Alnwick - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Średniowieczny zamek wyposażony w bibliotekę i zbiór obrazów . Zamek Alnwick – zamek położony w Anglii, w mieście Alnwick. Jest zimową rezydencją książąt Northumberland, wywodzących się z rodziny Percych. Od wiosny do późnej jesieni stanowi on jedną z głównych atrakcji turystycznych regionu. W zamku znajduje się bogato wyposażona biblioteka oraz zbiór obrazów przedstawiających postacie z wielu różnych rodów. Na przylegających do zamku terenach leżą ogrody z licznymi fontannami.

W ogrodzie dom na drzewie, w którym mieści się restauracja. Na terenie zamku organizowane są pokazy ptaków łownych, walki rycerskie i koncerty i inne atrakcje.

Zamek Alnwick był planem filmowym kilkunastu filmów, m.in. wszystkich części Harry’ego Pottera.^[1]

Zrujnowana średniowieczna forteca. Zamek Warkworth to zrujnowany średniowieczny zamek w Warkworth, w angielskim hrabstwie Northumberland. Wioska i zamek zajmują pętlę rzeki Coquet, mniej niż milę od północno-wschodniego wybrzeża Anglii. Nie wiadomo, kiedy zamek został założony: tradycyjnie jego budowę przypisuje się księciu Henrykowi Szkockiemu, hrabiemu Northumbrii, w połowie XII wieku, ale być może został zbudowany przez króla Anglii Henryka II, gdy przejął on kontrolę nad północnymi hrabstwami Anglii. Zamek Warkworth został po raz pierwszy udokumentowany w dokumencie z lat 1157-1164, kiedy to Henryk II przyznał go Rogerowi fitz Richardowi. Drewniany zamek był uważany za "słaby" i pozostał niebroniony, gdy Szkoci najechali go w 1173 roku.

Syn Rogera, Robert, odziedziczył i ulepszył zamek. Robert był ulubieńcem króla Jana i gościł go na zamku Warkworth w 1213 roku. Zamek pozostał w rękach rodziny, z okresami opieki, kiedy spadkobiercy byli zbyt młodzi, by kontrolować swoje posiadłości. W 1292 roku w zamku nocował król Edward I, a John de Clavering, potomek Rogera fitz Richarda, uczynił Koronę swoim spadkobiercą. Po wybuchu wojen angielsko-szkockich Edward II zainwestował w zamki, w tym w Warkworth, gdzie w 1319 r. sfinansował wzmocnienie garnizonu. W 1327 r. Szkoci dwukrotnie bezskutecznie oblegali zamek.

John de Clavering zmarł w 1332 roku, a wdowa po nim w 1345 roku. W tym czasie zamek Warkworth przejął 2. baron Percy z Alnwick, któremu Edward III obiecał własność Claveringów. Henry Percy, 1. hrabia Northumberland, dobudował pod koniec XIV wieku imponującą twierdzę górującą nad wioską Warkworth. Czwarty hrabia przebudował budynki na podzamczu i rozpoczął budowę kolegiaty na terenie zamku, ale po jego śmierci prace w tym zakresie zostały przerwane. Mimo że 10. hrabia Northumberland poparł parlament w czasie angielskiej wojny domowej, zamek został uszkodzony podczas tego konfliktu. Ostatni hrabia Percy zmarł w 1670 roku. W połowie XVIII wieku zamek trafił w ręce Hugh Smithsona, który ożenił się z pośrednią dziedziczką Percy. Przyjął on nazwisko "Percy" i założył dynastię książąt Northumberland, przez którą przeszło posiadanie zamku.

Pod koniec XIX wieku książęta odnowili zamek Warkworth, a Anthony Salvin otrzymał zlecenie na odrestaurowanie zamku. W 1922 r. ósmy książę Northumberland przekazał zamek Urzędowi Robót Publicznych (Office of Works). Od 1984 r. opiekę nad obiektem sprawuje English Heritage, który jest obiektem wpisanym na listę zabytków klasy I oraz Scheduled Ancient Monument.^[2]

Ruiny XIV-wiecznego zamku nadmorskiego. Zamek Dunstanburgh to XIV-wieczna fortyfikacja położona na wybrzeżu Northumberland w północnej Anglii, pomiędzy miejscowościami Craster i Embleton. Zamek został zbudowany przez hrabiego Tomasza z Lancaster w latach 1313-1322, z wykorzystaniem naturalnej obrony tego miejsca i istniejących wałów ziemnych fortu z epoki żelaza. Thomas był przywódcą frakcji baronów przeciwnych królowi Edwardowi II i prawdopodobnie chciał, aby Dunstanburgh był bezpiecznym schronieniem na wypadek pogorszenia się sytuacji politycznej w południowej Anglii. Zamek był także wyrazem bogactwa i wpływów hrabiego i mógł być porównywany z sąsiednim zamkiem królewskim Bamburgh. Thomas prawdopodobnie odwiedził swój nowy zamek tylko raz, zanim został schwytany w bitwie pod Boroughbridge, gdy próbował uciec przed siłami królewskimi do bezpiecznego Dunstanburgha. Thomas został stracony, a zamek stał się własnością Korony, po czym przeszedł w ręce księstwa Lancaster.

Obrona Dunstanburgha została rozbudowana w latach 80. XIII wieku przez Jana z Gaunt, księcia Lancaster, w obliczu zagrożenia ze strony Szkocji i powstań chłopskich w 1381 roku. Zamek był utrzymywany w XV wieku przez Koronę i stanowił strategiczną północną twierdzę w regionie podczas Wojny Róży, kilkakrotnie przechodząc z rąk do rąk pomiędzy rywalizującymi frakcjami Lancasterów i Yorkistów. Twierdza nigdy nie podniosła się po oblężeniach w tych kampaniach, a w XVI wieku Strażnik Marchii Szkockiej opisał ją jako popadającą w "cudowny, wielki rozkład". W miarę jak granica szkocka stawała się coraz bardziej stabilna, militarna użyteczność zamku stale malała, a król Jakub I w końcu sprzedał posiadłość prywatnym właścicielom w 1604 roku. Coraz bardziej zrujnowany, stał się popularnym tematem dla artystów, w tym Thomasa Girtina i J.M.W. Turnera, i stał się podstawą wiersza Matthew Lewisa z 1808 roku.

W latach dwudziestych XX wieku jego właściciela, Sir Arthura Sutherlanda, nie było już stać na utrzymanie Dunstanburgha, więc w 1930 roku przekazał go pod opiekę państwa. Kiedy w 1939 roku wybuchła II wojna światowa, podjęto działania mające na celu obronę wybrzeża Northumberland przed potencjalną inwazją niemiecką. Zamek służył jako punkt obserwacyjny, a teren został ufortyfikowany okopami, drutem kolczastym, skrzynkami przeciwpiechotnymi i polem minowym. W XXI wieku zamek jest własnością National Trust i jest zarządzany przez English Heritage. Ruiny są chronione przez prawo brytyjskie jako budynek zabytkowy klasy I i stanowią część Obszaru Specjalnego Zainteresowania Naukowego, tworząc ważne środowisko naturalne dla ptaków i płazów.

Zamek Dunstanburgh został zbudowany w centrum zaprojektowanego średniowiecznego krajobrazu, otoczony trzema sztucznymi jeziorami zwanymi meres o łącznej powierzchni 4,25 hektara (10,5 akra). Mury kurtynowe otaczają 9,96 akrów (4,03 ha), co czyni go największym zamkiem w Northumberland. Najbardziej widoczną częścią zamku jest Great Gatehouse, potężna trzypiętrowa fortyfikacja, uważana przez historyków Alastaira Oswalda i Jeremy'ego Ashbee za "jedną z najbardziej imponujących struktur w jakimkolwiek angielskim zamku". Mury chronią liczne prostokątne wieże, w tym Wieża Lilburn, która spogląda w kierunku zamku Bamburgh, oraz Wieża Egyncleugh, umieszczona nad Zatoką Królowej Małgorzaty. Trzy wewnętrzne kompleksy budynków, obecnie zrujnowane, służyły do obsługi domu hrabiego, domu konstabla zamku i zarządzania okolicznymi posiadłościami. Na południowy wschód od zamku zbudowano port, z którego zachowało się tylko kamienne nabrzeże.^[3]

Alnwick Garden to kompleks ogrodów formalnych przylegających do zamku Alnwick w mieście Alnwick, Northumberland, Anglia. Ogrody mają długą historię pod rządami książąt Northumberland, ale popadły w ruinę, dopóki nie zostały ożywione na przełomie XXI wieku. Obecnie w ogrodzie znajdują się różne nasadzenia tematyczne zaprojektowane wokół centralnej kaskady wodnej. Odrodzenie ogrodów doprowadziło do kilku publicznych sporów między księżną Northumberland a różnymi ekspertami ogrodniczymi, dotyczących konserwacji i wykorzystania funduszy publicznych. Obecnie ogród należy do funduszu charytatywnego, który jest oddzielony od Northumberland Estates, chociaż 12. książę Northumberland podarował 42-akrowy teren i przekazał 9 mln funtów na koszty przebudowy.^[4]

Chillingham Castle to średniowieczny zamek we wsi Chillingham w północnej części Northumberland w Anglii. Był siedzibą rodzin Grey i Bennett od XV wieku do lat 80. XX wieku, kiedy to stał się domem Sir Edwarda Humphry'ego Tyrrella Wakefielda, 2. baroneta, który ożenił się z członkinią pierwotnej rodziny Grey.

W dużym zamkniętym parku na terenie zamku hodowane jest bydło Chillingham, rzadkiej rasy, liczącej około 130 sztuk bydła białego.

Zamek jest obiektem zabytkowym klasy I. Oprócz samego zamku na liście dziedzictwa narodowego Anglii (National Heritage List for England) znajduje się szereg budowli wpisanych na jego terenie do rejestru zabytków klasy II. Obejmują one West Lodge i bramę, mur ogrodowy na zachodzie, bramę i mur ogrodowy na północy, bramę i mur ogrodowy na południowym wschodzie oraz mur ogrodowy na zachodzie.

Para urn w Ogrodzie Włoskim jest również wpisana na listę Grade II.^[6]

Wieża Bondgate znana również jako Wieża Hotspur lub Brama Hotspur w odniesieniu do Sir Henry'ego Percy'ego znanego powszechnie jako Harry Hotspur, syna 1. hrabiego Northumberland i ojca 2. hrabiego Northumberland. Choć powszechnie nazywana jest wieżą, w rzeczywistości jest to trzykondygnacyjny domek bramny zbudowany z kamienia, składający się z wgłębionego łuku, otoczonego dwiema wielokątnymi wieżami. Znajduje się w Alnwick, w hrabstwie Northumberland, w Wielkiej Brytanii. Brama krzyżuje się z drogą zwaną Bondgate, znaną pod numerem B6346, główną drogą Alnwick. Przez jej wejście może przejechać ruch o małej wysokości, natomiast ruch o dużej wysokości wymaga zjazdów. W latach trzydziestych XIV wieku Henryk V udzielił Henry'emu Percy'emu, drugiemu hrabiemu Northumberland, pozwolenia na obmurowanie miasta i dodanie fortyfikacji. Prace te trwały pięćdziesiąt lat, a wieżę Bondgate ukończono około 1450 roku.^[7]

Ellingham Hall, Northumberland to angielski dom wiejski w hrabstwie Northumberland, w parafii Ellingham.

Sala została zbudowana w XVII wieku przez Sir Johna Haggerstona na miejscu wcześniejszego budynku. Został on rozbudowany za czasów jego następcy, Edwarda Haggerstona, ale uległ poważnym zniszczeniom w pożarze, który doszczętnie spalił większą część wschodniego skrzydła. W czasie prześladowań w okresie reformacji Haggerstonowie udzielali schronienia katolickim księżom w tajnych tunelach i komnatach.

W czasie II wojny światowej majątek Ellingham był uprawiany przez Kobiecą Armię Ziemską, która przeznaczyła korty tenisowe pod uprawę, a sale recepcyjne wykorzystywała jako magazyn żywności. W latach 1955-1988 w hali mieściła się szkoła przygotowawcza dla chłopców w wieku od 5 do 18 lat. Następnie została kupiona przez deweloperów, ale plan przekształcenia budynku w mieszkania i domy na tym terenie został uzurpowany przez bank NatWest w czasie krachu w 1989 roku, mimo że zaoferowano mu 25% odsetek do czasu sprzedaży nieruchomości; po tym wydarzeniu hala stała pusta i narażona na wandalizm oraz działanie żywiołów. W 1995 roku halę kupili Helen i Aidan Ruff, którzy odrestaurowali ją i wyremontowali, aby służyła jako wiejska rezydencja, w której można wynajmować domy na wakacje, organizować przyjęcia, wesela i imprezy firmowe. Odnowiony budynek został ponownie otwarty w 2003 roku. W maju 2010 r. kaplicę strawił pożar.

W grudniu 2010 r. firma Ellingham Hall została zasypana telefonami po tym, jak założyciel WikiLeaks Julian Assange został zwolniony za kaucją, aby zatrzymać się w Ellingham Hall w hrabstwie Norfolk. Właściciel Aidan Ruff powiedział gazecie The Journal: "Staramy się po prostu uczciwie zarabiać na życie i zapewnić naszym narzeczonym wymarzone wesele, jakiego pragną. Nie interesuje nas obalanie rządów ani dominacja nad światem".^[11]