Filipiny - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Muzeum prezydenckie z możliwością zwiedzania z przewodnikiem. Malacañang Palace, oficjalnie znany jako Malacañan Palace, jest oficjalną rezydencją i głównym miejscem pracy prezydenta Filipin. Znajduje się w manilskiej dzielnicy San Miguel i jest powszechnie kojarzony z ulicą Mendiola. Termin Malacañang jest często używany jako metonimia prezydenta i jego doradców. Rozległy kompleks pałacowy Malacañang obejmuje liczne rezydencje i budynki biurowe, zaprojektowane i zbudowane głównie w stylu bahay na bato i neoklasycznym. Spośród prezydentów obecnej Piątej Republiki tylko Gloria Macapagal Arroyo mieszkała w głównym pałacu jako biurze i rezydencji, a pozostali w pobliskich nieruchomościach, które stanowią część większego kompleksu pałacowego. Pałac był kilkakrotnie zajmowany w wyniku protestów, począwszy od rewolucji władzy ludowej w 1986 roku, próby zamachu stanu w 1989 roku, zamieszek w Manili w 2001 roku oraz zamieszek na EDSA III.

Pierwotna budowla została wzniesiona w 1750 r. przez Don Luisa Rochę, Hiszpana handlującego galeonami, który zbudował ją jako dom letni w San Miguel, Paco i Santa Ana wzdłuż rzeki Pasig. Posiadłość Rocha była zbudowana z kamienia, opisywana jako stosunkowo skromny dom wiejski (choć współcześni Rocha twierdzą, że nie był mały i w rzeczywistości miał salę balową) z łaźnią nad rzeką i ogrodami, wszystko ogrodzone kamiennym płotem. Ta ostatnia była prawdopodobnie budowlą krytą dachem z nipy i otoczoną bambusem, zbudowaną na wodzie, z dala od wzroku przepływających łodzi. Był łatwo dostępny z Intramuros i Binondo - łodzią, powozem lub konno. W 1825 roku został zakupiony przez państwo jako letnia rezydencja dla hiszpańskiego gubernatora generalnego po śmierci pułkownika José Miguela Formento.

Po trzęsieniu ziemi w dniu 3 czerwca 1863 r., które zniszczyło oficjalną rezydencję gubernatora generalnego, Palacio del Gobernador w otoczonym murami mieście Intramuros, Malacañan stał się oficjalną siedzibą władzy hiszpańskich rządów kolonialnych. Pałac służył jako oficjalna rezydencja władców kolonialnych także po przekazaniu zwierzchnictwa nad wyspami Stanom Zjednoczonym w 1898 roku. Generał Wesley Merritt był pierwszym amerykańskim gubernatorem, który wykorzystał posiadłość jako swoją rezydencję.

Od 1863 roku pałac był zamieszkiwany przez osiemnastu hiszpańskich gubernatorów generalnych, czternastu amerykańskich gubernatorów wojskowych i cywilnych, a następnie prezydentów Filipin. Od 1750 roku pałac był kilkakrotnie powiększany i odnawiany; jego teren powiększono o sąsiednie posiadłości, a wiele budynków rozebrano i zbudowano w okresie hiszpańskim i amerykańskim. Słupy pałacu zostały wzmocnione, dachówki zastąpiono blachą falistą, naprawiono balkony i upiększono zarówno wnętrze, jak i zewnętrzną część budynku. Ostatnio, w latach 1978-1979, budynek pałacu został gruntownie przebudowany przez Pierwszą Damę Imeldę Marcos za kadencji Ferdynanda Marcosa. Malacañang był jedynym głównym budynkiem rządowym w Manili, który przetrwał ciężkie bombardowania artyleryjskie podczas II wojny światowej. Pałac nadal był klejnotem modnej dzielnicy San Miguel, która została oszczędzona przez wojnę.^[1]

Słynna cytadela i pomnik bohatera. Fort Santiago, zbudowany w 1571 roku, to cytadela wzniesiona przez hiszpańskiego nawigatora i gubernatora Miguela Lópeza de Legazpi dla nowo założonego miasta Manila na Filipinach. Forteca obronna znajduje się w Intramuros, otoczonym murami mieście Manili.

Fort jest jednym z najważniejszych miejsc historycznych w Manili. W jego więzieniach w czasach Imperium Hiszpańskiego i II wojny światowej zginęło wiele osób. José Rizal, jeden z filipińskich bohaterów narodowych, był tu więziony przed swoją egzekucją w 1896 roku. W muzeum Rizal Shrine znajdują się pamiątki po bohaterze, a w forcie można zobaczyć odlane z brązu ślady jego stóp, które symbolizują jego ostatni spacer z celi do miejsca egzekucji.

Znajduje się zaledwie kilka metrów od katedry w Manili i Pałacu Gubernatora (obecnie siedziba Komisji Wyborczej).^[2]

Eksponaty kulturalne w pobliżu zabytkowego kościoła. Kościół San Agustin, znany również jako Archidiecezjalne Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia i Pocieszycielki lub Parafia Niepokalanego Poczęcia, to rzymskokatolicki kościół pod patronatem Zakonu Świętego Augustyna znajdujący się wewnątrz historycznego, otoczonego murami miasta Intramuros w Manili. Ukończony w 1607 roku, jest najstarszym kamiennym kościołem w kraju.

W 1993 r. kościół San Agustin był jednym z czterech filipińskich kościołów zbudowanych w hiszpańskim okresie kolonialnym, które zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO pod wspólnym tytułem Barokowe kościoły Filipin. W 1976 r. został uznany przez rząd filipiński za narodowy zabytek historyczny.^[3]

XVIII-wieczny hiszpański fort z bogata kolekcją sztuki. Fuerte de San Pedro to wojskowa budowla obronna w Cebu, zbudowana przez Hiszpanów pod dowództwem Miguela Lópeza de Legazpi, pierwszego gubernatora Kapitanatu Generalnego Filipin. Znajduje się on na terenie zwanym obecnie Plaza Independencia, w dzielnicy molo w mieście. Pierwotny fort był drewniany i został zbudowany po przybyciu Legazpiego i jego ekspedycji. Na początku XVII wieku zbudowano kamienny fort, aby odeprzeć muzułmańskich najeźdźców. Dzisiejszy obiekt pochodzi z 1738 r. i jest najstarszym trójkątnym fortem bastionowym w kraju. Stanowił on zalążek pierwszej hiszpańskiej osady na Filipinach. Podczas rewolucji filipińskiej pod koniec XIX wieku został zaatakowany i zdobyty przez filipińskich rewolucjonistów, którzy wykorzystali go jako twierdzę.^[5]

Historyczny kościół ze słynną figurką. Basílica Menor del Santo Niño de Cebú, powszechnie znana jako Bazylika Santo Niño, to bazylika w Cebu City na Filipinach, która została założona w 1565 roku przez Fray Andrés de Urdaneta i Fray Diego de Herrera. Jest to najstarszy kościół rzymskokatolicki w kraju, zbudowany rzekomo w miejscu, gdzie podczas wyprawy Miguela Lópeza de Legazpi znaleziono wizerunek Santo Niño de Cebú.

Ten wizerunek Dzieciątka Jezus jest tym samym, który Ferdynand Magellan podarował głównej żonie radży Humabona z okazji ich królewskiego chrztu na rzymski katolicyzm 14 kwietnia 1521 roku. Wizerunek został odnaleziony przez żołnierza Juana de Camuz czterdzieści lat później, zachowany w drewnianej skrzyni, po tym jak Legazpi zrównało z ziemią miejscową wioskę. Kiedy w 1965 r. papież Paweł VI ustanowił kościół bazyliką, uznał go za "symbol narodzin i rozwoju chrześcijaństwa na Filipinach".

Obecny budynek został ukończony w latach 1739-1740 i został uznany przez Stolicę Apostolską za "Matkę i Głowę wszystkich kościołów na Filipinach".^[8]

Manila American Cemetery and Memorial znajduje się w Fort Bonifacio, Taguig, Metro Manila, w granicach dawnego Fortu William McKinley. Najłatwiej dojechać do niego z miasta drogą EDSA do McKinley Road, a następnie do McKinley Parkway w obrębie Bonifacio Global City. Z międzynarodowego lotniska w Manili najłatwiejszy dojazd na cmentarz prowadzi drogą Nichols Field Road.

Cmentarz, o powierzchni 152 akrów (62 ha) lub 615 000 metrów kwadratowych, położony jest na widocznym płaskowyżu, widocznym z daleka ze wschodu, południa i zachodu. Na cmentarzu znajduje się największa ze wszystkich cmentarzy liczba grobów personelu amerykańskiego poległego w czasie II wojny światowej, a także grobów żołnierzy z Filipin i innych państw sprzymierzonych, licząca 17 206 grobów. Wiele osób, których szczątki są pochowane lub reprezentowane, zginęło na Nowej Gwinei, w bitwie o Filipiny (1941-42) lub podczas odzyskiwania wysp przez aliantów. Nagrobki są wykonane z marmuru i ustawione w jedenastu kwaterach tworzących na ogół kolisty wzór, wśród różnorodnych tropikalnych drzew i krzewów. Pomnikiem opiekuje się Amerykańska Komisja ds. Pomników Bitew.

Cmentarz jest otwarty dla zwiedzających codziennie w godzinach od 9.00 do 17.00, z wyjątkiem 25 grudnia i 1 stycznia.

Poza tym na cmentarzu tym znajduje się tylko jeden pochówek zmarłych w I wojnie światowej.^[18]

Katedra w Jaro, formalnie znana jako Katedra Metropolitalna w Jaro i Narodowe Sanktuarium Matki Bożej Świeckiej, jest siedzibą rzymskokatolickiej archidiecezji Jaro. Znajduje się w dzielnicy Jaro w mieście Iloilo, w stanie Iloilo, na wyspie Panay na Filipinach. Patronat nad nim objęła św. Elżbieta Węgierska.

W lutym 2012 roku Konferencja Episkopatu Katolickiego Filipin oficjalnie ogłosiła katedrę Narodowym Sanktuarium Matki Bożej od Świec (Nuestra Señora de la Candelaria). Katedra jest drugim narodowym sanktuarium w Visayas i Mindanao, pierwszym jest Bazylika Santo Niño w Cebu. Jest to również drugi kościół lub katedra w Visayas i Mindanao, w którym ustanowiono "sanktuarium narodowe" (pierwsze sanktuarium narodowe znajduje się w Western Visayas).

Statua Matki Bożej z Candelarii (Candelaria), umieszczona na szczycie fasady katedry, jest pierwszym na Filipinach i w Azji wizerunkiem maryjnym kanonicznie ukoronowanym przez papieża i świętego (Jana Pawła II). Ponadto, dzięki tej kanonicznej koronacji, Najświętsza Maryja Panna de la Candelaria została ogłoszona oficjalnym patronem rzymskokatolickim zachodniego Visayas i Romblon.^[22]

Araneta Coliseum, oficjalnie Smart Araneta Coliseum ze względu na sponsorów, jest krytą wielofunkcyjną areną sportową, która jest częścią Araneta City w dzielnicy Cubao w Quezon City na Filipinach. Nazywana "Wielką Kopułą", jest jedną z największych krytych hal sportowych w Azji, a także jedną z największych na świecie kopuł o dużych rozpiętościach. Kopuła mierzy około 108,0 metrów, co czyni ją największą kopułą w Azji od momentu otwarcia w 1960 roku do 2001 roku, kiedy to została prześcignięta przez Stadion Ōita w Japonii, którego kopuła mierzy 274,0 metry.

Smart Araneta Coliseum jest wykorzystywane głównie do uprawiania sportów takich jak koszykówka. Jest to główne miejsce rozgrywek Filipińskiego Związku Koszykówki oraz meczów koszykówki Krajowego Kolegialnego Stowarzyszenia Atletycznego i Filipińskiego Uniwersyteckiego Stowarzyszenia Atletycznego. W Big Dome odbywają się także walki bokserskie, walki kogutów, lokalne i międzynarodowe koncerty, cyrki, zgromadzenia religijne, konkursy piękności i inne.^[23]

Niezwykły kościół znany ze swojego oryginalnego designu. Kościół Gesù to kościół rzymskokatolicki na terenie kampusu Uniwersytetu Ateneo de Manila w Quezon City na Filipinach. Obiekt został zaprojektowany przez Jose Pedro Recio i Carmelo Casas. Masywna, trójkątna konstrukcja budowli symbolizuje Trójcę Świętą, a także potrójną misję i wizję szkoły. Jego kształt i konstrukcja mają również sugerować wyciągnięte ramiona Najświętszego Serca oraz tradycyjne filipińskie bahay kubo. Obiekt ma powierzchnię 10 200 metrów kwadratowych i może pomieścić 1000 osób. Kościół znajduje się na Wzgórzu Najświętszego Serca, niewielkim wzniesieniu z widokiem na Pole Bellarmina, uważane za najwyższy punkt Loyola Heights. W bezpośrednim sąsiedztwie znajdują się akademiki i Centrum Odnowy im. Johna Pollocka. Krzyż i carillon na szczycie kościoła są widoczne z Katipunan Avenue, która od zachodu graniczy z kampusem.

Po jednej stronie kościoła znajduje się kaplica poświęcona Dziewicy Maryi jako Niepokalanemu Poczęciu, patronce Ateneo de Manila i Filipin, podczas gdy druga boczna kaplica jest poświęcona Najświętszemu Sercu Jezusa, nabożeństwu, które jezuici przyjęli dzięki objawieniu się Jezusa świętej Małgorzacie Marii Alacoque w klasztorze w Paray-le-Monial w 1671 roku.

Przed kościołem znajduje się figura Najświętszego Serca, przedstawiająca Jezusa z wyciągniętymi ramionami. U podstawy figury znajduje się napis z Ewangelii Mateusza 11,28: "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i łagodny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie". Na małym polu na północ od kościoła znajduje się figura przedstawiająca Agonię w Ogrójcu.^[24]

Biblioteka Miejska i Muzeum Baliuag, które obecnie mieszczą się w Lumang Munisipyo, to centrum dziedzictwa historycznego i kulturowego miasta.

Właścicielem i zarządcą tego zabytku jest gmina Baliuag. Zabytkowa filipińsko-kolonialna rezydencja Bahay na Bato jest oficjalnym repozytorium (założonym w 1998 r. jako muzeum historii naturalnej i etnografii) Baliuag i prowincji Bulacan.

Baliuag Museo znajduje się w Town Proper, Old Municipal Bldg. Cagayan Valley Road, Poblacion, Baliuag, Bulacan w Republice Filipin, 150 metrów od zabytkowego kościoła parafialnego św. Augustyna w Baliuag.

Stuletnie Museo ng Baliuag jest zarządzane przez Jesusa Garcia Villanueva, który od lipca 2017 r. pełni funkcję kuratora muzeum i urzędnika odpowiedzialnego za bibliotekę.^[26]

Ayala Triangle Gardens to 2-hektarowy krajobrazowy park miejski w Makati, Metro Manila, Filipiny. Jest to trójkątny ogród publiczny i dziedziniec w centrum Centralnej Dzielnicy Biznesowej Makati. Został nazwany na cześć właściciela i dewelopera Ayala Land, a otwarty dla publiczności 19 listopada 2009 roku. Zainspirowany londyńskim Hyde Parkiem, w którym rosną palmy, drzewa akacjowe i tropikalne liście, jest uważany za jeden z niewielu "zielonych" obszarów w Makati.

Trójkąt stał się centralnym punktem wydarzeń społecznych w dzielnicy biznesowej i jest popularny w okresie Bożego Narodzenia ze względu na ekstrawaganckie pokazy świetlno-dźwiękowe. Znajdują się tu również Tower One i Exchange Plaza oraz budynek giełdy Makati, a także stara wieża Nielson Tower, w której mieści się restauracja serwująca wykwintne dania.^[29]

Kompleks sportowy Iloilo, znany również jako Centrum Sportowe Iloilo, to wielofunkcyjny kompleks sportowy w La Paz, w mieście Iloilo na Filipinach, na którym odbywają się imprezy lekkoatletyczne w prowincji Iloilo i w zachodnim Visayas, a także okazjonalnie organizowane są duże zgromadzenia, takie jak koncerty. Jego główny stadion, Main Stadium, ma pojemność 7000 miejsc siedzących.

Kompleks sportowy Iloilo obejmuje basen o wymiarach olimpijskich, owalną bieżnię, boisko do piłki nożnej, dwa boiska do siatkówki, dwa boiska do koszykówki, dwa korty tenisowe i cztery korty do badmintona. W odległości 200 metrów od głównego obiektu znajduje się kryta sala gimnastyczna.

W 2014 r. bieżnia lekkoatletyczna przeszła remont, który kosztował ₱ 100 tys. zł, ale ze względu na liczbę imprez sportowych organizowanych w obiekcie musiała zostać ponownie wyremontowana. W październiku 2015 r. obiekt sportowy musiał zostać zamknięty na czas prac remontowych. Remont o wartości ₱18 mln euro został zakończony w grudniu 2015 roku. Bieżnia lekkoatletyczna została ogumowana, a jej tory pomalowane. Na boisku piłkarskim zmieniono także trawę na inny rodzaj trawy - bermudy.

Odbywają się na nim mecze domowe drużyny piłkarskiej Iloilo F.A. W lutym 2018 roku Kaya Futbol Club zaadoptował kompleks sportowy Iloilo jako miejsce rozgrywania swoich meczów. Liga Futbol Inc. organizacja zarządzająca Philippines Football League zatwierdziła wykorzystanie boiska do rozgrywania meczów ligowych przez Kaya 20 kwietnia 2018 roku. Klub zagra swój pierwszy domowy mecz ligowy z Global Cebu 2 maja.^[30]

Ruiny Cagsawa są pozostałością po XVI-wiecznym kościele franciszkańskim, kościele Cagsawa. Pierwotnie został on zbudowany w mieście Cagsawa w 1587 r., ale w 1636 r. został spalony i zniszczony przez holenderskich piratów. Odbudował go w 1724 r. o. Francisco Blanco, ale został ponownie zniszczony, wraz z miastem Cagsawa, 1 lutego 1814 r. podczas erupcji wulkanu Mayon.

Ruiny znajdują się obecnie w Barangay Busay, Cagsawa, w gminie Daraga, Albay, Filipiny. Stanowią one część Parku Cagsawa, są chronione i utrzymywane przez władze miasta Daraga oraz Muzeum Narodowe Filipin i są jednym z najpopularniejszych celów turystycznych w tym rejonie. Internationale Tourismus-Börse Berlin, jedna z największych na świecie giełd turystycznych z siedzibą w Berlinie, uznała to miejsce za jedno z najciekawszych w Azji. Wstępne badania wykopaliskowe ruin Cagsawa, przeprowadzone przez Uniwersytet Stanowy Bulacan, wykazały, że Hiszpanie wykorzystali wpływy mezoamerykańskie przy budowie kompleksu.^[41]

MacArthur Memorial Marker to świątynia poświęcona amerykańskiemu generałowi Douglasowi MacArthurowi w Cagayan de Oro na Filipinach.

MacArthur Memorial Marker upamiętnia przybycie MacArthura do miasta przy nabrzeżu Macabalan, który wycofywał się do Australii podczas japońskiej okupacji Filipin w czasie II wojny światowej. Miejscowy polityk Constantino Jaraula, kiedy był jeszcze prezydentem Lions Clubu w 1970 r., doprowadził do budowy Portu Macabalan wraz ze znakiem MacArthura i tarasem widokowym. Znak ten został zburzony z powodu rozbudowy portu morskiego. W 1994 r., kiedy Jaraula pełnił funkcję prezydenta Rotary Club, w miejscu poprzedniego znaku przed biurem Filipińskiego Urzędu Portowego postawiono kolejny znak MacArthura. Sam MacArthur Memorial Marker został odsłonięty 14 marca 2008 r.

Na konstrukcji znajduje się "czapka z jajecznicą" MacArthura. Gwiazdki symbolizują stopień wojskowy MacArthura jako pięciogwiazdkowego generała. W centralnym punkcie pomnika znajduje się replika amerykańskiego PT Boat, zamknięta w szklanej tafli. Pomnik został uznany za miejsce historyczne przez Narodową Komisję Historyczną Filipin.^[44]