Canterbury - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Normańska budowla z witrażami. Katedra Kanterberyjska – gotycka katedra w Canterbury w Wielkiej Brytanii, wpisana do księgi Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jest jedną z dwóch formalnych siedzib arcybiskupa Canterbury, duchowej głowy Kościoła Anglii i całej Wspólnoty anglikańskiej. Jej formalny tytuł to: Katedralny i Metropolitalny Kościół Chrystusa w Canterbury – Cathedral and Metropolitical Church of Christ at Canterbury.

Pierwszym biskupem katedry był św. Augustyn z Canterbury, który wcześniej był opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja na Monte Celio w Rzymie. Papież Grzegorz I w 597 wysłał go z misją do Anglo-Saksonii. Katedra była ufundowana przez Augustyna w 602 roku. Pierwotnie miała formę budowli w stylu romańskim.

W 1174 roku katedra została zniszczona w pożarze. Odbudowa trwała następne 8 lat, w których forma budowli ulegała stopniowej zmianie w gotycką.

Pierwsze wzmianki o katedrze znajdziemy w Kościelnej Historii Anglików Bedy Czcigodnego. Wykopaliska archeologiczne pod nawą kościoła w 1993 potwierdziły oryginalność fundamentów saksońskiej katedry, która leżała w pobliżu prastarej rzymskiej drogi. Św. Augustyn ufundował również poza murami miasta benedyktyńskie opactwo św. Piotra i Pawła, które było później miejscem jego pochówku i poświęcone jemu samemu.

W 1982 r. Jan Paweł II odwiedził katedrę w czasie wizyty w Wielkiej Brytanii.^[1]

Zabytek miejsce kultu z VI w.. Kościół św. Marcina to starożytny kościół parafialny Kościoła Anglii w Canterbury, w Anglii, położony nieco poza centrum miasta. Jest on uznawany za najstarszy budynek kościelny w Wielkiej Brytanii, nadal używany jako kościół, oraz najstarszy kościół parafialny w świecie anglojęzycznym, mimo że kościoły rzymskie i celtyckie istniały od wieków. Wraz z katedrą w Canterbury i opactwem św. Augustyna kościół znajduje się na liście światowego dziedzictwa kulturowego.

Od 1668 r. kościół należy do parafii św. Marcina i Pawła w Canterbury. Zarówno kościół św. Marcina, jak i pobliski kościół św. Pawła są wykorzystywane do cotygodniowych nabożeństw. Obecnym rektorem parafii jest wielebny Mark Richard Griffin.^[3]

Mury miejskie Canterbury to ciąg murów obronnych zbudowanych wokół miasta Canterbury w hrabstwie Kent w Anglii. Pierwsze mury miejskie zostały zbudowane przez Rzymian, prawdopodobnie między 270 a 280 rokiem naszej ery. Mury te były zbudowane z kamienia na szczycie wału ziemnego i chronione rowem oraz wieżami murów. W murach umieszczono co najmniej pięć bram, które łączyły się z siecią rzymskich dróg w całym regionie. Po upadku Brytanii rzymskiej Canterbury podupadło, ale mury pozostały, co mogło wpłynąć na decyzję Augustyna o osiedleniu się w mieście pod koniec VI wieku. Anglosasi zachowali mury obronne, budując kaplice nad większością bram i wykorzystując je do obrony Canterbury przed najazdami wikingów.

Normańscy najeźdźcy z XI wieku zajęli miasto bez oporu, a w XII wieku mury były źle utrzymane i miały niewielką wartość militarną. Obawy przed inwazją Francuzów podczas wojny stuletniej doprowadziły w 1363 roku do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie obrony Canterbury. Podjęto decyzję o odbudowie murów miejskich i przez około trzydzieści kolejnych lat starą rzymską obronę odbudowywano z kamienia, włączając w nią starsze mury tam, gdzie jeszcze pozostały. Wokół obwodu zbudowano 24 wieże, a w następnych latach wiele bram zostało przebudowanych z kamienia i cegły, bronionych przez jedne z pierwszych baterii dział w Anglii. Część murów została celowo uszkodzona przez Parlament podczas angielskiej wojny domowej w XVII wieku, a drzwi do bram miasta spłonęły; po przywróceniu rządów Karola II w 1660 roku zainstalowano nowe drzwi.

W XVIII i XIX wieku mury miejskie Canterbury znalazły się pod silną presją rozwoju urbanistycznego. Wszystkie bramy oprócz jednej, West Gate, zostały zniszczone, a rozległe części murów zburzono, aby zrobić miejsce dla nowych dróg i budynków. Niemieckie bombardowania w czasie II wojny światowej spowodowały dalsze zniszczenia. Mimo to pozostałe mury i dom bramny przetrwały powojenną przebudowę w nienaruszonym stanie, a niektóre fragmenty zostały całkowicie odbudowane. Przetrwała ponad połowa oryginalnego obwodu, otaczającego obszar o powierzchni 130 akrów (53 ha), a archeolodzy Oliver Creighton i Robert Higham uważają mury miejskie za "jedne z najwspanialszych w Wielkiej Brytanii".^[6]

Greyfriars w Canterbury był pierwszym klasztorem franciszkańskim w Anglii. Pierwsi franciszkanie przybyli do tego kraju w 1224 r. (za życia założyciela zakonu św. Franciszka z Asyżu), a klasztor został założony wkrótce potem. Zakon Braci Mniejszych (Greyfriars) został tak nazwany, ponieważ ich habit był wykonany z szarego materiału, a tradycyjny pas ze sznura z trzema węzłami symbolizował ich śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. Ślubując ubóstwo, zakonnicy starali się mieszkać w najnędzniejszych budynkach. Jednak już w 1250 r. dostrzegli praktyczną potrzebę posiadania ziemi i budynków, aby móc się utrzymać. Począwszy od 1267 roku dom w Canterbury został odbudowany z kamienia, dzięki darowiźnie ziemi przekazanej przez radcę Johna Digge, byłego komornika Canterbury. Z tego miejsca wzniesiono klasztor, a wielki kościół wewnątrz klasztoru został konsekrowany przez arcybiskupa Waltera Reynoldsa w 1325 roku.

W 1498 r. dom w Canterbury został formalnie zatwierdzony jako prowincja nowo powstałego zakonu franciszkanów obserwantów, zreformowanej, bardziej rygorystycznej gałęzi zakonu, która pojawiła się w Anglii w poprzedniej dekadzie. Patronat nad tą budowlą objął król Anglii Henryk VII.

Pod rządami jego syna, Henryka VIII, bracia z Greyfriars cierpieli jednak z powodu niechęci do zaakceptowania supremacji królewskiej nad nowo powstałym Kościołem Anglii. W 1534 r. kilku braci z klasztoru Greyfriars zostało uwięzionych, a dwóch z nich (oraz przełożony klasztoru obserwantów w Canterbury, Richard Risby) stracono za odrzucenie postanowień Aktu Supremacji i wspieranie antyreformacyjnej mistyczki Elizabeth Barton. Święta panna z Kentu" była zakonnicą-wizjonerką, która potępiła rozwód Henryka VIII z Katarzyną Aragońską i jego ponowny ślub z Anną Boleyn. W grudniu 1538 r. biskup Dover, Richard Yngworth (lub Ingworth), przyjął w imieniu króla zrzeczenie się wszystkich klasztorów w Canterbury wraz z ich ziemią i majątkiem. Pozostałym braciom, którzy obiecali, że "nie będą odtąd podążać za zabobonnymi tradycjami jakiegokolwiek foryncjalnego potentata lub władcy", dano po pięć szylingów i rozproszono.

Prace wykopaliskowe mające na celu ustalenie dokładnej lokalizacji budynków klasztornych oraz określenie układu budynków franciszkańskich były kontynuowane w XX wieku i do dziś mają duże znaczenie historyczne.

Do elementów wciąż widocznych nad ziemią należą: zachowany XIII-wieczny budynek przęsła nad rzeką (różnie interpretowany jako dom gościnny lub mieszkanie naczelnika, dziś znany jako kaplica Greyfriars); pozostałości kościoła klasztornego włączonego we wschodnią granicę terenu Ogrodów Franciszkańskich; część kamiennego mostu przecinającego główne koryto rzeki wraz z kamiennymi umocnieniami w górę rzeki. W trakcie wykopalisk odsłonięto fundamenty prezbiterium, a także fundamenty przylegającej do niego od północy budowli, uważanej za kaplicę dla panien, oraz wolnostojącej budowli, interpretowanej jako dzwonnica. Potwierdzono również lokalizację drugiego mostu i cmentarza braci świeckich przy klasztorze. Klasztory franciszkańskie zazwyczaj posiadały również refektarz, dormitorium, kapitularz, gabinet, bibliotekę i ambulatorium, ale dokładny układ pomieszczeń domowych w Canterbury nie jest pewny; uważa się, że zarówno zachodnie, jak i południowe skrzydło klasztoru zostało przedłużone poza czworokąt w pewnym momencie po 1275 roku.^[7]

Korona, katedra w Canterbury to wschodni kraniec katedry w Canterbury, nazwany tak na cześć odciętej korony Tomasza Becketa, dla którego sanktuarium został zbudowany.

Becket został zamordowany w północnej nawie katedry 29 grudnia 1170 roku. Cztery lata później katastrofalny pożar zniszczył wschodnią część kościoła. Po odbudowaniu chóru przez Wilhelma z Sens, Wilhelm Anglik dobudował ogromną koronę jako sanktuarium dla korony św. Tomasza (z nowym sanktuarium dla głównych relikwii w postaci kaplicy Trójcy Świętej między koroną a chórem).

Kapliczka została umieszczona w Coronie dopiero w 1220 r., podczas ceremonii, w której asystował król Henryk III. Rocznica tego wydarzenia była obchodzona co roku jako święto translacji błogosławionego św. Tomasza, dopóki nie została zniesiona na mocy królewskiego nakazu w 1536 roku.

Dochód z pielgrzymów odwiedzających sanktuarium Becketa, które było uważane za miejsce uzdrowień, w dużej mierze pokrył koszty późniejszej odbudowy katedry i związanych z nią budynków.

W 1538 r. Henryk VIII rzekomo wezwał zmarłego świętego przed sąd, aby postawić mu zarzut zdrady stanu. Nie stawiwszy się w ciągu trzydziestu dni, został osądzony pod jego nieobecność i uznany za winnego. Szczątki Becketa zostały pogrzebane, a skarby z jego sanktuarium skonfiskowane i wywiezione w dwóch trumnach i na dwudziestu sześciu wozach.

W Coronie pochowano również arcybiskupa kardynała Reginalda Pole'a.^[14]

St. Dunstan's to kościół anglikański w Canterbury, w hrabstwie Kent, przy skrzyżowaniu London Road i Whitstable Road. Poświęcony jest św. Dunstanowi, a swoją nazwę zawdzięcza części miasta położonej na lewym brzegu rzeki Stour. W różnych okresach parafia była prowadzona w liczbie mnogiej wraz z innymi pobliskimi, w sposób trudny do udokumentowania. W 2010 roku parafia została połączona z parafiami należącymi do parafii Śródmieście w nowe ugrupowanie duszpasterskie - Śródmieście z St. Dunstan.

Kościół pochodzi z XI wieku i jest zabytkiem klasy I. Został odrestaurowany w latach 1878-80 przez architekta kościelnego Ewana Christiana. Został odrestaurowany w latach 1878-80 przez architekta kościelnego Ewana Christiana. Jest on związany ze śmiercią Tomasza Becketa i Tomasza More'a, co czyni go miejscem pielgrzymek.^[17]