Kioto - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wieloletnia świątynia z ogrodem skalnym Zen. Ryōan-ji – buddyjska świątynia, usytuowana w dawnej stolicy Japonii, Kioto. W grudniu 1994 świątynia została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako część obiektu Zespół zabytkowy dawnego Kioto, Uji i Ōtsu.

Sława świątyni i jej popularność turystyczna wynika z utworzonego przy niej w połowie XV wieku kamiennego ogrodu Ryōan-ji no Sekitei (jap. 龍安寺の石庭) służącego medytacji zen. Ogród, o wymiarach 30 x 10 m, został utworzony w stylu „suchego krajobrazu” (karesansui) – piętnaście głazów poukładanych w pięciu grupach, obłożonych mchem, pozostała przestrzeń wypełniona starannie wygrabionym, drobnym żwirem. Całość otoczona jest czerwonawym murem, spoza którego widać drzewa.^[4]

Muzeum w Kioto. Kyoto International Manga Museum znajduje się w Nakagyō-ku, Kioto, w Japonii. Zbiory muzeum liczą około 300 000 pozycji (stan na 2016 r.), z czego 50 000 tomów mangi jest dostępnych i czytanych przez zwiedzających, a około 250 000 pozycji znajduje się w zamkniętej kolekcji, do której dostęp można uzyskać poprzez dedykowany pokój badawczy wspierany przez zaplecze referencyjne. Wśród zgromadzonych materiałów znajdują się odbitki drzeworytnicze z okresu Edo, przedwojenne czasopisma, powojenne książki do wypożyczenia oraz popularne współczesne serie z całego świata.

Muzeum powstało w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego Uniwersytetu Kyoto Seika i miasta Kioto. Miasto udostępniło budynek i teren. Uniwersytet zarządza placówką pod nadzorem wspólnego komitetu. Muzeum pełni rolę biblioteki mangi i zasobów historycznych dla społeczeństwa, a także służy badaniom związanym z mangą prowadzonym przez Międzynarodowe Centrum Badań nad Mangą Uniwersytetu Kyoto Seika.^[9]

Dawna rezydencja rodziny cesarskiej. Pałac Cesarski w Kioto jest dawnym pałacem cesarza Japonii. Od Restauracji Meiji w 1869 roku cesarze rezydowali w Pałacu Cesarskim w Tokio, natomiast w 1877 roku zarządzono konserwację Pałacu Cesarskiego w Kioto. Obecnie teren pałacu jest otwarty dla zwiedzających, a Cesarska Agencja Domowa kilka razy dziennie organizuje wycieczki po budynkach.

Pałac Cesarski w Kioto to ostatni z pałaców cesarskich zbudowanych w północno-wschodniej części dawnej stolicy Heian-kyō (obecnie Kioto) po opuszczeniu większego pierwotnego Pałacu Heian, który znajdował się na zachód od obecnego pałacu w okresie Heian. Pałac stracił wiele ze swoich funkcji w czasie Restauracji Meiji, kiedy to w 1869 r. funkcje stołeczne przeniesiono do Tokio. Jednak cesarze Taishō i Shōwa nadal odbywali w nim swoje ceremonie intronizacji.^[10]

Świątynia buddyjska z malowniczym terenem. Ninna-ji – klasztor buddyjski w Kioto, w Japonii, usytuowany w północno-zachodniej dzielnicy Ukyō-ku. Kompleks został założony przez cesarza Udę), według tradycji, w 888 roku. Jest najważniejszą świątynią szkoły omuro sekty shingon. Mnisi z innych świątyń tej szkoły przybywają do Ninna-ji w celu nauki i ćwiczeń duchowych oraz aby służyć w niej. Świątynia jest słynna ze swoich drzew wiśni gatunku omuro-sakura, które kwitną najpóźniej w całym Kioto. Świątynia była także znana jako Cesarski Pałac Omuro, albowiem jej założyciel, cesarz Uda, zbudował tu dla siebie rezydencję o nazwie Omuro, w której zamieszkał po abdykacji w 897 roku.

Główny pawilon (金堂 Kondō) został uznany za skarb narodowy Japonii, 14 innych obiektów jako ważne dobra kultury (Important Cultural Properties), a sanktuarium jako całość jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO od grudnia 1994 jako część obiektu Zespół zabytkowy dawnego Kioto, Uji i Ōtsu.^[11]

Wieloletnia świątynia Shinto nad rzeką. Kamigamo-jinja – chram shintō w Kioto, w Japonii, usytuowany w dzielnicy Sakyō-ku na wschodnim brzegu rzeki Kamo. Jest jednym z dwóch najważniejszych chramów shintō w Kioto. Jego zwyczajowa nazwa Kamigamo-jinja oznacza „Górny Chram Kamo”. Drugim jest Shimogamo-jinja – „Dolny Chram Kamo”.

Najbardziej charakterystycznymi obiektami w chramie są dwa starannie uformowane stożkowe kopce z drobnego żwiru (piasku) usypane przed pawilonem Hosodono. Nazywają się one tatesuna (także: tatezuna, morizuna) i na temat ich powstania istnieje wiele legend i różniących się teorii sięgających w głęboką starożytność. Biały kolor ma znaczenie oczyszczenia, a ustawienie w parze ma symbolizować pierwiastki: żeński i męski (陰陽 jap. in-yō; chiń. yīnyáng). Mówi się też, że reprezentują boską górę Kō-yama, na którą zstąpił z niebios bóg (kami) gromów Kamo-wake-ikazuchi (Raijin). Na czubkach stożków umieszczone są „wiecznie zielone drzewa” rosnące na szczycie góry, przedstawione w postaci igieł sosnowych. Trudno jest zauważyć, że na stożku po lewej są trzy igły (pierwiastek żeński), a na tym po prawej – dwie (pierwiastek męski). Ma to także symbolizować nadzieję na pojawienie się kami, poprzez łączenie liczb nieparzystych (żeńskich) i parzystych (męskich) według drogi in-yō.

Wiele pawilonów kompleksu zostało uznanych za Skarby Narodowe Japonii, a sanktuarium jako całość jest wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO od grudnia 1994 jako część zespołu zabytkowego dawnego Kioto, Uji i Ōtsu.^[13]

Świątynia szintoistyczna w Kioto, Japonia. Heian-jingū – chram shintō w Kioto, w dzielnicy Sakyō, w Japonii.

Zaliczany jest do najważniejszych chramów shintō i poświęcony jest kultowi kami cesarzy: Kammu i Kōmei.

W 1895 z okazji 1100-lecia powstania Heian-kyō (dawna nazwa Kioto) podjęto decyzję o budowie repliki pałacu cesarskiego z epoki Heian w skali 2:3, a budowę powierzono architektowi Chūta Itō (1867–1954). Kompleks budynków, składających się z 2 pagód i kilku budowli, powstał w stylu XI i XII wieku i cechuje się jaskrawymi kolorami (szkarłatne ściany i kolumny oraz dachy, kryte zielono-niebieską dachówką). Pałac przekształcono w chram ku czci pięćdziesiątego cesarza Kammu, a od 1940 także ku czci Kōmei – ostatniego cesarza, rezydującego w Kioto.

W 1976 większość budynków chramu spłonęła i odbudowano je 3 lata później. Do chramu prowadzi torii z żelbetu o wysokości 24,2 m i szerokości 33,9 m, które jest drugim co do wielkości w Japonii po torii w Yasukuni-jinja.

Z tyłu chramu znajduje się ogród w stylu epoki Meiji, podzielony na cztery części, o łącznej powierzchni ok. 33 000 m².

Pod koniec stycznia w chramie odbywa się święto ku czci cesarza Kōmei, a na początku kwietnia coroczne święto ku czci cesarza Kammu. 22 października w Heian-jingū odbywa się Jidai Matsuri, jeden z najważniejszych festiwali w Kioto.^[17]

Świątynia buddyjska z ogrodami i muzeum. Daigo-ji – buddyjski kompleks świątynny w Kioto, w Japonii, usytuowany w dzielnicy Fushimi.

Kompleks należy do gałęzi Shingon buddyzmu i jest poświęcony uzdrawiającemu aspektowi Buddy, Yakushi Nyorai jako honzon (główny obiekt kultu w świątyni, zwykle budda lub bodhisattwa). Został utworzony w 874 roku przez mnicha o imieniu Shōbō (pośmiertnie Rigen-daishi), który nadał mu nazwę Daigo, odnoszącą się do pięciu stopni nauczania Buddy. Kompleks składa się z 70 drewnianych budynków, z których 18 jest uznanych za Skarb Narodowy Japonii. Obiekt jako całość jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO jako jedno z 17 miejsc w starożytnym Kioto (Kioto, Uji i Ōtsu).

Kompleks składa się z trzech zasadniczych części: Shimo-Daigo (dolna Daigo) i Kami-Daigo (górna) oraz Sanbō-in (三宝院 Sanbō-in). Duży wkład w rozwój klasztoru włożyli cesarze Daigo, Suzaku i Murakami.

W 907 roku na polecenie cesarza Daigo zbudowano pawilon Yakushi-dō, który był głównym budynkiem górnej świątyni, a obecnie jest uznawany za Skarb Narodowy Japonii.

Dolna świątynia Shimo-Daigo zaczęła być budowana od 926 roku – od momentu, gdy klasztor został ufundowany przez cesarza. W tym to roku cesarz Daigo zbudował główny złoty pawilon (Kondō). Budynek spłonął dwukrotnie. Obecny jest przeniesiony z miasta Yuasa w prefekturze Wakayama. Był zaplanowany na zlecenie Hideyoshiego Toyotomiego, a dokończony przez jego syna Hideyoriego w 1600 roku. Z okresu panowania cesarzy Suzaku i Murakamiego pochodzi kolejny budynek należący do skarbów narodowych – pięciopiętrowa pagoda, uważana za najstarszy istniejący zachowany budynek w Kioto. Budowa pagody została rozpoczęta przez cesarza Suzaku, najstarszego syna cesarza Daigo w 936 roku w celu uczczenia duszy Daigo. Pagodę ukończono w 951 roku za panowania Murakamiego.

Trzecia, najmłodsza cześć kompleksu świątyni – Sanbō-in (三宝院 Sanbō-in) – została zbudowana w okresie Azuchi-Momoyama. Większość budynków i ogrody datują się na XVI wiek. W 1598 roku Hideyoshi Toyotomi przebudował klasztor i przearanżował ogrody świątyni, która stała się obecnie jedną z najważniejszych świątyń odłamu Shingon.^[18]

Zabytkowy pałac z ogrodem japońskim. Willa cesarska Katsura, czyli oderwany pałac Katsura, to rezydencja cesarska wraz z przynależnymi ogrodami i budynkami gospodarczymi na zachodnich przedmieściach Kioto w Japonii. Położona na zachodnim brzegu rzeki Katsura w Katsura, Nishikyō-ku, willa jest oddalona o 8 km od głównego pałacu cesarskiego w Kioto. Willa i ogrody są uznawane na szczeblu krajowym za Ważny Obiekt Kultury Japonii.

Teren willi jest uważany za godny uwagi przykład tradycyjnego japońskiego ogrodnictwa. Domy ceremonii herbacianej w ogrodach spacerowych i sama główna willa są tak rozmieszczone, aby maksymalnie docenić różnorodne liście i zmieniające się sezonowo widoki.

Pierwotnie pałac należał do księcia z rodu Hachijō-no-miya (八条宮). Obecnie obiektem zarządza Cesarska Agencja Gospodarstwa Domowego. Chociaż sama willa cesarska nie jest otwarta dla zwiedzających, zwiedzanie ogrodów jest możliwe po wcześniejszym umówieniu się.^[20]

Ogród w Kioto. Willa cesarska Shugaku-in, inaczej wolnostojący pałac Shugaku-in, to zespół ogrodów i budynków gospodarczych położonych na wzgórzach na wschodnich przedmieściach Kioto w Japonii. Jest to jeden z najważniejszych japońskich skarbów kultury na dużą skalę, a jego ogrody są jednym z największych arcydzieł japońskiego ogrodnictwa.

Choć określany jako "wolnostojący pałac", często tłumaczony jako "willa cesarska", nigdy nie było tam żadnych dużych budynków, tak jak w willi cesarskiej Katsura. Teren o powierzchni 53 hektarów (133 akrów) obejmuje trzy oddzielne ogrody: Ogród Dolny, Ogród Średni (dobudowany później) i Ogród Górny, z których ten ostatni jest najważniejszy.

Administruje nim Cesarska Agencja Gospodarcza, która przyjmuje gości po wcześniejszym umówieniu się.^[21]