Pekin - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Stanowisko archeologiczne człowieka pekińskiego. Zhoukoudian – system jaskiń położony około 45 kilometrów na południowy zachód od Pekinu w Chinach. W latach 20. i 30. XX wieku natrafiono tu na szczątki człowieka pekińskiego, a także kamienne narzędzia i kości zwierzęce, liczące od 500 do 230 tysięcy lat. Znalezione eksponaty w większości zaginęły w czasie inwazji japońskiej podczas II wojny światowej. Po wojnie wznowiono prace i część znalezionych artefaktów wystawiona jest dziś w miejscowym muzeum. Wśród eksponatów znalazły się także skamieliny prehistorycznych stworzeń. Zwiedzającym udostępnione są też pobliskie jaskinie i groty.

W 1987 roku organizacja UNESCO wpisała Zhoukoudian na listę światowego dziedzictwa.^[4]

Ogromne muzeum reliktów kultury chińskiej. Chińskie Muzeum Narodowe – muzeum znajdujące się w centrum Pekinu, przy placu Niebiańskiego Spokoju, naprzeciw gmachu Wielkiej Hali Ludowej.

Muzeum zostało wybudowane w latach 1958-1959 dla uczczenia 10. rocznicy powstania Chińskiej Republiki Ludowej. Budynek zajmuje powierzchnię 69 000 m² i ma wysokość 40 metrów. Jego długość wzdłuż osi północ-południe wynosi 313 metrów, wzdłuż osi wschód-zachód 149 metrów. Wejście do budynku ma formę portyku wspartego na ustawionych w dwóch rzędach 24 kolumnach, za którym znajdują się dwie pary potężnych drzwi o wysokości 39 metrów.

Chińskie Muzeum Narodowe podzielone jest na dwa mniejsze: w południowej części gmachu znajduje się Muzeum Historii Chin, w północnej zaś Muzeum Chińskiej Rewolucji. W Muzeum Historii Chin zgromadzono około 9 tysięcy eksponatów ilustrujących historię Państwa Środka od czasów prehistorycznych do wybuchu I wojny opiumowej w 1840 roku. Do najcenniejszych należą skamieniałości człowieka z Yuanmou, gliniane i nefrytowe naczynia neolityczne, dingi z czasów dynastii Shang, wykonany z nefrytu strój pogrzebowy z czasów dynastii Han, porcelana sancai z okresu Tang.

Muzeum Chińskiej Rewolucji ilustruje ostatnie 150 lat historii kraju. Podzielone jest na trzy części, odpowiadające oficjalnemu podziałowi współczesnej chińskiej historii: od 1840 do 1911, od 1911 do 1949 i po 1949 roku.^[5]

Ogromny plac o znaczeniu kulturalnym. Plac Niebiańskiego Spokoju, plac Tian’anmen – wielki plac w centrum Pekinu, przed Zakazanym Miastem. Największy publiczny plac na świecie. Samo Tiān’ānmén oznacza Bramę Niebiańskiego Spokoju, położoną na północnym krańcu placu, stanowiącą wejście na teren miasta cesarskiego.

Na rozległym – mierzącym 800 metrów na osi północ-południe i 300 metrów na osi wschód-zachód – placu znajdują się jedynie dwa obiekty: 38-metrowy pomnik Bohaterów Ludu oraz mauzoleum Mao Zedonga. Plac oświetlony jest wysokimi latarniami. Na zachodniej pierzei placu znajduje się Wielka Hala Ludowa, a na wschodniej – Chińskie Muzeum Narodowe.

Plac i brama powstały w 1417, za panowania cesarza Yongle. W 1651 zostały przebudowane podczas odbudowy ze zniszczeń związanych z najazdem mandżurskim. Za czasów dynastii Ming i Qing Tian’anmen nie był placem miejskim, jako że odbywały się tu ceremonie religijne i parady wojskowe, ogłaszano na nim także dekrety cesarskie i wyniki egzaminów państwowych. Plac miał wówczas kształt litery T, a po jego bokach mieściły się biura cesarskich urzędników. Zniszczone w 1900 roku podczas powstania bokserów w wyniku zbombardowania placu przez wojska cudzoziemskie, zostały usunięte, a plac przyjął formę zbliżoną do dzisiejszej. Dawny plac zaczynał się mniej więcej w połowie swojej dzisiejszej długości, od strony południowej wchodziło się nań przez nieistniejącą już bramę Zhonghuamen.

W latach 1954-1956 z okazji obchodów dziesięciolecia ChRL plac został powiększony, stając się największym placem na świecie. Wyłożono go wówczas betonowymi płytami i kamiennymi blokami. Znajdujące się po bokach placu budynki zostały wyburzone, a w ich miejscu wybudowano Wielką Halę Ludową i Chińskie Muzeum Narodowe.

Na placu znajduje się maszt, na który codziennie o wschodzie słońca wciągana jest flaga Chińskiej Republiki Ludowej.

Co roku organizowane są tu obchody święta 1 Maja, aczkolwiek nie urządza się pochodów. Z okazji okrągłych rocznic powstania ChRL 1 października urządza się wielkie parady wojskowe.

Miejsce to znane jest z wielu wydarzeń politycznych. Tutaj 1 października 1949 Mao Zedong proklamował Chińską Republikę Ludową, a w 1966 spotykał się z czerwonogwardzistami. Zbierali się tu także manifestanci z Ruchu Czwartego Maja, a w kwietniu 1976 po śmierci Zhou Enlaia doszło do skierowanych przeciwko bandzie czworga wieców i zamieszek. Jednak do historii przeszły krwawo stłumione protesty z 1989.^[6]

Widoki na miasto i bujne krajobrazy. Park Jingshan – dawny park cesarski w Pekinie, położony po północnej stronie Zakazanego Miasta, na wschód od parku Beihai. Dawniej pełnił funkcję prywatnego miejsca wypoczynku chińskich cesarzy; dla publiczności został otwarty w 1928 roku. Obejmuje powierzchnię 230,000 m² i porośnięty jest drzewami owocowymi, sosnami i cyprysami; rośnie w nim także wiele piwonii.

Początki parku sięgają czasów dynastii Jin. Wejście do niego znajduje się naprzeciwko północnej bramy Zakazanego Miasta (Shenwumen). Za parkową bramą znajduje się pawilon, w którym dawniej cesarze składali ofiary przed tabliczką upamiętniającą Konfucjusza. Obecnie pełni on rolę sali wystawowej, w której prezentowana jest porcelana, kaligrafia i obrazy. Głównym punktem parku jest sztuczne wzgórze o wysokości 48 metrów, usypane w 1421 roku z ziemi pozostałej po kopaniu fosy wokół Zakazanego Miasta. W 1750 roku, za panowania cesarza Qianlonga, na jego szczycie wzniesiono pięć pawilonów. Największy, położony na samym szczycie nosi nazwę Pawilonu Wiecznej Wiosny (Wanchunting). Był to najwyżej położony punkt dawnego Pekinu. Pozostałe cztery pawilony położone są symetrycznie po obu jego bokach. Dawniej w każdym z pawilonów znajdował się miedziany posąg Buddy, jednak podczas plądrowania Pekinu przez wojska cudzoziemskie po upadku powstania bokserów cztery z nich zostały skradzione, a piąty zniszczono. Na zboczu wzgórza rosło niegdyś drzewo, na którym w 1644 roku powiesił się ostatni cesarz dynastii Ming, Chongzhen.

Tuż za wzgórzem, w północnej części parku, znajdują się trzy pawilony: Pawilon Cesarskiej Długowieczności (Shouhuangdian), Pawilon Wiecznej Pamięci (Yongsidan) i Pawilon Zachowywania Moralności (Guandedian). W pierwszym z nich wywieszone były portrety cesarskich przodków, którym oddawano cześć w trzecim pawilonie. Obecnie pomieszczenia te użytkują Pałac Młodzieży, szkoła muzyczna i biblioteka, zaś sam park jest popularnym miejscem rekreacji i uprawiania sportów na świeżym powietrzu.^[7]

Park w Pekinie, Chiny. Park Beihai – dawny ogród cesarski, obecnie park w Pekinie, leżący na północny zachód od Zakazanego Miasta. Park jest jednym z najstarszych i najlepiej zachowanych obiektów tego typu w Chinach. Nazwa Beihai oznacza dosłownie Północne Morze.

Kompleks parkowy ma powierzchnię ok. 69 ha, z czego ponad połowa to zbiorniki wodne. W centrum parku leży wyspa Qionghua, która jest otoczona dużym stawem – jeziorem Taiye, zwanym też inaczej Beihai, od czego pochodzi nazwa całego parku.

Na wyspie Qionghua znajduje się lamaistyczna dagoba, zwana Białą Dagobą. Wzdłuż brzegów jeziora stanął zespół otwartych altan – pawilony Pięciu Smoków. Północny brzeg zamyka ściana Dziewięciu Smoków ozdobiony barwnymi wizerunkami smoków wykonanymi z glazurowanych, rzeźbionych cegieł. Jest to mur, który osłaniał nieistniejącą świątynię. W południowej części parku znajduje się Tuancheng – Okrągłe Miasto, otoczone wysokim murem, długim na 276 metrów.

W przeszłości tereny wokół Beihai połączone były z kompleksem Zhongnanhai, który służy obecnie chińskim władzom i jest zamknięty dla zwiedzających.^[8]

Ruiny położone w parku krajobrazowym. Yuanmingyuan – dawny kompleks parkowo-pałacowy, stanowiący letnią rezydencję cesarzy z dynastii Qing, znajdujący się w Pekinie nieopodal jeziora Kunming, na północny zachód od Miasta Cesarskiego. Doszczętnie zniszczony przez wojska cudzoziemskie w czasie II wojny opiumowej w 1860 roku. Do dzisiaj zachowały się jego rozległe ruiny. Nazwa Yuanmingyuan oznacza Ogród Doskonałości i Blasku.

Cały kompleks liczył 10 kilometrów długości i obejmował powierzchnię ponad 800 hektarów na której znajdowało się około 200 budynków. Składał się z trzech samodzielnych ogrodów: Ogrodu Doskonałości i Blasku (chin. trad. 圓明園, chin. upr. 圆明园, pinyin Yuánmíngyuán), Ogrodu Wiecznej Wiosny (chin. upr. 长春园, chin. trad. 長春園, pinyin Chángchūnyuán) i Wytwornego Ogrodu Wiosny (chin. upr. 绮春园, chin. trad. 綺春園, pinyin Qǐchūnyuán).^[11]

Starożytny system grobowców cesarskich. Grobowce dynastii Ming – kompleks nekropolii obejmujący obszar około 40 km². Stanowi miejsce spoczynku 13 spośród 16 cesarzy dynastii Ming. Zlokalizowany około 50 kilometrów na północ od centrum Pekinu. W 2003 roku wraz z grobami władców z dynastii Qing został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Większą część kompleksu zniszczono w 1644 roku, podczas powstania Li Zichenga. W chwili obecnej jedynie trzy groby są odrestaurowane i dostępne dla zwiedzających: Changling, Dingling i Zhaoling.

Nekropolia powstała za czasów cesarza Yongle (1402-1424) i odtąd chowano tu wszystkich jego następców, z wyjątkiem Jingtaia (1449-1457), który jako uzurpator został pochowany w mniej eksponowanym miejscu. Założyciel dynastii, Hongwu (1368-1398) został pochowany w mauzoleum Ming Xiaoling nieopodal Nankinu, zaś cesarz Jianwen (1398-1402) zaginął w czasie wojny domowej i jego ciała nigdy nie znaleziono.

Miejsce na cesarską nekropolię, położoną w kotlinie otoczonej z trzech stron górami, wybrano ściśle według zasad feng shui. Od północy chroniona jest przed złymi duchami łańcuchem wzgórz Tianshoushan. Ponieważ dawniej na tym obszarze zabroniony był wyrąb lasów i uprawa ziemi, wzgórza te porośnięte są starodrzewem. Po bokach kotlinę zamykają wzgórza Longshan (Góry Smoka) i Hushan (Góry Tygrysa). Od południa przerwa między wzgórzami zamknięta jest ceglanym murem, którego bez zezwolenia nie wolno było przekraczać żadnemu śmiertelnikowi. Straż nad grobowcami trzymał garnizon wojskowy stacjonujący w Changping.^[13]

Duży ogród botaniczny z różnorodnymi gatunkami roślin. Pekiński Ogród Botaniczny – ogród botaniczny znajdujący się około 15 kilometrów na północny zachód od centrum Pekinu, w Chińskiej Republice Ludowej.

Obejmujący obszar 400 hektarów ogród otwarto w 1955 roku. Początkowo rozwijał się dynamicznie, ale podupadł w okresie rewolucji kulturalnej. Do projektu powrócono w latach 80. XX wieku, a najważniejszym bodźcem rozwojowym ogrodu była Olimpiada w 2008. Położony jest u podnóża zachodniego krańca Pachnących Wzgórz, niedaleko parku Xiangshan.

Na obszarze parku znajduje się jezioro, arboretum i 11 parków tematycznych: m.in. ogród piwonii, ogród brzoskwiniowy, ogród różany i ogród bambusowy. Na terenie całego ogrodu rośnie w sumie ponad 1 500 000 roślin z 10 000 różnych gatunków.

Głównym obiektem ogrodu jest wzniesiona w 1999 roku szklarnia o powierzchni 6 500 m², będąca największym tego typu obiektem w Azji. Wewnątrz niej znajduje się 13 tematycznych sal z roślinami z różnych regionów świata. Obok szklarni wznosi się zajmująca obszar 11 000 m² stacja badawcza z laboratoriami i czytelnią.

Na obszarze ogrodu znajduje się także kilka obiektów historycznych, m.in. pawilon pamięci Cao Xueqina, grobowiec Liang Qichao czy Świątynia Śpiącego Buddy. Pochodząca z czasów dynastii Tang świątynia położona jest w północnej części parku. Składa się z czterech pawilonów przedzielonych dziedzińcami, a jej główną atrakcją jest ważąca 54 tony figura leżącego Buddy. Obok świątyni znajduje się hotel z restauracją i basenem.

Ogród odwiedza co roku około 1,4 mln osób.^[14]

Marmurowa Łódka, znana również jako Łódka Czystości i Łatwości, to pawilon nad jeziorem na terenie Pałacu Letniego w Pekinie w Chinach.

Po raz pierwszy wzniesiono go w 1755 r. za panowania cesarza Qianlonga. Pierwotny pawilon zbudowano na podstawie z dużych kamiennych bloków, na których opierała się drewniana konstrukcja nośna wykonana według tradycyjnego chińskiego wzoru.

W 1860 r., podczas drugiej wojny opiumowej, pawilon został spalony na rozkaz lorda Elgina. Odrestaurowano go w 1893 r. na polecenie cesarzowej Cixi. W ramach tej renowacji zaprojektowano nową dwupiętrową nadbudowę, w której wykorzystano elementy architektury europejskiej. Podobnie jak jej poprzedniczka, nowa nadbudowa jest wykonana z drewna, ale pomalowano ją tak, by imitowała marmur. Na każdym "pokładzie" znajduje się duże lustro, w którym odbijają się wody jeziora, dając wrażenie całkowitego zanurzenia w środowisku wodnym. Imitacje kół łopatkowych po obu stronach pawilonu sprawiają, że wygląda on jak parowiec z wiosłami. Pawilon ma zaawansowany system odwadniania, który przepuszcza wodę deszczową przez cztery wydrążone filary, a następnie wpuszcza ją do jeziora przez paszcze czterech smoczych głów.

Projekt łodzi w pawilonie może nawiązywać do cytatu przypisywanego Wei Zhengowi, kanclerzowi z dynastii Tang. Podobno powiedział on cesarzowi Taizongowi, że "wody, które unoszą łódź, mogą ją również wywrócić", co sugeruje, że naród chiński może nie tylko wspierać cesarza, ale również go obalić. Mając to na uwadze, cesarz Qianlong mógł zdecydować się na budowę Marmurowej Łodzi, która miała być pomyślnym symbolem stabilnego panowania.

Marmurowa łódź jest często postrzegana jako ironiczny komentarz do faktu, że pieniądze przeznaczone na odbudowę Letniego Pałacu w dużej mierze pochodziły z funduszy pierwotnie przeznaczonych na budowę nowej cesarskiej marynarki wojennej. Kontroler Admiralicji, książę Chun, w dużej mierze zawdzięczał swoją pozycję społeczną i nominację cesarzowej Cixi, która adoptowała jego najstarszego syna Zaitiana, intronizowanego na cesarza Guangxu. Z tego powodu prawdopodobnie nie widział innego wyjścia, jak tylko przyzwolić na defraudację.

Pawilon ma 36 metrów długości i stoi na północno-zachodnim brzegu jeziora Kunming, w pobliżu zachodniego końca Długiego Korytarza.^[15]

Zabytkowy pałac przyciągający tłumy turystów. Pałac Niebiańskiej Czystości, czyli Pałac Qianqing to pałac w Zakazanym Mieście w Pekinie w Chinach. Jest to największa z trzech sal Wewnętrznego Dziedzińca, znajdującego się na północnym krańcu Zakazanego Miasta. W czasach dynastii Qing pałac często służył jako sala audiencyjna cesarza, gdzie odbywały się narady z Wielką Radą.

Pałac Niebiańskiej Czystości jest budynkiem o podwójnym sklepieniu, ustawionym na jednopoziomowej platformie z białego marmuru. Jest połączony z Bramą Niebiańskiej Czystości od strony południowej za pomocą podwyższonego chodnika. W czasach dynastii Ming była to rezydencja cesarza. Duża przestrzeń została podzielona na dziewięć pokoi na dwóch poziomach, w których znajdowało się 27 łóżek. Dla bezpieczeństwa, każdej nocy cesarz wybierał losowo jedno z tych łóżek. Tak było do początku panowania dynastii Qing. Jednak gdy na tron wstąpił cesarz Yongzheng, nie chciał zamieszkać w pałacu zajmowanym przez jego ojca przez 60 lat. On i kolejni cesarze zamieszkali w mniejszej Sali Kultywacji Umysłowej na zachodzie. Pałac Niebiańskiej Czystości stał się wtedy salą audiencyjną cesarza, gdzie sprawował on sąd, przyjmował ministrów i emisariuszy oraz wydawał bankiety. W centrum pałacu, na szczycie wyszukanej platformy, znajduje się tron i biurko, na którym cesarz pisał notatki i podpisywał dokumenty podczas narad z ministrami. W dachu umieszczono keson, na którym znajduje się zwinięty smok.

Nad tronem wisi tabliczka z napisem od prawej do lewej strony: zhèng dà guāng míng (正大光明), napisana przez cesarza Shunzhi. Tabliczka ta była tłumaczona na wiele sposobów, ale jej luźne znaczenie to "niech świecą sprawiedliwi". Jest ona często używana jako chiński idiom, oznaczający "być przyzwoitym, uczciwym i wielkodusznym" lub "nie mieć tajemnicy lub dokonać bezwstydnego czynu". Począwszy od cesarza Yongzheng, który sam wstąpił na tron w wyniku sporu o sukcesję, cesarze z dynastii Qing wyznaczali swoich spadkobierców w tajemnicy, z jedną kopią testamentu ukrytą za tą tabliczką i drugą noszoną przez cały czas przez samego cesarza.^[19]

Sala widowiskowa o imponującym wystroju. Teatr Narodowy w Pekinie – futurystyczny budynek znajdujący się w centrum Pekinu, tuż za Wielką Halą Ludową, która oddziela go od zachodniej pierzei placu Tian’anmen. Prace budowlane trwały od grudnia 2001 do grudnia 2007 roku. Koszt budowy wyniósł prawie 3 miliardy juanów.

Budynek, zaprojektowany przez francuskiego architekta Paula Andreu, wykonany jest z tytanu i szkła. Przypominający swoim wyglądem odwróconą czaszę, ma wymiary 212×144 metry i 46 metrów wysokości. Zajmuje powierzchnię 180 000 m² i podzielony jest na trzy sale: operową, teatralną i koncertową, mogące pomieścić w sumie 6500 widzów. Otoczony jest sztucznym jeziorem, pod którym biegnie tunel stanowiący wejście do budynku.

Futurystyczna bryła budynku kontrastuje z socrealizmem Wielkiej Hali Ludowej i tradycyjną architekturą położonego po drugiej stronie ulicy Zakazanego Miasta. Według słów Andreu podział budynku na część przeszkloną i nieprzeszkloną jest odwzorowaniem filozofii dao, a umieszczenie jego okrągłej bryły na kwadratowym jeziorze odwołaniem do tradycyjnych chińskich wyobrażeń na temat Nieba i Ziemi.^[22]

Park w Pekinie, Chiny. Park Zhongshan – park znajdujący się w Pekinie, po zachodniej stronie drogi łączącej Bramę Niebiańskiego Spokoju z Zakazanym Miastem, po wschodniej stronie Zhongnanhai, naprzeciwko świątyni Cesarskich Przodków. Jego początki sięgają czasów dynastii Liao. Po upadku monarchii, w 1914 roku został uznany za park miejski i udostępniony ogółowi. W 1928 roku otrzymał imię Sun Jat-sena. Jest to jeden z ponad 40 parków w Chinach nazwanych na cześć ojca Republiki Chińskiej.

Park Zhongshan zajmuje powierzchnię 24 hektarów. Tuż za głównym wejściem, znajdującym się po zachodniej stronie Bramy Niebiańskiego Spokoju, wznosi się pawilon z dwoma odchodzącymi w bok długimi korytarzami. Za pawilonem znajduje się wykonana z białego marmuru brama, którą rząd chiński po upadku powstania bokserów musiał wznieść ku pamięci zamordowanego przez powstańców niemieckiego ambasadora barona Clemensa von Kettelera(niem.). Brama ta pierwotnie stała w rejonie zachodniego krańca alei Xizongbu, ale po I wojnie światowej przeniesiono ją w obecne miejsce, a na jej szczycie wyryto napis „Triumf Sprawiedliwości” (公理战胜, Gongli Zhansheng). Po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej umieszczono na niej nowy napis o treści „Bronić Pokoju” (保卫和平, Baowei Heping), autorstwa Guo Moruo. Od bramy wiedzie obsadzona sosnami ścieżka, na końcu której znajduje się olbrzymi głaz, przeniesiony tu z Yuanmingyuanu. Park porasta wiele drzew, m.in. ponad 1000-letnie cyprysy. Na terenie całego parku znajdują się liczne pawilony, m.in. szklarnia, w której rośnie 39 odmian tulipanów, podarowanych w 1977 roku przez księżniczkę holenderską.

Główną budowlą parku jest położony w jego północnej części, wzniesiony w 1421 roku ołtarz Ziemi i Zbiorów (Shejitian, 社稷坛), na którym dawniej dwa razy do roku, wczesną wiosną i jesienią, cesarze składali ofiary w intencji dobrych plonów. Zachowany do dzisiejszego dnia ołtarz ma postać pawilonu umieszczonego na olbrzymim tarasie otoczonym marmurową balustradą i podzielonym na pięć części reprezentujących cztery strony świata oraz środek, w którym się zbiegają. Każdą z części tarasu wypełniono ziemią innego koloru. Przed wejściem na teren ołtarza umieszczono dwa kamienne lwy, odkopane w 1918 roku w ruinach świątyni w Taming w prowincji Hebei. W jego wschodniej części znajduje się zbudowany współcześnie amfiteatr, będący miejscem przedstawień teatralnych i koncertów.^[25]

Silk Street, aka Silk Market lub Silk Street Market, to centrum handlowe w Chaoyang District w Pekinie, które mieści ponad 1700 sprzedawców detalicznych, cieszących się sławą wśród międzynarodowych turystów ze względu na szeroki wybór podróbek markowej odzieży. Silk Street znajduje się przy Yonganli, na zachód od China World Trade Centre, a do centrum można dojechać metrem i autobusem.

W 2006 roku Silk Street przyciąga około 20 000 odwiedzających dziennie (od 9.00 do 21.00) w dni powszednie i od 50 000 do 60 000 w weekendy. Kompleks o powierzchni 35 tys. metrów kwadratowych mieści 1700 sprzedawców detalicznych i ponad 3000 sprzedawców na siedmiu piętrach i trzech poziomach piwnic. Wiele z tych stoisk przez lata zyskało lokalną i międzynarodową renomę dzięki sprzedaży podróbek luksusowych marek po stosunkowo niskich cenach. Niektóre z nich utrzymały ten znak towarowy pomimo rosnących nacisków ze strony kierownictwa, rządu chińskiego i znanych markowych firm.^[26]

Pomnik ku czci komunistycznych męczenników. Pomnik Bohaterów Ludu – pomnik znajdujący się na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie, stanowiący narodowy monument Chińskiej Republiki Ludowej.

Budowę pomnika rozpoczęto w sierpniu 1952 roku, odsłonięty oficjalnie został 1 maja 1958. Projektantami byli architekt Liang Sicheng i jego żona Lin Huiyin. Pomnik znajduje się w południowej części placu, na północ od Mauzoleum Mao Zedonga. Mierzy 37,94 metrów wysokości i waży 10 tysięcy ton. Składa się na niego około 17000 bloków marmurowych.

Na piedestale pomnika umieszczone są płaskorzeźby przedstawiające najważniejsze wydarzenia z XIX i XX-wiecznej historii Chin. Są to kolejno: niszczenie opium w Kantonie podczas I wojny opiumowej, powstanie tajpingów, rewolucja Xinhai, Ruch 4 Maja, Ruch 30 Maja, powstanie w Nanchangu, walka z agresją japońską i forsowanie Jangcy przez wojska komunistów w 1949 roku. Na frontowej stronie pomnika znajduje się inskrypcja ze słowami Mao Zedonga Wieczna chwała Bohaterom Ludu! (人民英雄永垂不朽, Rénmín yīngxióng yǒngchuí bùxiǔ). Na tylnej stronie pomnika znajduje się następna inskrypcja ze słowami Mao i Zhou Enlaia, w której jest oddana kolejno cześć bohaterom walk przedstawionych na piedestale pomnika.^[27]

Pałac z czasów dynastii Ming i Qing wraz z muzeum. Pawilon Najwyższej Harmonii – główny, największy budynek Zakazanego Miasta. Znajduje się w jego centrum, na dziedzińcu zewnętrznym, za Bramą Najwyższej Harmonii.

Pawilon zajmuje powierzchnię 2377 m². Pokryty jest czterospadową, podwójną konstrukcją dachową wspartą na potężnych kolumnach, które wewnątrz budynku są pozłacane. Wznosi się na trzech wielkich tarasach ziemnych licowanych kamieniem, z balustradami z białego marmuru. Na górę prowadzą trzy pasma schodów, z których środkowe pełni rodzaj podejścia wyłożonego marmurowymi płaskorzeźbami z wyobrażeniami smoków. Drogą tą mogła poruszać się jedynie lektyka z cesarzem.

Pawilon został wybudowany w 1420 roku, za panowania cesarza Yongle i przebudowany w 1695 roku przez cesarza Kangxi. Służył jako miejsce cesarskich audiencji, konsultacji i obchodów najważniejszych ceremonii państwowych. W nim odbywały się intronizacje nowych cesarzy, nominacje urzędnicze i audiencje dla zagranicznych poselstw. Cesarz zasiadał na tronie pośrodku sali, otoczony kadzielnicami.^[32]

Pałac Spokojnej Długowieczności, dosłownie "spokojny pałac starości", zwany także Ogrodem Qianlonga, Pałacem Qianlonga, Dzielnicą Qianlonga lub Pałacem Spokoju i Długowieczności, to pałac w Pekinie w Chinach, znajdujący się w północno-wschodnim narożniku Wewnętrznego Dziedzińca Zakazanego Miasta.

Budowa pałacu rozpoczęła się na polecenie cesarza Qianlonga w 1771 r., w ramach przygotowań do jego przejścia na emeryturę, choć sam cesarz nigdy nie zamieszkał w pałacu. Jego piękne apartamenty, pawilony, bramy i ogrody to "jedne z najbardziej eleganckich pomieszczeń w czasach powszechnie uważanych za szczytowe osiągnięcie chińskiego wzornictwa wnętrz". Przez cały okres panowania dynastii Qing pałac prawie nigdy nie był używany, głównie ze względu na cesarski dekret cesarza Qianlonga, nakazujący pozostawienie jego rezydencji w niezmienionym stanie.^[33]