St Agnes - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

St. Agnes to XVII-wieczna latarnia morska znajdująca się na wyspie St Agnes na wyspie Scilly. Była to druga latarnia zbudowana na zachodnich podejściach do morza, a także druga stacja latarnicza założona przez Trinity House.

W 1680 roku Trinity House rozpoczął badania wybrzeży Anglii, ponieważ wiedziano, że współczesne mapy są niedokładne; Wyspy Scilly zostały zaznaczone dziesięć mil na północ. 24 maja tego samego roku Trinity House otrzymał pozwolenie na wzniesienie i utrzymanie jednej lub kilku latarni na wyspach. Wybrano St Agnes, ponieważ jest to najbardziej wysunięta na zachód z zamieszkałych wysp, położona w pobliżu zbiorowiska skał, pływów i prądów, znanego obecnie jako Western Rocks.

Latarnia została zbudowana w 1680 r. i wznosi się na wysokość 74' nad ziemią i 138' nad średnią wysoką wodą; niezwykłą cechą jest wbudowanie w konstrukcję wieży otworów strzelniczych. Tablica pamiątkowa informuje o pierwotnej budowie przez kapitanów Hugh Hilla i Simona Bayly'ego (budowniczych latarni Lowestoft z 1676 r.). Przeciwko budowie latarni St Agnes protestowały dwie osoby: urzędnicy z Isle of Wight skarżyli się, że stracą dochody z opłat portowych i zaopatrzenia w żywność, ponieważ żeglarze będą woleli korzystać z wysp Scilly, a gubernator Scilly sprzeciwiał się, ponieważ straci pieniądze z powodu wraków. Wcześniejsze petycje o budowę latarni na St Agnes (złożone przez osoby prywatne i spółki w 1665 i 1679 roku) zostały odrzucone.

Światło po raz pierwszy zapłonęło 30 października 1680 r.; było zasilane węglem spalanym w piecu na szczycie wieży. W 1756 r. palenisko zostało umieszczone w konstrukcji latarni składającej się z 16 okien skrzydłowych, zadaszonej, z wieloma kominami. Latarnia była opalana węglem do 1790 r., kiedy to przestawiono ją na zasilanie olejem: dwadzieścia jeden lamp Arganda z reflektorami, zamontowanych na trójstronnym obrotowym układzie. Ta "bardzo nowatorska i pomysłowa operacja" stanowiła innowację w konstrukcji optyki, która została później zastosowana w innych latarniach morskich, między innymi w Cromer i Flamborough Head. W 1806 r. konstrukcja latarni na szczycie wieży została przebudowana (tak jak widać to dzisiaj), aby pomieścić powiększony trójstronny obrotowy układ 30 lamp, z których każda miała 21-calowy reflektor.

Po wybudowaniu w 1858 r. latarni Bishop Rock, St Agnes's straciła status latarni morskiej i najbardziej wysuniętej na zachód latarni morskiej w Anglii. W każdym razie była podatna na mgłę (m.in. z powodu położenia w głębi lądu). W 1880 roku unowocześniono sprzęt optyczny: składał się on teraz z czternastu reflektorów i lamp (dwutlenkowych palników na olej mineralny), rozmieszczonych (w dwóch poziomach, trzy powyżej i cztery poniżej) po przeciwnych stronach obrotowej kwadratowej ramy. Zwiększono prędkość obrotów, tak że błysk następował co trzydzieści sekund (a nie, jak wcześniej, co minutę). W 1911 roku latarnia St Agnes została wycofana z użytku, zastąpiona przez Peninnis Lighthouse (17-metrową wieżę kratową z czarno-białej stali, znajdującą się na południowym krańcu wyspy St Mary's). Stara wieża latarni jest nadal utrzymywana jako znak dzienny dla żeglugi.^[1]