Westerham - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Wieloletni dom Sir Winstona Churchilla. Chartwell to wiejski dom w pobliżu Westerham, w hrabstwie Kent, w południowo-wschodniej Anglii. Przez ponad czterdzieści lat był domem Winstona Churchilla. Posiadłość kupił we wrześniu 1922 roku i mieszkał w niej do czasu swojej śmierci w styczniu 1965 roku. W latach 30. XX wieku, kiedy Churchill nie pełnił już funkcji politycznych, Chartwell stał się centrum jego świata. Przy stole jadalnym gromadził tych, którzy mogli wspomóc jego kampanię przeciwko zbrojeniom Niemiec i ustępstwom rządu brytyjskiego; w gabinecie pisał przemówienia i książki; w ogrodzie wznosił mury, budował jeziora i malował. Podczas II wojny światowej Chartwell było w dużej mierze nieużywane, Churchillowie wrócili do niego po przegranych wyborach w 1945 roku. W 1953 roku, gdy Churchill ponownie został premierem, dom stał się jego schronieniem, gdy doznał osłabiającego udaru. W październiku 1964 r. opuścił go po raz ostatni, umierając 24 stycznia 1965 r. w swoim londyńskim domu przy 28 Hyde Park Gate.

Początki majątku sięgają XIV wieku; w 1382 roku posiadłość zwana wówczas Well-street należała do Williama-at-Well. Przechodziła ona przez różnych właścicieli, a w 1836 roku została wystawiona na aukcji jako pokaźny, murowany dwór. W 1848 r. nabył ją John Campbell Colquhoun, którego wnuk sprzedał ją Churchillowi. Campbellowie Colquhounowie znacznie rozbudowali dom, a w ogłoszeniu o jego sprzedaży w czasie, gdy Churchill go kupił, opisano go jako imponującą rezydencję. W latach 1922-1924 został przebudowany i rozbudowany przez architekta Philipa Tildena. Od strony ogrodu z domu roztaczają się rozległe widoki na Weald of Kent, "najpiękniejsze i najbardziej urokliwe", jakie Churchill kiedykolwiek widział, co zadecydowało o jego decyzji o zakupie domu.

W 1946 roku, kiedy ograniczenia finansowe zmusiły Churchilla do rozważenia sprzedaży Chartwell, został on zakupiony przez National Trust za fundusze zebrane przez konsorcjum przyjaciół Churchilla pod przewodnictwem lorda Camrose'a, pod warunkiem, że Churchillowie zachowają dożywotnią dzierżawę. Po śmierci Churchilla Lady Churchill zrzekła się swoich praw do domu i w 1966 roku został on otwarty dla publiczności przez National Trust. Chartwell, wpisany na listę I stopnia ze względu na swoje znaczenie historyczne, a nie walory architektoniczne, stał się jedną z najpopularniejszych posiadłości Trustu. W 2016 roku, w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia, dom odwiedziło 232 000 osób.^[1]

Droga Pielgrzymów to historyczna trasa, którą rzekomo pokonywali pielgrzymi z Winchester w Hampshire w Anglii do sanktuarium Tomasza Becketa w Canterbury w Kent. Nazwa ta, stosunkowo niedawno wprowadzona do obiegu, odnosi się do istniejącej już wcześniej starożytnej drogi, datowanej na podstawie znalezisk archeologicznych na 600-450 r. p.n.e., ale istniejącej prawdopodobnie od epoki kamiennej. Prehistoryczna trasa biegła wzdłuż "naturalnej drogi" ze wschodu na zachód na południowych zboczach North Downs.

Przebieg trasy był podyktowany warunkami naturalno-geograficznymi: wykorzystywał kontury, unikał lepkiej gliny na niżej położonych terenach, ale także cieńszej, nadkładowej "gliny z krzemieniami" na szczytach. W niektórych miejscach można zidentyfikować współistniejącą drogę grzbietową i tarasową; przebieg trasy zmieniał się w zależności od pory roku, ale nie schodził poniżej górnej linii upraw. Ścieżka biegła przez całą długość North Downs, prowadząc do i z Folkestone: pielgrzymi musieliby skręcić z niej na północ, wzdłuż doliny rzeki Great Stour w pobliżu Chilham, aby dotrzeć do Canterbury.^[2]