Sale - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Chill Factore to najdłuższy kryty stok narciarski w Wielkiej Brytanii; centrum prawdziwego śniegu o wartości 31 milionów funtów położone w dzielnicy Trafford Park w Trafford, Greater Manchester, Wielka Brytania. Centrum zostało zaprojektowane przez pracownię FaulknerBrowns Architects i otwarte w listopadzie 2007 roku. W tym czasie było najszersze na świecie - miało 180 metrów długości i 100 metrów szerokości w najszerszym miejscu.

W 2010 roku była dyrektor sprzedaży i marketingu Alton Towers Morwenna Angove dołączyła do Chill Factore jako dyrektor generalny (Chief Executive Officer).

W 2011 r. w Chill Factore ustanowiono rekord Guinnessa w najdłuższym łańcuchu narciarzy, którzy nie przerwali biegu na 100 m.

W maju 2011 roku w Chill Factore odbyła się pierwsza w Wielkiej Brytanii impreza Snowbombing.

W 2018 r. Chill Factore zmieniło nazwę na BEYOND, nową ofertę detaliczną, rozrywkową i rekreacyjną, w której znajdą się dodatkowe restauracje i firmy uzupełniające marki rezydentów.

W marcu 2020 roku Chill Factore ogłosiło, że jego właściciele Extreme Cool Limited i U&I PLC sprzedali firmę Snow Centre's, która obecnie prowadzi The Snow Centre w Hemel. Ogłosili również, że Morwenna Angove - dyrektor generalny zostanie zastąpiona przez Iana Browna na stanowisku dyrektora zarządzającego. Snow Centre przejęło obiekt pod koniec marca i wydało już 500 000 funtów na remonty.^[1]

Park wodny Sale Water Park to 152-hektarowy obszar terenów wiejskich i parkowych, w tym 52-hektarowe sztuczne jezioro w Metropolitan Borough of Trafford w Greater Manchester w Anglii. Park wodny, otwarty w 1979 roku i będący własnością rady Trafford, znajduje się w pasie zieleni biegnącym przez dolinę rzeki Mersey między Sale i Stretford, pomiędzy rzeką a autostradą M60. Jezioro powstało w latach 70. ubiegłego wieku w wyniku zalania żwirowni wykopanej w celu zapewnienia materiału na budowę nasypu podnoszącego autostradę o 34 stopy nad teren zalewowy rzeki Mersey. Żwirownia została wykopana na głębokość ok. 115 stóp, przez co jezioro ma miejscami ok. 90 stóp głębokości.

Teren zajmowany przez park wodny znajdował się wcześniej na terenie Sale Old Hall, zburzonego w 1920 roku. Obecnie po hali pozostała jedynie dawna loża, obecnie dom klubowy Sale Golf Club, oraz gołębnik, który został odrestaurowany i przeniesiony do pobliskich Ogrodów Walkden.

Park wodny Sale Water Park zapewnia ważne obiekty rekreacyjne i rezerwaty dzikiej przyrody, a także stanowi część wałów przeciwpowodziowych dla okolic Trafford.^[2]

Longford Cinema to dawne kino znajdujące się w Stretford w Manchesterze. Znane jest również jako The Longford Essoldo, The Top Rank Club oraz "The Cash Register", jak się potocznie mówi.

Zaprojektowany przez architekta Henry'ego Eldera, był szczytem mody w stylu Art Deco, gdy 12 października 1936 roku został otwarty przez burmistrza Stretford. Niezwykły front w kształcie "kasy" miał symbolizować biznesowy aspekt show-biznesu. W Longford zadebiutował film Tudor Rose z Novą Pilbeam w roli głównej.

W budynku zastosowano wiele nowoczesnych rozwiązań, takich jak izolacja akustyczna i ogrzewanie pod siedzeniami, a także było to pierwsze kino w Wielkiej Brytanii, w którym zastosowano ukryte oświetlenie neonowe. Kino mogło pomieścić 1400 widzów w salach i 600 w kole, a w kawiarni było jeszcze 146 miejsc. We foyer znajdowały się duże malowidła ścienne autorstwa Fredericka Harry'ego Bainesa, przedstawiające współczesne sceny kinowe. W momencie budowy kino posiadało krótkie przejście dla pieszych przy fasadzie, które jednak zostało zlikwidowane po poszerzeniu drogi A56.

W czasie II wojny światowej w budynku odbywały się koncerty, w tym jeden z udziałem młodej Julie Andrews. Gościł także Hallé Orchestra po tym, jak jej siedziba, Free Trade Hall, została zbombardowana i poważnie uszkodzona podczas bombardowania Manchesteru w 1940 roku. W sezonie 1942-3 orkiestra zagrała w kinie dwanaście koncertów, a w następnym sezonie jeszcze więcej pod batutą Barbirollego.

Po zmianie właściciela w 1950 r. kino zostało przemianowane na Stretford Essoldo. Jako kino działało do 1965 roku, kiedy to zostało przekształcone w salę bingo, w której pozostało aż do zamknięcia w 1995 roku. Budynek został zakupiony przez nowego właściciela w styczniu 1997 roku, ale od tego czasu pozostaje nieużywany. W 1994 r. został uznany za budynek zabytkowy klasy II.^[9]