Petersburg - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Pałac Peterhof, to seria pałaców i ogrodów położonych w Petergofie, w Sankt Petersburgu, w Rosji, zbudowana przez Piotra Wielkiego jako bezpośrednia odpowiedź na Pałac Wersalski Ludwika XIV z Francji. Pierwotnie, w 1709 roku, pałac miał być przeznaczony do zamieszkania na wsi, ale Piotr Wielki dążył do jego rozbudowy w związku z wizytą na francuskim dworze królewskim w 1717 roku, co spowodowało nadanie mu przydomka "rosyjskiego Wersalu". Architektem w latach 1714-1728 był Domenico Trezzini, a zastosowany przez niego styl stał się podstawą baroku petersburskiego, preferowanego w całym Petersburgu. Również w 1714 roku ogrody zaprojektował Jean-Baptiste Alexandre Le Blond, wybrany prawdopodobnie ze względu na wcześniejszą współpracę z wersalskim architektem André Le Nôtre. Francesco Bartolomeo Rastrelli ukończył rozbudowę w latach 1747-1756 dla Elżbiety Rosyjskiej. Zespół pałacowo-parkowy wraz z centrum miasta został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.^[1]

Muzeum sztuki i kultury z 1764 r.. Ermitaż, Ermitaż Państwowy – wielkie muzeum sztuki i rzemiosła artystycznego w Petersburgu, na Nabrzeżu Pałacowym, założone w 1764 przez Katarzynę II Wielką w Małym Ermitażu; państwowa instytucja kultury, największe muzeum w Rosji i jedno z największych na świecie.

Mały Ermitaż w galerię sztuki przemieniła cesarzowa Katarzyna II. Głównym budynkiem Ermitażu jest barokowy Pałac Zimowy, wzniesiony dla carycy Elżbiety w latach 1754–1762 według projektu Bartolomea Rastrellego. W 1766 caryca Katarzyna II poprosiła francuskiego filozofa Denisa Diderota, by w jej imieniu kupował obrazy z kolekcji francuskich. W ten sposób do Sankt Petersburga trafiły płótna Poussina, Watteau, Rembrandta, Rubensa, Rafaela, Tycjana i wielu innych znakomitych malarzy.

5 lutego/ 17 lutego 1852 Mikołaj I udostępnił zbiory publiczności i w tym celu zbudował ostatni pałac zespołu zwany Nowym Ermitażem, który zaprojektował Leo von Klenze. Po rewolucji październikowej na własność państwa przeszły i znalazły się w Ermitażu największe kolekcje prywatne: hrabiego Aleksandra Strogonowa, księcia Grigorija Potiomkina, księcia Mikołaja Jusupowa i braci Morozowów. W 1930 władze sowieckie sprzedały amerykańskiemu milionerowi Andrew Mellonowi 31 obrazów z kolekcji Ermitażu, które trafiły do Galerii Narodowej w Waszyngtonie. Dzisiaj w kolekcji znajduje się m.in. 26 obrazów Rembrandta, 25 – van Dycka, 40 – Rubensa, 12 – Poussina, 12 – Lorraina, 12 – Watteau, 9 – Tiepolo, 11 – Tycjana 15 – Gauguina, 31 – Picassa, 37 – Matissa, 8 – Moneta, 12 rzeźb Canovy i pokazywane od 1995 wywiezione z Niemiec 74 płótna impresjonistów (większość z nich została wcześniej zrabowana przez Wehrmacht, a następnie zdobyta w 1945 przez Armię Czerwoną). Obecnie Ermitaż to jedno z największych muzeów sztuki i malarstwa na świecie.

W czasie II wojny światowej Ermitaż został bezpośrednio trafiony tylko dwukrotnie, pomimo tego że na miasto spadło w tym czasie ponad 150 tysięcy ciężkich pocisków artyleryjskich oraz ponad 10 tysięcy bomb burzących i zapalających.^[3]

Elegancki kościół z końca XIX wieku. Sobór Zmartwychwstania Pańskiego, Cerkiew na Krwi – sobór wzniesiony w Sankt Petersburgu nad Kanałem Gribojedowa.

Budowla została wzniesiona na miejscu, gdzie w 1881 został śmiertelnie ranny w wyniku zamachu car Aleksander II i stąd właśnie pochodzi popularna nazwa cerkwi – na Krwi. Prace rozpoczął w 1883 Aleksander III dla upamiętnienia swojego ojca i trwały one do 1907. Sobór wzniesiono według projektu Alfreda Parlanda i Ignatija Małyszewa. W 1930 świątynia została zamknięta i planowano ją zburzyć, 26 lat później uzyskała status zabytku. Ponownie otwarto ją w 1997 po niemal 30-letnich pracach konserwatorskich. Dziś jest jedną z głównych atrakcji turystycznych Petersburga.

Ogólna powierzchnia świątyni wynosi 1642 m², wysokość – 81 m. Sobór wybudowano w tradycyjnym rosyjskim stylu, panującym w budownictwie sakralnym w XVI i XVII wieku i jest bogato dekorowany. Z zewnątrz widoczne są płytki ceramiczne, mozaiki, szkliwione cegły, marmur, granit oraz różnorodne detale architektoniczne (np. kokoszniki). Cebulaste kopuły są złocone i emaliowane.

Wnętrze niemal całkowicie pokryte jest dekoracją mozaikową, którą zaprojektowali: Wiktor Wasniecow, Michaił Niestierow i Michaił Wrubiel. Mozaiki przedstawiają sceny z Nowego Testamentu, wizerunki świętych oraz 144 herby regionów, prowincji i miast z czasów panowania cara Aleksandra III. Ich ogólna powierzchnia, obejmująca mozaiki zdobiące sobór z zewnątrz i wewnątrz, wynosi 6560 m². Posadzki oraz ikonostas są także dekorowane 20 rodzajami kamieni, m.in. marmurem i porfirem.^[6]

Ekspozycje gatunków zwierząt i szkieletów. Muzeum Zoologiczne Instytutu Zoologicznego Rosyjskiej Akademii Nauk to rosyjskie muzeum poświęcone zoologii. Mieści się w Sankt Petersburgu, na Nabrzeżu Uniwersyteckim. Jest jednym z dziesięciu największych muzeów historii przyrody na świecie.

W zbiorach Kunstkamery Piotra Wielkiego znajdowały się okazy zoologiczne. W 1724 r. muzeum stało się częścią Rosyjskiej Akademii Nauk. W 1742 r. wydano drukowany katalog jego zawartości. Zawierał on spis okazów z zakresu zoologii, botaniki, geologii i antropologii oraz album z akwafortami przedstawiającymi budynek i plan niektórych jego części.

W 1766 roku kuratorem zoologii został Peter Simon Pallas, członek Rosyjskiej Akademii Nauk. W 1832 roku kolekcja zoologiczna została wydzielona z Kunstkamery, a w 1896 roku przeniesiona w pobliże obecnego miejsca, do dawnego południowego magazynu petersburskiej giełdy (zbudowanego w latach 1826-1832). W 1931 roku w ramach Akademii Nauk utworzono Instytut Zoologiczny, do którego włączono muzeum.

We frontowym holu muzeum znajduje się pomnik Karla Ernsta von Baera przy wejściu, a także szkielety waleni, w tym ogromnego wieloryba błękitnego o długości 27 metrów, oraz szkielety płetwonogich. W galerii nad salą frontową prezentowana jest kolekcja entomologiczna. Druga i trzecia sala tworzą długi pasaż z systematycznymi kolekcjami i dioramami pochodzącymi z początku XX wieku. W drugiej sali znajduje się kolekcja ryb, płazów, gadów, ptaków i bezkręgowców, oprawionych lub zakonserwowanych w formalinie, a także ich szkielety i skorupy. Kolekcja ssaków, w tym mamutów wełnistych, znajduje się w trzeciej sali.^[10]

Rosyjska katedra prawosławna z kolumnadą. Sobór Kazański, znany także jako Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej oraz Kazański Sobór Katedralny – prawosławny sobór położony przy Newskim Prospekcie w Petersburgu, poświęcony Kazańskiej Ikonie Matki Bożej. Został wybudowany w latach 1801–1811 pod kierownictwem Aleksandra Siergiejewicza Stroganowa, który zatrudnił głównego architekta – Andrieja Worochina. Woronichin tworząc plan wzorował się na Bazylice św. Piotra na Watykanie.

Monumentalna budowla utrzymana jest w stylu neoklasycystycznym. Uwagę przyciąga kolumnada złożona z 96 kolumn korynckich o wysokości 13 m. Po obu stronach portyku znajdują się posągi generałów – Michaiła Kutuzowa oraz Michaiła Barclay de Tolly. Autorem projektu obydwu figur jest architekt Wasilij Stasow, a wykonawcą – rzeźbiarz Borys Orłowski.^[19]

Budynek w Sankt Petersburgu, Rosja. Gmach Sztabu Głównego w Petersburgu – gmach o fasadzie w kształcie łuku długości 580 m, usytuowany na placu Pałacowym w Petersburgu, naprzeciw pałacu Zimowego.

Budynek został zaprojektowany w stylu empire przez rosyjskiego architekta pochodzenia włoskiego Carla Rossiego. Prace budowlane trwały w latach 1819-1828 (w 1819 roku położono kamień węgielny). Oficjalne otwarcie gmachu odbyło się 24 października 1828. Gmach składa się z dwóch skrzydeł, które są rozdzielone przez potrójny łuk triumfalny upamiętniający zwycięstwo wojsk rosyjskich nad napoleońskimi podczas wojny obronnej 1812 roku, bogato zdobiony przez rosyjskich rzeźbiarzy: Stepana Pimienowa oraz Wasilija Demut-Malinowskiego. Na jego szczycie znajduje się dużej wielkości rzeźba (10 m wysokości) przedstawiająca rydwan uskrzydlonej bogini Sławy, ciągnięty przez sześć koni. Łuk łączy ulicę Wielką Morską z Newskim Prospektem.

Do czasu przeniesienia stolicy do Moskwy w budynku mieściły się siedziby: Sztabu Głównego (w zachodnim skrzydle), Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Ministerstwa Finansów Rosji (we wschodnim skrzydle). W zachodnim skrzydle mieści się obecnie siedziba Zachodniego Okręgu Wojskowego. Wschodnie skrzydło, w 1988, zostało przekazane Państwowemu Muzeum Ermitaż.^[20]

Pałac. Pałac Władimirowski był ostatnim pałacem cesarskim wybudowanym w Sankt Petersburgu w Rosji. Został zaprojektowany przez zespół architektów dla syna Aleksandra II, Wielkiego Księcia Rosji Włodzimierza Aleksandrowicza. Prace budowlane trwały od 1867 do 1872 roku.

Podobnie jak Pałac Zimowy i Pałac Marmurowy, Pałac Władymirski zwrócony jest w stronę Nabrzeża Pałacowego; arystokracja rosyjska bardzo ceniła sobie widok na Newę. Fasada, bogato zdobiona stiukowymi boniowaniami, wzorowana jest na florenckich palazzi Leona Battisty Albertiego. Główny ganek zbudowany jest z piaskowca bremeńskiego i ozdobiony gryfami, herbami i żeliwnymi latarniami. Pozostałe detale są odlane z cementu portlandzkiego.

W pałacu i jego budynkach gospodarczych znajduje się około 360 pokoi, urządzonych w różnych stylach historycznych: neorenesans, gotyk, odrodzenie rosyjskie, rokoko, styl bizantyjski, Ludwika XIV, różne style orientalne itd. Ta dekoracja wnętrz, wzbogacona przez Maximiliana Messmachera w latach 1880-1892, jest uważana za główny zabytek XIX-wiecznego zamiłowania do historyzmu.

Po rewolucji październikowej pałac stał się siedzibą pierwszego Domu Uczonych, w związku z czym jego wnętrza zachowały się w większym stopniu niż inne rezydencje rodziny Romanowów. Zachowano wiele atrakcyjnych kafelków i wiele wewnętrznych detali architektonicznych. Zachowano również dużą część kolekcji porcelany Władimira z końca XIX w., w większości wyprodukowanej w Cesarskiej Fabryce Porcelany i malowanej lub dekorowanej przez czołowych artystów tej fabryki. Kolekcja została poszerzona o interesującą porcelanę z wczesnego okresu sowieckiego, w tym figurki Chaliapina i Niżyńskiego, a także wazony i serwisy obiadowe inspirowane konstruktywizmem.^[22]

Atrakcja turystyczna w Sankt Petersburgu. Nowy Pałac Michajłowski był trzecim petersburskim pałacem zaprojektowanym przez Andrieja Stackenschneidera dla dzieci Mikołaja I. Został zbudowany w latach 1857-1862 na Nabrzeżu Pałacowym, pomiędzy budynkami Muzeum Ermitażu a Pałacem Marmurowym.

Pałac powstał na zlecenie wielkiego księcia Rosji Michała Nikołajewicza z okazji jego ślubu z Cecylią Badeńską. Projekt jest renesansową mieszanką cytatów z renesansu, baroku i stylu Ludwika XVI. Rokokowe wnętrza są ozdobne, a jednocześnie przestronne. Autorem rzeźb jest David Jensen. Niektóre z obrazów są autorstwa Michaela Zichy'ego.

Skrzydło mieszkalne pałacu wychodzi na ulicę Milionową. Jego wystrój nie jest tak bogaty, ale charakterystyczna krzywoliniowa fasada odzwierciedla włoski styl lat czterdziestych XVIII wieku. Skrzydło to wywodzi się z barokowego pałacu kanclerza Czerskiego, którego projekt przypisuje się Piotrowi Jeropkinowi.

Po rewolucji rosyjskiej w pałacu mieścił się oddział Akademii Komunistycznej. W 1949 r. pałac został zajęty przez Instytut Orientalistyki, później leningradzki oddział IOS, a obecnie przez jego następcę - Instytut Rękopisów Orientalnych.

Budynek jest dobrze zachowany dzięki gruntownej renowacji przeprowadzonej w latach 2005-2009. Dawne stajnie zostały niedawno zrekonstruowane z funduszy przekazanych przez Qaboosa bin Saida al Saida, aby pomieścić około 1 000 000 orientalnych książek i manuskryptów z kolekcji instytutu.^[25]

Muzeum morskie w Sankt Petersburgu. Centralne Muzeum Marynarki Wojennej to muzeum marynarki wojennej w Sankt Petersburgu, w Rosji. Jest to jedno z pierwszych muzeów w Rosji i jedno z największych muzeów marynarki wojennej na świecie. Posiada dużą kolekcję artefaktów, modeli i obrazów odzwierciedlających rozwój rosyjskich tradycji morskich i historię rosyjskiej marynarki wojennej. W stałej ekspozycji muzeum znajdują się takie pamiątki, jak botik Piotra Wielkiego, tron morski Katarzyny II, trofea zdobyte w bitwach morskich oraz rzeczy osobiste wybitnych dowódców marynarki rosyjskiej i radzieckiej. W zbiorach znajdują się obrazy Iwana Ajwazowskiego, Aleksieja Bogolubowa, Lwa Lagorio i innych artystów marynistów, rzeźby okrętowe, instrumenty nawigacyjne, sprzęt i maszyny morskie z XVII-XX w. oraz liczne modele statków. Ekspozycja główna składa się z dziewiętnastu sal. W kompleksie znajduje się sześć sal muzealnych przeznaczonych na wystawy.^[29]

Zoo z niedźwiedziami polarnymi, żyrafami i małpami. Leningradzkie ZOO, czasami nazywane petersburskim ZOO lub Sankt-Peterburskim Zooparkiem, w Sankt Petersburgu, w Rosji, znajduje się w Parku Aleksandra w Pietrogrodzkiej Storonie. Zostało założone przez Sofię Gerhardt i Juliusza Gerhardta w 1865 roku. Liczy około 2000 zwierząt z 410 gatunków, w tym niedźwiedzie polarne. Jest to jeden z najstarszych ogrodów zoologicznych w Rosji, a także najbardziej wysunięty na północ.

W 1952 r. zmieniono nazwę z "Ogrodu Zoologicznego" na "Leningradzkie ZOO". W 1991 roku nazwa ta została utrzymana, nawet po tym, jak miasto powróciło do dawnej nazwy Sankt Petersburg, dla upamiętnienia czynu pracowników zoo, którzy ratowali zwierzęta podczas blokady Leningradu.^[31]