Kolkata - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum Kultury założone w 1814 r.. Muzeum Indyjskie w Kolkacie – muzeum założone w 1814 przez duńskiego botanika dra Nathaniela Wallicha w Serampore koło Kolkaty w Indiach. Jest jednym z najstarszych muzeów na świecie, gromadzącym obiekty z różnych dziedzin.

Muzeum Indyjskie było pierwszą tego typu placówką w Azji. W latach 1814–1878 mieściło się w siedzibie The Royal Asiatic Society of Bengal w Kolkacie. Następnie wybudowano okazałą siedzibę, dla lepszej prezentacji zbiorów (Maidan of Calcutta, J.L. Nehru Road, Kolkata-72).

W salach muzealnych prezentowane są: szkielety dinozaurów, meteoryty, egiskie mumie, stupy z Barhut, prochy Byddy, kolumny Asioki (kamienne lwy z głowicy stały się godłem Indii), jak również pokaźne kolekcje rzadkich antyków i sztuki indyjskiej.^[3]

Science City Kolkata to największe centrum nauki na subkontynencie indyjskim. Jest zarządzane przez Narodową Radę Muzeów Nauki, Ministerstwo Kultury, Rząd Indii. Znajduje się na skrzyżowaniu Wschodniej Obwodnicy Metropolitalnej i Alei J. B. S. Haldane'a we Wschodniej Topsji. Saroj Ghose, pierwszy dyrektor generalny NCSM, jest uznawany za pomysłodawcę tego centrum w 1997 roku. Inauguracja centrum odbyła się w dwóch częściach: "Kompleks Centrum Kongresowego" został odsłonięty 21 grudnia 1996 roku przez Paula Jozefa Crutzena w obecności ówczesnego szefa rządu Jyoti Basu, a całe centrum zostało otwarte przez ówczesnego premiera Indera Kumara Gujrala 1 lipca 1997 roku. W dniu 10 stycznia 2010 r. premier Indii Manmohan Singh położył kamień węgielny pod drugą fazę Science City w obecności ówczesnego szefa rządu Bengalu Zachodniego Buddhadeba Bhattacharjee.

To idealne miejsce do zwiedzania i zabawy, świetne dla studentów kierunków ścisłych.^[4]

Most w Howrah. Most Howrah to zrównoważony most wspornikowy nad rzeką Hooghly w Bengalu Zachodnim w Indiach. Oddany do użytku w 1943 roku, pierwotnie nosił nazwę New Howrah Bridge, ponieważ zastąpił most pontonowy w tym samym miejscu, łączący dwa miasta Howrah i Kalkutę. 14 czerwca 1965 r. został przemianowany na Rabindra Setu na cześć wielkiego bengalskiego poety Rabindranatha Tagore'a, który był pierwszym indyjskim i azjatyckim laureatem Nagrody Nobla. Do dziś jest on popularnie nazywany mostem Howrah.

Most ten jest jednym z czterech na rzece Hooghly i stanowi słynny symbol Kalkuty i Bengalu Zachodniego. Pozostałe mosty to Vidyasagar Setu (popularnie zwany Drugim Mostem Hooghly), Vivekananda Setu i stosunkowo nowy Nivedita Setu. Jest odporny na sztormy w rejonie Zatoki Bengalskiej, codziennie przejeżdża nim około 100 000 pojazdów i prawdopodobnie ponad 150 000 pieszych, co czyni go najbardziej ruchliwym mostem wspornikowym na świecie. Most Howrah był trzecim co do długości mostem wspornikowym w momencie jego budowy, a obecnie jest szóstym co do długości mostem tego typu na świecie.^[5]

Niesamowity kompleks świątynny z XIX w.. Świątynia Dakshineswar Kali to hinduistyczna świątynia typu navaratna znajdująca się w Dakshineswar, Kalkuta, Bengal Zachodni, Indie. Położona jest na wschodnim brzegu rzeki Hooghly. Bóstwem przewodnim świątyni jest Bhavatarini, forma Parashakti Adya Kali, znana również jako Adishakti Kalika. Świątynia została zbudowana w 1855 roku przez Rani Rashmoni, zamindar, filantropkę i czcicielkę Kali. Świątynia jest znana ze związków z Ramakriszną i Saradą Devi, mistykami XIX-wiecznego Bengalu.

Główna świątynia została zainspirowana świątynią Radhakanta w stylu Navaratna, zbudowaną przez Ramnatha Mondala z Tollygunge. Na terenie kompleksu świątynnego, oprócz dziewięciu świątyń głównych, znajduje się duży dziedziniec otaczający świątynię, z pomieszczeniami wzdłuż ścian granicznych. Wzdłuż brzegu rzeki znajduje się dwanaście kapliczek poświęconych towarzyszowi Śiwy-Kali, świątynia Radhy-Krishny, ghat kąpielowy nad rzeką oraz kapliczka poświęcona Rani Rashmoni. Nahabat", komnata w północno-zachodnim rogu, tuż za ostatnią ze świątyń Sziwy, to miejsce, gdzie Ramakrishna i Maa Sarada spędzili znaczną część swojego życia.^[6]

Wieloletnie zoo z różnorodnymi gatunkami zwierząt. Ogród Zoologiczny, Alipore jest najstarszym w Indiach formalnie uznanym parkiem zoologicznym i dużą atrakcją turystyczną w Kalkucie, w Bengalu Zachodnim. Działa jako ogród zoologiczny od 1876 roku i zajmuje powierzchnię 18,811 ha. Najbardziej znany jest jako dom nieżyjącego już żółwia giganta z Aldabry - Adwaita, który miał ponad 250 lat, gdy zmarł w 2006 roku. Znajduje się tu również jeden z niewielu projektów hodowlanych jelenia brunatnego z Manipuru. Jest to jedna z najpopularniejszych atrakcji turystycznych w Kalkucie, przyciągająca ogromne tłumy w sezonie zimowym, zwłaszcza w grudniu i styczniu. Największą frekwencję odnotowano 1 stycznia 2018 r., kiedy to odwiedziło go 110 000 osób.^[7]

XIX-wieczne boisko do gry w krykieta. Eden Gardens to boisko do krykieta w Kalkucie w Indiach. Założony w 1864 roku, jest najstarszym i drugim co do wielkości stadionem krykietowym w Indiach oraz trzecim co do wielkości na świecie. Pojemność stadionu wynosi obecnie 68 000 miejsc. W dniu 22 listopada 2019 r. na obiekcie odbył się pierwszy w historii mecz testowy dzień/noc w Indiach podczas drugiego testu między Indiami a Bangladeszem.

Eden Gardens jest często nazywany domem indyjskiego krykieta. Ma najszybsze boisko spośród wszystkich stadionów krykietowych w Indiach i jest uważane za "raj dla pałkarzy". Teren ten określany jest mianem "odpowiedzi krykieta na Koloseum". Eden Gardens nazywane jest "Mekką indyjskiego krykieta", ponieważ jest to pierwszy oficjalnie zbudowany stadion do gry w krykieta w Indiach. Eden Gardens było gospodarzem meczów w najważniejszych międzynarodowych rozgrywkach, takich jak Puchar Świata, World Twenty20 i Puchar Azji. W 1987 roku Eden Gardens stał się drugim stadionem, na którym odbył się finał Pucharu Świata. W 2016 roku na tym stadionie odbył się finał ICC World Twenty20, w którym Indie Zachodnie pokonały Anglię w zaciętym spotkaniu. Na stadionie Eden Gardens w 1987 roku w finale Pucharu Świata w krykiecie pojawił się rekordowy tłum 95 000 widzów.^[8]

Netaji Subhash Chandra Bose Indoor Stadium to kryta arena sportowa w Kalkucie, w stanie Bengal Zachodni, w Indiach. Obiekt mieści 12 000 widzów. Ten kryty stadion znajduje się tuż obok Ogrodów Edenu. Odbywały się na nim turnieje tenisowe Sunfeast Open, należące do cyklu WTA Tour. Inne międzynarodowe imprezy organizowane na tym stadionie to m.in. Mistrzostwa Azji w Koszykówce w 1981 roku. Obecnie jest to dom drużyny Pro Kabaddi League Bengal Warriors.

Na Netaji Indoor Stadium odbywa się wiele różnych imprez, od wydarzeń sportowych po programy kulturalne. Odbywają się tu krajowe i międzynarodowe targi. Jest także wykorzystywany jako centrum liczenia głosów podczas wyborów.

Obiekt został otwarty w 1975 r. przez ówczesnego szefa rządu Bengalu Zachodniego, Siddharthę Shankara Raya, z przeznaczeniem na gry halowe i wydarzenia kulturalne, imprezy muzyczne i inne programy.^[13]

Okazały kościół z 1847 roku. Pawła - katedra Kościoła Północnych Indii o pochodzeniu anglikańskim w Kalkucie, w Bengalu Zachodnim, w Indiach, wyróżniająca się gotycką architekturą i poświęcona Pawłowi Apostołowi. Pawła Apostoła. Jest siedzibą diecezji Kalkuta. Kamień węgielny położono w 1839 roku, a budowę ukończono w 1847 roku. Uważa się, że jest to największy kościół w Kalkucie i pierwsza katedra anglikańska w Azji. Była to również pierwsza nowo wybudowana katedra na terytorium zamorskim Imperium Brytyjskiego. Budowla stoi przy Cathedral Road na "wyspie atrakcji", aby zapewnić więcej miejsca dla rosnącej populacji społeczności europejskiej w Kalkucie w XIX wieku.

Projekt architektoniczny katedry to "indogotyk", gotycki styl architektoniczny zaprojektowany z myślą o klimacie Indii. Po trzęsieniu ziemi w 1897 roku i po kolejnym potężnym trzęsieniu ziemi w 1934 roku, kiedy Kalkuta doznała znacznych zniszczeń, katedra została zrekonstruowana według zmienionego projektu. W kompleksie katedralnym znajduje się biblioteka, umieszczona nad zachodnią kruchtą, oraz wystawa dzieł sztuki plastycznej i pamiątek.

Oprócz pochówku biskupa Daniela Wilsona, założyciela katedry, innym godnym uwagi pochówkiem w kościele jest pochówek Johna Paxtona Normana, urzędującego przewodniczącego sądu najwyższego, który został zamordowany na schodach ratusza w Kalkucie w 1871 roku.^[15]

Shaheed Minar, dawniej znany jako Pomnik Ochterlony'ego, to pomnik w Kalkucie, który został wzniesiony w 1828 roku ku pamięci generała dywizji Sir Davida Ochterlony'ego, dowódcy Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, dla upamiętnienia zarówno jego udanej obrony Delhi przed Maratami w 1804 roku, jak i zwycięstwa sił zbrojnych Kompanii Wschodnioindyjskiej nad Gurkhami w wojnie angielsko-nepalskiej, znanej również jako wojna Gurkhów. Pomnik został wzniesiony ku jego pamięci. Zaprojektował go J.P. Parker, a koszty budowy pokryto z funduszy publicznych.

9 sierpnia 1969 r. wieża została ponownie poświęcona przez ówczesny rząd Zjednoczonego Frontu dla uczczenia pamięci męczenników indyjskiego ruchu niepodległościowego i przemianowana na Shaheed Minar, co oznacza "pomnik męczenników" zarówno w języku bengalskim, jak i hindi. Obecny rząd postanowił oświetlać wieżę wieczorami i zezwolić zwiedzającym na wejście na szczyt. Ostatnimi osobami, które tam były, byli były gubernator Gopal Krishna Gandhi i jego rodzina.^[16]

Prinsep Ghat to ghat zbudowany w 1841 roku w okresie rządów brytyjskich, wzdłuż brzegu rzeki Hooghly w Kolkacie, w Indiach. Palladiański ganek upamiętniający wybitnego angloindyjskiego uczonego i antykwariusza Jamesa Prinsepa został zaprojektowany przez W. Fitzgeralda i zbudowany w 1843 roku.

Pomnik Prinsepa, znajdujący się między Bramą Wodną a Bramą św. Jerzego w Forcie Wilhelma, jest bogato zdobiony greckimi i gotyckimi inkrustacjami. Został on odrestaurowany przez państwowy wydział robót publicznych w listopadzie 2001 r. i od tego czasu jest dobrze utrzymany. W pierwszych latach swojego istnienia wszystkie brytyjskie rodziny królewskie korzystały z nabrzeża Prinsep Ghat do wsiadania i wysiadania.

Prinsep Ghat to jedno z najstarszych miejsc rekreacyjnych w Kalkucie. Ludzie odwiedzają go wieczorami w weekendy, aby popływać łódką po rzece, pospacerować wzdłuż brzegu i kupić jedzenie na tamtejszych straganach. W dniu 24 maja 2012 r. otwarto dwukilometrowy (1,2 mil) odcinek upiększonego nabrzeża rzeki od Prinsep Ghat do Babughat (Baje Kadamtala Ghat). Znajdują się tam oświetlone i zagospodarowane ogrody i ścieżki, fontanny i odnowione ghaty. Na ghatach kręcono jedną z piosenek w bollywoodzkim filmie Parineeta.

Prinsep Ghat to także stacja kolejowa nazwana jego imieniem. Stacja jest częścią linii Kolkata Circular Railway, obsługiwanej przez Eastern Railway. Kod stacji to PPGT.

W pobliżu znajduje się nabrzeże Man-O-War, należące do Kolkata Port Trust i upamiętniające rolę, jaką port odegrał w II wojnie światowej. Nabrzeże jest używane głównie przez Indyjską Marynarkę Wojenną.^[17]

Birla Planetarium w Kalkucie, Bengal Zachodni, Indie, jest jednopiętrową okrągłą budowlą zaprojektowaną w typowym stylu indyjskim, której architektura jest luźno stylizowana na buddyjską stupę w Sanchi. Paul's Cathedral i Maidan w centrum Kalkuty. Jest to największe planetarium w Azji i drugie co do wielkości na świecie. W Indiach znajdują się jeszcze dwa inne planetaria Birla Planetarium: B.M. Birla Planetarium w Chennai i Birla Planetarium w Hyderabadzie.

Planetarium, znane powszechnie jako taramandal, zostało otwarte 2 lipca 1963 r. przez ówczesnego premiera Indii Jawaharlala Nehru. W planetarium znajduje się laboratorium elektroniczne, w którym projektuje się i produkuje sprzęt naukowy. W planetarium znajduje się galeria astronomiczna, w której zgromadzono ogromną kolekcję obrazów i modeli nieba autorstwa znanych astronomów. Planetarium posiada również obserwatorium astronomiczne wyposażone w teleskop Celestron C-14 z akcesoriami, takimi jak kamera ST6 CCD i filtr słoneczny. Planetarium oferuje publiczności i studentom ponad 100 projektów astronomicznych dotyczących różnych zagadnień astronomii, astrofizyki, kosmonautyki oraz mitów związanych z gwiazdami i planetami. Ma pojemność 6800 miejsc.

Codzienne programy są prowadzone w języku angielskim, bengalskim i hindi od 12:00 do 19:00. Czas trwania programów jest następujący: Mon to Sat - 12.30 PM HINDI, 1.30 PM ENGLISH, 2.30 PM HINDI, 3.30 PM BENGALI, 4.30 PM HINDI, 5.30 PM BENGALI, 6.30 PM ENGLISH and two extra shows on Sunday and Holiday is 10.30 AM HINDI, 11.30 AM BENGALI (updated on 15.08.2017) Programs are occasionally conducted in Odiya, Tamil and Gujarati, as well. W święta organizowane są pokazy dodatkowe. Planetarium zostało zbudowane przez firmę ML Dalmiya & Co, której właścicielem jest były prezes Indyjskiej Rady Kontroli Krykieta, Jagmohan Dalmiya.

Zostało ono ponownie otwarte dla publiczności 18 lipca 2017 r., po zamknięciu na 28 miesięcy prac remontowych. Nowy system planetarium w Birla Planetarium to tak zwane hybrydowe planetarium ZEISS, wyposażone w STARMASTER, optyczno-mechaniczny projektor planetarny (zwany także "Starball") pracujący w synchronizacji z kopułowym systemem wyświetlania wideo. Starball prezentuje najbardziej realistyczne pole gwiazdowe w kopule z nałożonymi obrazami konturów konstelacji, obiektów kosmicznych, takich jak mgławice i galaktyki, planet i księżyców za pomocą cyfrowego systemu wideo VELVET, zwanego projekcją fulldome. Modernizacja techniczna została dostarczona i zainstalowana przez niemiecką firmę Carl Zeiss AG.^[19]

Zabytkowy most wantowy. Vidyasagar Setu, znany również jako Drugi Most Hooghly, to płatny most nad rzeką Hooghly w Bengalu Zachodnim w Indiach, łączący miasta Kalkuta i Howrah.

Otwarty w 1992 roku most Vidyasagar Setu, o całkowitej długości 823 metrów (2700 stóp), jest pierwszym i najdłuższym mostem wantowym w Indiach. Był to drugi most zbudowany na rzece Hooghly; pierwszy, most Howrah (znany również jako Rabindra Setu), oddalony o 3,7 km (2,3 mil) na północ, został ukończony w 1943 roku. Nazwany na cześć reformatora oświaty Pandita Ishwara Chandry Vidyasagara, kosztował 3,88 miliarda dolarów. Projekt był wspólnym wysiłkiem sektora publicznego i prywatnego, pod kontrolą Komisarzy Mostu Rzeki Hooghly (HRBC).

Znaczenie mostu wzrosło wielokrotnie od 2013 r., kiedy Sekretariat Stanu Bengal Zachodni przeniósł swoje biuro do Nabanna, położonego obok mostu po stronie Howrah.

Początkowo, w ramach systemu poboru opłat HRBC, dzienne natężenie ruchu wynosiło minimalnie 28 000 pojazdów, a maksymalnie 39 000 pojazdów w 2000 roku, ale spadło do około 30 000 pojazdów w grudniu 2002 roku, kiedy to zarządzanie placem poboru opłat przekazano firmie prywatnej. Następnie ruch dzienny osiągnął minimum 45 000 pojazdów i maksimum 61 000 pojazdów na początku 2008 roku, przy maksymalnej przepustowości 85 000 pojazdów na dobę. Pierwotne zarządzanie poborem opłat przez HRBC zostało w konsekwencji skrytykowane za korupcję i znaczne straty przychodów.^[20]

Experimenter to galeria sztuki współczesnej współzałożona przez Priyankę i Prateka Raja w Kalkucie. Reprezentuje ona wielu ważnych artystów współczesnej sceny artystycznej z całego świata. Galeria funkcjonuje jako inkubator dla współczesnych praktyk artystycznych z różnych dziedzin i mediów.

Program galerii znany jest z tworzenia przestrzeni, która zachęca do dialogu, sprzeciwu i nieustraszonej ekspresji poprzez eksperymenty artystyczne. Oprócz działalności wystawienniczej, Experimenter realizuje szereg inicjatyw, które skupiają się na tworzeniu i upowszechnianiu wiedzy poprzez publikacje, programy edukacyjne, wykłady, warsztaty i spektakle. Coroczne, cieszące się dużym uznaniem spotkanie Experimenter Curator's Hub gromadzi kuratorów z całego świata, którzy dyskutują i omawiają praktyki kuratorskie.

W 2016 roku galeria uruchomiła swoje skrzydło wydawnicze Experimenter Books, które zajmuje się publikacją książek artystycznych. W 2018 roku galeria uruchomiła Experimenter Learning Program (ELP), który ułatwia naukę w dziedzinie sztuk współczesnych i performatywnych, kuratorstwa, pisarstwa, filmu i kultury społecznej, gdzie publiczność aktywnie angażuje się w życie galerii, wykraczając poza bierne oglądanie. W 2019 roku, w 10. rocznicę powstania, galeria rozpoczęła swoją najnowszą inicjatywę Experimenter - Outpost, w ramach której wychodzi poza fizyczne przestrzenie galerii i organizuje wystawy w nieużywanych pomieszczeniach, badając możliwości ich odrodzenia.^[21]

Raj Bhavan to oficjalna rezydencja gubernatora Bengalu Zachodniego, znajdująca się w Kalkucie, stolicy indyjskiego stanu Bengal Zachodni. Zbudowana w 1803 roku, przed uzyskaniem niepodległości przez Indie była znana jako Government House.

Po przekazaniu władzy przez Kompanię Wschodnioindyjską Koronie Brytyjskiej w 1858 r. stał się oficjalną rezydencją wicekróla Indii, który przeniósł się tu z Belvedere Estate. Wraz z przeniesieniem stolicy Indii Brytyjskich z Kalkuty do Delhi w 1911 r. stał się oficjalną rezydencją gubernatora Bengalu. Od uzyskania niepodległości w 1947 r. służy jako oficjalna rezydencja gubernatora Bengalu Zachodniego i stał się znany jako Raj Bhavan, którą to nazwę dzieli z oficjalnymi rezydencjami gubernatorów innych stanów.^[23]

Maidan, nazywany również Brigade Parade Ground, to duży park publiczny i miejska przestrzeń zielona w centrum Kalkuty w Indiach. Zajmuje powierzchnię 988 akrów i jest największym parkiem miejskim w Azji. Jest to rozległy teren, na którym znajdują się liczne boiska sportowe, w tym słynne krykietowe Eden Gardens, kilka stadionów piłkarskich i Kolkata Race Course. Na Majdanie znajduje się również wiele posągów i dzieł architektury, z których najbardziej godny uwagi jest Pomnik Wiktorii. Ze względu na świeżość i zieleń, jaką zapewnia metropolii, nazywany jest "płucami Kalkuty".

Maidan, własność armii indyjskiej, mieści naczelne dowództwo strefy wschodniej armii w historycznym Fort William. Maidan rozciąga się od budynku Raj Bhavan na Esplanadzie na północy do Biblioteki Narodowej przy Belvedere Road w Alipore na południu. Rozległe pole rozciąga się od rzeki Hooghly na zachodzie do Victoria Memorial na wschodzie. Park jest uważany za historyczne i kulturalne centrum Kalkuty, a także za jedną z najpopularniejszych atrakcji turystycznych miasta oraz centrum wypoczynku i rozrywki dla mieszkańców Kalkuty.^[24]

Towarzystwo Azjatyckie to organizacja rządowa Indii, założona w okresie panowania Kompanii w Indiach w celu wzmocnienia i pogłębienia "badań orientalnych", w tym przypadku badań nad Indiami i otaczającymi je regionami. Zostało założone przez filologa Williama Jonesa 15 stycznia 1784 roku na spotkaniu pod przewodnictwem sędziego Roberta Chambersa w Kalkucie, ówczesnej stolicy Prezydencji Fortu Wilhelma.

W chwili założenia Towarzystwo nosiło nazwę "Towarzystwo Azjatyckie". W 1825 roku zmieniono nazwę na "The Asiatic Society" (Towarzystwo Azjatyckie). W 1832 r. zmieniono nazwę na "The Asiatic Society of Bengal", a w 1936 r. na "The Royal Asiatic Society of Bengal". Ostatecznie, 1 lipca 1951 roku, nazwa Towarzystwa została zmieniona na obecną. Siedziba Towarzystwa mieści się w budynku przy Park Street w Kalkucie. Towarzystwo wprowadziło się do tego budynku w 1808 roku. W 1823 roku powstało Towarzystwo Medyczne i Fizyczne Kalkuty, którego wszystkie spotkania odbywały się w siedzibie Towarzystwa Azjatyckiego.^[26]

Ogród botaniczny z jeziorem i rzadkimi gatunkami drzew. Acharya Jagadish Chandra Bose Indian Botanic Garden, dawniej Indian Botanic Garden, Royal Botanic Garden, Calcutta - najstarszy ogród botaniczny na terytorium Indii, nazwany imieniem Jagadisa Chandry Bosego.

Założony został z inicjatywy pułkownika Roberta Kyda, oficera Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej i amatora-botanika, który postulował założenie ogrodu w celu badania roślin indyjskich pod kątem ich użyteczności i możliwości ich wykorzystania w innych krajach Imperium Brytyjskiego, jak również aklimatyzacji roślin sprowadzanych do Indii.

Po śmierci Kyda dyrektorem został William Roxburgh, który przeorganizował go według zasad naukowych. Ogród stał się centrum aklimatyzacji roślin, między innymi trzciny cukrowej, choć próby wprowadzenia europejskich gatunków nie powiodły się ze względów klimatycznych. Następny dyrektor, Nathaniel Wallich, kontynuował pracę Roxburgha i ogród stał się największą kolekcją roślin subkontynentu indyjskiego. W późniejszych latach powstały filie ogrodu w różnych strefach klimatycznych Indii, odgrywając ważną rolę badawczą i aklimatyzacyjną. Ogród w Kalkucie pomagał m.in. koordynować aklimatyzację herbaty, przywiezionej z Chin przez Roberta Fortune'a.

Obecnie ogród zajmuje 110 ha powierzchni, posiada ponad 1400 gatunków roślin. Od 1963 zarządza nim Botanical Survey of India. Największą atrakcją parku jest rozległy banian, tworzący mały gaj o powierzchni 1,5 ha.^[32]