Salisbury - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Katedra z Wielką Kartą Swobód. Katedra w Salisbury – gotycka świątynia znajdująca się na obrzeżach najstarszej części miasta Salisbury położonego w południowej Anglii.

Dawna siedziba założonej w 1220 diecezji Salisbury; obecnie świątynia należy do anglikańskiego Kościoła Anglii (ang. Church of England). Katedra została wzniesiona ok.[1220–1320, jej zasadniczą część – prezbiterium z kaplicą Świętej Trójcy, główny transept oraz korpus nawowy – wzniesiono w ciągu 38 lat, a przylegające od północy monasterium kanonickie, skupione wokół wielkiego kwadratowego wirydarza (80 arów), budowano przez 30 lat. Wertykalną dominantą świątyni jest wzniesiona na skrzyżowaniu naw strzelista, kwadratowa w planie wieża ze smukłym ośmiobocznym hełmem w formie iglicy. Wieża, o wysokości 123 m (404 stóp), jest najwyższą wieżą kościelną na terenie Zjednoczonego Królestwa. Okazała, malownicza katedra stała się inspiracją dla artystów, wśród nich dla reprezentanta angielskiego romantyzmu, malarza Johna Constable'a. Katedra stanowi jeden z czołowych przykładów gotyku angielskiego. Będąc w opozycji do francuskiego kierunku w architekturze gotyckiej, struktura przestrzenna świątyni salisburskiej wywarła silny wpływ na kształt dzieł budownictwa sakralnego na terenie Wysp Brytyjskich w XII–XV w.^[1]

Salisbury Museum to muzeum w Salisbury, w hrabstwie Wiltshire, w Anglii. Znajduje się tam jedna z najlepszych kolekcji dotyczących Stonehenge i lokalnej archeologii.

Siedzibą muzeum jest budynek The King's House, wpisany na listę zabytków klasy I, w którym w latach 1610 i 1613 gościł król Anglii Jakub I. Muzeum znajduje się w otoczeniu Cathedral Close i wychodzi na zachodni front katedry w Salisbury. Ann Street 40-42, gdzie w 1860 r. założył je dr Richard Fowler, FRS. W 1981 r. muzeum przeniosło się do obecnej siedziby.

W oryginalnym trzypiętrowym budynku z oknami żaluzjowymi i ryglowymi, ozdobnymi tynkowanymi sufitami i piękną dębową klatką schodową mieści się główna galeria wystaw czasowych, a powyżej galeria ceramiki. W oknie w galerii Wedgwooda na piętrze można zobaczyć broń najstarszego syna Jakuba I, Henryka Fryderyka, księcia Walii.

Dyrektorem muzeum jest Adrian Green.^[2]

Obiekt historyczny w Salisbury. Old Sarum, w Wiltshire, w południowo-zachodniej Anglii, to obecnie zrujnowane i opuszczone miejsce najwcześniejszej osady Salisbury. Położona na wzgórzu około 2 mile na północ od współczesnego Salisbury, w pobliżu drogi A345, osada pojawia się w jednych z najwcześniejszych zapisów w kraju. Obiekt jest własnością English Heritage i jest dostępny dla zwiedzających.

W pobliżu wzniesiono wielkie kamienne kręgi Stonehenge i Avebury, a ślady osadnictwa prehistorycznego odkryto już 3000 lat p.n.e. Około 400 r. p.n.e. wzniesiono grodzisko z epoki żelaza, kontrolując skrzyżowanie dwóch szlaków handlowych i rzeki Hampshire Avon. Miejsce to było nadal zajmowane w okresie rzymskim, kiedy to ścieżki zostały przekształcone w drogi. Sasi zajęli brytyjski fort w VI wieku, a później używali go jako twierdzy przed napadami Wikingów. Normanowie zbudowali zamek typu motte and bailey, kamienny mur kurtynowy i wielką katedrę. W zamku Old Sarum zbudowano pałac królewski dla króla Henryka I, który był następnie wykorzystywany przez monarchów z dynastii Plantagenetów. Okres świetności osady trwał około 300 lat, dopóki spory między szeryfem Wiltshire a biskupem Salisbury nie doprowadziły do przeniesienia kościoła na pobliską równinę. Gdy na początku XIII wieku wokół placu budowy nowej katedry wyrosło New Salisbury, budynki Old Sarum zostały rozebrane w celu wydobycia kamienia, a stare miasto podupadło. Długo zaniedbywany zamek został opuszczony przez Edwarda II w 1322 roku, a następnie sprzedany przez Henryka VIII w 1514 roku. Powieść Edwarda Rutherfurda "Sarum" z 1987 r. opisuje historię miasta.

Mimo że osada była praktycznie niezamieszkana, jej właściciele ziemscy nadal mieli reprezentację parlamentarną aż do XIX wieku, co sprawiło, że była to jedna z najbardziej znanych zepsutych gmin, które istniały przed Reform Act z 1832 roku. Old Sarum służyło jako dzielnica kieszonkowa rodziny Pittów.

Old Sarum to także nazwa współczesnej osady położonej na północny wschód od pomnika, gdzie znajduje się lotnisko z pasem startowym, mały park biznesowy oraz duże osiedla mieszkaniowe z XXI wieku.^[3]

Kościół St Mary's Church na rynku w Wilton, Wiltshire, Anglia, został zbudowany w XV wieku. Został wpisany na Listę Narodowego Dziedzictwa Anglii jako budynek zabytkowy klasy II*, a obecnie jest zbędnym kościołem znajdującym się pod opieką Churches Conservation Trust.

St Marys został zbudowany na miejscu wcześniejszego kościoła, w którym biskup Robert de Bingham został konsekrowany w 1229 r. przed ukończeniem budowy swojego kościoła katedralnego w Salisbury; jego posąg jest nadal widoczny na zachodnim szczycie. W IX wieku do kościoła przylegał klasztor benedyktynów z Wilton Abbey. W XIV i XV wieku inne średniowieczne kościoły w Wilton zostały zamknięte i połączone z kościołem St Mary's, który został przebudowany i rozbudowany, stając się w XVI wieku jedynym kościołem parafialnym. W 1441 roku zapiski parafialne mówią o zakupie wielkiego dzwonu, a około 1628 roku zainstalowano rzeźbioną ambonę. Na początku XIX wieku pobrano opłatę parafialną na renowację kościoła oraz zakupiono żyrandol i kinkiety na ambonę, aby umożliwić odprawianie wieczornych nabożeństw.

W 1845 r. z inicjatywy hrabiny Pembroke i jej młodszego syna barona Herberta z Lea wybudowano nowy kościół parafialny Kościoła Anglii pod wezwaniem św. Marii i Mikołaja, zaprojektowany przez architekta Thomasa Henry'ego Wyatta i D. Brandona w stylu romańskim włoskim, ze znacznymi wpływami bizantyjskimi. Do nowego przeniesiono dzwony i wiele pomników ze starego kościoła.

W wyniku tego stary kościół został częściowo rozebrany, z wyjątkiem prezbiterium i jednego przęsła nawy. Ruiny składają się z trzech łuków arkady południowej, fragmentów arkady północnej oraz zmienionego łuku wschodniego wieży zachodniej lub okna zachodniego na dziedzińcu kościelnym.

Odbudowy podjął się w latach 1933-1939 Robert Worth Bingham, ambasador Stanów Zjednoczonych w Wielkiej Brytanii w latach 1933-1937, który twierdził, że pochodzi od Roberta de Bingham. Kościół został uznany za zbędny 30 maja 1972 r., a 15 listopada 1977 r. został przekazany zarządowi powierniczemu.^[8]

Salisbury Arts Centre to miejsce, w którym odbywają się przedstawienia teatralne, muzyczne, taneczne, komediowe, familijne, filmowe, wystawy i warsztaty w Salisbury, Wiltshire, Wielka Brytania. Jest ono prowadzone przez Wiltshire Creative, organizację charytatywną, która zapewnia członkom społeczności możliwość obcowania ze sztuką.

Centrum organizuje szereg imprez edukacyjnych i społecznych, z których wiele jest bezpłatnych, a także bierze udział w imprezach w mieście i okolicach, w tym w Larmer Tree Festival.

Edmunda przy Bedwin Street w centrum Salisbury. Główna sala widowiskowa może pomieścić 164 osoby na miejscach siedzących i 400 na stojąco. Znajduje się tam również sala studyjna White Room z 60 miejscami siedzącymi, przestrzeń medialna, wielofunkcyjna przestrzeń artystyczna i rzemieślnicza, pracownia garncarska, przestrzeń wystawiennicza, kawiarnia, bar oraz biura dla pracowników.^[11]