Korea Północna - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wieża inspirowana koreańskimi kamiennymi pagodami. Wieża Idei Dżucze, zwana też Płomieniem Idei Dżucze – pomnik znajdujący się w Pjongjangu w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej. Usytuowana jest na południowym brzegu rzeki Taedong-gang, naprzeciw znajdującego się po drugiej stronie tej rzeki Placu Kim Ir Sena. Powstała w 1982, aby upamiętnić 70. rocznicę urodzin Kim Ir Sena. Ceremonia odsłonięcia odbyła się 15 kwietnia 1982, w dniu 70. urodzin „Wielkiego Przywódcy”. Pomysł stworzenia monumentu oficjalnie przypisuje się Kim Dzong Ilowi, jednak wywiady z byłymi północnokoreańskimi urzędnikami zdały się świadczyć przeciwko tej tezie. Nazwa wieży pochodzi od Idei Dżucze, wymyślonej przez Kim Ir Sena mieszanki autarkii, izolacjonizmu, marksizmu-leninizmu i koreańskiego tradycjonalizmu.

170-metrowa konstrukcja, której kompozycja przedstawia płonący znicz, składa się z wysokiej na 150 m czworobocznej zwężającej się ku górze iglicy zbudowanej z 25550 granitowych bloków (365x70, jeden na każdy dzień życia Kim Ir Sena, wyłączając dni dodatkowe lat przestępnych), pokrytej białym kamieniem z siedemdziesięcioma podziałkami, oznaczającymi lata życia koreańskiego przywódcy (jest to najwyższa na świecie budowla granitowa), oraz 20-metrowego, ważącego 45 ton, wykonanego z pomalowanego na czerwono metalu płomienia (symbolizującego światło, jakie niesie Idea Dżucze). Na wieży znajduje się platforma widokowa.

U podstawy umieszczono rocznicową tablicę pamiątkową wychwalającą Kim Ir Sena, filozofię Dżucze oraz rzekomo panujące w Korei wolność oraz dobrobyt.

Według dostępnych informacji została zbudowana w 35, a wykończona w 76 dni. Jest drugim co do wysokości obiektem w mieście po Hotelu Ryugyŏng.

Przypuszczało się, że projekt w dużym stopniu opierano na Pomniku Waszyngtona, który wieża przewyższa o niecały metr. W architekturze monumentu daje się również zauważyć elementy tradycyjnie koreańskie.

W pobliżu wieży wzniesiono wysoką na 30 m statuę, składająca się z trzech postaci – jednej dzierżącej młot, drugiej trzymającej sierp, oraz trzeciej z piórem w dłoni (wizerunki kolejno: wyidealizowanego robotnika, rolnika i „pracującego intelektualisty”, inspirowane radziecką rzeźbą Robotnik i kołchoźnica). Kompozycja i atrybuty postaci nawiązują do symboli znajdujących się na fladze Koreańskiej Partii Pracy.

Wieżę otacza także sześć niższych (10 m) pomników symbolizujących inne aspekty ideologii Kim Ir Sena oraz różnego rodzaju pawilony i fontanny. Nieopodal znajduje się również mur 82 „tablic przyjaźni”, przypuszczalnie pochodzących od zagranicznych sponsorów. Najbardziej zasłużonych dla budowy monumentu, na przykład wieloletniego sojusznika Kim Dzong Ila, Omara Bongo, uhonorowano specjalnymi tablicami umieszczonymi u podnóża wieży.

Uważa się, że wieża i jej okolice stały się popularnym miejscem tak wśród Koreańczyków, jak i nielicznych odwiedzających kraj turystów – jeśli wierzyć Koreańskiej Centralnej Agencji Prasowej, od czasu otwarcia odwiedziło ją ponad dwa miliony zwiedzających.

Monument otaczają reflektory służące do oświetlenia konstrukcji w nocy i chociaż Pjongjang często dotykają braki prądu, wieża jest zawsze jasno oświetlona jako ważny symbol ideologiczny.^[1]

Wystawy na temat rewolucji koreańskiej. Muzeum Rewolucji Koreańskiej, znajdujące się w Pjongjangu w Korei Północnej, zostało założone 1 sierpnia 1948 r. i mieści dużą ekspozycję przedmiotów związanych z Kim Il-sungiem i koreańskim ruchem rewolucyjnym. Muzeum znajduje się za Wielkim Pomnikiem na Wzgórzu Mansu i sąsiaduje z Salą Zgromadzeń Mansudae, siedzibą Najwyższego Zgromadzenia Ludowego, północnokoreańskiego organu ustawodawczego.

Muzeum Rewolucji Koreańskiej obejmuje okres od 1860 r. do czasów współczesnych, w tym opór antyjapoński, wojnę koreańską i okres budowy socjalizmu. Ma 90 sal, w których znajdują się przedmioty związane z Kim Il-sungiem i jego współpracownikami, zjednoczeniem Korei, diasporą koreańską i różnymi bitwami historycznymi. Od momentu powstania muzeum odwiedziło je 27 milionów gości z Korei Północnej i zagranicy. Muzeum ma powierzchnię 240 tys. metrów kwadratowych i jest jednym z największych obiektów na świecie. Muzeum przeszło gruntowną renowację, która zakończyła się w 2017 roku.^[2]

Wielki łuk triumfalny z 1982 roku. Łuk Triumfalny w Pjongjangu – łuk triumfalny zbudowany dla upamiętnienia koreańskiego oporu przeciw Japonii w latach 1925–1945. Został zbudowany w 1982 roku na placu u stóp wzgórza Moran w stolicy Korei Północnej – Pjongjangu. Łuk został wzniesiony dla uhonorowania roli prezydenta Kim Ir Sena w militarnym oporze przeciwko Japonii. Został odsłonięty z okazji 70 urodzin Kim Ir Sena, zbudowany został z 25 500 bloków białego granitu, każdy blok symbolizuje jeden dzień życia Prezydenta.

Łuk jest wzorowany na paryskim Łuku Triumfalnym, jest nieco wyższy od niego (mierzy 60 m wysokości i 50 m szerokości). W budowli znajdują się liczne pomieszczenia, platformy obserwacyjne i windy. Ma cztery prześwity o wysokości 27 m. Na ścianach został umieszczony fragment tekstu „Pieśni o Generale Kim Ir Senie”: Dziś kwitną kwiaty, kwiaty jak krew, kwiaty w wolnym kraju. Korea ma dobrze. Znalazły się tam też daty: 1925 (gdy Kim Ir Sen rozpoczął walkę o wolność Korei) i rok 1945 (gdy zakończyła się okupacja Korei przez Japonię).^[3]

Obiekt historyczny. Muzeum Pokoju w Korei Północnej mieści się w budynku zbudowanym w celu podpisania 27 lipca 1953 roku porozumienia o zawieszeniu broni w związku z wojną koreańską. Znajduje się ono w dawnej wiosce Panmunjeom w prowincji North Hwanghae w Korei Północnej.

Znajduje się ok. 1,2 km (0,75 min.) na północny zachód od Wspólnej Strefy Bezpieczeństwa (JSA), w północnej połowie strefy zdemilitaryzowanej. Z dawnej wioski pozostał jedynie budynek, a od połowy lat pięćdziesiątych XX wieku wzmianki o Panmundżomie odnoszą się do samej Wspólnej Strefy Bezpieczeństwa. Znajduje się on około 1,9 km (1,2 min.) na północny wschód od Kijong-dong, często nazywanego Wioską Propagandy.

Na terenie muzeum znajduje się broń, z której zabito kapitana armii amerykańskiej Arthura Bonifasa i porucznika Marka Barretta w 1976 r. podczas morderstwa z użyciem siekiery.

Nad drzwiami znajduje się symbol gołębia pocztowego. W czasie podpisywania rozejmu w budynku wisiała kopia obrazu Pabla Picassa Gołąb. Amerykanie sprzeciwili się temu, że jest to symbol komunizmu (Picasso był komunistą), i został on zasłonięty.^[5]