Saltford - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Saltford Brass Mill to młyn mosiężny na rzece Avon w Saltford, Somerset, Anglia. Pochodzi z lat dwudziestych XVII wieku i jest wpisany na listę zabytków klasy II* oraz Scheduled Ancient Monument.

W czasach Domesday Book w tym miejscu znajdował się młyn wodny i jest to ostatni z ponad 30 młynów, które istniały kiedyś na tym odcinku rzeki Avon.

Lokalny wyrób mosiądzu został zapoczątkowany w Bristolu około 1700 roku przez rodzinę Abrahama Darby'ego, która później przeniosła się w górę rzeki ze względu na lepsze zaopatrzenie w wodę w Saltford i Keynsham. Mosiądz wytwarzano z kornwalijskich rud rafinowanych w Crew's Hole, a następnie transportowanych rzeką. Mieszano je z kalaminą ze wzgórz Mendip, uzyskując mosiądz kalaminowy. Sytuacja uległa zmianie wraz z udoskonaleniem procesów technologicznych i zastąpieniem miejscowego wytopu miedzi dostawami ze Swansea. W latach pięćdziesiątych XIX wieku zamiast kalaminy stosowano cynk, stosując proces wprowadzony przez Williama Championa, który mieszkał w pobliżu.

Na terenie zakładu znajduje się młyn akumulatorowy, w którym wydrążano mosiężną blachę do wyrobu garnków, misek i kadzi, z których część można obejrzeć na wystawie. Znajduje się tu również kompletny piec do wyżarzania, jeden z czterech pierwotnie zainstalowanych, który służył do podgrzewania mosiądzu w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa jego pęknięcia podczas obróbki. Uważa się, że piec ten jest jednym z najlepszych zachowanych przykładów tej technologii. Zachowały się również pozostałości kół wodnych, które początkowo służyły do napędzania maszyn, a jedno z nich jest nadal sprawne. W latach 1760-1830 młyny bateryjne uzupełniono o walcarki, które pozwalały uzyskać bardziej równe arkusze metalu niż pierwotne techniki bateryjne. Jednak wyroby bateryjne były produkowane w tym miejscu do 1908 r. i była to ostatnia tego typu fabryka w Wielkiej Brytanii.

Młyn zaprzestał produkcji w 1924 roku. W 1995 roku został odrestaurowany, a obecnie jest obsługiwany przez grupę wolontariuszy we współpracy z English Heritage i właścicielami Bath and North East Somerset Council.^[1]

The Bridges Almshouses w Keynsham, w angielskim hrabstwie Somerset, został zbudowany około 1685 roku. Został uznany za budynek zabytkowy klasy II.

Almshouses zostały zbudowane przez Sir Thomasa Bridgesa i jego żonę Lady Annę Bridges (z domu Rodney), aby zapewnić zakwaterowanie sześciu wdowom i ufundować szkołę dla miasta. Pierwotnie mogły one być przeznaczone dla wdów po mężczyznach poległych w rebelii w Monmouth.

Taras składa się z trzech par dwukondygnacyjnych domów. Są one zbudowane z kamienia wapiennego z kamiennymi słupkami nad dwu- i trójdzielnymi oknami, zwieńczone dachem krytym dachówką. Na froncie budynku znajdują się kartusze z herbami Bridgesa i jego żony.

Droga Bristol Road przed domem opieki została zbudowana na miejscu pierwotnych ogrodów, a poziom drogi został podniesiony tak, że drzwi i chodnik dla pieszych znajdują się poniżej poziomu jezdni.^[3]

Saltford Manor to kamienny dom w Saltford, Somerset, niedaleko Bath, który jest uważany za najstarszy nieprzerwanie zamieszkany dom prywatny w Anglii i został uznany za budynek zabytkowy klasy II*.

Pierwotna normańska budowla została wzniesiona przez Williama Fitz Roberta, 2. hrabiego Gloucester, na terenie posiadłości, której właścicielem w czasach Domesday Book był Geoffrey de Montbray, biskup Coutances. Powstała współcześnie z pobliskim Horton Court, który był domem prebendarnym, dlatego też jest prawdopodobne, że Saltford był związany z opactwem Keynsham i od dawna jest związany z kościołem St Mary's Church w Saltford.

W 2003 r. Saltford Manor zwyciężył w konkursie sponsorowanym przez Country Life na "najstarszy nieprzerwanie zamieszkały dom w Wielkiej Brytanii". W konkursie wzięły udział setki obiektów, z których wiele zostało wyeliminowanych, ponieważ zostały zbudowane jako budynki kościelne i stały się dostępne na rynku mieszkaniowym dopiero po rozwiązaniu klasztorów przez Henryka VIII. Inne bardzo stare domy zostały wyeliminowane, ponieważ są obecnie wykorzystywane jako sklepy lub muzea. Po wygraniu konkursu jego ówczesny mieszkaniec, James Wynn, napisał o posiadłości książkę historyczną zatytułowaną The House That Jack Built: The Story of the Oldest Inhabited House in Britain (Historia najstarszego zamieszkałego domu w Wielkiej Brytanii). Opisał w niej swoją miłość do tego miejsca i sposób, w jaki przywrócił je do obecnego stanu w 1997 roku.

W 2008 roku Saltford Manor został wystawiony na sprzedaż i ostatecznie został sprzedany 27 sierpnia 2010 roku za 1 275 000 funtów.^[4]