Linlithgow - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ruiny miejsca narodzin Marii Królowej Szkotów. Pałac Linlithgow – była rezydencja królów Szkocji położona w miasteczku Linlithgow na terenie hrabstwa West Lothian.

Pierwsze wzmianki o stojącym w tym miejscu gmachu należącym do szkockiej rodziny królewskiej pochodzą z XII wieku. Później teren ten dostał się w ręce angielskie, zaś Edward I nakazał przebudować rezydencję w warownię zwaną the Peel, która miała zabezpieczać szlak między zamkami w Edynburgu i Stirling.

Po powrocie w ręce Szkotów, w 1424 miasteczko wraz z pałacem zostało częściowo zniszczone przez pożar. Król Jakub I rozpoczął odbudowę pałacu, który miał ponownie stać się rezydencją królewską. Za czasów panowania Jakuba III oraz Jakuba IV obiekt był rozbudowywany. Pałac był miejscem narodzin dwojga szkockich monarchów: Jakuba V w 1512 roku oraz Marii I Stuart w 1542 roku. Po zawarciu przez Szkocję unii z Anglią, pałac znacznie stracił na znaczeniu. Spośród wszystkich monarchów panujących jednocześnie nad oboma krajami, Karol I jest jedynym, który według zachowanych źródeł spędził w pałacu choć jedną noc. Z czasem obiekt popadł w ruinę. W roku 1745 pałac ostatecznie spłonął. W XIX wieku podjęto pierwsze prace konserwatorskie.

Obecnie pałac zarządzany jest przez szkocką agencję rządową Historic Scotland.^[1]

Zamek w kształcie statku z 1400 roku. Zamek Blackness to XV-wieczna forteca położona w pobliżu miejscowości Blackness w Szkocji, na południowym brzegu zatoki Forth.

Został zbudowany, prawdopodobnie na miejscu wcześniejszego fortu, przez Sir George'a Crichtona w latach czterdziestych XIV wieku. W tym czasie Blackness było głównym portem obsługującym Royal Burgh of Linlithgow, jedną z głównych rezydencji szkockiego monarchy. Zamek, wraz z ziemiami Crichton, przeszedł w ręce Jakuba II Szkockiego w 1453 roku i od tego czasu zamek jest własnością korony. Służył jako więzienie państwowe, w którym przetrzymywano takich więźniów, jak kardynał Beaton i 6. hrabia Angus.

Wzmocniony przez Sir Jamesa Hamiltona z Finnart w połowie XVI wieku, zamek stał się jedną z najbardziej zaawansowanych fortyfikacji artyleryjskich w Szkocji w tamtych czasach. Sto lat później obrona ta nie wystarczyła, by zapobiec upadkowi Blackness w 1650 roku przez armię Olivera Cromwella. Kilka lat po oblężeniu zamek został wyremontowany i ponownie służył jako więzienie i niewielki garnizon. W 1693 r. podwyższono ostrogę chroniącą bramę, a wieżę Stern Tower skrócono, aby mogła służyć za podstawę dla trzech ciężkich dział. Koszary i kwatery oficerskie zostały dobudowane w latach 70. XIX wieku, kiedy to zamek był wykorzystywany jako skład amunicji, aż do 1912 roku. Zamek był przez krótki czas ponownie wykorzystywany przez wojsko podczas I wojny światowej. Obecnie jest to zabytek wpisany do rejestru zabytków (Scheduled Ancient Monument), znajdujący się pod opieką organizacji Historic Environment Scotland.

Ze względu na swoje położenie w Forth i długi, wąski kształt zamek określany jest mianem "statku, który nigdy nie pływał". Wieże północna i południowa są często nazywane "rufą" i "rufą", a wieża centralna - "głównym masztem".^[2]

Linlithgow Loch leży bezpośrednio na północ od miasta Linlithgow w West Lothian w Szkocji. Ma 1,3 kilometra długości i 0,4 szerokości, a jego powierzchnia wynosząca 41 hektarów sprawia, że jest to największe naturalne słodkowodne jezioro w Lothian. Jest ono jednak płytkie - średnia głębokość wynosi 2,3 metra, a maksymalna - 9,2 metra. Jezioro zasilane jest przez cztery małe strumienie: Hatchery Burn, Bonnytoun Burn, Springfield Burn i Bell's Burn, a po zachodniej stronie odwadniane jest przez Mill Burn, który ostatecznie uchodzi do rzeki Avon.

Od jeziora pochodzi nazwa miasta Linlithgow; brytyjskie llyn laith cau tłumaczy się jako "jezioro w wilgotnej dziupli". Uważa się, że dwie wysepki w jeziorze, Wyspa Kormoranów i Rickle, są liczącymi 5000 lat pozostałościami po crannogach.^[7]