Langport - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kościół Wszystkich Świętych w Langport, Somerset, Anglia, pochodzi z XII wieku, ale został przebudowany pod koniec XV wieku. Jest on wpisany na Listę Dziedzictwa Narodowego Anglii jako budynek zabytkowy klasy I.

W 1499 r. dobudowano nowe nawy.

Prostopadłościenna, trójstopniowa, kwadratowa wieża pochodzi z około 1455 roku, ale jej górna część została przebudowana w 1833 roku. Na wieży znajduje się wiele interesujących gargulców, zwanych lokalnie "rogatymi punkami". Portcullis w kamiennej konstrukcji nad blankami pochodzi z herbu Małgorzaty Beaufort, hrabiny Richmond i Derby, która była panem posiadłości Eastover w parafii Langport. Uważa się, że dwaj przystojni faceci przedstawiają Małgorzatę Beaufort i jej syna Henryka VII.

We wschodnim oknie prezbiterium znajduje się zespół szyb z końca XV wieku, przedstawiających różnych świętych, stosownie do dedykacji "Wszystkim Świętym". Mimo że zostało ono odrestaurowane w XIX wieku, pozostaje jednym z najlepiej zachowanych średniowiecznych okien w Somerset. Ponadto jest ono o tyle niezwykłe, że zawiera cały zestaw szyb z tego samego okresu.

Kościół jest używany do okazjonalnych nabożeństw parafialnych, co oznacza, że jego kongregacja została połączona z pobliskim St Mary's Huish, kościołem macierzystym parafii Huish Episcopi cum Langport. Obecnie jest to zbędny kościół znajdujący się pod opieką Churches Conservation Trust. Kościół został uznany za zbędny 1 lipca 1994 r., a 28 czerwca 1995 r. został przekazany pod opiekę Trustu. Powiernictwo przeprowadziło szeroko zakrojone prace rekonstrukcyjne.

W 2011 roku organizacja Churches Conservation Trust i społeczność Langport rozpoczęły innowacyjny projekt rewitalizacji kościoła All Saints. Obecnie grupa zadaniowa ds. rewitalizacji przy Churches Conservation Trust współpracuje z grupą miejscowej młodzieży w wieku 16-25 lat w celu odnowienia kościoła All Saints i nadania mu nowego przeznaczenia. Grupa młodych ludzi nazywa się "Nowi Święci".^[1]

Kościół św. Katarzyny w Drayton, Somerset, Anglia, pochodzi z XV wieku. Został uznany za budynek zabytkowy klasy I.

Katarzyny jest zbudowany z niebieskiego liasu i złotego kamienia szynkowego. W 1855 r. został odrestaurowany przez Maurice'a Davisa z Langport, a następnie w 1896 r.

Na XV-wiecznym krzyżu na cmentarzu znajduje się rzeźba przedstawiająca św. Michała z mieczem i tarczą w trakcie pokonywania smoka.

W 2002 r. plany wybudowania nowego piętra w wieży wywołały sprzeciw parafian, który ostatecznie został rozstrzygnięty przez Sąd Kościelny.

Budynek plebanii, znany jako Drayton Court, pochodzący z początku XIX wieku, jest obecnie domem prywatnym.

Parafia jest częścią parafii objętej przez Langport Area Team Ministry w dekanacie Ivelchester.^[2]

The Hanging Chapel w Langport, Somerset, Anglia to XIII-wieczna łukowa brama, przy której stoi prostopadłościenna budowla znana jako wisząca kaplica. Została ona uznana za zabytek klasy I i wpisana na listę zabytków.

Wykopaliska przeprowadzone w latach 90. XX w. wykazały, że brama i kaplica zostały zbudowane na miejscu saksońskiego wału otaczającego miasto. Po wschodniej bramie bronionego miasta pozostały jedynie łuki. Łuk, który przechodzi nad dawną główną drogą, ma formę ostrołukowego sklepienia kolebkowego.

Po reformacji, po tym jak służył jako kaplica cechu kupców z Langport, którzy również tworzyli korporację, pod koniec XVI wieku pełnił krótko funkcję ratusza, a mniej więcej w tym samym czasie stał się również gmachem sądu.

Kaplica została przekazana przez korporację powiernikom wolnego gimnazjum Thomasa Gilletta, a w latach 1706 i 1716 była remontowana, aby pomieścić miejskie gimnazjum, które zostało założone w 1675 roku. Gimnazjum korzystało z tych pomieszczeń do 1790 r., a w latach 1818-1827 kaplica służyła jako szkoła niedzielna.

Następnie stało się muzeum Queketta, nazwane tak na cześć histologa Johna Thomasa Queketta (1815-61), jednego z synów Williama Queketta, mistrza Langport Grammar School, przechowującego kolekcję wypchanych ptaków Edwarda Queketta od 1834 do 1875 roku. Była to również zbrojownia.

W 1891 r. kaplica wisząca stała się salą masońską, która obecnie jest wynajmowana przez radę miasta Loży Portcullis.

W 1998 r. po uderzeniu przez samochód ciężarowy w sklepienie pozostały długie blizny o głębokości od 10 do 15 mm, choć nie doszło do żadnych uszkodzeń konstrukcji.^[3]

Kościół Najświętszej Marii Panny w Huish Episcopi, Somerset, Anglia, pochodzi z XII wieku, ale został w dużej mierze przebudowany w XIV, XV i XVI wieku. Został uznany za budynek zabytkowy klasy I.

Kościół St Mary's służy także pobliskiemu Langport. Zbudowany z niebieskiego piaskowca z dekoracją ze złotego kamienia szynkowego, kościół jest najbardziej znany ze swojej klasycznej wieży Somerset o wysokości 30 m (100 stóp), uważanej za architektonicznego odpowiednika kościoła St Martin's w Kingsbury Episcopi.

W XI wieku w tym miejscu istniał kościół. Obecny kościół został zbudowany po pożarze poprzedniej budowli. Poświęcono go w 1232 roku.

Wieża Mariacka pochodzi z około 1500 r. i została zbudowana w czterech etapach, zastępując wcześniejszą wieżę centralną. Wieża jest bogato zdobiona pinaklami i ćwierćkolistymi opaskami. W północno-wschodnim narożniku znajduje się ośmiokątna wieżyczka schodowa, która sięga do pełnej wysokości wieży. Wieża została przedstawiona na znaczku pocztowym w 1972 r.

Na uwagę zasługuje również witraż autorstwa Edwarda Burne-Jonesa.

Na cmentarzu znajdują się dwa groby wojenne Commonwealthu - żołnierza Lincolnshire Regiment z I wojny światowej i żołnierza Royal Artillery z II wojny światowej.^[4]

Magazyn w Great Bow Yard Langport, Somerset, Anglia, jest przykładem wiktoriańskiej architektury przemysłowej.

Magazyn został zbudowany pod koniec XVIII wieku z czerwonej cegły w wiązaniu angielskim, z dobudówkami w wiązaniu flamandzkim. Posiada dachy pokryte dachówką ceramiczną z czterospadowymi szczytami. Zbudowała go Parrett Navigation Company, spółka handlowa należąca do Vincenta Stuckeya i Waltera Bagehota, na brzegu rzeki Parrett. Gdy rzeka stała się nieprzejezdna, budynek stracił na użyteczności i został ostatecznie opuszczony.

Somerset Trust for Sustainable Development, obecnie Ecos Trust, zakupił ten teren, uznany za teren poprzemysłowy, w lutym 2003 roku i współpracował z Somerset Buildings Preservation Trust (SBPT), English Heritage i lokalnymi władzami samorządowymi w celu przekształcenia go w centrum rzemiosła, nauki o dziedzictwie i małych przedsiębiorstw, a okoliczne grunty przeznaczył na ekologiczne osiedle mieszkaniowe.

Jest to budynek wpisany na listę II klasy.^[6]