Gillingham - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Normańska budowla z XIV-wiecznymi drzwiami. Katedra w Rochester – katedra diecezji Rochester Kościoła Anglii.

Początki katedry sięgają 604 roku. Wtedy to Just z Canterbury ufundował i konsekrował świątynię (jej pozostałości zachowały się w wykopaliskach). Następny kościół został wzniesiony w latach 1078-1108 przez biskupa Gundulfa z Rochester (pozostałości jego katedry zachowały się w obecnych murach naw bocznych razem z dawniej wolno stojącą wieżą Gundulfa i częścią krypt. W połowie XII wieku kościół został przebudowany (fasada wschodnia nie wcześniej niż późne lata 40. XII wieku). Szczyt wschodni (w tym 2 wschodnie przęsła nawy głównej) powstał około 1210-1240 roku. Przebudowy (głównie okien) w XIV i XV wieku. Kaplica maryjna powstała na początku XVI wieku. Główne restauracje wykonane przez Cottinghama (1825 rok), Scott (1870 rok, głównie renowacja szczytu wschodniego i odnowienie wnętrza), Pearsona (1888 rok, zwłaszcza fasada zachodnia) i C. Hodgsona-Fowlera (1904-1905; odbudowa głównej wieży).^[1]

Zabytkowa budowla normańska. Zamek Rochester stoi na wschodnim brzegu rzeki Medway w Rochester, w hrabstwie Kent, w południowo-wschodniej Anglii. XII-wieczna kamienna wieża, która jest najbardziej charakterystycznym elementem zamku, jest jedną z najlepiej zachowanych w Anglii i Francji.

Rochester, położone nad rzeką Medway i Watling Street, pełniło funkcję ważnego strategicznie zamku królewskiego. W okresie późnego średniowiecza pomagał chronić południowo-wschodnie wybrzeże Anglii przed inwazją. Pierwszy zamek w Rochester powstał w następstwie podboju normańskiego. Został on podarowany biskupowi Odo, prawdopodobnie przez jego przyrodniego brata Wilhelma Zdobywcę. Podczas rebelii w 1088 r., która dotyczyła sukcesji na tronie angielskim, Odo poparł Roberta Curthose'a, najstarszego syna Zdobywcy, przeciwko Wilhelmowi Rufusowi. To właśnie podczas tego konfliktu zamek po raz pierwszy brał udział w działaniach wojennych; miasto i zamek zostały oblężone po tym, jak Odo uczynił z Rochester kwaterę główną rebelii. Po kapitulacji garnizonu ten pierwszy zamek został opuszczony.

W latach 1087-1089 Rufus poprosił Gundulfa, biskupa Rochester, o wybudowanie nowego kamiennego zamku w Rochester. Ustalił on obecny zasięg zamku. Mimo że na przestrzeni wieków uległ on znacznym zmianom, niektóre elementy dzieła Gundulfa przetrwały. W 1127 r. król Henryk I nadał zamek arcybiskupowi Canterbury na wieczność. William de Corbeil zbudował potężną twierdzę, która do dziś dominuje nad zamkiem. Przez cały XII wiek zamek pozostawał pod opieką arcybiskupów.

Podczas pierwszej wojny baronów (1215-1217) za panowania króla Jana, siły baronialne zdobyły zamek od arcybiskupa Stephena Langtona i utrzymały go przed królem, który następnie go oblegał. Kronikarz Barnwell zauważył: "Nasz wiek nie znał oblężenia, które byłoby tak ciężkie i nie stawiałoby tak silnego oporu". Po ponad siedmiu tygodniach oporu garnizon poddał się. Zamek był bardzo zniszczony, w murach zewnętrznych powstały wyłomy, a jeden z rogów twierdzy zawalił się, a głód w końcu zmusił obrońców do poddania się. Zamek nie pozostał długo pod kontrolą Jana: w 1216 r. został zdobyty przez francuskiego księcia Ludwika, który stał się nowym przywódcą frakcji baronów. Jan zmarł, a w 1216 r. jego następcą został syn, król Henryk III; w następnym roku wojna się skończyła, a zamek przeszedł pod bezpośrednią kontrolę królewską.

Po raz trzeci Rochester był oblegany w 1264 r. podczas drugiej wojny baronów (1264-1267). Królewski konstabl zamku, Roger de Leybourne, utrzymywał Rochester, wspierając Henryka III. Wojska buntowników pod wodzą Szymona de Montfort i Gilberta de Clare wkroczyły do miasta i podjęły próbę zdobycia zamku. Obrońcy zamku ponownie stawili opór, tym razem jednak z innym skutkiem. Po tygodniu wojska rebeliantów podniosły oblężenie w obliczu odsieczy ze strony samego Henryka. Garnizon nie poddał się, a zamek doznał rozległych zniszczeń, które zostały naprawione dopiero w następnym stuleciu. Zamek po raz ostatni był świadkiem działań wojennych w 1381 roku, kiedy to został zdobyty i splądrowany podczas rewolty chłopskiej. Gdy zamek Rochester przestał być używany, jego materiały zostały ponownie wykorzystane gdzie indziej, a Korona zrzekła się opieki nad nim. W latach 70. XIX wieku zamek i jego tereny zostały udostępnione publiczności jako park. W różnych momentach w XIX i XX wieku przeprowadzano remonty. Zamek jest chroniony jako budynek klasy I i zabytek wpisany na listę zabytków. Obecnie ruiny znajdują się pod opieką English Heritage i są dostępne dla zwiedzających.^[2]

Zamek Upnor to elżbietański fort artyleryjski położony na zachodnim brzegu rzeki Medway w hrabstwie Kent. Znajduje się we wsi Upnor, naprzeciwko i w niewielkiej odległości w dół rzeki od Chatham Dockyard, swego czasu kluczowego obiektu marynarki wojennej. Fort miał za zadanie chronić zarówno stocznię, jak i statki Królewskiej Marynarki Wojennej zakotwiczone w Medway. Został zbudowany w latach 1559-67 na polecenie Elżbiety I, w okresie napięć z Hiszpanią i innymi potęgami europejskimi. Zamek składa się z dwupiętrowego budynku głównego, chronionego przez mur kurtynowy i wieże, z trójkątną platformą strzelniczą wysuniętą w głąb rzeki. Obsadzony był przez około 80 ludzi, a jego uzbrojenie szczytowe stanowiło około 20 dział różnego kalibru.

Pomimo swojego strategicznego znaczenia, zamek oraz obrona Tamizy i Medway były w XVII wieku bardzo zaniedbane. W czerwcu 1667 roku Republika Holenderska przeprowadziła niespodziewany rajd morski, a flota holenderska zdołała naruszyć obronę, zdobywając dwa okręty wojenne i paląc inne zakotwiczone w rzece w Chatham, co było jedną z największych porażek Royal Navy. Zamek Upnor, mimo braku zaopatrzenia, zachował się lepiej niż wiele innych miejsc obronnych w górnym biegu Medway. Ogień artyleryjski z fortu i z przyległych stanowisk zmusił Holendrów do odwrotu po kilku dniach, zanim zdołali spalić samą stocznię.

Nalot obnażył słabości obrony Medway i sprawił, że zamek stracił swoją rolę fortyfikacji artyleryjskiej. W ciągu następnych dwóch stuleci w dole rzeki budowano nowe, silniejsze forty, których kulminacją była budowa potężnych fortów kazamatowych, takich jak Garrison Point Fort, Hoo i Darnet Forts. Zamek Upnor stał się magazynem amunicji dla marynarki wojennej, w którym przechowywano duże ilości prochu, amunicji i armat, aby uzupełnić zapasy dla okrętów wojennych, które przybywały do Chatham w celu naprawy i uzupełnienia zapasów. Zamek był wykorzystywany przez wojsko aż do 1945 roku. Zamek został następnie otwarty dla zwiedzających i jest obecnie własnością English Heritage.^[3]

Chatham Historic Dockyard to muzeum morskie znajdujące się na części terenu dawnej królewskiej/wojennej stoczni w Chatham w hrabstwie Kent w południowo-wschodniej Anglii.

Chatham Dockyard zajmowała powierzchnię 400 akrów (1,6 km²) i była jednym z głównych obiektów Królewskiej Marynarki Wojennej przez kilkaset lat, aż do zamknięcia w 1984 roku. Po zamknięciu stocznia została podzielona na trzy części. Najbardziej wysunięty na wschód basen został przekazany firmie Medway Ports i jest obecnie portem handlowym. Kolejna część została przekształcona w mieszane osiedle handlowe, mieszkaniowe i rekreacyjne. 80 akrów (324 000 m²), na których znajduje się XVIII-wieczny rdzeń terenu, zostało przekazane organizacji charytatywnej Chatham Historic Dockyard Trust i jest obecnie otwarte jako atrakcja turystyczna. Twierdzi się, że jest to najbardziej kompletna na świecie stocznia z epoki żagli.^[4]

Cooling Castle to XIV-wieczny czworokątny zamek w wiosce Cooling, w Kent na półwyspie Hoo, około 6 mil na północ od Rochester. Został zbudowany w latach 80. XIII wieku przez rodzinę Cobham, lokalnych panów dworu, w celu ochrony okolicy przed francuskimi najazdami na ujście Tamizy. Zamek ma nietypowy układ, składający się z dwóch otoczonych murami, nierównej wielkości, położonych obok siebie oddziałów, otoczonych fosami i rowami. Był to najwcześniejszy angielski zamek zaprojektowany z myślą o używaniu przez jego obrońców broni prochowej.

Mimo tego wyróżnienia, użycie broni prochowej przeciwko zamkowi okazało się niszczycielskie. Został zdobyty po zaledwie ośmiu godzinach, kiedy Sir Thomas Wyatt oblegał go w styczniu 1554 roku podczas nieudanej rebelii przeciwko królowej Marii. Jego atak poważnie uszkodził zamek, który następnie został opuszczony i popadł w ruinę. Sto lat później wśród ruin zbudowano gospodarstwo i budynki gospodarcze. Obecnie w budynku gospodarczym mieszka muzyk Jools Holland, a w pobliskiej stodole organizowane są wesela.^[7]

Restoration House w Rochester, w hrabstwie Kent w Anglii, jest doskonałym przykładem rezydencji elżbietańskiej. Jego nazwa pochodzi od wizyty króla Karola II w przeddzień jego restauracji.

Karol wylądował w Dover 25 maja 1660 r., a wieczorem 28 maja przybył do Rochester. Został przyjęty przez burmistrza, a następnie udał się na noc do domu pułkownika Gibbona. Następnego dnia Karol udał się do Londynu i 29 maja, w dniu swoich 30. urodzin, został ogłoszony królem. Chociaż dom pułkownika Gibbona był własnością Sir Francisa Clerke'a (został on pasowany na rycerza podczas wizyty), co w przeszłości prowadziło do nieporozumień.

Choć jest to głównie dom prywatny, w okresie letnim dom i ogród są otwarte dla zwiedzających. Dom jest chroniony jako budynek zabytkowy klasy I.^[14]

Muzeum Policji w Kent znajduje się na posterunku policji w Faversham w hrabstwie Kent w Anglii. Wcześniej muzeum znajdowało się na terenie Chatham Dockyard. We wrześniu 2015 r. zostało przeniesione do tymczasowych pomieszczeń w Kent Police Headquarters w Maidstone, a 8 grudnia 2016 r. przeniosło się do Faversham. W muzeum pracują wolontariusze, a co miesiąc odbywają się imprezy.

W muzeum znajdują się ekspozycje poświęcone historii Policji Hrabstwa Kent, która została założona w 1857 roku, oraz czternastu wcześniejszym jednostkom policji gminnej i miejskiej, które do 1943 roku połączyły się z Policją Hrabstwa Kent.

Zbiory pamiątek muzealnych obejmują mundury, wyposażenie, medale, fotografie, dowody zbrodni oraz księgi zdarzeń i opłat. Kolekcję rozpoczęto w latach 60. XX wieku, a muzeum otwarto po raz pierwszy w 1973 roku.

W muzeum znajduje się największa na świecie działająca kłódka.^[17]

Fort Darnet, to dziewiętnastowieczna instalacja wojskowa na rzece Medway w hrabstwie Kent w Anglii, która stanowiła część obrony Chatham Naval Dockyard. Fort Darnet, podobnie jak bliźniaczy Hoo Fort 1 km w górę rzeki, został zbudowany zgodnie z zaleceniami Komisji Królewskiej z 1859 roku na wyspie pokrywającej Pinup Reach, wewnętrzny kanał żeglowny rzeki Medway.

Budowę na wyspie rozpoczęto w 1870 roku, a zakończono w 1872. Pierwotnie projektowano dwa poziomy dział zamontowanych w okręgu, z wysięgnikiem między nimi, ale wystąpiło wiele problemów z osiadaniem gruntu i po znacznym przekroczeniu kosztów forty ukończono w 1872 roku z jednym poziomem i 11 działami: mieszanką 8 9-calowych i 3 7-calowych karabinów. Wysięgnik nie został zrealizowany, choć istniały plany zaminowania kanału, gdyby uznano to za konieczne. Pierwotnie zaprojektowano go dla garnizonu liczącego do 100 ludzi.

Fort był wykorzystywany do ćwiczeń artyleryjskich, dopóki jedno z dział nie pękło w kazamacie, o czym pisano w "The Chatham Observer" z 25 stycznia 1879 r.

Forty nigdy nie zostały użyte w gniewie i zostały zlikwidowane przed I wojną światową. W czasie II wojny światowej fort był wykorzystywany jako punkt obserwacyjny, a na jego szczycie zbudowano platformy i schrony. Fort jest nadal w dobrym stanie, jednak poziom magazynów jest zalany. Wyspę można swobodnie zwiedzać łodzią, choć lądowanie jest błotniste.

Do lat 80. XX wieku wyspa była wykorzystywana do piknikowania i innych celów rekreacyjnych.

Jest on wpisany do rejestru zabytków zgodnie z ustawą o zabytkach starożytnych i obszarach archeologicznych z 1979 r. (Ancient Monuments and Archaeological Areas Act 1979).^[18]