King’s Lynn - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Królewska rodzinna posiadłość wiejska. Sandringham House – wiejska rezydencja królewska położona w pobliżu wioski Sandringham w hrabstwie Norfolk. Jest jedną z dwóch – obok Balmoral – rezydencji królewskich nienależących do dóbr, którymi monarchowie dysponują z racji pełnionego urzędu, lecz pozostających własnością prywatną rodziny panującej. Królowa Elżbieta II tradycyjnie przebywa tu od świąt Bożego Narodzenia do lutego, tym samym właśnie tutaj obchodząc kolejne rocznice swego wstąpienia na tron. Także w Sandringham House rodzina królewska wita zwykle Nowy Rok.

Posiadłość składa się z pałacu oraz otaczających go 250 hektarów ziemi. Pierwszy budynek został w tym miejscu wzniesiony jako rezydencja szlachecka w 1771. W 1862 królowa Wiktoria zakupiła ją na prośbę ówczesnego księcia Walii, późniejszego króla Edwarda VII, który chciał tu zamieszkać ze swą świeżo poślubioną żoną, księżną (potem królową) Aleksandrą. Młoda para szybko uznała jednak obiekt za zdecydowanie za mały na ich potrzeby i zleciła jego rozbudowę, zakończoną w 1870. Wtedy właśnie nadano pałacowi obecny kształt.

Posiadłość była miejscem śmierci królowej Aleksandry, a także jej syna – króla Jerzego V i wnuka – króla Jerzego VI. Z kolei cesarzowa Niemiec Wiktoria Koburg nakazała wybudowanie w Kronbergu w górach Taunus pałacu Friedrichshof, obiektu wzorowanego na Sandringham House.^[1]

Castle Rising to zrujnowana średniowieczna fortyfikacja w wiosce Castle Rising w hrabstwie Norfolk w Anglii. Został zbudowany wkrótce po 1138 roku przez Williama d'Aubigny II, który awansował w szeregach anglo-normańskiej szlachty i został hrabią Arundel. Dzięki swojemu nowemu bogactwu zbudował Castle Rising i otaczający go park jeleni, połączenie fortecy i pałacu myśliwskiego. Zamek odziedziczyli potomkowie Williama, a w 1243 roku przeszedł on w ręce rodziny de Montalt. Montaltowie sprzedali później zamek królowej Izabeli, która zamieszkała w nim po swoim upadku w 1330 roku. Izabela rozbudowała zabudowania zamkowe i prowadziła królewski tryb życia, kilkakrotnie goszcząc w zamku swojego syna, Edwarda III. Po jej śmierci zamek został przyznany Edwardowi, Czarnemu Księciu, jako część księstwa Kornwalii.

W XV wieku zamek stawał się coraz bardziej ceniony ze względu na swoje walory myśliwskie, a nie obronne. Popadł w ruinę i mimo budowy nowych pomieszczeń mieszkalnych i usługowych w połowie XVI wieku stał opuszczony. Henryk VIII sprzedał posiadłość Thomasowi Howardowi, księciu Norfolk, a większość budynków zamkowych została rozebrana. Dopiero w XIX wieku, kiedy posiadłość odziedziczyli Mary i Fulke Greville Howard, zamek został odnowiony i odrestaurowany. Wiktoriańscy naukowcy zbadali teren i został on otwarty dla publiczności. W 1958 roku zamek przeszedł pod opiekę państwa, które przeprowadziło dalsze prace stabilizacyjne i program badań archeologicznych. W 1998 r. English Heritage przekazało zarządzanie obiektem obecnemu właścicielowi, baronowi Howard of Rising, który nadal zarządza zamkiem jako atrakcją turystyczną.

Castle Rising składa się z trzech podzamczy, z których każde jest bronione przez duże wały ziemne o łącznej powierzchni 5 hektarów (12 akrów), które archeolodzy Oliver Creighton i Robert Higham uważają za jedne z najbardziej imponujących w Wielkiej Brytanii. Na wewnętrznym przedzamczu znajduje się wielki zamek, prawdopodobnie wzorowany na zamku w Norwich. Znajdują się w nim liczne romańskie elementy konstrukcyjne, w tym przypory pilastrowe i arkady. Historycy Beric Morley i David Gurney uważają, że jest to "jeden z najwspanialszych zamków normańskich", a jego militarna użyteczność i polityczna symbolika były szeroko omawiane przez naukowców. Zamek był pierwotnie otoczony starannie zagospodarowanym krajobrazem, od rozplanowanego miasta przed zamkiem, po rozciągający się za nim park jeleni i królicze zagrody, które miały być oglądane z komnaty lorda w wielkiej twierdzy.^[2]

Greyfriars, King's Lynn był klasztorem franciszkanów w Norfolk, Anglia. Zachowała się wieża, znana jako Greyfriars Tower. Jest to jedna z trzech zachowanych wież klasztoru franciszkańskiego w Anglii i jest uważana za najwspanialszą. Jest to budynek wpisany na listę zabytków klasy I.

Po rozwiązaniu klasztorów przez Henryka VIII wieża w Lynn pozostała, ponieważ była uważana za użyteczny punkt orientacyjny przez żeglarzy wpływających do miasta. Do dziś jest dobrze widoczna na panoramie miasta.

Wieża jest nieformalnie nazywana "krzywą wieżą w Lynn", ponieważ przechyla się dramatycznie w kierunku zachodnim. W najgorszym momencie przechył wynosił 67,5 centymetra - co przy wysokości ponad 28 metrów stanowi nieco ponad 1 stopień. Dla porównania, w przypadku Krzywej Wieży w Pizie jest to 3,98 stopnia.

Chociaż nie uważa się, aby groziło jej zawalenie, do niedawna wymagała prac mających na celu skorygowanie pochylenia, aby mogła pozostać częścią panoramy King's Lynn. Sama wieża wystąpiła w pierwszym sezonie serialu telewizyjnego BBC Restoration for the Eastern region. Wieża zwyciężyła w swoim regionie i przeszła do finału krajowego, który wygrał budynek Victoria Baths w Manchesterze. Budowa została zakończona w sierpniu 2006 roku, a 18 października 2006 roku teren został oficjalnie otwarty przez burmistrza miasta, radną Ann Clery-Fox.^[8]

Gaywood to wschodnia część miasta King's Lynn w hrabstwie Norfolk w Anglii.

Wcześniej była to parafia w okręgu wiejskim Freebridge Lynn, a w 1935 r. Gaywood stało się częścią gminy King's Lynn.

Gaywood Hall, siedziba baronetów Bagge na przełomie XIX i XX wieku, została zbudowana w miejscu średniowiecznego pałacu biskupa Norwich, Johna de Gray. Dom stał się później częścią King's Lynn Technical College.

Kościół św. Wiary jest w stylu wczesnoangielskim, odrestaurowany przez Waltera Caroe w latach 20. XX w. Obecnie kościół jest użytkowany wspólnie przez wspólnoty anglikańską i metodystyczną.

Według "History, Gazetteer and Directory of Norfolk" Williama White'a (1883), pod koniec XIX wieku Gaywood było "znaczącą wioską" z 805 mieszkańcami. Liczba mieszkańców znacznie wzrosła w latach 60. XX wieku, kiedy King's Lynn stało się w 1962 roku miastem przelotowym dla Londynu, a w okolicy wybudowano osiedla mieszkaniowe w North i South Wootton. Gaywood jest obecnie przedmieściem King's Lynn.

Martha's Catholic Primary School, King's Oak Academy (dawniej Howard Infant and Nursery School), Howard Junior School, King Edward VII School oraz King's Lynn Academy (dawniej Gaywood Park High School).

W okolicy Gaywood znajduje się wiele lokalnych sklepów, w tym supermarket Tesco, sklep Aldi, pralnia, kilka kawiarni i różne restauracje.

Pomieszczenia kościelne Gaywood są wykorzystywane jako miejsce spotkań wielu różnych grup, w tym Gaywood Babies and Toddlers Group. Mieściła się tam również Gaywood Methodist Playgroup (założona w 1968 roku), ale została ona zamknięta po raz ostatni w lipcu 2016 roku z powodu braku dzieci i rosnących kosztów.

Gaywood Park to duży, otwarty teren, na którym odbywają się takie imprezy, jak piłka nożna, krykiet, spacery z psami, a także cotygodniowy niedzielny targ i wyprzedaż samochodów. Znajdują się tam również Gaywood Community Centre, klub Gaywood Park Bowls oraz cmentarz Gayton Road. Do wszystkich tych miejsc można dojechać nieoznakowaną drogą "Cemetery Drive", która nie pojawia się na żadnej z internetowych map okolicy.^[10]