Beverley - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kościół anglikański w Beverley. Beverley Minster w Beverley, w hrabstwie East Riding of Yorkshire, jest kościołem parafialnym Kościoła Anglii. Jest jednym z największych kościołów parafialnych w Wielkiej Brytanii, większym niż jedna trzecia wszystkich angielskich katedr i przez wielu uważanym za gotyckie arcydzieło.

Pierwotnie był to kościół kolegiacki, ale nie został wybrany na siedzibę biskupa w czasie kasaty klasztorów. Mimo to przetrwał jako kościół parafialny, a kapitularz i przylegający do niego kościół św. Marcina były jedynymi ważniejszymi częściami budynku, które przepadły. Marcina były jedynymi ważniejszymi częściami budynku, które utracono. Kościół należy do Grupy Kościołów Wielkich i jest zabytkiem klasy I.^[1]

Beverley Racecourse to tor wyścigowy dla koni pełnej krwi angielskiej znajdujący się w mieście Beverley w East Riding of Yorkshire w Anglii.

Historia wyścigów w Beverley sięga ponad 300 lat wstecz, a założenie The Jockey Club w 1752 roku naprawdę sformalizowało ich obecność w mieście. Wraz z założeniem Jockey Clubu uznano sporadyczne wyścigi na pobliskim Westwood Pasture i utworzono tor wyścigowy Beverley Racecourse. W 1767 roku po raz pierwszy zorganizowano doroczne spotkanie w Beverley. Wcześniej wyścigi odbywały się tam tylko sporadycznie. Potem, na krótki okres między 1798 a 1805 rokiem, wyścigi znów przestały się odbywać. W XIX wieku trzydniowe spotkanie odbywało się co roku w tygodniu po majowym spotkaniu w Yorku. W 2012 roku w Beverley wyścigi odbywały się przez 19 dni. Najbardziej prestiżowe wyścigi to dwa wyścigi Listed - Hilary Needler Trophy dla dwulatków w maju oraz Beverley Bullet Sprint na dystansie 5 furlongów w sierpniu dla trzylatków i starszych.

Tor wyścigowy jest prawostronny, płaski, o długości nieco ponad 1 mili i 3 furlongów. Przeważnie jest płaska, ale z ostrym, podjazdowym finiszem i ciasnymi zakrętami. Beverley ma najbardziej wyraźny "draw bias" na brytyjskim torze wyścigowym na swojej 5-kilometrowej trasie. Ostry zakręt w prawo i fakt, że ziemia ucieka w lewo, sprawiają, że niskie losowanie (tj. na wewnętrznej szynie) jest znacznie korzystniejsze niż wysokie (tj. na szerokiej zewnętrznej i na ziemi nachylonej od prawej do lewej).

Pierwsza trybuna została oddana do użytku 22 maja 1767 roku, a jej koszt wyniósł 1000 funtów. W 1968 roku na terenie Tattersalls otwarto trybunę o wartości 90 000 funtów.

W sierpniu 2018 r. ogłoszono, że trwają starania o pozwolenie na budowę trybuny o wartości 4,8 mln funtów, która zastąpi istniejącą konstrukcję z lat 60. ubiegłego wieku, a jej ukończenie planowane jest na kwiecień 2021 r.

Opisano go jako "bezpretensjonalny, ale przyjemny" tor wyścigowy.

Według stanu na lipiec 2019 r. od 2007 r. na torze wyścigowym padło 10 koni.^[2]

11 Ladygate znajduje się w pobliżu rynku i centrum historycznego miasta Beverley, East Riding of Yorkshire, Anglia. Ten skromny budynek reprezentuje to, co było normalne i powszechne w średniowieczu, kiedy miasto prosperowało dzięki handlowi wełną. Przy Ladygate znajduje się jeszcze jeden budynek o konstrukcji szkieletowej z XVI lub XVII wieku - 19-21 Ladygate. Ulica, która biegnie przez całą długość rynku, składa się głównie z domów mieszkalnych i firm z XVIII i XIX wieku.

Ten XIV-wieczny budynek zbudowany jest z cegły o konstrukcji szkieletowej, a dach pokryty jest dachówką ceramiczną. Ograniczona do 13 stóp szerokość posesji została wyznaczona przez belkę kogi hanzeatyckiej przywożącej drewno ze Skandynawii i Polski do doków, prawdopodobnie w Hull lub Beverley Beck. Ten dwupiętrowy sklep ma nad frontem zatokę ładunkową, a z tyłu drewnianą klatkę schodową. Drewniana więźba dachowa jest widoczna wzdłuż przejścia po lewej stronie budynku.

Właściciel sklepu mieszkał nad firmą, a ponieważ nieruchomość była wynajmowana tylko na ściany i podłogę, najemca zabierał klatkę schodową ze sobą, gdy kończyła się umowa najmu. Drewniany szkielet tego budynku został datowany poprzez pobranie próbki drewna z jego konstrukcji. Następnie próbkę bada się pod mikroskopem o mniejszej mocy, aby porównać szerokość i liczbę słojów z drewnem o znanej dacie. Jest to tzw. dendrochronologia - naukowa metoda datowania wykorzystująca roczny charakter wzrostu drzew. Budynek jest wpisany do rejestru zabytków jako zabytek klasy II.^[6]

Beverley and Barmston Drain to główny element systemu odwadniania terenów zatwierdzonego w 1798 roku na zachód od rzeki Hull w East Riding of Yorkshire w Anglii. Obszar ten obejmował słone bagna na południu i karczowiska na północy, zasilane wodą z wyżej położonych wzgórz na północy oraz zalewane przez wody pływowe płynące w górę rzeki z Humber. Już w XIV wieku podejmowano pewne próby zmniejszenia powodzi poprzez budowę wałów, a w XVII wieku pojawiły się wiatraki. W 1772 roku zakończono budowę systemu odwadniającego Holderness, który chronił obszar na wschód od rzeki, a następnie zwrócono uwagę na rozwiązanie problemu zalewania wozów.

Kilku inżynierów sugerowało obwałowanie rzeki Hull i odprowadzenie wody z karawanserajów niżej położonym kanałem, ale pojawiła się opozycja, aby uczynić ten system naprawdę efektywnym. Niektórzy z nich pochodzili z Holderness Drainage, którzy nalegali, aby wszelkie wały zapewniały zalewanie terenów na zachód od rzeki, a nie zagrażały ich terenom, podczas gdy ujście do Humber było oporne ze strony Portu Hull, który chciał, aby woda wpływała do rzeki w celu usuwania mułu z jej ujścia, znanego jako Stary Port. W końcu w 1798 roku uzyskano ustawę o odwadnianiu Beverley i Barmston, po czym rozpoczęto prace. Woda z północno-wschodniej części regionu została skierowana do nowego ujścia morskiego w Barmston, a także zbudowano 23 mile (37 km) przekopów odwadniających, z których główny kanał biegnie zasadniczo równolegle do rzeki, ale ma prostszy przebieg.

Mimo że był on bardziej efektywny niż system Holderness, powodzie nadal stanowiły problem ze względu na ograniczenia dotyczące wysokości obwałowań. Liczne drogi i tory kolejowe zablokowały drogę odpływu do rzeki Humber, próba pogłębienia Starego Portu w 1864 roku okazała się katastrofalna, a pompowanie nie powiodło się, ponieważ woda przelewała się przez niskie brzegi dalej w dół rzeki i ponownie wpływała do odpływu. Jednak w 1880 roku osiągnięto porozumienie z firmą Holderness Drainage i rozpoczęto realizację wspólnego projektu pogłębiania rzeki i podnoszenia brzegów po obu jej stronach. Parowe przepompownie w Arram Beck, zastąpione później przez jedną w Wilfholme, oraz w Hempholme przyczyniły się do sukcesu programu odwadniania terenu.

Niedawno zmieniła się struktura organizacyjna. Statut kanalizacyjny Henryka VIII z 1531 roku został zlikwidowany na mocy ustawy o melioracji z 1930 roku, a odpowiedzialność za niego przechodziła przez sześć organów, aż do Agencji Ochrony Środowiska w 1995 roku. Lokalne kanały odwadniające były zarządzane przez wewnętrzny zarząd odwadniania, a odpowiedzialność za nie zmieniała się wraz ze stopniowym łączeniem się trzech zarządów IDB zarządzających tym obszarem. Pompy parowe zastąpiono pompami spalinowymi, a następnie elektrycznymi.^[7]