Par - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Dolina Luxulyan to stroma i gęsto zalesiona dolina rzeki Par, położona w środkowej części Kornwalii, w Anglii, w Wielkiej Brytanii. Znajduje się tam duże skupisko pozostałości przemysłowych z początku XIX wieku, a w 2006 roku została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Dolina rozciąga się na południowy wschód od wsi Luxulyan. 50.390°N 4.744°W / 50.390; -4.744. Sięga aż do krawędzi obszaru zabudowanego wokół miasta St Blazey i portu Par, na odległość ok. 5 km. Leży on w obrębie parafii Luxulyan, Lanlivery i Tywardreath i jest jednym z obszarów (oznaczony jako A8i w pierwotnej nominacji) większego, ale nieciągłego, obszaru Światowego Dziedzictwa Krajobrazu Górniczego Kornwalii i Zachodniego Devonu.

Większość pozostałości przemysłowych w dolinie jest efektem starań Josepha Treffry'ego (1782-1850). Na początku XIX wieku na tym obszarze kwitło górnictwo miedzi, a Treffry był właścicielem kopalni Fowey Consols, jednej z najgłębszych, najbogatszych i najważniejszych kornwalijskich kopalni miedzi. Kopalnia znajdowała się na wschód od południowego krańca doliny Luxulyan, a jej teren jest częścią Światowego Dziedzictwa UNESCO. W szczytowym okresie swojej działalności pracowało w niej sześć maszyn parowych i 17 kół wodnych.

Pod koniec lat dwudziestych XIX wieku Treffry zbudował port Par Harbour. Następnie połączył go z Pontsmill, położonym na południowym krańcu doliny, za pomocą kanału Par. Kolejka górnicza połączyła głowicę kanału z kopalnią. W 1835 r. powstała druga trasa tramwajowa, biegnąca po równi pochyłej, płaską trasą wzdłuż wschodniej krawędzi doliny oraz głównym wiaduktem Treffry Viaduct przez dolinę do Luxulyan. Ta druga trasa służyła dwóm ważnym celom, ponieważ umożliwiła firmie Treffry rozwój kamieniołomów granitu Carbeans i Colcerrow w górnej części doliny, a także była wykorzystywana przez kanał doprowadzający wodę do kopalni w Fowey Consols. Dwa kolejne kamieniołomy granitu, znane jako Rock Mill i Orchard, działały w dolnej części doliny. W 1870 r. zostały one połączone z Pontsmill trzecią linią tramwajową biegnącą wzdłuż dna doliny.

Trasa tramwajowa z 1835 r. stała się ostatecznie częścią Kornwalijskiej Kolei Mineralnej, która połączyła porty kanału La Manche w Par i Fowey z wyrobiskami gliny porcelanowej w środkowej Kornwalii oraz z atlantyckim portem w Newquay. W ramach tego procesu odcinek trasy między Pontsmill a Luxulyan, charakteryzujący się nachyleniem i płaskimi odcinkami idealnymi do przewozu zwierząt, został zastąpiony bardziej stopniowo wznoszącą się trasą przez samą dolinę, bardziej odpowiednią do przewozu lokomotyw. Ta nowsza trasa jest nadal używana jako część Atlantic Coast Line i przebiega pod przęsłami wiaduktu Treffry Viaduct, który prowadził jej poprzedniczkę. Starsze trasy tramwajowe były wykorzystywane do obsługi różnych kamieniołomów granitu aż do początku XX wieku. Ostatni kamień wyjechał z Carbeans w 1933 roku, ale kilka odcinków szyn z Treffry wciąż można znaleźć.

Gęsto zalesiony teren doliny Luxulyan odegrał również ważną rolę we wczesnym przemyśle wydobywczym cyny w Kornwalii. Lasy były ważne dla produkcji węgla drzewnego, który był potrzebny w dużych ilościach do wytopu cyny z bogatych złóż aluwialnych na wrzosowiskach na północnym zachodzie. Platformy do wypalania węgla drzewnego można znaleźć w pobliżu pobliskiego zamku Prideaux.^[6]

Par signal box to wpisana na listę II stopnia dawna nastawnia Great Western Railway, znajdująca się na stacji kolejowej Par w Kornwalii, w Anglii.

Otwarta w 1879 roku i zbudowana według pierwszego standardowego projektu GWR, miała za zadanie kontrolować linię główną GWR do Penzance, a także węzeł dla odgałęzienia do Newquay. Znajdująca się na południowym końcu peronu 2, w momencie budowy miała mniej niż połowę swojej obecnej długości i zawierała tylko 26 dźwigni. W 1913 roku rama została wymieniona i dodano nową ramę z 57 dźwigniami. Od tego czasu dodano panel kontrolujący odcinek do St Austell i Burngullow, aż do zamkniętej stacji kolejowej Probus i Ladock. Sygnalizatory sterowane z Par noszą kod identyfikacyjny "PR".

W lipcu 2013 r. była jedną z 26 "wysoce charakterystycznych" nastawni wymienionych przez Eda Vaizeya, ministra w Departamencie Kultury, Mediów i Sportu, w ramach wspólnej inicjatywy English Heritage i Network Rail, mającej na celu zachowanie i zapewnienie wglądu w sposób funkcjonowania kolei w przeszłości.^[7]