Barnsley - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Cannon Hall to muzeum w stylu country house, położone pomiędzy wioskami Cawthorne i High Hoyland, około 5 mil na zachód od Barnsley, South Yorkshire, Anglia. Pierwotnie był to dom rodziny Spencer, a później Spencer-Stanhope. Obecnie znajdują się w nim kolekcje mebli, obrazów, ceramiki i szkła. Swego czasu mieściło się w nim Muzeum Regimentarskie 13/18 Królewskich Huzarów i Lekkich Dragonów, które obecnie zostało zamknięte. Obecnie w czterech salach wschodniego skrzydła znajduje się wystawa "Rodzina artystów", wypożyczona z Fundacji De Morgan, która nawiązuje do związków między Spencerami Stanhopes a De Morganami.

Budynek jest zbudowany z ciętego piaskowca z asfaltowymi obramowaniami, z symetrycznym układem centralnego 3-piętrowego bloku o 5 przęsłach i lekko cofniętych 2-piętrowych skrzydeł bocznych o 3 przęsłach.^[2]

Zamek Wentworth to wpisany na listę I stopnia wiejski dom, dawna siedziba hrabiów Strafford, położony w Stainborough, niedaleko Barnsley w hrabstwie South Yorkshire w Anglii. Obecnie mieści się w nim Northern College for Residential and Community Education.

Starszy dom istniał na terenie posiadłości, zwanej wówczas Stainborough, gdy w 1708 roku nabył ją Thomas Wentworth, baron Raby (późniejszy hrabia Strafford). W 1714 roku Jan Kip przedstawił na rycinie z lotu ptaka widok parterów i alei, a w 1715 roku - pierwsze wydanie Vitruvius Britannicus - nazwę Stainborough. Nazwa została zmieniona w 1731 roku. Pierwotna nazwa przetrwała w postaci Stainborough Castle, pozornej ruiny zbudowanej na terenie posiadłości w formie ogrodowego folwarku.

Posiadłość znajdowała się pod opieką Wentworth Castle Heritage Trust od 2001 r. do czerwca 2019 r. i była otwarta dla zwiedzających przez cały rok, siedem dni w tygodniu. Pomimo gruntownej renowacji, ogrody zamkowe zostały zamknięte dla zwiedzających w 2017 roku z powodu kryzysu finansowego. We wrześniu 2018 roku ogłoszono, że National Trust planuje nawiązać nowe partnerstwo z Northern College i Barnsley Metropolitan Borough Council, aby ponownie otworzyć ogrody i park dla publiczności. Ogrody i park zostały ponownie otwarte dla publiczności 8 czerwca 2019 roku.^[3]

Wortley Top Forge to zabytkowa dawna kuźnia i huta żelaza, której początki sięgają XVII wieku, choć dowody wskazują na to, że obróbka żelaza miała miejsce w okolicy już w XIV wieku. Znajduje się ona w okręgu miejskim Barnsley, w hrabstwie South Yorkshire w Anglii, na pętli rzeki Don w pobliżu wsi Wortley.

Górna kuźnia była zawsze blisko związana z położoną w niewielkiej odległości od niej kuźnią Wortley Low Forge. Jedna z kuźni została zbudowana prawdopodobnie około 1639 r. (być może obie) i z pewnością istniała już w 1641 r. Od tego czasu mistrzami żelaza w Wortley byli Thomas Cotton i jego syn William Cotton (1627-1674); ten ostatni był ojcem Thomasa Cottona. Mówi się, że w czasie angielskiej wojny domowej wyrabiano tu kule armatnie. Później kuźnie należały zazwyczaj do sieci mistrzów żelaza kierowanej przez członków rodziny Spencer z Cannon Hall, Cawthorne, ale nie w latach 1676-1690, kiedy to były dzierżawione przez innych mistrzów żelaza. Obie kuźnie były zawsze dzierżawione razem z wielkim piecem, Nether Bank Furnace, aż do zamknięcia tego ostatniego, prawdopodobnie około 1780 r., przy czym wszystkie były dzierżawione od rodziny Wortley.

W 1744 r. kuźnia została wynajęta Johnowi Cockshuttowi (zm. 1774 r.), który prowadził ją ze wspólnikiem. Posiadał on również "młyn cynowy". Jego następcą był syn, kolejny John, którego około 1800 r. zastąpił jego brat James. James pracował w Merthyr Tydfil jako wspólnik Williama Crawshaya w hucie Cyfarthfa, a kiedy wrócił do Wortley w 1791 r. po rozwiązaniu ich spółki, wprowadził w niej pudling, a blaszany młyn został prawdopodobnie przerobiony do walcowania wykwitów na sztaby żelaza. Po śmierci Jamesa w 1820 r. zakłady przeszły w ręce krewnych, a następnie w różne ręce, by w 1849 r. trafić w ręce Thomasa Andrewsa. Po nim w 1871 r. zmarł jego syn, Thomas Andrews, który zmarł w 1907 r.

W jednym z budynków kuźni Top Forge znajduje się kamień datujący na rok 1713. Jednak obecny układ budynku pochodzi z lat 50. XIX wieku, kiedy to kuźnię przestawiono na produkcję wałów i osi, głównie do wagonów kolejowych. Jedne z najwcześniejszych eksperymentów metalurgicznych na świecie były prowadzone w tym miejscu przez inżyniera i metalurga Thomasa Andrewsa. W XIX w. w zakładzie produkowano najwyższej jakości osie kolejowe, które eksportowano na cały świat.

Produkcji zaprzestano około 1912 r., ale część terenu pozostała w użyciu do 1929 r. Jeden z młotów Top Forge został uruchomiony jako pokazowy w 1933 lub 1934 roku. W 1955 r. spełniło się marzenie C.R. Andrewsa (syna drugiego Thomasa) - kuźnia została ponownie otwarta jako muzeum przemysłowe przez Sheffield Trades Historical Society (obecnie South Yorkshire Industrial History Society). Od połowy lat 60. honorowym kuratorem kuźni przez ponad 40 lat był Ken Hawley, który był siłą napędową zespołu wolontariuszy, którzy zachowali i odrestaurowali kuźnię do jej obecnego stanu - praca ta została doceniona, gdy w 1998 r. otrzymał tytuł MBE.

Szczególnie interesujący jest fakt, że w tym miejscu do napędu maszyn używano wyłącznie kół wodnych. Wszystkie trzy koła wodne zostały przywrócone do stanu używalności. W budynkach przechowywane są różne maszyny przemysłowe, w tym dwucylindrowa maszyna parowa Marshalla.^[5]

Locke Park to otwarta przestrzeń publiczna o powierzchni 47 akrów i jeden z największych zewnętrznych terenów zielonych w dzielnicy Barnsley, w hrabstwie South Yorkshire, w Anglii.

W 1861 roku Phoebe Locke, wdowa po pionierze kolejnictwa Josephie Locke'u, podarowała park na rzecz mieszkańców Barnsley. Phoebe podarowała pierwotnie 17 akrów, a rozplanowania parku podjął się partner biznesowy Locke'a, John Edward Errington. Park został powiększony w 1874 roku, kiedy siostra Phoebe Locke, Sarah McCreery, ofiarowała kolejne 21 akrów ku pamięci swojej siostry, która zmarła w 1866 roku. Kolejne darowizny i nadania ziemi sprawiły, że park ma obecnie 47 akrów.

Park został wpisany do rejestru parków i ogrodów o szczególnym znaczeniu historycznym w Anglii (Grade II) w kwietniu 2001 roku.^[9]