Indonezja - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Pałac w Ubud, oficjalnie Puri Saren Agung, to zabytkowy kompleks budynków położony w Ubud, w regencji Gianyar na Bali w Indonezji.

Pałac był oficjalną rezydencją rodziny królewskiej w Ubud. To właśnie podczas swoich podróży Rsi Markandya otrzymał boskie objawienie, że na Bali ma zakopać pięć cennych metali na zboczu góry, gdzie dziś stoi macierzysta świątynia Besakih. Wraz z grupą wyznawców Rsi Markandya został magnetycznie przyciągnięty do miejsca położonego w centralnej części przedgórza wyspy, które promieniowało światłem i energią. Tym miejscem było Campuhan w Ubud, u zbiegu rzek Wos, i to właśnie tam poczuł się zmuszony do zbudowania świątyni o nazwie Pura Gunung Lebah.

Podczas kolejnych wypraw po Bali Rsi Markandya wybudował wiele innych ważnych świątyń i stworzył wspólny system nawadniania tarasowego krajobrazu, który do dziś jest praktykowany przez rolników. Rsi Markandya zainspirował również powstanie banjar, czyli rady wioskowej odpowiedzialnej za sprawy społeczne i religijne. W zasadzie można powiedzieć, że Rsi Markandya jest odpowiedzialny za powstanie balijskiego hinduizmu w jego najczystszej formie, określanej jako Agama Tirtha lub religia świętej wody.

Obszar Campuhan, odkryty już w VIII wieku, od zawsze cieszył się dużym uznaniem Balijczyków ze względu na swoje ogromne moce duchowe. Nawet nazwa Ubud wywodzi się od terminu ubad, oznaczającego lekarstwo, w odniesieniu do tradycyjnych właściwości leczniczych szeregu roślin, które przypadkowo rosną w tym miejscu. Pokolenia wyznawców hinduizmu pielgrzymowały do rozwidlenia rzeki Wos, aby medytować, kąpać się i zbierać świętą wodę na potrzeby ceremonii świątynnych i rytuałów oczyszczających.

Między Jawą a Bali zawsze istniały więzi, ale to rozpad potężnego niegdyś imperium Majapahit w XV wieku spowodował masowy exodus szlachty na Bali. W konsekwencji na wschodnim wybrzeżu wyspy powstało nowe królestwo o nazwie Gelgel, w którym schronienie znalazło wiele ważnych rodów panujących. Przywiozły one ze sobą spuściznę artystyczną i zasady systemu kastowego.

W XVII wieku na Bali szybko powstawały nowe królestwa, a w Ubud powstało kilka domów królewskich. Jednak w tym okresie doszło również do wielu konfliktów między klanami królewskimi, których ostatecznym celem była supremacja. Książę z Klungkung został wysłany, by stworzyć w Sukawati pałac jako centrum wielkiej władzy i estetycznego piękna. Rzemieślnicy przybyli z całego Bali, aby pomóc w jego budowie, a po jej zakończeniu wielu z nich postanowiło zostać. Dziś Sukawati jest społecznością, która silnie wspiera wszelkie formy artyzmu, a także taniec i muzykę.

Po udanym ustanowieniu władzy w Sukawati, pod koniec XVII w. wysłano strażników pałacowych, aby zabezpieczyli obszar Ubud. Para kuzynów utworzyła rywalizujące ze sobą społeczności w Padang Tegal i dalej na północ w rejonie Taman. Po kolejnych walkach między tymi sąsiednimi wioskami król Sukawati wysłał swoich braci Tjokorde Ngurah Tabanan do Peliatan i Tjokorde Tangkeban do Sambahan, aby założyli pałace z zamiarem kontrolowania tych niespokojnych obszarów.^[3]

Senayan City to inwestycja o mieszanym przeznaczeniu, zlokalizowana w dzielnicy Senayan, w środkowej Dżakarcie, w Indonezji. Kompleks składa się z siedmiopiętrowego centrum handlowego, dwóch butikowych wież biurowych i wieży apartamentowej. W trakcie budowy, sieć hoteli Sofitel planowała otwarcie hotelu w Senayan City w 2007 roku, ale ostatecznie zrezygnowała z tego pomysłu. Senayan City zostało zbudowane na terenie o powierzchni 48 000 m2 , którego właścicielem jest Bung Karno Stadium Authority. Obiekt jest budowany i zarządzany przez Manggala Gelora Perkasa, spółkę zależną Agung Podomoro Group, na podstawie umowy BOT na 50 lat, która zaczęła obowiązywać w 2005 roku. Firma Pulau Intan była głównym wykonawcą robót budowlanych, konstrukcyjnych i mechanicznych. Inwestycja została zaprojektowana przez firmę DP Architects.

Centrum handlowe zostało otwarte 23 czerwca 2006 r., a uroczyste otwarcie nastąpiło 21 września 2006 r.^[5]

Prambanan Temple Compounds to oznaczenie Światowego Dziedzictwa grupy zespołów świątyń hinduistycznych, które leżą na granicy Yogyakarty i Jawy Środkowej w Indonezji. W jego skład wchodzą kompleksy świątyń Prambanan, Lumbung, Bubrah i Sewu, wszystkie znajdują się na terenie Parku Archeologicznego Prambanan.

Świątynie te znane są lokalnie jako candi w językach indonezyjskim i jawajskim. Kompleksy świątynne znajdują się wzdłuż doliny rzeki Opak w obrębie Równiny Prambanan lub Równiny Kewu, bogatego archeologicznie obszaru usianego licznymi świątyniami hinduistycznymi z VIII i IX w. n.e., historycznie związanymi z królestwem Mataram. Różnorodność i wyrafinowanie zespołów świątynnych i stanowisk archeologicznych na tym obszarze są porównywalne ze stanowiskami archeologicznymi Angkor w Kambodży.^[6]

Zabytkowy kompleks basenowy. Zamek wodny Taman Sari, znany również jako Taman Sari, to miejsce dawnego ogrodu królewskiego sułtanatu Yogyakarty. Znajduje się około 2 km na południe od terenów Kratonu, Yogyakarta, Indonezja. Zbudowany w połowie XVIII wieku, Taman Sari pełnił wiele funkcji, takich jak miejsce odpoczynku, warsztat, miejsce medytacji, miejsce obrony i kryjówka.

Taman Sari składał się z czterech odrębnych obszarów: dużego sztucznego jeziora z wyspami i pawilonami położonego na zachodzie, kompleksu kąpielowego w centrum, kompleksu pawilonów i basenów na południu oraz mniejszego jeziora na wschodzie. Obecnie dobrze zachował się tylko centralny kompleks kąpielowy, podczas gdy pozostałe obszary zostały w dużej mierze zajęte przez osadę Kampung Taman.

Od 2017 roku Historyczne Centrum Miasta Yogyakarta, w tym Taman Sari, zostało wpisane na listę wstępną Światowego Dziedzictwa UNESCO.^[7]

Spokojny długoletni ogród botaniczny. Bogor Botanical Gardens to ogród botaniczny położony w Bogor, w Indonezji, 60 km na południe od centrum Dżakarty. Obecnie jest zarządzany przez Indonezyjski Instytut Nauk. Ogród znajduje się w centrum miasta i przylega do kompleksu pałacu prezydenckiego Istana Bogor. Zajmuje powierzchnię 87 hektarów i zawiera 13 983 różnych gatunków drzew i roślin różnego pochodzenia. Położenie geograficzne Bogoru sprawia, że deszcze padają tu prawie codziennie, nawet w porze suchej. To sprawia, że Ogród jest korzystnym miejscem do uprawy roślin tropikalnych.

Założony w 1817 roku na polecenie rządu Holenderskich Indii Wschodnich, ogród rozwijał się pod kierownictwem wielu znanych botaników, takich jak Johannes Elias Teijsmann, Rudolph Herman Christiaan Carel Scheffer i Melchior Treub. Od momentu założenia Ogród Botaniczny w Bogorze pełni funkcję głównego ośrodka badawczego w dziedzinie rolnictwa i ogrodnictwa. Jest to najstarszy ogród botaniczny w Azji Południowo-Wschodniej.^[12]

Aktywny wulkan z 3 kraterami. Tangkuban Parahu to stratowulkan znajdujący się 30 km na północ od miasta Bandung, stolicy prowincji Jawa Zachodnia w Indonezji. Wybuchał w latach 1826, 1829, 1842, 1846, 1896, 1910, 1926, 1929, 1952, 1957, 1961, 1965, 1967, 1969, 1983, 2013 i 2019. Jest to popularna atrakcja turystyczna, gdzie turyści wędrują pieszo lub jeżdżą konno na krawędź krateru, aby z bliska zobaczyć gorące źródła wody i wrzące błoto, a także kupić jajka gotowane na gorącej powierzchni. Wraz z górą Burangrang i Bukit Tunggul stanowi pozostałość po dawnej górze Sunda, po tym jak erupcja plinium spowodowała zapadnięcie się kaldery.

W kwietniu 2005 r. Dyrekcja Wulkanologii i Łagodzenia Zagrożeń Geologicznych ogłosiła alarm, zabraniając turystom wchodzenia na wulkan. "Czujniki na zboczach dwóch gór - Anak Krakatoa na południowym krańcu wyspy Sumatra i Tangkuban Perahu na Jawie - wykryły wzrost aktywności wulkanicznej i gromadzenie się gazów, powiedział rządowy wulkanolog Syamsul Rizal." Na północnym zboczu góry znajduje się Dolina Śmierci, która swoją nazwę zawdzięcza częstemu nagromadzeniu trujących gazów.^[14]

Zabytkowy obiekt z malowniczym terenem. Pałac Bogor jest jednym z sześciu pałaców prezydenckich Indonezji, znajduje się w mieście Bogor na Jawie Zachodniej. Pałac jest znany ze swoich charakterystycznych cech architektonicznych i historycznych, a także z przyległych ogrodów botanicznych. Istana Bogor został otwarty dla publiczności w 1968 roku, za zgodą urzędującego prezydenta Indonezji, Suharto. Ogrody pałacowe zajmują powierzchnię 284 000 metrów kwadratowych.

W epoce kolonialnej pałac stał się ulubioną rezydencją gubernatorów generalnych ze względu na łatwiejszy do przystosowania klimat Bogoru. Był on również ulubioną rezydencją prezydenta Sukarno i stał się oficjalną rezydencją prezydencką aż do jego upadku w 1967 roku. Pałac pozostawał w większości nieużywany aż do lutego 2015 roku, kiedy to nowy prezydent Joko Widodo przeniósł biuro prezydenta z pałacu Merdeka do pałacu Bogor.^[16]

Starożytny kamienny kompleks pałacowy. Ratu Boko lub Pałac Ratu Boko to stanowisko archeologiczne na Jawie. Ratu Boko znajduje się na płaskowyżu, około trzech kilometrów na południe od kompleksu świątynnego Prambanan w Yogyakarcie, w Indonezji. Pierwotna nazwa tego miejsca jest nadal niejasna, jednak lokalni mieszkańcy nazwali je imieniem króla Boko, legendarnego króla wspomnianego w folklorze Roro Jonggrang. W języku jawajskim Ratu Boko oznacza "Król Bocianów".

Strona obejmuje 16 hektarów w dwóch wioskach (Dawung i Sambireja) wsi Bokoharjo i Prambanan, Sleman Regency. W uderzającym przeciwieństwie do innych stanowisk z okresu klasycznego w Jawa Środkowa i Yogyakarta, które są pozostałości świątyń, Ratu Boko wykazuje cechy okupacji lub miejsce rozliczeń, choć jego dokładna funkcja nie jest znana. Prawdopodobnie był to kompleks pałacowy należący do królów z królestwa Sailendra lub Mataram, którzy również budowali świątynie rozrzucone po równinie Prambanan. Argumentowano to faktem, że kompleks ten nie był świątynią ani budynkiem o charakterze religijnym, lecz warownym pałacem, na co wskazują pozostałości murów obronnych i sucha fosa struktur obronnych. Pozostałości osad znaleziono również w pobliżu Ratu Boko. Miejsce to znajduje się na wysokości 196 m n.p.m., w najwyższym punkcie znajduje się mały pawilon, z którego można podziwiać panoramiczny widok na świątynię Prambanan z górą Merapi w tle.^[19]

Świątynia Kedulan to ruiny IX-wiecznej hinduistycznej kandi znajdującej się niedaleko świątyni Sambisari. Świątynia znajduje się we wsi Tirtomartani, podokręg Kalasan, regencja Sleman, Yogyakarta, Indonezja. Jej styl i architektura wykazują uderzające podobieństwo do pobliskiej świątyni Sambisari. Podobnie jak w przypadku Sambisari, teren świątyni jest zagrzebany około 6 metrów pod powierzchnią ziemi, w wyniku wypływu lawy z erupcji góry Merapi na północy kraju.

Zespół świątynny przybrał formę kompleksu otoczonego kamiennymi murami, którego niektóre części są nadal zakopane pod ziemią. Na terenie kompleksu znajdują się cztery świątynie: jedna główna, zwrócona na wschód, i trzy mniejsze świątynie pomocnicze (candi perwara) przed główną świątynią po stronie wschodniej, w rzędzie biegnącym z północy na południe. Styl i układ świątyni jest dość podobny do świątyni Sambiari, jednak świątynia Sambisari zwrócona jest na zachód i znajduje się około 2,5 km (1,6 min.) na południowy zachód.^[21]

Dom Sampoerna to muzeum tytoniu i siedziba Sampoerna znajdująca się w Surabaya. Główny budynek w stylu architektonicznym inspirowanym holenderskim stylem kolonialnym został zbudowany w 1862 roku, a obecnie jest zachowanym obiektem historycznym. Wcześniej służył jako sierociniec zarządzany przez Holendrów, a w 1932 r. został zakupiony przez Liem Seeng Tee, założyciela Sampoerny, z zamiarem wykorzystania go jako pierwszej dużej fabryki papierosów Sampoerny. Kompleks składał się z dużego centralnego audytorium, dwóch mniejszych budynków po stronie wschodniej i zachodniej oraz licznych dużych, jednopiętrowych budynków na otwartej przestrzeni za centralnym audytorium. Budynki boczne przekształcono w domy jednorodzinne, a duże obiekty o charakterze magazynowym wykorzystano na urządzenia do przetwarzania tytoniu i goździków, mieszania, ręcznego zwijania i pakowania, drukowania i przetwarzania wyrobów gotowych. Z okazji 90. rocznicy powstania Sampoerny w 2003 r. centralny kompleks został pieczołowicie odrestaurowany i jest obecnie otwarty dla zwiedzających. Pierwotne centralne audytorium pełni obecnie funkcję muzeum i sklepu. Strona wschodnia została przekształcona w unikalną strukturę mieszczącą kawiarnię i galerię sztuki. Budynek po stronie zachodniej pozostaje oficjalną rezydencją rodziny.^[23]

Muzeum Pasifika to muzeum sztuki znajdujące się na Bali w Indonezji. Prezentuje różnorodność artefaktów kultury Azji i Pacyfiku. Muzeum zostało założone w 2006 roku przez Moetaryanto P i Philippe Augier oraz zaprojektowane przez Popo Danes.

Zbiory muzeum obejmują ponad 600 dzieł sztuki autorstwa 200 artystów z 25 krajów. Muzeum posiada kilka galerii: Sala I: Artyści indonezyjscy, Sala II: Artyści włoscy w Indonezji, Sala III: Artyści holenderscy w Indonezji, Sala IV: Artyści francuscy w Indonezji, Sala V: Artyści indoeuropejscy w Indonezji, Sala VI: Wystawa czasowa, Sala VII: Artyści na Półwyspie Indochińskim: Laos, Wietnam i Kambodża, Pokój VIII: Artyści z Polinezji i Tahiti, Pokój IX: Premier Art of Vanuatu and the Pacific Islands Paintings of Aloi Pilioko and Nicolai Michoutouchkine, Room X: Tapa of Oceania and Pacific, Room XI: Azja: Kilka dzieł sztuki dotyczących Japonii, Chin, Tajlandii, Malezji, Birmy i Filipin.^[24]

Trans Studio to trzeci co do wielkości na świecie kryty park rozrywki, położony w Makassar, w południowym Sulawesi, w Indonezji. W budynku o powierzchni 20 000 metrów kwadratowych i wysokości 20 metrów mieści się kryty park rozrywki. Trans Studio jest zbudowane na 12,7 ha i zainwestowano w nie 1 bilion IDR. Park został otwarty przez wiceprezydenta Indonezji, Jusufa Kallę, dokładnie 9 września 2009 roku. Trans Studio jest częścią projektu Trans Studio World, w skład którego wejdą Trans Walk i Rodeo Drive, Trans Studio, Trans Hotele i biura Mega Banku. Pod zarządem PT. Trans Kalla, projekt Mega Development będzie stanowił zintegrowaną inwestycję, obejmującą nie tylko kryty park tematyczny, ale także centrum handlowe, supermarket, hotel, obszar biurowy, plażę rekreacyjną i obszar mieszkalny. Zakończenie całego projektu zaplanowano na rok 2010.^[28]

Dreamland Beach, obecnie oficjalnie znana jako New Kuta Beach, to plaża położona w Pecatu na półwyspie Bukit na wyspie Bali w Indonezji. Popularna plaża surfingowa, dawniej była odosobniona, z przypadkowymi stoiskami gastronomicznymi i gospodami. Od tego czasu stała się plażą o dużym znaczeniu turystycznym.

Plaża ta, nazywana przez Balijczyków Cimongka, przez Australijczyków została nazwana Dreamland Beach. Była popularna wśród surferów, a także nudystów i stała się najpopularniejszą plażą w Pecatu. Począwszy od lat 80. XX wieku na plaży zaczęły powstawać warungi (budki z napojami i przekąskami) oraz tanie zajazdy.

PT Bali Pecatu Graha, firma należąca do Tommy'ego Suharto, najmłodszego syna byłego prezydenta Indonezji Suharto, kupiła grunty wraz z plażą w 1995 roku, a w następnym roku rozpoczęła budowę 400-hektarowego kurortu Pecatu Indah; plaża została przemianowana na New Kuta Beach, a kurort ostatecznie stał się również New Kuta Beach. Rozwój został wstrzymany w latach 1998-2004 z powodu azjatyckiego kryzysu finansowego i zamachów bombowych na Bali w 2002 r. Pod koniec XXI w. około 38 firm zostało przeniesionych z plaży do specjalnie wybudowanych sklepów.

Plaża pozostaje otwarta dla zwiedzających.^[33]

Museum Angkut to muzeum transportu znajdujące się w Batu na Jawie Wschodniej w Indonezji, położone na zboczu góry Panderman, będącej częścią góry Kawi-Butak. Muzeum posiada ponad 300 kolekcji rodzajów tradycyjnych i nowoczesnych środków transportu. Muzeum podzielone jest na kilka stref, których tłem są modele budynków z kontynentów azjatyckich, europejskich i amerykańskich. Szczególnie w strefie europejskiej, w stylu francuskim z lat 1800-1900, znajdują się różne zabytkowe samochody europejskie. Muzeum Angkut jest pierwszym muzeum wszystkich rodzajów i środków transportu w Indonezji i Azji Południowo-Wschodniej.

Oprócz zabytkowych samochodów, jedną z najnowszych kolekcji transportowych jest elektryczny samochód Tucuxi należący do byłego indonezyjskiego ministra BUMN i właściciela Jawa Pos Group, Dahlana Iskana, który podczas testów miał wypadek na drodze znajdującej się na zboczach góry Lawu w Magetanie. W muzeum znajduje się także symulator lotu, umieszczony na trzecim piętrze głównego budynku muzeum.

Muzeum Angkut jest własnością i jest zarządzane przez Jawa Timur Park Group, która posiada również Batu Secret Zoo, Batu Night Spectacular (BNS), Eco Green Park i Wildlife Museum. Muzeum zostało założone 9 marca 2014 r.^[34]

Ngawen to buddyjski kompleks świątynny z VIII wieku w Magelang Regency, Central Java, Indonezja. Znajduje się w wiosce Ngawen, podokręgu Muntilan, 6 km na wschód od świątyni Mendut i 5 km na południe od centrum miasta Muntilan. Kompleks świątynny Ngawen składa się z pięciu świątyń, jednak obecnie tylko jedna z nich jest skutecznie zrekonstruowana.

Uważa się, że Ngawen jest połączony z trzema innymi pobliskimi świątyniami buddyjskimi - Mendut, Pawon i Borobudur - zbudowanymi w czasach dynastii Sailendra (VIII-IX w.). Według mapy satelitarnej cztery świątynie: Borobudur, Pawon, Mendut i Ngawen tworzą linię prostą biegnącą z zachodu na wschód, lekko pochyloną na północny wschód, której wschodni koniec wskazuje na szczyt góry Merapi. Na podstawie szczegółów i stylu rzeźb świątynia ta jest uważana za nieco starszą od Borobudur. Świątynia wyróżnia się wspaniałymi posągami lwów na każdym z rogów świątyni. Od czasu odkrycia w 1874 r. świątynia ucierpiała z powodu grabieży i kradzieży artefaktów.^[36]

Meczet Baiturrahim to meczet znajdujący się w Ulee Lheue, podokręgu Meuraksa, w prowincji Aceh, w Indonezji. Jako spuścizna sułtana Acehu z XVII wieku, jest to jeden z historycznych meczetów w Indonezji. W tamtych czasach meczet nosił nazwę Meczet Jami Ulee Lheu. W 1873 roku, kiedy Wielki Meczet Baiturrahman został spalony przez Holendrów, wszyscy wierni odprawili piątkową modlitwę w Ulee Lheue. Od tego czasu meczet nosi nazwę Meczet Baiturrahim.

Od momentu powstania meczet był kilkakrotnie odnawiany. Początkowo budynek był wykonany w całości z drewna, miał prosty kształt i znajdował się obok obecnego meczetu. Ponieważ budynek był drewniany, nie przetrwał długo, ponieważ warunki atmosferyczne spowodowały jego zniszczenie. W 1922 roku meczet został odbudowany z trwałych materiałów przez rząd Holenderskich Indii Wschodnich w europejskim stylu architektonicznym. W tej konstrukcji nie użyto jednak żelaza ani kości, a jedynie cegły i cement.

W 1983 r. Banda Aceh została wstrząśnięta niszczycielskim trzęsieniem ziemi, które podważyło kopułę meczetu. Po tym wydarzeniu ludzie odbudowali meczet, ale nie zamontowali już kopuły, zastępując ją zwykłym dachem. Dziesięć lat później rozpoczęto gruntowną renowację meczetu, pozostawiając frontową część jako jedyną oryginalną część budynku. Pozostałe części zostały odnowione w 60 procentach. Do dziś oryginalna część meczetu od frontu wygląda solidnie.

26 grudnia 2004 r. trzęsienie ziemi i następujące po nim tsunami zrównały z ziemią całą zabudowę wokół meczetu, czyniąc z meczetu Baiturrahim jedyną ocalałą budowlę na tym terenie. Stan murowanej części meczetu uległ zniszczeniu tylko w około dwudziestu procentach, a mieszkańcy Acehu wysoko cenią ten meczet jako symbol wielkości Boga.^[38]

Bali Mandara Toll Road lub Nusa Dua-Ngurah Rai-Benoa Toll Road to płatna droga prowadzona przez most rozciągający się nad zatoką Benoa o długości 12,7 km. Autostrada o wartości 2,48 biliona Rp łączy miasto Denpasar z Południową Kutą, Regencją Badung, Nusa Dua i Międzynarodowym Portem Lotniczym Ngurah Rai. Powodem budowy Bali Mandara Toll Road była chęć uniknięcia korków na obwodnicy Ngurah Rai, która wcześniej była jedyną drogą łączącą obszary Bali położone na południe od lotniska z obszarami położonymi na północ od lotniska. Obwodnica Ngurah Rai, będąca drogą lądową, nie mogła zostać poszerzona ze względu na położenie pasa startowego lotniska. W związku z tym płatna droga Bali Mandara została zbudowana nad wodą.

Budowa Bali Mandara Toll Road rozpoczęła się w marcu 2012 roku i została zakończona w październiku 2013 roku. Droga została oficjalnie otwarta 23 września 2013 r. przez prezydenta Susilo Bambang Yudhoyono. Podczas szczytu APEC na Bali w 2013 roku drogą płatną przejechało kilku przywódców państw.^[40]

Zabytkowy pałac z kostiumami i stoiskami. Pałac Maimoon lub Pałac Maimun to istana Sułtanatu Deli i znany punkt orientacyjny w Medan, stolicy północnej Sumatry w Indonezji. Obecnie służy jako muzeum. Nazwa pochodzi od arabskiego słowa oznaczającego "błogosławieństwo".

Pałac, zbudowany przez sułtana Ma'mun Al Rashida Perkasa Alamyah w latach 1887-1891, został zaprojektowany przez holenderskiego architekta Theodoora van Erpa i zajmuje powierzchnię 2772 m², na której znajduje się 30 pokoi. Pałac stał się popularnym celem turystycznym w mieście, nie tylko ze względu na swój status dziedzictwa historycznego, ale także z powodu wyjątkowego wystroju wnętrz pałacu, łączącego elementy malajskiego dziedzictwa kulturowego, architektury islamskiej i indyjskiej z hiszpańskimi i włoskimi meblami i wyposażeniem.

Jest to ostatni zachowany pałac Melayu, pozostałe zostały zniszczone w czasie rewolucji społecznej w 1946 roku. W pobliżu chroniły go oddziały brytyjskie.^[44]

Statua Garuda Wisnu Kencana to 122-metrowa statua znajdująca się w Parku Kulturowym Garuda Wisnu Kencana, Bali, Indonezja. Został zaprojektowany przez Nyoman Nuarta i zainaugurowany we wrześniu 2018 roku. Całkowita wysokość pomnika, wliczając 46-metrowy cokół podstawy, wynosi 122 m. Statua jest o około 30 m wyższa od Statuy Wolności, ale Liberty jest wysoka i szczupła, podczas gdy Garuda jest prawie tak szeroki, jak wysoki - jego rozpiętość skrzydeł wynosi 64 m. Statua została zaprojektowana jako najwyższa statua Indonezji i jest inspirowana historią, która znajduje swoje korzenie w hinduizmie, o poszukiwaniu przez Garudę Amrity, eliksiru życia. Zgodnie z tą opowieścią Garuda zgodził się być ujeżdżany przez Wisznu w zamian za prawo do użycia eliksiru w celu uwolnienia swojej zniewolonej matki. Pomnik został ukończony 31 lipca 2018 r. i otwarty przez prezydenta Indonezji Joko Widodo 22 września 2018 r. Jest to najwyższy posąg bóstwa hinduistycznego i najwyższy posąg w Indonezji.^[46]

Niezwykły budynek mieszczący wystawy historyczne. Fort Rotterdam to XVII-wieczny fort w Makassar na wyspie Sulawesi w Indonezji. Jest to holenderski fort zbudowany na miejscu istniejącego fortu królestwa Gowa. Pierwszy fort w tym miejscu został zbudowany przez lokalnego sułtana około 1634 roku, aby przeciwdziałać holenderskim inwazjom. Miejsce to zostało przekazane Holendrom na mocy traktatu z Bongayi, a ci w latach 1673-1679 całkowicie je przebudowali. Posiadał sześć bastionów i był otoczony wałem o wysokości siedmiu metrów oraz fosą o głębokości dwóch metrów.

Do lat 30. XX wieku fort był regionalną kwaterą wojskową i rządową Holandii. XX w. Został gruntownie odrestaurowany w latach 70. i obecnie jest centrum kulturalno-edukacyjnym, miejscem wydarzeń muzycznych i tanecznych oraz celem wycieczek turystycznych.^[48]