Oswestry - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Whittington Castle to zamek w północnym Shropshire w Anglii, będący własnością Whittington Castle Preservation Fund i zarządzany przez ten fundusz. Zamek był pierwotnie zamkiem typu motte-and-bailey, ale został zastąpiony w XIII wieku przez zamek z budynkami wokół dziedzińca, którego zewnętrzna ściana była ścianą kurtynową wewnętrznego przedzamcza. Jako zamek Marchii Walijskiej został zbudowany na granicy Walii i Anglii, bardzo blisko historycznego fortu Old Oswestry.

Zamek Whittington mieści się na 12-akrowej (49 000 m2) posiadłości we wsi Whittington, w dystrykcie North Shropshire, w hrabstwie Shropshire w Anglii. Sąsiaduje z Castle Road.

W 2003 r. w wyniku badań historycznych i archeologicznych przeprowadzonych przez Petera Browna i Petera Kinga ustalono, że w XIV w. zewnętrzne przedzamcze zamku składało się z dwóch rozbudowanych ogrodów otoczonych wodą. Odkrycie to było o tyle istotne, że dowodziło zaawansowania (w porównaniu z francuskimi czy flamandzkimi) angielskich zwyczajów ogrodniczych. Ten "wystawny" ogród został założony przez jednego z FitzWarinów. Kopiec widokowy w centrum może być najstarszym tego typu obiektem odkrytym w Anglii.^[1]

Zamek Oswestry to średniowieczny zamek w mieście Oswestry, w hrabstwie Shropshire, w Anglii. Zamek był również znany lub odnotowany w dokumentach historycznych jako: Album Monasterium; Blancminster; Blankmouster; Blancmustier; Croes Oswald; L'Oeuvre; L'uvre; Castle Loure; Luure; Luvre; Lvvre: Castle Philip; Oswaldestre; Meresberie.

Pierwsza wzmianka o zamku w Oswestry pochodzi z 1086 r., kiedy to w Domesday Book odnotowano, że Castelle Lurve (lub Castle L'oeuvre) został zbudowany przez Rainalda, szeryfa Shropshire w Hundred of Meresberie. Do około 1272 r. nie odnotowano żadnego miasta, kiedy to pojawiły się wzmianki o osadzie Blancminster (nazwanej tak ze względu na kościół z białego kamienia). Walijczycy już w 1254 r. wspominali o Croes Oswallt (Krzyż Oswalda), odnosząc się do św. Oswalda, króla Northumbrii zabitego w bitwie pod Maserfield (podobno miała ona miejsce niedaleko Oswestry) w 641 r. n.e.

Po Rainaldzie zamek przeszedł w ręce Alana fitz Flaada. Podczas wojny domowej między Stephenem a Matyldą (1135-54) margrabiowski lord Oswestry, William FitzAlan, przyłączył się do sił Matyldy. W konsekwencji został on pozbawiony swoich ziem, w tym zamku i jego okolic, oraz tytułów przez Stefana po 1138 roku, kiedy to zbiegł na wygnanie. Zamek został odzyskany przez Madog ap Maredudd, księcia Powys, w latach 1149-1154, wraz z panowaniem nad okolicą. Trwało to krótko; po wstąpieniu Henryka II w 1154 roku William FitzAlan odzyskał swoje posiadłości i w 1155 roku został przywrócony na stanowisko wysokiego szeryfa Shropshire, które piastował do swojej śmierci w 1160 roku. Potem nastąpił okres konfliktów między Walijczykami a Anglikami, a zamek był wielokrotnie plądrowany. W 1165 r. sam Henryk zaadoptował go jako bazę dla swojej nieudanej kampanii przeciwko Owainowi Gwyneddowi. W 1211 r. król Jan wystąpił przeciwko Llywelynowi Wielkiemu i zamek został zaatakowany. Do 1270 r. mury zamku zostały przedłużone i objęły miasto, ale jego znaczenie militarne zmalało.

W czasie wojny domowej zamek był obsadzony przez wojska rojalistów, a w 1644 r. został zdobyty przez wojska Olivera Cromwella. Do 1650 r. został w dużej mierze zburzony przez Roundheadów.

Motte ma około 12 m wysokości i 52 m na 72 m u podstawy. Na miejscu znajdują się zawalone pozostałości kamiennej twierdzy, pochodzącej prawdopodobnie z XIII wieku. Pozostałości twierdzy są wpisane na listę zabytków klasy II. Wewnętrzny rozkład pomieszczeń nie jest znany, ale inwentarz sporządzony w 1398 r. odnotowuje trzy izby, salę, kaplicę pod wezwaniem św. Mikołaja, kuchnię, spiżarnię i masarnię. Na południowy wschód od twierdzy znajdują się pozostałości bastionu, w dużej mierze przebudowanego pod koniec XIX wieku, który jest obiektem zabytkowym klasy II. Mury i filary bramy są również wpisane na listę II stopnia. Podzamcze zamkowe, leżące na południe od motyla, prawdopodobnie służyło jako początkowe miejsce rozwoju miasta. Miasto rozrosło się poza granice przedzamcza przed drugą połową XIII wieku, kiedy to zbudowano mury miejskie. Położenie podzamcza jest odnotowane w nazwach ulic Bailey Street i Bailey Head.^[3]