Monmouth - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Most w Monmouth. Most Monnow w Monmouth (Walia) jest jedynym zachowanym w Wielkiej Brytanii ufortyfikowanym mostem rzecznym, na którym stoi wieża bramna. Takie wieże mostowe były powszechne w całej Europie od czasów średniowiecza, ale wiele z nich zostało zniszczonych z powodu rozwoju miast, zmniejszających się wymagań obronnych i rosnących wymagań związanych z ruchem i handlem. Historyczne i architektoniczne znaczenie mostu oraz jego rzadkość znajdują odzwierciedlenie w jego statusie jako zabytku wpisanego do rejestru zabytków i budynku klasy I. Most przecina rzekę Monnow 500 metrów powyżej jej zbiegu z rzeką Wye.

Monmouth było ważną osadą graniczną od czasów rzymskiej okupacji Brytanii, kiedy to znajdował się tam fort Blestium. Rzeka Wye mogła być w tym czasie mostowana, ale wydaje się, że Monnow, łatwa do sforsowania, nie miała przeprawy aż do czasów po podboju normańskim. Zgodnie z lokalną tradycją, budowę mostu Monnow rozpoczęto w 1272 roku, aby zastąpić normański most drewniany z XII wieku. W okresie średniowiecza, angielskiej wojny domowej i powstania czartystów most odgrywał ważną, choć nieskuteczną rolę w obronie Monmouth. Był także więzieniem, magazynem amunicji, lożą, tablicą reklamową, miejscem uroczystości i, co najważniejsze, bramą poboru opłat. Znaczna część średniowiecznego rozwoju Monmouth była finansowana z podatków i opłat, do których pobierania gmina była uprawniona na mocy przywileju królewskiego. Opłaty pobierano poprzez kontrolę punktów wjazdowych do miasta, w tym bramy na moście Monnow Bridge.

Most, zbudowany głównie z czerwonego piaskowca Old Red Sandstone, był przedmiotem znaczących rekonstrukcji i przebudów w XVIII i XIX wieku. Turner, Gastineau i Cotman wykonali szkice mostu i bramy. W XX wieku most ulegał coraz większym zniszczeniom, ponieważ coraz większe natężenie ruchu i stosowanie coraz większych pojazdów doprowadziło do kilku poważnych wypadków. W XXI wieku budowa nowej przeprawy drogowej w kierunku południowym umożliwiła przeniesienie mostu dla pieszych.^[4]

Great Castle House to dawny dom miejski zbudowany na miejscu części zamku Monmouth w Walii. Jest to jeden z najważniejszych budynków w mieście, wpisany na listę zabytków klasy I i jeden z 24 obiektów na Szlaku Dziedzictwa Monmouth. Dom znajduje się na Wzgórzu Zamkowym, przy Placu Agincourt w centrum Monmouth.

Opisywany jako "dom pełen przepychu na zewnątrz i wewnątrz", został ukończony w 1673 roku dla Henry'ego Somerseta, trzeciego markiza Worcester, który był Lordem Przewodniczącym Rady Walii i Marchii. Później stał się siedzibą sądu przysięgłych (Assize Court), który w 1725 roku przeniósł się do nowego Shire Hall. Od połowy XIX wieku jest siedzibą Królewskich Inżynierów (Milicji) Monmouthshire i mieści się w nim Muzeum Regimentu.^[5]

Zamek Skenfrith to zrujnowany zamek we wsi Skenfrith w hrabstwie Monmouthshire w Walii. Fortyfikacja została zbudowana przez Normanów po inwazji na Anglię w 1066 roku w celu ochrony szlaku z Walii do Hereford. Prawdopodobnie na zlecenie Williama fitz Osberna, hrabiego Hereford, zamek składał się z wałów ziemnych i drewnianych murów obronnych. W 1135 r. miało miejsce wielkie powstanie Walijczyków, a w odpowiedzi król Stefan połączył zamek Skenfrith z siostrzanymi fortyfikacjami Grosmont i White Castle, tworząc lordostwo znane jako "Trzy Zamki", które przez kilka stuleci odgrywało rolę w obronie regionu przed atakami Walijczyków.

Pod koniec XII wieku Skenfrith został przebudowany z kamienia. W 1201 roku król Jan podarował zamek potężnemu urzędnikowi królewskiemu, Hubertowi de Burgh. W ciągu następnych kilkudziesięciu lat zamek przechodził z rąk do rąk pomiędzy kilkoma właścicielami, w tym Hubertem, rywalizującą z nim rodziną de Braose oraz Koroną. Hubert zrównał stary zamek z ziemią i zbudował nową prostokątną fortyfikację z okrągłymi wieżami i okrągłą strażnicą. W 1267 roku zamek został przyznany Edmundowi, hrabiemu Lancaster, i pozostał w rękach hrabiostwa, a później księstwa Lancaster aż do 1825 roku.

Podbój Walii przez Edwarda I w 1282 r. pozbawił zamek Skenfrith dużej użyteczności militarnej, a w XVI w. popadł on w ruinę i nieużytkowanie. W 1936 r. zamek został przekazany pod opiekę państwa przez National Trust, a obecnie jest zarządzany przez agencję ds. dziedzictwa Cadw.^[7]

Przed budynkiem Shire Hall na Agincourt Square w Monmouth w Walii stoi pomnik pioniera lotnictwa Charlesa Rollsa. Statua z brązu o wysokości 8 stóp została zaprojektowana przez Sir Williama Goscombe'a Johna, R.A., a cokół z różowego granitu zaprojektował Sir Aston Webb, R.A. Statua jest obiektem wpisanym na listę Grade II*.

Charles Stewart Rolls był trzecim synem Johna Rollsa, 1. barona Llangattock, a jego domem rodzinnym był The Hendre, położony na północ od miasta, gdzie Sir Aston zaprojektował także Bibliotekę Cedrową. Rodzina Rollsów była znaczącymi właścicielami ziemskimi w XIX wieku i wielkimi dobroczyńcami dla miasta i hrabstwa. Pomnik został zaproponowany przez Radę Miejską w czerwcu 1910 r., aby uczcić przepłynięcie przez Charlesa Rollsa kanału La Manche w dwóch kierunkach. W następnym miesiącu Rolls zginął jednak w wypadku na lotnisku w pobliżu Bournemouth na południowym wybrzeżu Anglii. Pomnik i tablice wokół cokołu upamiętniają zatem jego życiowe osiągnięcia.

Posąg został odlany przez A.B. Burtona w odlewni Thames Ditton, która wyprodukowała wiele posągów z brązu na całym świecie, w tym posąg Erosa w Piccadilly Circus i ważącą 38 ton "Kwadrygę Pokoju" na Wellington Arch w Hyde Park Corner w Londynie. Odsłonięcia dokonał 19 października 1911 r. pułkownik Lord Raglan, C.B., w towarzystwie licznie zgromadzonych dygnitarzy i publiczności. Rolls ogląda celowo niekompletny model swojego dwupłatowca. Brakującym elementem modelu jest ogon samolotu, co nawiązuje do przyczyny wypadku, w którym zginął Rolls. Na krótko przed śmiertelnym lotem samolot ogonowy został zmodyfikowany w celu poprawy sterowania.

Główna dedykacja jest napisana dużymi literami i brzmi następująco Wzniesiony dzięki publicznej subskrypcji ku pamięci czci Charlesa Stewarta Rollsa, trzeciego syna Lorda i Lady Llangattock, jako wyraz podziwu dla jego wielkich osiągnięć w dziedzinie lotnictwa i baloniarstwa. Był pionierem zarówno w dziedzinie naukowej, jak i praktycznej motoryzacji i lotnictwa, a także pierwszym, który przeleciał przez kanał La Manche z Anglii do Francji i z powrotem bez lądowania. Stracił życie, rozbijając swój samolot w Bournemouth 12 lipca 1910 r. Jego śmierć wywołała ogólnoświatowy żal i głęboki żal narodowy. Jego śmierć wywołała ogólnoświatowy żal i głęboki smutek narodowy.^[8]

Monmouth Viaduct lub Chippenham Meadow Viaduct to 20-rzędowy, 183-metrowy wiadukt z czerwonego piaskowca, z dwoma 23-metrowymi stalowymi przęsłami kratownicowymi nad rzeką. Prowadził linię kolejową Coleford, Monmouth, Usk i Pontypool przez rzekę Wye w Monmouth w Walii. W pobliżu zbudowano później kolejną przeprawę przez rzekę dla kolei Ross and Monmouth.

Kolej Coleford, Monmouth, Usk i Pontypool została otwarta w 1857 roku i biegła z Pontypool do Monmouth Troy. Ta jednotorowa linia została przedłużona w 1861 r. do Wyesham Halt po wschodniej stronie wiaduktu. Most, który pierwotnie miał poprowadzić linię dalej do Coleford. Linia kończyła się jednak w Wyesham i nie została przedłużona do Coleford, ponieważ koleje Great Western Railway i West Midland Railway nie dążyły do jej przedłużenia. Most nie był intensywnie wykorzystywany aż do 1876 roku, kiedy to kolej Wye Valley Railway ukończyła budowę linii z Chepstow do południowej Walii. W 1883 roku zbudowano linię Coleford Railway z Wyesham Junction do Coleford, ale w 1916 roku została ona zamknięta jako nieekonomiczna.

Pierwotnie wiadukt miał być zbudowany z drewna, ale powódź w 1852 r. skłoniła inżynierów do zmiany konstrukcji na kamienną. Budowa wiaduktu trwała dokładnie dziesięć miesięcy. Zbudowano go z 9000 jardów sześciennych muru i 3000 jardów sześciennych betonu. Wschodni element konstrukcji o długości 20 m tworzą dwa łuki. Most został zaprojektowany przez Christophera Firbanka i zbudowany przez firmę Kennards z Crumlin. Znajdował się on około 50 stóp nad wodą i spoczywał na dwóch 150-stopowych dźwigarach opartych na kamiennych łukach. W 1861 r. wielkie tłumy zgromadziły się, aby oglądać budowę mostu. Do dziś zachowały się jedynie kamienne części wiaduktu.^[11]