Scunthorpe - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

The Plowright Theatre, to miejsce rozrywki na żywo przy Laneham Street w Scunthorpe, North Lincolnshire. Jego właścicielem i zarządcą jest North Lincolnshire Council. Jest to siostrzana sala Baths Hall znajdująca się na Doncaster Road w Scunthorpe.

Teatr Plowright został zamówiony przez byłą Radę Miejską Scunthorpe i zbudowany przez J. W. Taylora w 1958 roku. Jest to tradycyjny teatr w stylu proscenium z widownią na 354 miejsca. Pierwotnie nosił nazwę Scunthorpe Civic Theatre, a w latach 90. zmieniono ją w uznaniu zasług miejscowej aktorki Joan Plowright. Plowright urodziła się w Brigg, wykształcenie zdobyła w Scunthorpe, a obecnie jest prezesem Scunthorpe Little Theatre Club. Klub został założony przez jej ojca, Billa Plowrighta, który w 1958 r. wystawił pierwsze przedstawienie teatru - Peer Gynt.^[5]

Julian's Bower lub Julian Bower to nazwa, którą nadawano labiryntom darniowym w kilku różnych częściach Anglii. Do dziś istnieje tylko jeden labirynt o tej nazwie - w Alkborough w North Lincolnshire. Znana jest także pod zmienionymi formami tej nazwy, takimi jak "Gillian's Bore" i "Gilling Bore".

Osiemnastowieczny antykwariusz William Stukeley wspomina o labiryncie trawiastym "Julian Bower" w Horncastle w hrabstwie Lincolnshire, a w pobliskim Louth znajdował się "Gelyan Bower", o którym wspominają rachunki z 1554 roku.

W Goathland, North Yorkshire, znajdował się labirynt "July Park" lub "St Julian's".

W Whinfell Forest znajduje się farma o nazwie Julian Bower, zbudowana pierwotnie na potrzeby dozorcy. Obecnie znajduje się ono poza granicami lasu.

Niektóre angielskie labirynty trawiaste są bardzo podobne w swoim układzie do labiryntów skandynawskich, których ścieżki są zazwyczaj oznaczone kamieniami. W Grothornet, w Vartdal w norweskiej prowincji Sunnmore, znajduje się wyłożony kamieniami labirynt zwany "Den Julianske Borg".

Uważa się, że nazwa pochodzi od Julusa, syna Eneasza z Troi, oraz od słowa place-name element burgh, oznaczającego "ufortyfikowane miejsce", "fort" lub "zamek". Etymologia ta opiera się na fakcie, że wiele labiryntów w Wielkiej Brytanii nosiło nazwy "Troja", "Trojańskie Miasto" lub "Mury Troi"; podobne nazwy, takie jak "Trojaburg", "Trojburg" lub "Trelleborg", były używane w Skandynawii. W popularnej legendzie mury miasta Troi były zbudowane w tak skomplikowany i zagmatwany sposób, że każdy wróg, który by się na nie wdarł, nie byłby w stanie znaleźć drogi ucieczki.

Przy dobrej widoczności z Julian's Bower można zobaczyć wieżę telewizyjną Emley Moor, szczyt York Minster i Kilburn White Horse.^[8]

Atkinsons Warren to duży obszar leśny w północno-zachodniej części Scunthorpe, North Lincolnshire, Anglia. Jest to Lokalny Rezerwat Przyrody i obejmuje łąkę wypasaną przez króliki, nieuprawiane łąki, rozwijające się zarośla oraz las brzozowy i dębowy. Znajdują się tam również rzeźby w drzewach. Do Warren można dostać się pieszo lub samochodem. Jest on wykorzystywany do spacerów z psami i jazdy na rowerze.

Nazwa pochodzi od Waltera Atkinsona, leśniczego rodziny Sheffieldów z Normanby Hall. Atkinson mieszkał w południowej strzelnicy w Warren w latach 1905-1966. Ruiny domu Atkinsona do dziś znajdują się na terenie rezerwatu, przy popularnej ścieżce dla spacerowiczów z psami.

W dniu 28 lipca 2004 roku ponad 33 hektary obszaru Warren uznano za rezerwat przyrody, jednak niewielki błąd w przeciąganiu doprowadził do usunięcia 0,08 hektara w 2008 roku.^[9]

Przemysł żelazny i stalowy w Scunthorpe powstał w połowie XIX wieku, po odkryciu i eksploatacji skał żelaznych z okresu środkowego Lias na wschód od Scunthorpe, Lincolnshire, Anglia.

Początkowo ruda żelaza była eksportowana do producentów żelaza w South Yorkshire. Później, po wybudowaniu linii kolejowej Trent, Ancholme i Grimsby, która zapewniła dostęp kolejowy do tego obszaru, nastąpił gwałtowny rozwój lokalnej produkcji żelaza przy użyciu miejscowego kamienia żelaznego i importowanego węgla lub koksu. Miejscowa ruda była stosunkowo uboga w żelazo i zawierała dużo wapna, co wymagało współwytapiania z bardziej kwaśnymi krzemionkowymi rudami żelaza. Rozwój przemysłu na tym obszarze doprowadził do rozwoju miasta Scunthorpe, które wcześniej było słabo zaludnionym, całkowicie rolniczym terenem.

Od początku lat 1910 do 1930 przemysł uległ konsolidacji, w wyniku której powstały trzy główne koncerny właścicielskie - Appleby-Frodingham Steel Company, część United Steel Companies; Redbourn Iron Works, część Richard Thomas and Company of South Wales; oraz Normanby Works Johna Lysaght'a, część Guest, Keen and Nettlefolds.

W 1967 roku wszystkie trzy huty stały się częścią znacjonalizowanej British Steel Corporation, co doprowadziło do okresu dalszej konsolidacji - od lat 70-tych XX wieku zmniejszało się wykorzystanie miejscowego lub regionalnego kamienia żelaznego, który został zastąpiony rudą importowaną przez Immingham Bulk Terminal - duża część huty została ponownie zbudowana z wykorzystaniem sprzętu w Appleby-Frodingam lub na południe i wschód od niego pod koniec lat 60-tych w ramach modernizacji Anchor. Pierwotna produkcja żelaza odbywała się w czterech wielkich piecach, które powstały lub zostały rozbudowane w latach 50. i znane są jako cztery królowe: Queen Anne, Bess, Victoria i Mary.

Zarówno zakład Normanby Park, jak i zakład Redbourn zostały zamknięte na początku lat 80. Przejście na proces produkcji stali Linz-Donawitz z procesu otwartego paleniska miało miejsce od końca lat 60. ubiegłego wieku, przy czym w międzyczasie działał pośredni piec tlenowy wykorzystujący proces otwartego paleniska, znany jako piec AJAX - przejście na proces LD zakończyło się w latach 90.

Po prywatyzacji w 1988 roku firma wraz z resztą BSC stała się częścią Corus, a następnie Tata Steel Europe. W 2016 roku dział wyrobów długich Tata Steel Europe został sprzedany Greybull Capital, a Scunthorpe stało się głównym miejscem produkcji stali.^[10]