Ruthin - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Ruthin Craft Centre to centrum rzemiosła w historycznym, targowym mieście Ruthin w północnej Walii.

Ruthin Craft Centre prezentuje najlepsze przykłady krajowej i międzynarodowej współczesnej sztuki użytkowej.

Pierwotne Centrum Rzemiosła zostało zburzone na początku 2007 r., a w lipcu 2008 r. otwarto nowe Centrum Rzemiosła w ramach projektu o wartości 4,3 mln GBP, w którym znajduje się sześć warsztatów rzemieślniczych, większe galerie i rozbudowana galeria detaliczna rzemiosła, dwie pracownie rezydencyjne, przestrzeń edukacyjna i centrum informacji turystycznej, a także restauracja.

Nowy budynek, zaprojektowany przez architektów z pracowni Sergison Bates, zdobył nagrodę Dewi-Prys Thomas Prize 2009, znalazł się na krótkiej liście w konkursie Art Fund Prize 2009 oraz został wyróżniony jako "Design Delight" przez Design Commission for Wales.

Centrum jest finansowane przez Walijską Radę Sztuki i stanowi część Rady Hrabstwa Denbighshire.

Dyrektor Centrum Rzemiosła w Ruthin, Philip Hughes, udzielił wywiadu portalowi Culture24 podczas nominacji do Funduszu Sztuki w 2009 r.^[1]

Moel Famau to najwyższe wzniesienie w paśmie Clwydian Range i najwyższy punkt hrabstwa Flintshire w Walii. Leży na granicy pomiędzy hrabstwami Denbighshire i Flintshire. Wzgórze, od którego pochodzi nazwa parku krajobrazowego Moel Famau, od 1985 roku jest uznawane za obszar o wyjątkowych walorach przyrodniczych (Area of Outstanding Natural Beauty). Wokół niego znajduje się kilka dobrze zachowanych fortów z epoki żelaza. Nie jest to, jak sądzi wiele osób, najwyższy szczyt w północno-wschodniej Walii; ten zaszczyt przypada Cadair Berwyn. Jest to również trzeci co do wysokości szczyt w rozszerzonym obszarze AONB obejmującym Clwydian Range i Dee Valley.

Przez szczyt Moel Famau i Wieżę Jubileuszową przebiega północna część długodystansowego szlaku pieszego Offa's Dyke, jednego z najpopularniejszych szlaków narodowych w Wielkiej Brytanii. W pobliżu znajduje się Loggerheads Country Park.^[3]

The Old Court House, Ruthin, Denbighshire, North Wales został zbudowany w 1421 roku i jest zabytkiem klasy II*. Był oddziałem National Westminster Bank do czasu jego zamknięcia w 2017 roku i jest znany z tego, że był pierwszym budynkiem, który został zaatakowany na początku buntu Owaina Glyndŵra 6 września 1400 roku. Poprzedni budynek na miejscu starego sądu był własnością de Grey'ów, co uczyniło go głównym celem ataku Owaina Glyndwra podczas splądrowania Ruthin w 1400 roku. Dom sądowy służył do roku 1663, kiedy to na placu zbudowano ratusz.

Obecny budynek zastąpił zniszczoną budowlę i był lokalnym centrum administracyjnym, sądem i więzieniem. Wewnątrz widoczne są stare, piękne belki dachowe, a w północno-zachodnim narożniku zewnętrznym znajduje się kikut belki szubienicznej. Budynek sądu i cele były używane od 1420 do 1785 roku, kiedy to wybudowano nowy shire hall, który w 1860 roku stał się sądem okręgowym. W latach 1785-1860 w więzieniu Ruthin mieścił się posterunek policji. Ruthin mogło pretendować do miana miasta hrabstwa na mocy Aktów Unii uchwalonych za panowania Henryka VIII, kiedy to w mieście odbywały się odpowiednie posiedzenia Sądu Kwartalnego (Quarter Sessions) i Wielkich Sesji (Great Sessions). Ruthin zachowało status miasta powiatowego wraz z budową siedziby Rady Hrabstwa Denbighshire, jednak status ten utraciło w wyniku reorganizacji samorządu lokalnego w 1974 roku.

W XVIII wieku stary budynek sądu był wykorzystywany do celów handlowych: w 1741 roku rzeźnicy z miasta złożyli petycję do właściciela Richarda Myddletona, skarżąc się, że ich mięso jest wystawione na działanie wszystkich czynników atmosferycznych. W rezultacie wybudowano "szambelan" - dwupiętrową konstrukcję na północnej ścianie budynku (po walijsku: "Pendist"), na zdjęciach widać trzy lukarny w dachu. Rzeźnicy zarabiali dodatkowo oferując na dachu trybuny, z których można było oglądać przynętę na niedźwiedzie, która odbywała się na placu.^[7]

Seven Eyes to budynek z XVI wieku, wpisany na listę zabytków Grade II*, znajdujący się w miejscowości Ruthin w hrabstwie Denbighshire w Walii. Został wpisany na listę przez Cadw. Nieruchomość została nabyta w 1595 roku przez Sir Hugh Myddletona, który zapewnił Londynowi pierwsze dostawy świeżej wody, a w połowie XVII wieku przebudowana przez Sir Richarda Clougha, w podobny sposób jak jego Bachegraig hall.

Budynek z wielopołaciowym dachem krytym dachówką, znany również jako "Oczy Ruthin" ze względu na siedem lukarn, pierwotnie miał konstrukcję drewnianą, ale pod koniec XVIII wieku został zastąpiony cegłą. Holenderski, długi, stromy dach jest dziełem Sir Richarda Clougha, elżbietańskiego kupca. Posiada cztery poziomy lukarn, każda na innej elewacji, znane lokalnie jako siedem oczu Ruthin.

Wnętrze budynku wyróżnia się trzema poziomami lukarn umieszczonych w krytym dachówką dachu oraz kratownicą spere (lub kratownicą nawową), która jest dobrze widoczna na piętrze.

Dokładne datowanie domu nie jest znane, pewne jest natomiast, że jego rdzeń stanowił średniowieczny typ domu halowego, który obecnie trudno rozpoznać ze względu na liczne przebudowy, jakie miały miejsce. W jednym z pomieszczeń znajduje się fresk z datą 1657 i herbem Langfordów. Langfordowie zostali sprowadzeni do Ruthin przez de Greys w XV wieku i służyli jako konstable zamku Ruthin. Mówi się, że w 1595 roku posiadłość nabył Sir Hugh Myddleton. Sir Hugh praktycznie zbankrutował, dostarczając Londynowi pierwszą słodką wodę. Pochodził z rodziny Denbigh i był dobroczyńcą Denbigh. W 1622 roku został baronetem jako Sir Hugh Myddleton z Ruthin, obywatel i złotnik Londynu.^[9]

Maen Huail to kamienny blok na Placu Świętego Piotra, w centrum Ruthin, w hrabstwie Denbighshire, w północnej Walii. Obok niego znajduje się okrągła tablica z napisem "Maen Huail, na którym według tradycji król Artur ściął głowę Huailowi, bratu historyka Gildasa". W 1699 r. odnotowano, że kamień znajdował się na środku drogi, a obecnie stoi na betonowym cokole przy ścianie z muru pruskiego budynku Barclays Bank, XX-wiecznej kopii zniszczonego w większości Exmewe Hall.

Legenda ta powstała prawdopodobnie w tradycji ustnej, a po raz pierwszy została zapisana w kronice "Sześć wieków świata" Elisa Gruffydda, datowanej na około 1550 rok. Sam kamień uważany jest raczej za kamień targowy lub obywatelski, albo za kamień kaznodziejski. Jest to skalisty i mocno zwietrzały głaz wapienny o długości 1,2 m, wysokości i szerokości około 0,6 m.^[11]