumnadą, zbudowanym w 1656 roku jako magazyn komisaryczny dla holenderskiego garnizonu w forcie. Później służył jako sala bilardowa w sąsiadującym z nim New Oriental Hotel. Budynek został odrestaurowany przez Departament Muzeów Narodowych i otwarty 31 marca 1986 roku.

W muzeum znajduje się ograniczona kolekcja eksponatów z okresu portugalskiego, holenderskiego i brytyjskiego. Składa się z trzech głównych galerii, z których pierwsza zawiera zbiory związane z chałupnictwem w tym regionie, głównie z produkcją biżuterii ze skorup żółwi, tkaniem koronek Beeralu i tradycyjnym rzeźbieniem drewnianych masek. Druga zawiera kolekcję mebli i broni z okresu holenderskiego. Ostatnia galeria, Galeria Przyjaźni Chińsko-Sri Lanki, została otwarta 10 września 2013 r. Poświęcona jest zabytkom i archeologii. Poświęcona jest ona historycznym i archeologicznym dowodom stosunków handlowych między Chinami a Sri Lanką, z ekspozycjami dotyczącymi chińskiego mnicha buddyjskiego Faxiana (337 - ok. 422 CE) i XIV-wiecznego admirała floty Zheng He (1371 - 1433).^[14]

Satmahal Prasada to XII-wieczna piramida schodkowa znajdująca się w północno-wschodnim narożniku kompleksu archeologicznego Polonnaruwa na Sri Lance. Uważa się, że jest to stupa, ponieważ znajduje się w środowisku buddyjskim. Jest unikalna w tym rejonie, o nieznanym budowniczym i przeznaczeniu. Często porównuje się ją do stupy w Wat Kukut w Lamphun w Tajlandii i do buddyjskiej architektury Kambodży.

Według Mahavamsy, król Parakramabahu I Wielki (1123-1186) zbudował w Polonnaruwa siedmiopiętrową wieżę, ale nie ma pewności, czy chodzi właśnie o tę.

Zbudowany jest z cegły i warstwy tynku. Ma siedem kondygnacji, choć siódma ledwie się zachowała. Ma plan kwadratu, z boczną klatką schodową. Z czterech stron ma takie same zdobienia. Na parterze znajduje się fałszywe wejście. Na wyższych piętrach, w centrum każdej ściany znajduje się rzeźba, otoczona łukiem i otworami do zakotwiczenia niszy lub podobnej konstrukcji.

Wiązano go ze stosem Hefajstiona, zbudowanym w IV w. p.n.e. przez Aleksandra Wielkiego w Babilonie na cześć tego generała.^[16]

Rankoth Vehera to stupa znajdująca się w starożytnym mieście Polonnaruwa na Sri Lance. Stupa została zbudowana przez Nissanka Malla z Polonnaruwa, który rządził krajem w latach 1187-1196. Rankoth Vehera została zbudowana zgodnie z tradycją stup z Anuradhapura Maha Viharaya i jest bardzo podobna do Ruwanwelisaya. W rzeczywistości, kamienna inskrypcja znajdująca się w pobliżu stupy identyfikuje ją nawet z nazwą "Ruwanweli". Jednak później przyjęło się używać obecnie używanej nazwy Rankoth Vehera. W języku syngaleskim ran oznacza złoto, kotha to nazwa nadana szczytowi stupy, a vehera oznacza stupę lub świątynię. Nazwę Rankoth Vehera można więc z grubsza przetłumaczyć jako "Stupa ze złotym pinaklem". Wraz z Kiri Vehera jest to jedna z najbardziej czczonych stup w Polonnaruwa.^[17]

Twierdza, Dżafna. Jaffna Fort to fort zbudowany przez Portugalczyków w Jaffnie na Sri Lance w 1618 roku pod dowództwem Phillippe'a de Oliveiry po portugalskiej inwazji na Jaffnę. Fort znajduje się w pobliżu nadmorskiej wioski Gurunagar. Ze względu na liczne cuda przypisywane figurce Matki Boskiej w pobliskim kościele, fort został nazwany Twierdzą Matki Boskiej od Cudów z Jafanapatão. W 1658 r. został zdobyty przez Holendrów pod wodzą Rijcklofa van Goensa, którzy rozbudowali go. W 1795 r. została przejęta przez Brytyjczyków i pozostała pod kontrolą brytyjskiego garnizonu do 1948 r. Jako jedyny duży fort wojskowy w kraju, ze względu na obecność w obrębie murów jedynie budynków rządowych i wojskowych, był strzeżony przez oddział Armii Cejlonu.

Wraz z wybuchem lankijskiej wojny domowej miejsce to było wielokrotnie oblegane i stało się areną zaciętych walk. W latach 1985-1995 znajdował się pod kontrolą LTTE. W tym czasie LTTE zniszczyło kilka kluczowych obiektów, aby uniemożliwić armii przejęcie kontroli, ponieważ miejsce to było wykorzystywane do przeprowadzania ataków. W 1995 r. zostało odzyskane przez armię lankijską po 50-dniowym oblężeniu podczas operacji Riviresa. Został on również zdewastowany przez miejscowych, którzy odbudowywali zniszczone w czasie wojny domy. Obecnie garnizon jest strzeżony przez oddział Armii Sri Lanki z ograniczonym dostępem dla zwiedzających i jest remontowany z funduszy holenderskich.

Budynki wewnątrz fortu to m.in. rezydencja gubernatora (Dom Króla), Dom Królowej, Kościół Kruysa, plac defilad garnizonowych, kwatery policji i kilka budynków z czasów portugalskich.^[22]

Katedra Chrystusa Króla znajduje się przy Kandy Road, w Kurunegala, na Sri Lance. Jest to główna katedra anglikańska diecezji Kurunegala, należąca do Kościoła Cejlonu.

Budowę kościoła (której koszt oszacowano na 500 000 rupii) w dużej mierze sfinansował ks. Lakdasa De Mel, pierwszy biskup Kurunegali, wraz z innymi członkami rodziny De Mel. Budowę kościoła rozpoczęto 21 grudnia 1950 r. (święto św. Tomasza) na działce o powierzchni 1,4 ha (3,5 akra), u podnóża skały Ethagala (Skała Słonia). Tomasza Apostoła została poświęcona w 1956 r. Ceremonii przewodniczył ks. Aurobindo Nath Mukherjee, metropolita Indii, Pakistanu, Birmy i Cejlonu. Nawa, chrzcielnica, ambona i mównica zostały poświęcone w 1960 roku. Architektura, zwłaszcza nawa i dach, jest połączeniem architektury z epoki Polonnaruwa i Kandy, odzwierciedlając ceglane sklepienia domów modlitewnych (Polonnaruwa) i Świątyni Świętego Relikwii Zęba (Kandy). Katedra jest zbudowana z cementu i żelbetu. Centralna wieża ma 33 metry wysokości i jest zwieńczona krzyżem z brązu. Mosiężne lampy i szyny komunijne przedstawiają motywy artystyczne i prace lakiernicze z tradycji kandyjskiej. Krzyż z Anuradhapury jest również wykonany z mosiądzu. Ena de Silva odtworzyła flagi "Disavas" (tradycyjnych dzielnic), które stanowiły diecezję Kurunegala, i umieściła je na wewnętrznej ścianie katedry. Współczesny obraz autorstwa Nalini Marcia Jayasuriya stanowi tło Kaplicy Dam, a fresk Chrystusa Króla namalował George Keyt.^[31]

Sithulpawwa Rajamaha Viharaya to starożytny klasztor buddyjski położony w dystrykcie Hambantota, w południowo-wschodniej części Sri Lanki. Położony 18 km na wschód od pielgrzymkowego miasta Katharagama, został prawdopodobnie zbudowany w II wieku p.n.e. przez króla Kavantissę. Do Sithulpawwa Vihara można dotrzeć, jadąc 18 mil drogą Tissamaharama-Yodhakandiya w kierunku Parku Narodowego Yala. Nazwa Sithulpawwa pochodzi od słowa "Chiththala Pabbatha", które oznacza "wzgórze spokojnego umysłu".

Klasztor ten był miejscem kultu dla wyznawców, a także ośrodkiem edukacji buddyjskiej dla mnichów buddyjskich. Na terenie klasztoru zachowały się malowidła z epoki Anuradhapura oraz ruiny kamiennych wizerunków Buddy, Bodhisattwy, Domów Obrazów i Domów Relikwii. Obecnym głównym zarządcą Sithulpawwa Rajamaha Vihara jest Ven. Metaramba Hemarathana Nayake Thera.

Król Gajabahu umieścił na kamieniu inskrypcję, która mówi, że podatek otrzymany od dworu musi być zapłacony mnichom z tego klasztoru.^[34]

Kościół św. Andrzeja to anglikański kościół w Haputale, w dystrykcie Badulla, na Sri Lance. Ten niewielki neogotycki kościół znajduje się przy drodze A16.

Jest to jeden z najstarszych budynków w Haputale i jeden z najstarszych europejskich budynków w tej dzielnicy. Kamień węgielny został położony 7 kwietnia 1869 r. przez generała porucznika Hodgsona, a poświęcony do celów kultu 19 września 1869 r. Zbudowali go James Andrews, który pracował w Sherwood Estate, i Richard Wylie z Pita Ratmale Estate. Pierwsze nabożeństwa poprowadził ks. Joseph Barnett, współpastor z Middlington.

Wnętrze kościoła jest niewielkie, ale dobrze wyposażone. Ławki i klęczniki są obite czerwonym aksamitem i skórą, a na ich końcach znajdują się misterne rzeźby w drewnie. Ołtarz jest otoczony witrażami przywiezionymi ze Szkocji, które przedstawiają ważne wydarzenia z życia Jezusa. Przy wejściu do kościoła znajduje się marmurowa chrzcielnica, przywieziona z Anglii.

Prochy księdza Waltera Stanleya Seniora spoczywają na cmentarzu kościelnym.

W listopadzie 2002 r. kościół został uznany za chronione stanowisko archeologiczne.^[35]

Brief Garden to ogród krajobrazowy i dawny dom w Beruwala na Sri Lance, zaprojektowany przez architekta krajobrazu i właściciela Bevisa Bawa. Znajduje się w nim pracownia projektowania krajobrazu Brief Garden Designs.

W 1929 r. Bawa otrzymał w spadku od matki, Berthy Marianne z domu Schrader (1876-1946), rodzinną plantację kauczuku. Wyjątkowa nazwa posiadłości wzięła się stąd, że została ona zakupiona przez jego ojca, Benjamina, za fundusze uzyskane z udanej sprawy sądowej. Bawa zdał sobie sprawę, że brakuje mu samodyscypliny, by prowadzić i utrzymywać dobrze prosperującą plantację, i zamiast tego skupił się na rozwoju ogrodu w posiadłości. Pierwotna posiadłość liczyła około 81 hektarów (200 akrów), a Bawa sprzedał jej część, aby zredukować ją do rozsądnych rozmiarów. Nad ogrodem pracował nieprzerwanie aż do swojej śmierci w 1992 roku. Posiadłość odziedziczyli jego pracownicy, a obecnie zarządza nią Doohlan de Silva.^[40]

Adisham Hall, lub Adisham Bungalow to wiejski dom w pobliżu Haputale, w dystrykcie Badulla, na Sri Lance. Obecnie mieści się w nim klasztor św. Benedykta z Adisham. W kaplicy znajduje się relikwia św. Sylwestra.

Sir Thomas Villiers otrzymał 2,8 ha (7 akrów) ze Ścisłego Rezerwatu Przyrody Tangamale na mocy ustawy parlamentu brytyjskiego. Dom został zbudowany w 1931 r. przez angielskiego arystokratę i plantatora Sir Thomasa Villiersa, byłego prezesa George Steuart Co, agencji handlu i nieruchomości z siedzibą w Kolombo. Sir Thomas był wnukiem lorda Johna Russella i potomkiem książąt Bedford. Nazwany na cześć Adisham, został zaprojektowany przez R. Bootha i F. Webstera w stylu Tudorów i Jacobów. Adisham Hall gościł wiele prominentnych osobistości kolonii aż do emerytury Sir Thomasa, po czym w 1950 r. został zakupiony przez Don Charlesa Wijewardene i jego córkę Rukmini Wijewardene, właścicieli Sedawatte Estates. Podczas studiów na LSE w Londynie Rukmini Wijewardene, w podziękowaniu za sprzedaż, złożyła kurtuazyjną wizytę Sir Thomasowi Villiersowi, który mieszkał wówczas w Knightsbridge w Londynie. Don Charles i Rukmini byli mężem i córką Vimali Wijewardene. W 1961 r. Rukmini Beligammana (z domu Wijewardene) sprzedała dom włoskiemu mnichowi benedyktyńskiemu. Po zakupie domu i posiadłości włoski mnich usunął srebrne sztućce i kilka mebli, aby odzyskać swoją inwestycję, a także osiągnąć zysk. Po dwóch latach niezamieszkiwania przekazał dom i posiadłość w 1963 r. klasztorowi benedyktynów w Ampitiya. Dom jest dobrze zachowany, wraz z jego wyposażeniem i meblami z epoki, i jest otwarty dla zwiedzających.^[43]

Al Abrar Mosque, lub Masjidul Abrar Jumma Mosque, to meczet w Beruwala, na Sri Lance, o którym twierdzi się, że jest pierwszym i najstarszym meczetem w kraju.

Meczet pochodzi podobno z 920 r. n.e. Został zbudowany przez arabskich kupców, którzy przybyli tu, aby handlować z miejscowymi przyprawami, imbirem i stalą w drodze do Chin. Meczet, przed którym znajduje się duży staw, przeszedł kilka gruntownych przebudów od czasu jego powstania, przy czym niewiele uwagi poświęcono zachowaniu jakichkolwiek historycznych aspektów budowli. W 1893 r. dach wsparty był na dużych okrągłych filarach, które zostały zburzone w 1986 r., kiedy meczet przeszedł znaczącą renowację i rozbudowę pod kierunkiem i nadzorem Abdula Bakeera Markara, lokalnego posła reprezentującego Beruwala, który później został marszałkiem parlamentu i pierwszym gubernatorem Prowincji Południowej. Odnowiony budynek został zaprojektowany przez W. J. Neila Allesa z Surti and Alles Chartered Architects, a zbudowany przez Alhaj S. M. A. Hameeda i M. N. A. Haniffa. Obecnie meczet może pomieścić 3 000 wiernych.

8 czerwca 2003 r. wizerunek meczetu znalazł się na dwóch znaczkach okolicznościowych (23 Rs.23 i 4,50 Rs.50), wydanych przez Departament Poczty z okazji pierwszego osiedla arabskiego przez ministra ds. mediów, poczty i telekomunikacji Imthiaza Bakeera Markara.^[45]

Matara Bodhiya to święte drzewo figowe w Matara na Sri Lance.

Jego początki sięgają tragicznej opowieści o królu Kumarze Dharmasenie lub Kumaradhatusenie, synu króla Kasjapy z Sigiriyi (512-522 n.e.), i jego najbliższym przyjacielu, Kalidasie, słynnym dramaturgu i poecie. Według tej opowieści król, przebywając w miłosnym towarzystwie kurtyzany, zauważył pszczołę zaplątaną w płatki kwiatu lotosu, zainspirowany napisał dwa poetyckie wersy. Zaoferował nagrodę dla każdego, kto dokończy dwie pozostałe strofy jego poematu. Przebiegła kurtyzana skorzystała z okazji i zaniosła wiersz Kalidasie, który go dokończył. Następnie kurtyzana zamordowała Kalidasę, aby zatrzymać nagrodę dla siebie, ukrywając ciało. Król jednak natychmiast rozpoznał pismo swego przyjaciela i cały morderczy podstęp wyszedł na jaw. Kiedy martwe ciało Kalidasy przeniesiono na stos pogrzebowy w celu kremacji, pogrążony w żałobie król, nie mogąc opanować żalu z powodu śmierci ukochanego przyjaciela, rzucił się w płomienie i dokonał samospalenia. Na widok tej tragedii pięć oficjalnych królowych również skoczyło w płomienie i zginęło.

Miejscowa legenda głosi, że nad siedmioma grobami zasadzono siedem drzew Bo. Te siedem drzew Bo znane jest lokalnie jako "Hath Bodhis" i mówi się, że wciąż istnieją w sześciu różnych miejscach w Matarze. Matara Bodhiya jest jednym z tych drzew. Jest ono szanowane i chronione przez miejscowych buddystów.

W 1783 r., kiedy Holendrzy rządzili Matarą, holenderski generał rzekomo ściął te siedem drzew Bo i wykorzystał ich drewno do budowy lokalnych budynków, z których ocalała tylko jedna.^[46]

Lahugala Kota Vehera lub Kota Vehara Raja Maha Vihara to starożytna świątynia buddyjska położona w Lahugala, w dystrykcie Ampara, na Sri Lance. Świątynia znajduje się w oddziale Pansalgoda Grama Niladari w Lahugala DS i leży przy głównej drodze Kolombo - Batticaloa, około 10 km od miasta Pothuvil. Świątynia została formalnie uznana przez rząd za stanowisko archeologiczne na Sri Lance. Uznanie to zostało ogłoszone 10 października 2014 r. na mocy Gazety Rządowej nr 1884. Chronione zabytki obejmują starożytną Dagabę, miejsca budowy z kamiennymi filarami, bieg schodów wykutych na naturalnej równinie skalnej oraz jaskinie naciekowe. Stupa w Viharze została zidentyfikowana jako jedna z czterech struktur stylizowanych na Kota Vehera znalezionych w okolicach Sri Lanki.^[50]