Avebury - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Aleja prehistorycznych kamieni. Kennet Avenue lub West Kennet Avenue to prehistoryczne stanowisko w angielskim hrabstwie Wiltshire. Była to aleja złożona z dwóch równoległych linii kamieni o szerokości 25 m i długości 2,5 km, która biegła między neolitycznymi stanowiskami Avebury i The Sanctuary.

Wykopaliska przeprowadzone przez Stuarta Piggotta i Alexandra Keillera w latach trzydziestych XX wieku wykazały, że aleja była wyłożona około 100 parami stojących kamieni, datowanych na około 2200 rok p.n.e. na podstawie znalezisk pochówków Beakerów pod niektórymi z nich. Jednak wiele z tych kamieni przewróciło się lub zaginęło. Druga aleja, zwana Beckhampton Avenue, prowadziła na zachód od Avebury w kierunku Beckhampton Long Barrow.

Maud Cunnington naprawiła niektóre kamienie podczas swoich prac w tym miejscu na początku XX wieku. Keiller odrestaurował północną część alei w latach 1934-1935.

Aleja znajduje się w części Avebury należącej do światowego dziedzictwa Stonehenge i Avebury. Jest własnością National Trust, a także zabytkiem wpisanym do rejestru zabytków pod opieką English Heritage. Zarządzana jest przez National Trust w imieniu English Heritage, a obie organizacje dzielą się kosztami zarządzania i utrzymania obiektu.^[3]

Sanktuarium było kamienno-drewnianym kręgiem w pobliżu wsi Avebury w południowo-zachodniej Anglii, w hrabstwie Wiltshire. Wykopaliska ujawniły lokalizację 58 kamiennych gniazd i 62 dołków. Krąg stanowił część tradycji budowy kamiennych kręgów, która rozprzestrzeniła się na znaczną część Wielkiej Brytanii, Irlandii i Bretanii w późnym neolicie i wczesnej epoce brązu, w okresie między 3300 a 900 rokiem p.n.e. Cel takich pomników nie jest znany, choć archeolodzy spekulują, że kamienie reprezentowały dla budowniczych kręgu istoty nadprzyrodzone.

Sanktuarium zostało wzniesione na Wzgórzu Overton, z widokiem na starsze stanowiska z wczesnego neolitu, takie jak West Kennet Long Barrow i East Kennet Long Barrow. Było połączone z późno neolitycznym henge i kamiennym kręgiem w Avebury poprzez Aleję Kamieni West Kennet. Leży również w pobliżu trasy prehistorycznej drogi Ridgeway i kilku kurhanów z epoki brązu.

Na początku XVIII wieku miejsce to zostało odnotowane przez antykwariusza Williama Stukeleya, choć kamienie zostały zniszczone przez miejscowych rolników w latach dwudziestych XVII wieku. W 1930 r. Maud i Ben Cunnington przeprowadzili na terenie sanktuarium wykopaliska archeologiczne, po których lokalizacja prehistorycznych słupów została oznaczona betonowymi słupkami. Obecnie jest to zabytek pod opieką English Heritage, wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO pod nazwą "Stonehenge, Avebury and Associated Sites" i jest otwarty dla zwiedzających przez cały rok.^[6]

Windmill Hill to neolityczne grodzisko w angielskim hrabstwie Wiltshire, będące częścią Avebury World Heritage Site, około 1 mili na północny zachód od Avebury. Zajmuje powierzchnię 21 akrów i jest największą znaną zagrodą z wałem ziemnym w Wielkiej Brytanii. Miejsce to zostało po raz pierwszy zasiedlone około 3800 r. p.n.e., choć jedynym dowodem na to jest seria dołów wykopanych najprawdopodobniej przez społeczeństwo agrarne używające ceramiki z Hembury.

W późniejszej fazie, ok. 3700 r. p.n.e., wokół stanowiska na wzgórzu umieszczono trzy koncentryczne rowy segmentowe, z których najdalszy ma średnicę 365 metrów. Szerokość przecinających rowy ścieżek waha się od kilku centymetrów do 7 m. Materiał z rowów został nagromadzony w celu utworzenia wewnętrznych nasypów; najgłębsze rowy i największe nasypy znajdują się na obwodzie zewnętrznym. W tym samym okresie istniała również prostokątna zagroda kurhanowa.

Obiekt został uznany za zabytek wpisany do rejestru zabytków w 1925 roku. W 1942 roku przeszedł na własność National Trust, a obecnie znajduje się pod opieką English Heritage.^[7]

Kościół św. Mikołaja w Berwick Bassett, Wiltshire, Anglia, pochodzi z początku XIII wieku. Jest on wpisany na Listę Dziedzictwa Narodowego Anglii jako budynek klasy II*, a obecnie jest zbędnym kościołem znajdującym się pod opieką Churches Conservation Trust. Kościół został uznany za zbędny w 1972 roku, a w następnym roku został przekazany pod opiekę Trustu. Nabożeństwa w kościele nadal odbywają się kilka razy w roku.

Do kościoła można dojść tylko ścieżką dla pieszych. Prezbiterium z czerwonej cegły zostało zbudowane w latach 1199-1221, a nawę dobudowano w XIV w. z kamienia sarsowego. Na ścianie południowej znajduje się tarcza zegarowa. We wnętrzu znajduje się chrzcielnica z XIII wieku i zasłona z XV wieku. Ambona, balustrada ołtarzowa i ławki pochodzą z XIX wieku. Wewnątrz znajduje się piscina, płytka miednica służąca do mycia naczyń komunijnych. Pomniki to m.in. tablice ścienne Henry'ego Webba (zm. 1776), Johna Naldera (1794) i Elizabeth Nalder (1835).

W latach 60. XVI w. kościół odwiedził John Aubrey, który opisał widziane przez siebie pomniki i grobowce. W 1857 r. kościół został poddany gruntownej renowacji przez Thomasa Henry'ego Wyatta. Obejmowała ona zastąpienie pierwotnej drewnianej wieży obecną kamienną konstrukcją, w której znajdują się trzy dzwony pochodzące z XVII wieku. W tym czasie ściany zostały otynkowane i pobielone.^[8]

Falkner's Circle był kamiennym kręgiem w pobliżu wsi Avebury w południowo-zachodniej Anglii, w hrabstwie Wiltshire. Zbudowany z dwunastu sarsenowych megalitów, mierzył około 37 metrów średnicy, choć tylko jeden z tych kamieni zachował się do dziś. Pierścień był częścią tradycji budowania kamiennych kręgów, która rozprzestrzeniła się na znaczną część Wielkiej Brytanii, Irlandii i Bretanii w późnym neolicie i wczesnej epoce brązu, w okresie między 3300 a 900 rokiem p.n.e. Nieznane jest przeznaczenie takich zabytków. Cel takich pomników nie jest znany, choć archeolodzy spekulują, że kamienie reprezentowały dla budowniczych kręgu istoty nadprzyrodzone.

Położony w suchej dolinie krąg został wzniesiony na południowym krańcu pola, na którym znajdował się szereg naturalnych sarsenów. Możliwe, że megality zostały wzniesione bardzo blisko miejsca, w którym występowały naturalnie. Miejsce to było wcześniej przedmiotem działalności człowieka w okresie mezolitu i mogło mieć znaczenie symboliczne dla lokalnych społeczności na długo przed powstaniem kręgu. Pierścień znajdował się w pobliżu innych zabytków z późnego neolitu i wczesnej epoki brązu, takich jak West Kennet Avenue i kamienny krąg z Avebury, choć jego dokładny związek z nimi jest niejasny. W późnym neolicie lub wczesnej epoce brązu w miejscu tym odbywało się intensywne odłupywanie krzemienia.

Dowody archeologiczne wskazują, że w epoce żelaza w tym miejscu umieszczono palenisko, a w okresie po średniowieczu wiele kamieni zostało przewróconych i zniszczonych przez spalenie. W XVII wieku większość kamieni z kręgu leżała już na ziemi, co może wyjaśniać, dlaczego nie został on odkryty przez antykwariuszy badających okolicę w tym okresie, takich jak John Aubrey i William Stukeley. Najwcześniejsze znane informacje o tym miejscu pochodzą od pana Falknera, który odkrył je w 1840 r. podczas przejażdżki konnej po okolicy. Ze względu na intensyfikację rolnictwa, pod koniec XIX lub w XX wieku usunięto wszystkie podatne kamienie, niszcząc w ten sposób krąg. Miejsce to zostało odkopane w 2002 roku w ramach projektu archeologicznego prowadzonego przez Marka Gillingsa i Joshuę Pollarda.^[9]

Marii Magdaleny to kościół anglikański we wsi Winterbourne Monkton w hrabstwie Wiltshire w Anglii. Jest to XIX-wieczna przebudowa obiektu pochodzącego z XIV wieku.

Jego historia sięga XII wieku, a plebania została konsekrowana przed 1229 rokiem. Przynależał do opactwa Cirencester, a następnie Avebury. W średniowieczu wielokrotnie uznawano, że uposażenie kościoła jest zbyt małe.

Niezwykłym elementem wnętrza kościoła są dwa ogromne pnie drzew w pobliżu zachodniego końca, które pierwotnie podtrzymywały dzwony w wolnostojącej dzwonnicy. Wieża ta została połączona z prezbiterium przez dobudowanie nawy w XIV wieku. W wieży znajdują się trzy dzwony z XVII wieku. Kościół został przebudowany w latach 1877-9 przez Williama Butterfielda i jest wpisany na listę II stopnia.

Okrągła chrzcielnica pochodzi z XII wieku, a ambona z XVII. Chrzcielnica jest zdobiona w stylu zygzakowatym, z liśćmi podtrzymywanymi przez trąbkowe przegrody. Po stronie północnej znajduje się postać z rozstawionymi nogami. Istnieją pewne dowody na to, że chrzcielnica była pierwotnie malowana. Spekuluje się, że postać, która ma trzy rogi lub koronę, może być przykładem Szeli na gig, choć kilka jej cech zaprzecza tej sugestii.^[10]