Wakefield - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Galeria sztuki w Anglii. Yorkshire Sculpture Park to galeria na wolnym powietrzu w West Bretton, Wakefield w West Yorkshire w Anglii, prezentująca prace brytyjskich i międzynarodowych artystów, w tym Henry'ego Moore'a i Barbary Hepworth. Znajdująca się w parku kolekcja dzieł Moore'a jest jedną z największych w Europie ekspozycji jego brązów na otwartym powietrzu. Park rzeźb zajmuje 500-hektarowy teren parku Bretton Hall i leży na granicy hrabstw West Yorkshire i South Yorkshire.

Park Rzeźby w Yorkshire, otwarty w 1977 roku, był pierwszym parkiem rzeźby w Wielkiej Brytanii, wzorowanym na czasowych wystawach plenerowych organizowanych w londyńskich parkach od lat 40. do 70. przez Arts Council i London County Council (a później Greater London Council). Ta "galeria bez ścian" ma zmieniający się program wystawienniczy, a nie stałą ekspozycję, jak w innych brytyjskich parkach rzeźby, np. w Grizedale Forest.^[1]

Muzeum sztuki współczesnej z dziełami Starych Mistrzów. The Hepworth Wakefield to muzeum sztuki w Wakefield, West Yorkshire, Anglia, które zostało otwarte 21 maja 2011 roku. Galeria znajduje się na południowym brzegu rzeki Calder, a swoją nazwę wzięła od nazwiska artystki i rzeźbiarki Barbary Hepworth, która urodziła się i kształciła w tym mieście. Jest następcą miejskiej kolekcji sztuki, założonej w 1923 roku jako Wakefield Art Gallery, która obejmuje dzieła od Dawnych Mistrzów do XX wieku.

Galeria została zaprojektowana przez brytyjskiego architekta Davida Chipperfielda, który wygrał konkurs architektoniczny organizowany przez RIBA Competitions, a wybudowana przez firmę Laing O'Rourke przy wsparciu finansowym Rady Miasta Wakefield, Arts Council England oraz Heritage Lottery Fund. Budowę galerii wsparły również Yorkshire Forward, Homes and Communities Agency oraz Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego, a także liczne fundusze charytatywne, korporacje i osoby prywatne. The Hepworth Wakefield jest zarejestrowaną organizacją charytatywną działającą na mocy prawa angielskiego.

Budowa galerii kosztowała 35 milionów funtów. Pięć tygodni po otwarciu odwiedziło ją 100 000 osób. W maju 2012 r. galeria obchodziła swoje pierwsze urodziny - w ciągu roku odwiedziło ją ponad 500 000 osób. W październiku 2015 r. w ramach obchodów 5-lecia istnienia galeria uruchomiła przyznawaną co dwa lata nagrodę Hepworth Prize for Sculpture o wartości 30 000 funtów.^[3]

Anglikańska katedra skupiająca się na wspólnocie. Katedra w Wakefield – świątynia znajduje się w mieście Wakefield, w hrabstwie West Yorkshire, w Anglii. Jest to jedna z trzech współkatedr anglikańskiej diecezji Leeds i siedziba biskupa Leeds. Pierwotnie był to kościół parafialny, ma anglosaskie początki i po rozszerzeniu i przebudowie ma najwyższą wieżę w Yorkshire. Jej 247-stopowa, iglica jest najwyższą budowlą w mieście Wakefield.

Kościół parafialny aż do 1888 roku. Duży wertykalny (Perpendicular Style) kościół z południową kruchtą (mającą dobrze wykutą bramę) i dużą zachodnią wieżą o 4 przęsłach z narożnymi przyporami i bardzo wysoką żabkowaną iglicą za gzymsem z żabkowanymi narożnymi szczytami; wczesny XV wiek, przebudowana podczas restauracji w latach 1858-1874 przez Sir George'a Gilberta Scotta, który odrestaurował całą zewnętrzną stronę kościoła do jego późno średniowiecznego wyglądu: mur ciosowy ze schodkowymi przyporami poniżej żabkowanych szczytów arkadowego gzymsu; duże okna z kilkoma pulpitowymi maswerkami panelu, prezbiterium (obecnie chór muzyczny) z późnego XV wieku, kilka starszych prac wewnątrz obejmuje: filary nawy głównej z XII i XIII wieku oraz arkady i łuki w prezbiterium z początku XIV wieku. Drewniany dach zastępuje zawalone kamienne sklepienie. Rozszerzenia od strony wschodniej transeptu, prezbiterium i kaplicy w stylu retro w 1904 roku przez F.L. Pearsona prawdopodobnie na podstawie projektu J.L. Pearsona. Kamienny dach sklepieniowy i dobre drewniane lektorium. Lektorium z XVII wieku z nowoczesnym krucyfiksem zaprojektowane przez Sir Niniana Campera. Chrzcielnica z połowy XVII wieku; ambona z 1708 roku. Stalle datowane na XV wiek, niektóre z mizerykordiami. Piękna kolekcja tabliczek kościelnych na wystawie. Szafa organowa z 1743 roku. Pomnik Sir Lyona Pilkingtona z około 1700 roku, półleżąca postać w barokowym ułożeniu. Inne tablice pamiątkowe z XVIII i początku XIX wieku.^[5]

Pugneys Country Park to park o powierzchni 250 akrów położony przy drodze A636 pomiędzy Wakefield, West Yorkshire, Anglia, a skrzyżowaniem 39 autostrady M1. Jest to lokalny rezerwat przyrody.

Teren ten powstał na bazie dawnej kopalni odkrywkowej i kamieniołomu piasku i żwiru, a w 1985 roku został udostępniony zwiedzającym. Góruje nad nim Sandal Castle.

Park obejmuje dwa jeziora, z których większe przeznaczone jest do uprawiania sportów wodnych bez napędu mechanicznego, a mniejsze stanowi rezerwat przyrody.

W weekendy i święta kursuje miniaturowa kolejka o rozstawie 7+1⁄4 cala (184 mm), która okrąża część większego jeziora.

Rezerwat przyrody jest domem dla dużego stada łabędzi nielęgowych, w którym w danym momencie przebywa do 100 osobników.

Jeziora służą jako ochrona przeciwpowodziowa, zapewniając przelew z rzeki Calder.^[7]

Akwedukt Stanley Ferry został zbudowany w latach 1836-1839, aby przeprowadzić linię Aire and Calder Navigation przez rzekę Calder w hrabstwie West Yorkshire w Anglii. Jest to jeden z najwcześniejszych mostów łukowych na świecie i jest uważany za akwedukt o najdłuższym przęśle wykonanym z żeliwa.

Zaprojektowany przez George'a Leathera Sr. i zbudowany przez H. McIntosha, akwedukt ma rozpiętość 165 stóp (50 m), szerokość 24 stóp (7,3 m) i głębokość 8,5 stopy (2,6 m). Jest on nadal używany, choć w 1981 r. wybudowano obok niego dodatkowy, szerszy betonowy akwedukt, a następnie odnowiono most. Stanley Ferry to także miejsce, gdzie w latach 1863-1985 ładowano do kadzi Tom Pudding węgiel z lokalnych kopalni i transportowano go do Goole w długich pociągach.

Miejsce to jest jednym z trzech historycznych brodów przecinających rzekę Calder w pobliżu Wakefield. Ponieważ woda została pogłębiona dla celów żeglugi, konieczny stał się prom, który jednak został zastąpiony pierwszym mostem w 1879 roku.

Podobnie jak w przypadku wielu mostów łukowych, konstrukcja tego mostu jest często mylona z mostem o łuku wiązanym; wiele mostów posiada obie te cechy. Jednak w tym przypadku most jest wykonany z żeliwa, które jest słabe przy rozciąganiu. Chociaż koryto akweduktu znajduje się w odpowiednim miejscu, aby działać jako wiązanie łuku, nie miałoby ono żadnej wytrzymałości w tym kierunku. W Stanley Ferry zewnętrzny nacisk łuku na boki jest utrzymywany przez przyczółki, tak jak w przypadku zwykłego mostu łukowego.^[8]

The Theatre Royal Wakefield to teatr w Wakefield w Anglii, którego początki sięgają 1894 roku. Teatr był pierwotnie znany jako Theatre Royal and Opera House i powstał w latach siedemdziesiątych XVII wieku.

Dzisiejszy teatr został zaprojektowany w 1894 roku jako Wakefield Opera House przez architekta teatralnego Franka Matchama i został zbudowany za cenę 13 000 funtów. Theatre Royal Wakefield jest najmniejszym z teatrów projektu Matchama.

W latach 20. teatr musiał konkurować z kinami i w lecie przedstawienia na żywo zastępowano filmami. W 1954 roku teatr został zamknięty i stał się domem towarowym, a kilka lat później salą bingo. Jednak w 1981 roku został ponownie otwarty jako Wakefield Theatre Royal pod kierownictwem Sir Rodneya Walkera. W rewitalizacji teatru pomogli włodarze miasta oraz amatorzy i profesjonaliści z dziedziny muzyki i dramatu.

Teatr Royal Wakefield działa zarówno jako instytucja produkująca, jak i przyjmująca widzów. W 2011 roku brytyjski dramatopisarz John Godber został dyrektorem kreatywnym teatru, a teatr pełni obecnie rolę producenta dla The John Godber Company.

Teatr Królewski w Wakefield pracuje z młodymi ludźmi, a jego Akademia Występów działa w dwóch miejscach w Wakefield i Pontefract. Prowadzi ona szkolenia taneczne, muzyczne i teatralne dla dzieci w wieku od 5 do 18 lat, a także zespół młodzieżowy Wakefield Youth Music Theatre.

W 2012 r. Teatr złożył wniosek o dofinansowanie z Heritage Lottery Fund projektu renowacji budynku teatru o wartości 2,6 mln funtów.^[12]