Indie - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowy kompleks budowli i pomników dawnego sułtanatu. Kompleks Qutb Minar to zabytki i budynki z czasów sułtanatu delhijskiego w Mehrauli w Delhi w Indiach. Budowę Qutub Minar, "wieży zwycięstwa" w kompleksie, nazwanej na cześć religijnej postaci sufickiego świętego Khwaja Qutbuddin Bakhtiar Kaki, rozpoczął Qutb-ud-din Aibak, który później został pierwszym sułtanem Delhi z dynastii Mamluków. Kontynuował ją jego następca Iltutmisz, a dokończył znacznie później, w 1368 roku, Firoz Szah Tughlaq, sułtan Delhi z dynastii Tughlaq. Meczet Qubbat-ul-Islam, później przekształcony w Quwwat-ul Islam, stoi obok Qutb Minar.

Wielu kolejnych władców, w tym Tughlaqs, Alauddin Khalji i Brytyjczycy dodali struktur do kompleksu. Oprócz Qutb Minar i Meczetu Quwwat ul-Islam, inne struktury w kompleksie obejmują Alai Darwaza bramy, Alai Minar i Żelazny filar. Meczet Quwwat ul-Islam został pierwotnie zbudowany z pozostałości 27 starszych świątyń hinduskich i dżinijskich. Filary świątyń zostały ponownie wykorzystane, a oryginalne obrazy zakryto tynkiem. Wewnątrz kompleksu znajdują się grobowce Iltutmisza, Alauddina Khalji i Imama Zamina.

Obecnie przyległy obszar, na którym znajduje się wiele starych zabytków, w tym grobowiec Balbana, został zagospodarowany przez Służbę Archeologiczną Indii (ASI) jako Park Archeologiczny Mehrauli, a INTACH odrestaurował około 40 zabytków w parku. Jest to również miejsce corocznego "Qutub Festival", odbywającego się w listopadzie i grudniu, gdzie artyści, muzycy i tancerze występują przez trzy dni.^[4]

Świątynie skalne z buddyjskimi kapliczkami. Jaskinie Kanheri to grupa jaskiń i skalnych pomników wyciosanych w masywnej bazaltowej wychodni w lasach Parku Narodowego Sanjay Gandhi, na dawnej wyspie Salsette na zachodnich obrzeżach Bombaju w Indiach. Zawierają one buddyjskie rzeźby i płaskorzeźby, malowidła i inskrypcje, datowane od I w. n.e. do X w. n.e. Kanheri pochodzi z sanskrytu Krishnagiri, co oznacza czarną górę.

Znajduje się na zboczu wzgórza, a dostęp do niej umożliwiają wykute w skale schody. Kompleks jaskiniowy obejmuje sto dziewięć jaskiń. Najstarsze z nich są stosunkowo proste i pozbawione ozdób, w przeciwieństwie do późniejszych jaskiń na tym terenie oraz bogato zdobionych jaskiń Elephanta w Bombaju. Każda jaskinia ma kamienny cokół, który służył jako łóżko. W sali zgromadzeń z ogromnymi kamiennymi filarami znajduje się stupa (świątynia buddyjska). Wyciosane w skale kanały nad jaskiniami doprowadzały wodę deszczową do cystern, które zaopatrywały kompleks w wodę. Po przekształceniu jaskiń w stałe klasztory na ich ścianach wyrzeźbiono skomplikowane płaskorzeźby Buddy i Bodhisattwów. Jaskinie Kanheri zostały zbudowane w I wieku i do III wieku stały się ważną osadą buddyjską na wybrzeżu Konkan.

Większość jaskiń to buddyjskie viharas, przeznaczone do mieszkania, nauki i medytacji. Większe jaskinie, które funkcjonowały jako chaityas, czyli sale do kultu zbiorowego, są wyłożone misternie rzeźbionymi buddyjskimi rzeźbami, płaskorzeźbami, filarami i wykutymi w skale stupami. Najbardziej charakterystyczną postacią jest Avalokiteshwara. Duża liczba viharas świadczy o tym, że istniało tu dobrze zorganizowane osiedle mnichów buddyjskich. Z ośrodkiem tym związane były także liczne centra handlowe, takie jak porty Sopara, Kalyan, Nasik, Paithan i Ujjain. Kanheri było ośrodkiem uniwersyteckim w czasach, gdy obszar ten znajdował się pod panowaniem imperiów Maurayan i Kushan. Pod koniec X wieku buddyjski nauczyciel Atisha (980-1054) przybył do Krishnagiri Vihara, aby studiować medytację buddyjską pod kierunkiem Rahulagupty.^[9]

Zespół siedmiu wykutych w skale świątyń. Groty Elefanty – zespół siedmiu wykutych w skale świątyń na indyjskiej wyspie Elefancie na Morzu Arabskim.

Głównym obiektem kultu jest wykuty w skale, niemal pełnoplastyczny wizerunek Śiwy Mahesiamurti o wysokości niemal 6 metrów. Jest to popiersie o trzech twarzach, wyrażających trzy aspekty boga: z lewej strony wąsaty i groźny to Śiwa Bhajrawa, pośrodku Wielki Bóg – Mahadewa, z prawej żeńska, miłosierna postać Śiwy – Uma. Główna świątynia ma kształt długiej na około 30 metrów sali, której główne elementy konstrukcyjne tworzą kształt mandali. W świątyniach Elefanty liczne są również emblematyczne wizerunki Siwy jako lingamu. Innym znanym przedstawieniem są zaślubiny Śiwy i Parwati w świątyni Ganesia gumpha. Świątynia ta służyła Portugalczykom za magazyn prochu, i na skutek jego wybuchu została poważnie uszkodzona.

Zespół Grot Elefanty od 1987 znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.^[10]

Kompleks pałacowy z XVIII w. i muzeum. Pałac Miejski – kompleks ogrodów, dziedzińców i budynków pałacowych położony w Jaipurze, przykład połączenia architektury radźpuckiej i mogolskiej. Początki Pałacu Miejskiego sięgają XVIII wieku, ale w XIX, a nawet na początku XX wieku był on systematycznie rozbudowywany.

Do najciekawszych budowli na terenie Pałacu należą:

• Pałac Powitań (Mubarak Mahal) – wzniesiony pod koniec XIX w. dla odwiedzających Radżastan gości dygnitarzy. Obecnie muzeum pałacowe,
• Sala Audiencji Prywatnych (Diwan-i-Am),
• Sala Audiencji Publicznych (Diwan-i-Khas).

Jednymi z bardziej kuriozalnych eksponatów w Pałacu są kilkusetlitrowe srebrne kadzie, w których maharadża przewoził wodę z Gangesu – do picia w czasie wizyt w Anglii (jako pobożny hinduista nie pił angielskiej wody).^[11]

Czarny Tadż Mahal, znany również jako Czarny Tadż, Kaala Tad lub Drugi Tadż, to legendarne mauzoleum z czarnego marmuru, które podobno planowano zbudować po drugiej stronie rzeki Jamuna, naprzeciwko Tadż Mahal w Agrze, Uttar Pradesh, Indie. Mówi się, że cesarz Mogołów Szahdżahan pragnął dla siebie mauzoleum podobnego do tego, które zbudował ku pamięci swojej drugiej żony Mumtaz Mahal.

Francuski podróżnik Jean Baptiste Tavernier, który odwiedził Agrę w 1665 r., po raz pierwszy wspomniał o idei Czarnego Tadżu w swoich fantazyjnych pismach. Tavernier wspomina, że Szahdżahan zaczął budować swój własny grobowiec po drugiej stronie rzeki, ale nie mógł go ukończyć, ponieważ został zdetronizowany przez własnego syna Aurangzeba. Jednak wielu współczesnych archeologów uważa tę historię za mit.^[12]

Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya, pierwotnie nazwane Prince of Wales Museum of Western India, to muzeum w Bombaju, które dokumentuje historię Indii od czasów prehistorycznych do współczesnych.

Został założony na początku XX wieku przez prominentnych mieszkańców Bombaju z pomocą rządu dla upamiętnienia wizyty Jerzego V, który w tym czasie był księciem Walii. Muzeum znajduje się w sercu południowego Mumbaju, w pobliżu Bramy Indii. Nazwa muzeum została zmieniona w 1998 r. na Shivaji, założyciela imperium Maratha.

Budynek został zbudowany w stylu indo-saraceńskim, z elementami innych stylów architektonicznych, takich jak: Mughal, Maratha i Jain. Budynek muzeum otoczony jest ogrodem z palmami i rabatami kwiatowymi.

W muzeum znajduje się około 50 000 eksponatów dotyczących starożytnej historii Indii, a także przedmioty pochodzące z innych krajów: Sztuka, Archeologia i Historia Naturalna. W muzeum znajdują się artefakty cywilizacji doliny Indusu oraz inne zabytki ze starożytnych Indii z czasów Guptów, Mauryów, Chalukyów i Rashtrakutów.^[14]

Historyczny pałac i królewska rezydencja. Pałac Mysore, znany również jako Pałac Amba Vilas, jest historycznym pałacem i rezydencją królewską. Znajduje się w Mysore, w stanie Karnataka. Był oficjalną rezydencją dynastii Wadiyar i siedzibą Królestwa Majsuru. Pałac znajduje się w centrum Mysore i zwrócony jest na wschód w kierunku wzgórz Chamundi. Mysore jest powszechnie określane mianem "miasta pałaców", w którym znajduje się siedem pałaców, w tym jeden. Jednak określenie Pałac Mysore odnosi się konkretnie do tego, który znajduje się w obrębie Starego Fortu.

Teren, na którym stoi obecnie pałac, był pierwotnie znany jako mysuru (dosłownie "cytadela"). W XIV wieku Yaduraya zbudował pierwszy pałac wewnątrz Starego Fortu, który został podpalony i wielokrotnie odbudowywany. Stary Fort był zbudowany z drewna i dlatego łatwo się palił, podczas gdy obecny fort został zbudowany z kamienia, cegieł i drewna. Obecna budowla została wzniesiona w latach 1897-1912, po tym jak Stary Pałac spłonął; obecna budowla znana jest również jako Nowy Fort. Pałac Mysore jest jedną z najbardziej znanych atrakcji turystycznych w Indiach, zaraz po Tadż Mahal, z ponad sześcioma milionami odwiedzających rocznie.^[15]

Miejsce duchowe w dawnym domu Gandhiego. Aszram Sabarmati znajduje się na przedmieściach Sabarmati w Ahmedabadzie, w stanie Gujarat, przy drodze do Aszramu, nad brzegiem rzeki Sabarmati, 4 mile od ratusza. Była to jedna z wielu rezydencji Mahatmy Gandhiego, który mieszkał w Sabarmati i Sevagram, gdy nie podróżował po Indiach lub nie był w więzieniu. W Sabarmati lub Wardha mieszkał w sumie przez dwanaście lat wraz z żoną Kasturbą Gandhi i jej zwolennikami, w tym Vinobą Bhave. Codziennie recytowano tu Bhagavad Gitę, co stanowiło część programu aszramu.

To właśnie stąd 12 marca 1930 r. Gandhi poprowadził marsz Dandi, znany również jako Satyagraha Solna. W uznaniu znaczącego wpływu, jaki ten marsz miał na indyjski ruch niepodległościowy, rząd indyjski ustanowił aszram pomnikiem narodowym.^[16]

Muzeum Kultury założone w 1814 r.. Muzeum Indyjskie w Kolkacie – muzeum założone w 1814 przez duńskiego botanika dra Nathaniela Wallicha w Serampore koło Kolkaty w Indiach. Jest jednym z najstarszych muzeów na świecie, gromadzącym obiekty z różnych dziedzin.

Muzeum Indyjskie było pierwszą tego typu placówką w Azji. W latach 1814–1878 mieściło się w siedzibie The Royal Asiatic Society of Bengal w Kolkacie. Następnie wybudowano okazałą siedzibę, dla lepszej prezentacji zbiorów (Maidan of Calcutta, J.L. Nehru Road, Kolkata-72).

W salach muzealnych prezentowane są: szkielety dinozaurów, meteoryty, egiskie mumie, stupy z Barhut, prochy Byddy, kolumny Asioki (kamienne lwy z głowicy stały się godłem Indii), jak również pokaźne kolekcje rzadkich antyków i sztuki indyjskiej.^[17]

Kompleks nad jeziorem budowany przez ponad 200 lat. Pałac Miejski, Udaipur to kompleks pałacowy znajdujący się w mieście Udaipur w indyjskim stanie Radżastan. Został zbudowany w ciągu prawie 400 lat, dzięki wkładowi kilku władców z dynastii Mewar. Jego budowę rozpoczął w 1553 roku Maharana Udai Singh II z rodziny Sisodia Rajput, przenosząc swoją stolicę z dawnego Chittor do nowo odkrytego miasta Udaipur. Pałac położony jest na wschodnim brzegu jeziora Pichola, a w jego kompleksie znajduje się kilka pałaców.

Pałac Miejski w Udaipur został zbudowany w stylu flamboyant i jest uważany za największy tego typu obiekt w stanie Radżastan. Został zbudowany na szczycie wzgórza, w połączeniu radżastańskiego i mahijskiego stylu architektonicznego, zapewniając panoramiczny widok na miasto i jego okolice. W pobliżu kompleksu pałacowego, z widokiem na jezioro Pichola, znajduje się kilka zabytków, takich jak Pałac nad Jeziorem, Jag Mandir, świątynia Jagdish, Pałac Monsunowy i świątynia Neemach Mata. Położone w paśmie górskim Aravali, zabytki te kojarzone są w kulturze popularnej z kręceniem filmu o Jamesie Bondzie "Octopussy" w 1983 roku.^[19]

Świątynie miłości. Grupa Zabytków Khajuraho to grupa świątyń hinduistycznych i dżinijskich w dystrykcie Chhatarpur, w stanie Madhya Pradesh w Indiach, około 175 kilometrów na południowy wschód od Jhansi. Są one wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Świątynie słyną z symboliki architektonicznej w stylu nagara i mniej niż 10% rzeźb o tematyce erotycznej.

Większość świątyń w Khajuraho została zbudowana między 885 a 1050 rokiem n.e. przez dynastię Chandela. Zapiski historyczne mówią, że w XII wieku na terenie świątyń w Khajuraho znajdowało się 85 świątyń, rozmieszczonych na obszarze 20 kilometrów kwadratowych. Z tego zachowało się tylko około 25 świątyń, rozmieszczonych na sześciu kilometrach kwadratowych. Spośród ocalałych świątyń świątynia Kandariya Mahadeva jest ozdobiona mnóstwem rzeźb o skomplikowanych szczegółach, symbolice i ekspresji starożytnej sztuki indyjskiej.

Kiedy budowano te pomniki, chłopcy w tym miejscu żyli w pustelniach, będąc brahmcharami (kawalerami) aż do osiągnięcia męskości, a te rzeźby pomogły im poznać światową rolę "gospodarza domu". Grupa świątyń w Khajuraho została zbudowana razem, ale była poświęcona dwóm religiom, hinduizmowi i dżinizmowi, co sugeruje tradycję akceptacji i szacunku dla różnych poglądów religijnych wśród hinduistów i dżinistów w tym regionie.^[23]

Oberon Mall to centrum handlowe znajdujące się w indyjskim mieście Kochi. Centrum zostało oficjalnie otwarte 2 marca 2009 roku, choć jego budowa rozpoczęła się w 2008 roku. Koszt budowy centrum handlowego wyniósł około 1 miliarda euro. Centrum zajmuje powierzchnię 350 000 stóp kwadratowych i składa się z pięciu pięter sklepów. Posiada również powierzchnie biurowe i zajmuje teren o powierzchni 6 akrów.

Oberon Mall zostało wybudowane i wypromowane przez Oberon Group of Companies, Indie. Centrum jest jedną z najbardziej ruchliwych alei handlowych w mieście Kochi.

Wild Fish, światowej klasy sklep z owocami morza firmy Abad Food Services, który oferuje żywe, świeże i mrożone owoce morza, otworzył swój sklep w Oberon Mall. W maju 2017 r. w Oberon Mall wybuchł pożar, ale nie odnotowano poważnych szkód.^[24]

Ogrody i słynna szklarnia. Ogród Botaniczny Lalbagh lub w skrócie Lalbagh, to stary ogród botaniczny w Bangalore w Indiach. Po raz pierwszy został zaplanowany i założony za czasów dalajlatu Hydera Alego, a następnie zarządzany przez licznych brytyjskich kuratorów przed uzyskaniem niepodległości przez Indie. Był odpowiedzialny za wprowadzanie i rozmnażanie licznych roślin ozdobnych oraz tych o wartości gospodarczej. Pełnił także funkcję społeczną jako park i miejsce rekreacji, z centralnym szklanym domem z 1890 roku, w którym odbywały się pokazy kwiatów. W czasach współczesnych odbywają się tu dwa pokazy kwiatów, przypadające w tygodniu, w którym obchodzony jest Dzień Republiki i Dzień Niepodległości. Jako miejska przestrzeń zielona wraz z Parkiem Cubbona jest także domem dla wielu gatunków ptaków i innych dzikich zwierząt. W ogrodzie znajduje się również jezioro przylegające do dużej skały, na której za panowania Kempegowdy II zbudowano wieżę strażniczą.^[25]

Pałac Monsunowy, znany również jako Pałac Sajjan Garh, to położona na wzgórzu pałacowa rezydencja w mieście Udaipur, Radżastan w Indiach, z widokiem na jezioro Fateh Sagar. Nazwa Sajjangarh pochodzi od imienia Maharana Sajjan Singh z dynastii Mewar, dla którego została zbudowana w 1884 roku. Z pałacu roztacza się panoramiczny widok na jeziora, pałace i otaczające miasto krajobrazy. Zbudowano go głównie po to, by obserwować monsunowe chmury, dlatego też jest popularnie nazywany Pałacem Monsunowym. Mówi się, że Maharana zbudował go na szczycie wzgórza, aby mieć widok na dom swoich przodków, Chittorgarh. Wcześniej należał do rodziny królewskiej Mewar, a obecnie znajduje się pod kontrolą Departamentu Leśnictwa rządu Radżastanu i został niedawno otwarty dla zwiedzających. Z pałacu roztacza się piękny widok na zachód słońca.

Jego budowniczy, Maharana Sajjan Singh, pierwotnie planował stworzyć w nim pięciopiętrowe centrum astronomiczne. Plan ten został zniweczony po przedwczesnej śmierci Maharany Sajjana Singha. Następnie przekształcono go w pałac monsunowy i zamek myśliwski.

Położony wysoko na wzgórzach Aravalli, tuż obok Udaipuru, pałac jest wieczorami podświetlany, dając złoto-pomarańczową poświatę (zob. zdjęcie w infoboxie). Pałac został wykorzystany w filmie Jamesa Bonda Octopussy z 1983 roku jako rezydencja Kamal Khana, wygnanego afgańskiego księcia.^[28]

Forteca z doskonałą akustyką. Golkonda – fort położony na wzgórzu granitowym w południowo-środkowych Indiach, w prowincji Andhra Pradesh, znajduje się 11 km na zachód od miasta Hajdarabadu.

Pierwszy fort wybudowano tutaj w XII wieku, według legendy młody pasterz natknął się tutaj na bożka, którego zabrał do króla. W miejscu zdarzenia wybudowano fort nazwany Golla Konda (Wzgórze Pastuszka). W 1512 roku Golkonda została niepodległym państwem. Została przebudowana przez władców muzułmańskich, przy forcie powstało nowe miasto. Przez 63 lata wzniesiono wiele budynków reprezentacyjnych, w tym pałace i meczety, oraz budynki służące użyteczności publicznej. Miasto miało system rur, za pomocą których doprowadzano wodę do kamienic i fontann. Twierdza miała potężne mury o długości około 11-12 km. Główny fort Golkondy zbudowany był na wzgórzu 120 m n.p.m. Granitowe mury z 87 półokrągłymi bastionami miały długość około 5 km. Forteca miała ogromne znaczenie ze względu na bliskość kopalń diamentów, z których pochodzi słynny Koh-i-Noor zrabowany przez Aurangzeba, obecnie część klejnotów koronnych Wielkiej Brytanii. W okresie swojego rozkwitu przydającego na XVI-XVII w. miasto słynęło z bogactwa. Droga wiodąca do Hajdarabadu stała się ulicą handlową, gdzie sprzedawano diamenty oraz biżuterię wyrabianą przez okolicznych rzemieślników. Główną przyczyną upadku fortu i miasta było zajęcie go w 1687 przez cesarza Wielkich Mogołów Aurangzeba i upadek niezależnego sułtanatu.

Golkonda byłą stolicą królestwa Golkonda od 1518 do 1591 roku. W tym roku Muhammad Kuli przeniósł stolicę do założonego przez siebie nieopodal nad rzeką Musi miasta Hajdarabad. Powodem przenosin było przeludnienie Golkondy, brak wody, być może też epidemia.^[30]

Jezioro Kankaria to drugie co do wielkości jezioro w Ahmedabadzie, w stanie Gujarat, w Indiach. Znajduje się w południowo-wschodniej części miasta, w dzielnicy Maninagar. Jego budowę ukończono w 1451 roku za panowania sułtana Qutb-ud-Dina Ahmada Shaha II, choć czasami jego początki sięgają okresu Chaulukya. Wokół niego powstało nabrzeże, na którym znajduje się wiele atrakcji publicznych, takich jak zoo, kolejka zabawkowa, miasteczko dla dzieci, lot balonem na uwięzi, przejażdżki wodne, park wodny, stragany z jedzeniem i obiekty rozrywkowe. Nabrzeże jeziora zostało odnowione w latach 2007-2008. Karnawał w Kankarii to tygodniowy festiwal, który odbywa się tu w ostatnim tygodniu grudnia. Podczas karnawału organizowanych jest wiele wydarzeń kulturalnych, artystycznych i społecznych.^[31]

Jezioro Pichola, położone w mieście Udaipur w indyjskim stanie Radżastan, jest sztucznym jeziorem słodkowodnym, utworzonym w roku 1362 n.e., nazwanym tak na cześć pobliskiej wioski Picholi. Jest to jedno z kilku sąsiadujących ze sobą jezior, które powstały w ciągu ostatnich kilku stuleci w słynnym mieście Udaipur i jego okolicach. Jeziora wokół Udaipuru powstały głównie w wyniku budowy tam, aby zaspokoić potrzeby miasta i jego okolic w zakresie wody pitnej i nawadniania. Dwie wyspy, Jag Niwas i Jag Mandir, znajdują się na jeziorze Pichola i zostały zabudowane kilkoma pałacami, z których roztacza się widok na jezioro.

Na jeziorze znajdują się cztery wyspy: Jag Niwas, gdzie znajduje się Pałac na Jeziorze. Jag Mandir, gdzie znajduje się pałac o tej samej nazwie. Mohan Mandir, z której król obserwował doroczne obchody festiwalu Gangaur. Arsi Vilas, mała wyspa, która była magazynem amunicji, ale także małym pałacem. Zbudował go jeden z maharadżów Udaipuru, by podziwiać zachód słońca nad jeziorem. Jest to również sanktuarium różnych ptaków, w tym kaczek, łyski, czapli, rybitw, kormoranów i zimorodków.

Trzy z licznych jezior znajdujących się w pobliżu Udaipuru, które łączą się z jeziorem Pichola i jeziorem Swaroop Sagar połączonym łukowatym mostem zbudowanym przez Maharana Swaroop Singha (1842-1861), które z kolei łączy się z jeziorem Fateh Sagar, krystalicznie czystym jeziorem pośród wzgórz porośniętych drzewami, oraz mniejszym jeziorem Arsi Vilas.^[32]

Zabytkowe świątynie wyrzeźbione jak rydwany. Pancha Rathas to kompleks zabytków w Mahabalipuram, na Wybrzeżu Koromandel w Zatoce Bengalskiej, w dystrykcie Kancheepuram w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Pancha Rathas jest przykładem monolitycznej indyjskiej architektury skalnej. Kompleks był początkowo uważany za wyrzeźbiony w czasie panowania króla Narasimhavarman I Jednak historycy tacy jak Nagaswamy przypisali wszystkie zabytki w Mahabalipuram do Narasimhavarman II z odkryciem nowych inskrypcji. Kompleks znajduje się pod patronatem Archaeological Survey of India i jest częścią światowego dziedzictwa UNESCO wpisanego na listę UNESCO jako Group of Monuments at Mahabalipuram.

Każdy z pięciu pomników w Pancha Rathas kompleks przypomina rydwan (ratha), a każdy jest wyrzeźbiony na jednym, długi kamień lub monolit, z granitu, który spada w kierunku północ-południe z lekkim nachyleniem. Choć czasami mylnie nazywane świątyniami, budowle te nigdy nie zostały poświęcone, ponieważ nie zostały ukończone po śmierci Narasimhavarmana I. Budowle noszą imię Pandawów Pancha i ich wspólnej żony Draupadi, znanych z eposu Mahabharata. W kolejności według wielkości są to Dharmaraja Ratha, Bhima Ratha, Arjuna Ratha, Nakula Sahadeva Ratha i Draupadi Ratha.^[33]

Devaraja Market to targ znajdujący się w Mysuru. Można tu kupić kwiaty, owoce, a także wybrać spośród stożkowych stosów kolorowego proszku Kumkum. Można tu również kupić przyprawy, wyroby z drzewa sandałowego, jedwabne sari, olejki eteryczne i kadzidła. Targ znajduje się przy Sayaji Rao Road. W 2017 r. na targu działały 1122 sklepy, w których pracowało ponad 3000 osób, a każdego dnia odwiedzało go od 8000 do 10 000 osób. Jest to atrakcja turystyczna i popularne miejsce do robienia zdjęć.

Rynek został zbudowany w 1886 roku. Początkowo był to targ cotygodniowy. Zbudowano go nad kanałem Dewan Poornaiah, który dostarczał wodę pitną do Pałacu Mysore. W 1925 r. nazwano go imieniem Dodda Devaraja Wadeyar. Znany jest również jako rynek Dodda.

Jego powierzchnia wynosi 3,67 akra. Rynek jest ograniczony konstrukcją z drewnianymi krokwiami i kamiennymi ścianami murowanymi, która ze wszystkich czterech stron wychodzi na ulicę. Brama północna znajduje się przy Devantri Road. Od strony wschodniej rynek jest ograniczony ulicą Sayaji Rao Road. Brama południowa wychodzi na wieżę zegarową Dufferin. Wewnątrz rynku znajdują się otwarte przestrzenie, na których sprzedawcy mogą sprzedawać swoje towary. Wewnętrzne sklepy są rozmieszczone wzdłuż trzech korytarzy, które biegną przez cały rynek.

Na przestrzeni lat na Devaraja Market zdarzały się pożary i inne katastrofy. W 1981 roku pożar zniszczył 150 sklepów, w 1990 - 175, a w 1999 - 30. W sierpniu 2016 roku północna brama wejściowa zawaliła się z powodu słabej konstrukcji. Prowadzone są dyskusje na temat rozbiórki rynku ze względu na jego zły stan.^[36]

Pozłacana świątynia i miejsce pielgrzymek Sikhów. Złota Świątynia – główne miejsce kultu i sanktuarium wyznawców sikhizmu w Indiach. Położona w Amritsarze. Zbudowana w latach 1589–1601 przez Guru Arjuna. Ma cztery wejścia po każdej ze stron, co ma być symbolem tego, iż jest otwarta dla ludzi ze wszystkich klas społecznych, bez względu na pochodzenie kastowe.

Świątynia była wielokrotnie (1757, 1761, 1762) niszczona przez afgańskich najeźdźców. Ostatecznie odbudowana w czasie panowania (1801–1839) maharadży Ranjit Singha, który użył do jej odtworzenia marmuru i miedzi oraz ozdobił złotem kopułę świątyni. Złota Świątynia mieści się na małej wysepce, pośrodku zbiornika – zwanego amrit-sar (Nektarowe jezioro), połączona jest z lądem za pomocą marmurowej grobli.

6 czerwca 1984 świątynia ucierpiała w wyniku operacji Niebieska Gwiazda, w której armia indyjska starła się z sikhijskimi ekstremistami, gdyż ci użyli jej jako twierdzy. W odwecie za to śmierć z rąk Sikhów poniosła premier Indira Gandhi.^[37]

VGP Universal Kingdom to park rozrywki położony przy East Coast Road w Chennai, w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Park, który na początku swojej działalności oferował małe przejażdżki, stał się pełnoprawnym parkiem rozrywki w 1997 roku. VGP Universal kingdom, rozłożony na 44 akrach, oferuje wiele zabawnych i przygodowych przejażdżek dla dzieci, młodzieży i dorosłych, w tym takie atrakcje, jak nasz własny Statue Man, pierwszy w Tamil Nadu park śnieżny, zoo ze zwierzętami domowymi, pokazy na żywo na plaży, fort Paneer, ogromny kompleks wodny i wiele innych. Wieża milenijna VGP 2000, kaskady wodne, fort Paneera i posągowiec to tylko niektóre z głównych atrakcji. Właścicielem parku jest VGP Group of Companies założona przez V. G. Panneerdasa, a dyrektorem zarządzającym jest V. G. Ravidas. Na terenie parku dostępne jest jedzenie i napoje.^[38]

Zejście Gangesu to pomnik w Mamallapuram, na Wybrzeżu Koromandel w Zatoce Bengalskiej, w dystrykcie Chengalpattu, w stanie Tamil Nadu, w Indiach. Ma wymiary 96 na 43 stopy i jest gigantyczną płaskorzeźbą skalną na świeżym powietrzu, wyrzeźbioną na dwóch monolitycznych głazach skalnych. Legenda przedstawiona w płaskorzeźbie to historia zejścia świętej rzeki Ganges na ziemię z niebios pod przewodnictwem Bhagirathy. Uważa się, że wody Gangesu posiadają nadprzyrodzone moce. Zejście Gangesu i pokuta Arjuny zostały przedstawione w kamieniu w miejscu dziedzictwa Pallava. Płaskorzeźba jest raczej płótnem indyjskiej rzeźby skalnej w najlepszym wydaniu, niespotykanym nigdzie indziej w Indiach. Jest to jeden z grupy zabytków w Mamallapuram, które zostały wyznaczone na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1984 roku.^[42]

Bazylika i sanktuarium św. Tomasza Apostoła. Bazylika św. Tomasza w Santhome – neogotycki kościół w Santhome w Ćennaju, katedra katolickiej archidiecezji Madras-Mylapore.

Bazylika została wzniesiona na miejscu, gdzie według tradycji został pochowany apostoł Tomasz. W podziemiach świątyni znajduje się kaplica jego grobu. Świątynia na miejscu grobu św. Tomasza znajdowała się w miejscu dzisiejszego kościoła od czasów starożytnych. Kolejne świątynie na tym miejscu wznoszone były w średniowieczu i w 1523 (po przybyciu Portugalczyków do Mylapore). Współcześnie istniejący obiekt zbudowano po 1893 w okresie sprawowania urzędu biskupa Mylapore przez Henrique'a Jose'a Reda De Silvę. Poświęcenie kościoła miało miejsce 1 kwietnia 1896. W latach 2002-2004 budynek był remontowany.

16 marca 1956 papież Pius XII nadał katedrze św. Tomasza tytuł bazyliki mniejszej.

Obiekt reprezentuje styl neogotycki. Jego wymiary to 112 stóp długości, 33 szerokości oraz 155 wysokości. We wnętrzu znajduje się figura św. Tomasza, zaś w oknach witraże z postaciami apostołów. Na ścianie wschodniej trzy witraże przedstawiają scenę spotkania Tomasza ze zmartwychwstałym Chrystusem. Przed przechowywaną w kościele figurą Matki Boskiej z Mylapore modlił się święty Franciszek Ksawery.

Przy bazylice działa muzeum i teatr, w których gromadzone są przedmioty związane z dziejami kościoła i z osobą św. Tomasza oraz wyświetlany poświęcony mu film.

Od 2006 kościół nosi tytuł Narodowej Świątyni św. Tomasza, nadany przez katolicką konferencję episkopatu Indii.^[44]

Barokowy kościół katolicki wpisany na listę UNESCO. Bazylika Bom Jesus to rzymskokatolicka bazylika znajdująca się w stanie Goa, położonym w regionie Konkan w Indiach. Jest to zarówno centrum pielgrzymkowe, jak i najbardziej ikoniczny zabytek spośród wszystkich kościołów i klasztorów Goa, uznany przez UNESCO za obiekt światowego dziedzictwa. Bazylika znajduje się w Starym Goa, dawnej stolicy portugalskich Indii, i przechowywane są w niej doczesne szczątki świętego Franciszka Ksawerego.

Bom Jesus (dosłownie: "Dobry/Święty Jezus" w języku indo-portugalskim) to nazwa używana dla Ecce Homo w krajach Lusosfery. Ten jezuicki kościół jest pierwszą bazyliką mniejszą w Indiach i jest uważany za jeden z najlepszych przykładów architektury barokowej i portugalskiej architektury kolonialnej w Indiach. Jest jednym z siedmiu cudów świata pochodzenia portugalskiego.

Papież Pius XII podniósł to sanktuarium do rangi bazyliki dekretem papieskim "Priscam Goae" z 20 marca 1946 roku. Podpisał i poświadczył notarialnie kardynał Giovanni Battista Montini.^[46]

Jaskinie Udayagiri i Khandagiri, dawniej zwane Jaskiniami Kattaka lub Jaskiniami Cuttack, to częściowo naturalne, a częściowo sztuczne jaskinie o znaczeniu archeologicznym, historycznym i religijnym w pobliżu miasta Bhubaneswar w stanie Odisha w Indiach. Jaskinie znajdują się na dwóch sąsiednich wzgórzach, Udayagiri i Khandagiri, wymienionych jako Kumari Parvata w inskrypcji Hathigumpha. Znajduje się w nich wiele pięknie i ozdobnie rzeźbionych jaskiń zbudowanych w I wieku p.n.e. Uważa się, że większość z tych jaskiń została wykuta jako domy mieszkalne dla mnichów dżinijskich za panowania króla Kharaveli. Udayagiri oznacza "Wzgórze Wschodu Słońca" i ma 18 jaskiń, a Khandagiri - 15 jaskiń.

Jaskinie Udayagiri i Khandagiri, zwane w inskrypcjach lena lub leṇa, zostały wykopane głównie za panowania Kharaveli i przeznaczone na schronienie dla ascetów dżinijskich. Najważniejszą z tej grupy jest Ranigumpha w Udayagiri, która jest dwupiętrowym klasztorem. Do innych ważnych jaskiń należą Hathi Gumpha, Ananta Gumpha, Ganesha Gumpha, Jaya Vijaya Gumpha, Mancapuri Gumpha, Bagha/Byaghra/Vyaghra Gumpha i Sarpa Gumpha.

Archaeological Survey of India umieścił jaskinie Udayagiri i Khandagiri na liście "Must See" indyjskiego dziedzictwa.^[47]

Ramgarhia Bunga lub Burj to trzypiętrowy kompleks wież strażniczych z czerwonego kamienia, położony w pobliżu południowo-wschodniego krańca Złotej Świątyni w Amritsarze. Dwie wysokie wieże w stylu minaretu Ramgarhia Bunga są widoczne z pasażu parikrama wokół Harmandir Sahib Sarovar. Jest to budowla sprzed czasów Sanjita Singha, wzniesiona przez sikhijskiego wojownika i wodza Ramgarhia Misl Jassa Singha Ramgarhia pod koniec XVIII w., po zniszczeniu i zbezczeszczeniu w 1762 r. świętej świątyni sikhijskiej przez muzułmańskie siły afgańskie pod wodzą Ahmeda Shaha Abdali. Infrastruktura związana z wieżami strażniczymi Bunga została zbudowana w celu stacjonowania wartowników, którzy mieli pilnować, by nikt nie został zaskoczony atakiem, a także w celu ochrony świętego kompleksu przed profanacją.

W Ramgarhia Bunga znajduje się granitowa płyta Takht-e-Taus z Czerwonego Fortu, na której, zgodnie z ustną tradycją, koronowano w Delhi wszystkich cesarzy Mogołów. Płyta ta została przejęta przez Sikhów z Delhi podczas ataku przeciwko wojskom Mogołów i przywieziona do Amritsaru jako symbol tego, że imperium Mogołów zakończy się wraz z usunięciem ich kamienia koronacyjnego.^[48]

Planetarium Indiry Gandhi, znane również jako Planetarium Patna, znajduje się w Kompleksie Naukowym Indiry Gandhi w Patnie. Planetarium zostało zbudowane przez Bihar Council on Science & Technology przy całkowitym koszcie około 110 milionów dolarów. Jego koncepcję przedstawił w 1989 r. minister stanu Bihar Shri Satyendra Narain Sinha. Budowa rozpoczęła się w tym samym roku, a dla publiczności zostało otwarte 1 kwietnia 1993 r. Nazwę nadano mu na cześć liderki Indyjskiego Kongresu Narodowego i byłej premier Indii Indiry Gandhi.

Planetarium Indiry Gandhi jest jednym z największych planetariów w Azji. Przyciąga ono wielu turystów krajowych i zagranicznych. W planetarium regularnie odbywają się pokazy filmów na tematy związane z astronomią. Organizowane są tu również wystawy, które przyciągają wielu zwiedzających.

W planetarium stosuje się tradycyjną opto-mechaniczną projekcję na błonę celuloidową.^[50]