Park Narodowy Northumberland - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zamek Harbottle to zrujnowany średniowieczny zamek położony na zachodnim krańcu wsi Harbottle, w hrabstwie Northumberland w Anglii, 9 mil na zachód od Rothbury, nad rzeką Coquet. Jest to zabytek wpisany na listę zabytków i budynek klasy I.

Uważa się, że kopiec, na którym stoi zamek, był miejscem wykorzystywanym przez starożytnych Brytyjczyków, a w czasach anglosaskich znajdowała się w tym miejscu warownia należąca do Mildreda, syna Ackmana. Obecny zamek został zbudowany około 1160 roku przez rodzinę Umfraville na prośbę króla Henryka II na ziemiach przyznanych im po podboju normańskim, prawdopodobnie w celu obrony przed Szkotami.

Niedługo po jego wzniesieniu, w 1174 r., został zdobyty przez Szkotów, a następnie mocniej przebudowany. W 1296 roku był oblegany przez Roberta de Ros i około 40 000 ludzi, ale oblężenie przez zwolenników Johna Balliola zostało odparte. W latach 1310-tych zamek został zdobyty przez Roberta the Bruce. Został on odrestaurowany w 1336 roku, ale w 1351 roku ponownie popadł w ruinę. Pod koniec XIV wieku został wyremontowany, a około 1436 roku zamek przeszedł w ręce Tailleboys. Przez długi czas był rezydencją naczelnika Średniej Marchii i służył jako więzienie.

W 1515 r. Małgorzata Tudor, owdowiała królowa króla Szkocji Jakuba IV i siostra króla Anglii Henryka VIII, wygnana przez regenta, Jana Stewarta, księcia Albany, przybyła do zamku wraz ze swoim drugim mężem, Archibaldem Douglasem, szóstym hrabią Angusa. Tam urodziła się ich córka, która również miała na imię Małgorzata. Małgorzata Douglas miała zostać matką lorda Darnleya, drugiego męża Marii, królowej Szkotów, oraz babką króla Szkocji Jakuba VI i Anglii Jakuba I. W latach 1541-1551 prowadzono dalsze prace budowlane, a w 1563 r. dokonano kolejnych napraw.

W 1605 r. król Jakub I nadał zamek i posiadłość George'owi Home'owi, pierwszemu hrabiemu Dunbar, lordowi skarbu Szkocji, ale później zamek podupadł, a duża część jego murów została wykorzystana w innych budynkach. Badanie z 1715 roku wykazało, że zamek znów jest w ruinie. Do dziś pozostały tylko wały ziemne i kilka stojących murów. Obiekt jest zarządzany przez władze Parku Narodowego Northumberland, a wstęp na jego teren jest bezpłatny.

Co ciekawe, po porzuceniu zamku jako rezydencji, nazwa Harbottle Castle została ponownie użyta w następujący sposób

Zamek Harbottle (numer NT93234796) to także nazwa XIX-wiecznej rezydencji położonej na wschodnim krańcu wsi Harbottle.

Kamień z opuszczonego średniowiecznego zamku został użyty do budowy XVII-wiecznego dworu. W 1796 r. dwór nabył Percival Clennell, a w 1829 r. na jego miejscu stanął dwupiętrowy, pięcioboczny dwór zaprojektowany przez architekta Johna Dobsona dla Fenwicka Clennella. Dom jest chroniony jako zabytek klasy II. W 1890 r. budynek stajni został przebudowany na oddzielny dom.^[2]

Yeavering Bell to dwuszczytowe wzgórze w pobliżu rzeki Glen w północnym Northumberland w Anglii, na zachód od Wooler, stanowiące część Cheviot Hills. Szczyt, 1158 stóp nad poziomem morza, jest otoczony murem późnoprehistorycznego hillfortu, plemiennego centrum Votadini, zwanego w języku brytońskim i starowalijskim Din Gefron, od którego pochodzi nazwa.

Fort zajmuje powierzchnię ok. 12 akrów (4,9 ha) i jest otoczony kamiennym murem o grubości ponad 3,0 m, z czterema wejściami, z których jedno jest bronione przez domek strażnika; w obrębie tego obszaru znajduje się wewnętrzny fort, wykuty w skale, o owalnym kształcie, mierzący w najszerszym miejscu 4,0 m (13 stóp). Na zboczach wzgórza i w wysokiej dolinie pomiędzy Bell i następnym wzgórzem, zwanym Whitelaw, znajduje się wiele pozostałości kamiennych chat, grubo ciosanych, niektóre w grupach otoczonych wałem, a inne odosobnione. Również kurhany są tu liczne.

Według badań przeprowadzonych przez English Heritage, teren fortu został wzniesiony w dwóch fazach. Okrągłe domy" na terenie fortu sugerują wspólne zamieszkiwanie, ale nie wszystkie musiały być domami mieszkalnymi. Różna wielkość tych budynków mogła wskazywać na status ich pierwotnych mieszkańców.

Budynki hillfortu, zbudowane z miejscowego andezytu, były w momencie powstania jasnoróżowe. Kamień ten jest różowy, gdy jest wydobywany, a po kilku latach wystawienia na działanie czynników atmosferycznych zmienia kolor na matowoszary.

Z Yeavering Bell rozciąga się widok na ważne saksońskie miejsce Yeavering w dolinie tuż na północ, o którym wspomina Beda w swojej Historii kościelnej ludu angielskiego. Zarysy drewnianej sali królewskiej i budynku zgromadzeń zostały zaznaczone w trawie w Yeavering i można je dostrzec ze zboczy Yeavering Bell.^[4]

Shillhope Law to wzgórze w południowych Cheviotach, paśmie wzgórz w Northumberland w Anglii. Shillhope Law jest stosunkowo mało charakterystycznym członkiem tej grupy; podobnie jak jego sąsiedzi, ma niewielki szczyt i strome, porośnięte trawą zbocza opadające do głęboko wciętych dolin po obu stronach. Jednak, w przeciwieństwie do swoich sąsiadów, grań łącząca Shillhope Law z wyższą kopułą The Cheviot na północy jest przecięta niskim wzniesieniem na wysokości 343 m, co daje jej wystarczającą wysokość względną, aby stać się Marilynem.

Wąska droga, która wspina się w górę Coquetdale z Alwinton do podnóża Shillhope Law, ułatwia dostęp. Po drugiej stronie doliny znajduje się teren szkoleniowy Otterburn, a szkolenia (bez ostrej amunicji) mogą odbywać się po północnej stronie Shillhope Law. Na Shillhope Law można się łatwo wspiąć z farm po jego zachodniej stronie, Barrowburn i Shillmoor, choć podejście jest strome. Te dwie wspinaczki można połączyć, tworząc okrężną trasę o długości około 5 mil (8,0 km).

Widok nie jest rozległy w żadnym kierunku, ponieważ we wszystkich kierunkach z wyjątkiem południa i południowego wschodu występują liczne wzgórza i grzbiety o tej samej wysokości lub wyższe.^[7]

Tosson Hill to najwyższe wzniesienie w Simonside Hills na południe od Rothbury w Northumberland w Anglii. Szczyt leży około 2 kilometry na zachód od Simonside, najbardziej znanego szczytu Wzgórz Simonside.

Szczyt znajduje się ok. 1 km (0,62 min.) na zachód od granicy lasu Simonside należącego do Komisji Leśnictwa i w przeciwieństwie do pozostałych wzgórz Simonside nie było tam publicznego dostępu. Obecnie to się zmieniło, ponieważ obszar ten jest "terenem dostępnym" zgodnie z Ustawą o krajobrazie i prawach drogi z 2000 r. (Countryside and Rights of Way Act 2000).

Piaskowcowe skały w Ravensheugh po północnej stronie Tosson Hill oferują wiele krótkich dróg wspinaczkowych. Są one zwykle mniej uczęszczane niż skały w Lesie Simonside.^[9]

College Valley jest jednym z pięciu wcięć w Cheviot Hills. Właścicielem doliny jest College Valley Estates, która z kolei jest finansowana przez fundusz powierniczy utworzony przez posła Sir Jamesa Knotta.

Dolina jest spektakularnie piękna i umożliwia spokojne wejście na Cheviot - 815 metrów - najwyższy szczyt w okolicy.

Osiedle obejmuje około 12 000 akrów i jest obecnie zarządzane przez Radę Dyrektorów, której zadaniem jest zarządzanie nim w sposób zwiększający jego wartość jako miejsca doskonałego pod względem środowiskowym, społecznym i ekonomicznym. Z północy na południe osiedle ma około 10 km, a w najszerszym miejscu 7 km. Przez College Valley przebiega ponad 105 km dróg i ścieżek.

Dolina jest otwarta dla zwiedzających, ale dostęp do niej samochodem mają wyłącznie posiadacze zezwoleń, których liczba jest codziennie ograniczana.^[11]