Northampton - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Althorp to wpisany na listę zabytków klasy I okazały dom i posiadłość w parafii Althorp, w hrabstwie West Northamptonshire w Anglii, o powierzchni około 13 000 akrów. Znajduje się około 6 mil na północny zachód od miasta hrabstwa Northampton i około 75 mil na północny zachód od centrum Londynu, pomiędzy wioskami Great Brington i Harlestone. Od ponad 500 lat jest w posiadaniu znamienitej arystokratycznej rodziny Spencerów, a od 1992 roku jest własnością Charlesa Spencera, 9. hrabiego Spencera. Był to także dom Lady Diany Spencer od rozwodu jej rodziców do ślubu z Karolem, księciem Walii.

W Domesday Book Althorp figuruje jako mała wioska pod nazwą "Olletorp", a w 1377 r. stała się wioską zamieszkałą przez ponad pięćdziesiąt osób. W 1505 r. nie mieszkali już tam żadni dzierżawcy, a w 1508 r. John Spencer kupił posiadłość Althorp za fundusze uzyskane z rodzinnej hodowli owiec. Althorp stał się jednym z najznamienitszych okazałych domów w Anglii. Dom pochodzi z 1688 r. i zastąpił wcześniejszy dom, który był niegdyś odwiedzany przez Karola I. Rodzina Spencerów zgromadziła bogatą kolekcję dzieł sztuki i innych cennych przedmiotów gospodarstwa domowego. W XVIII wieku dom stał się ważnym ośrodkiem kulturalnym w Anglii, w którym regularnie odbywały się przyjęcia, przyciągające wielu wybitnych członków brytyjskiej klasy rządzącej. George John, 2. hrabia Spencer, który był właścicielem Althorp od 1783 r. do swojej śmierci w 1834 r., stworzył w pałacu jedną z największych prywatnych bibliotek w Europie, która do lat 30. XIX w. rozrosła się do ponad 100 000 książek. John Spencer, 5. hrabia Spencer, znany jako Czerwony Hrabia, po tym, jak popadł w tarapaty, w 1892 roku sprzedał znaczną część kolekcji Enriquecie Rylands, która budowała Bibliotekę Uniwersytetu w Manchesterze. Wiele elementów wyposażenia Althorp zostało sprzedanych w XX wieku, a w latach 1975-1992 na aukcjach sprzedano około 20% zawartości.

Dom w Althorp był "klasycznie pięknym" budynkiem z czerwonej cegły w stylu Tudorów, ale jego wygląd został radykalnie zmieniony, począwszy od 1788 roku, kiedy to architekt Henry Holland otrzymał zlecenie dokonania gruntownych zmian. Na zewnątrz zastosowano dachówkę matematyczną, która pokryła cegłę, a od frontu dodano cztery korynckie pilastry. Wielki hol wejściowy do domu, Wootton Hall, został uznany przez Sir Nikolausa Pevsnera za "najszlachetniejszy gruziński pokój w hrabstwie". Wielka jadalnia w dobudówce wschodniego skrzydła domu została dobudowana w 1877 roku według projektu Johna Macvicara Andersona, a jej ściany obwieszone są wyblakłym, czerwonym jedwabiem adamaszkowym. Liczne kominki i meble zostały przywiezione do Althorp ze Spencer House w Londynie w czasie Blitzu w celu przechowania i nadal tam są. Galeria Obrazów rozciąga się na długości 35 m (115 stóp) na pierwszym piętrze zachodniego skrzydła i jest jednym z najlepszych zachowanych w rezydencji przykładów oryginalnej dębowej stolarki Tudorów. Znajduje się tu bogata kolekcja portretów, w tym "Wojna i pokój" Anthony'ego van Dycka, portret Jakuba I autorstwa Johna de Critza, portret Karola II autorstwa Mary Beale i wiele innych. W latach 80. ubiegłego wieku wydano około 2 mln funtów na zmianę wystroju pałacu, w tym czasie sprzedano większość obrazów religijnych z Althorp.

W sumie na terenie posiadłości Althorp znajduje się 28 budynków i budowli wpisanych na listę zabytków, w tym dziewięć kamieni do sadzenia. Dawna sokolarnia, obecnie budynek klasy I, została zbudowana w 1613 roku. Dom Ogrodnika, podobnie jak zachodnie i wschodnie loże, został wpisany na listę zabytków klasy II*. Musztardowo-żółty budynek Stable Block, wpisany na listę zabytków Grade II, zaprojektowany przez architekta Rogera Morrisa z wpływami palladiańskimi, został zamówiony przez Karola, piątego hrabiego Sunderlandu, na początku lat trzydziestych XVII wieku. Francuski architekt krajobrazu André Le Nôtre otrzymał zlecenie na rozplanowanie parku i terenów w latach 60. XVI wieku, a dalsze zmiany wprowadzono pod koniec XVIII wieku za czasów Henry'ego Hollanda. Po śmierci księżnej Walii Diany w 1997 r. została ona pochowana na małej wysepce na środku ozdobnego jeziora Round Oval. Świątynia w stylu doryckim z wyrytym na szczycie imieniem Diany, znajdująca się naprzeciwko jeziora, jest atrakcją turystyczną w lipcu i sierpniu, kiedy dom i posiadłość są otwarte dla zwiedzających, chociaż centrum wystawowe, mieszczące się w starym budynku stajni, zostało zamknięte na stałe w 2013 roku.^[1]

Klub sportowy w Northampton, Anglia. Sixfields Stadium – stadion piłkarski w Northampton, na którym swoje mecze rozgrywa zespół Northampton Town. Pierwszy mecz na Sixfields odbył się 15 października 1994 roku.

Podział stadionu ze względu na trybuny jest następujący:

• The Main West Stand – pojemność 4000 miejsc
• The Dave Bowen Stand – północna trybuna o pojemności 1000 miejsc nazwana na cześć byłego menadżera Northampton Town Dave`a Bowena, który w latach sześćdziesiątych XX wieku wprowadził zespół z Division Four do najwyższej klasy rozgrywkowej
• Alwyn Hargraves Stand – wschodnia trybuna o pojemności 1700 miejsc, nazwana na cześć byłego radnego, dzięki któremu doszło do budowy stadionu Sixfields
• South Stand (nazwana od sponsora Paul Cox Panel & Paint Stand) o pojemności 1000 miejsc, przeznaczona dla kibiców gości.

Rekord frekwencji zanotowano 26 września 1998; mecz pomiędzy Northampton Town a Manchesterem City obejrzało 7 557 widzów.^[2]

78 Derngate to wpisany na listę Grade II* georgiański dom w Dzielnicy Kulturalnej w Northampton, w Anglii, pierwotnie zbudowany w 1815 roku. Jego wnętrze zostało gruntownie przebudowane w latach 1916 i 1917 przez architekta Charlesa Rennie Mackintosha dla biznesmena Wenmana Josepha Bassett-Lowke jako jego pierwszy dom małżeński. Projekty domu autorstwa Mackintosha są uważane za jedne z pierwszych przykładów stylu Art Deco w Wielkiej Brytanii.

Na tylnej elewacji znajduje się również dobudówka z dwoma podwyższonymi balkonami, z których w 1916 r. roztaczał się widok na łąki na obrzeżach Northampton. Geneza projektu tej dobudówki była przedmiotem naukowej debaty, a mit o Mackintoshu jako pionierze modernizmu pod koniec jego kariery przetrwał. Ostatnie badania sugerują, że Bassett-Lowke i Alexander Ellis Anderson (architekt z Northampton, który nadzorował przebudowę), podobnie jak Mackintosh, mogli mieć swój udział w projektowaniu tej budowli.

W 1926 r. Bassett-Lowkesowie przeprowadzili się do New Ways, modernistycznego domu zaprojektowanego przez Petera Behrensa w pobliżu Abington Park; dom ten również jest wpisany na listę zabytków Grade II*.

W latach 1964-1993 budynek był wykorzystywany przez szkołę średnią dla dziewcząt w Northampton, początkowo jako biura, a później jako sale lekcyjne. W 2002 r. rozpoczęto prace mające na celu przywrócenie domu do stanu zgodnego z oryginalnym projektem Mackintosha. Prace te były prowadzone pod kierunkiem architektów John McAslan + Partners i zaangażowały zespół wyspecjalizowanych wykonawców do odtworzenia lub replikacji oryginalnych elementów projektu z okresu Mackintosha.

Po osiemnastu miesiącach renowacji dom został otwarty dla zwiedzających pod koniec 2003 roku. Dostępne są wycieczki z przewodnikiem w małych grupach lub zwiedzanie z przewodnikiem własnym, które pozwalają poznać ten zaprojektowany przez Mackintosha dom w Anglii.

Do Derngate 78 przylega muzeum pomocnicze, które mieści się pod numerem 80. W 2003 r. Discovery Channel wyemitował serial dokumentalny prowadzony przez Erica Knowlesa zatytułowany The House That Mackintosh Built. Serial śledził aspekty renowacji nieruchomości w trakcie jej trwania. W maju 2007 roku otwarto nowe centrum dla zwiedzających przy Derngate 82, które oferuje dodatkowe udogodnienia i wystawy dla zwiedzających. W tym budynku, również odrestaurowanym przez biuro John McAslan + Partners, mieści się restauracja, galerie sztuki, sale konferencyjne, sklep, recepcja dla zwiedzających i biura administracyjne. Oferowany jest regularny program wystaw i wydarzeń, a aktywna grupa "Friends of 78 Derngate" nadal zbiera fundusze na stały rozwój projektu. W dniu 3 października 2013 r. Książę Gloucester Ryszard odwiedził 78 Derngate, aby uczcić 10. rocznicę otwarcia budynku dla publiczności.

W dniu 21 marca 2017 r. w Derngate 78 odbyła się uroczystość upamiętniająca 100. rocznicę ślubu W. J. Bassett-Lowke i Florence Jane Jones. Od 1 lutego do 29 kwietnia 2017 r. czynna była setna wystawa "Charles Rennie Mackintosh & The Great War". Obejmowała ona eksponaty z późnego okresu kariery Mackintosha i badała szerszy kontekst jego pracy na 78 Derngate na tle I wojny światowej. Wystawa była największym pokazem projektów Mackintosha w Anglii. W ramach serii wydarzeń towarzyszących wystawie eksperci wygłaszali publiczne prelekcje i prowadzili warsztaty na powiązane tematy.

Artysta i prezenter telewizyjny Lachlan Goudie przedstawił 78 Derngate w swoim filmie dokumentalnym BBC, Charles Rennie Mackintosh: Glasgow's Neglected Genius. Został on wyprodukowany z okazji 150. rocznicy urodzin Mackintosha i po raz pierwszy wyemitowany na antenie BBC Two Scotland 5 czerwca 2018 r. Goudie ocenił pracę nad 78 Derngate jako "olśniewające dzieło artysty gotowego zaryzykować utratę kontroli", przy czym wystrój wnętrz został przedstawiony jako odważna "próba powrotu" Mackintosha, która miała okazać się daremna na tle I wojny światowej.^[9]

Royal & Derngate to kompleks teatralny w Dzielnicy Kulturalnej w Northampton w Anglii, składający się z Teatru Królewskiego i Teatru Derngate. Royal został zbudowany przez architekta teatralnego Charlesa J. Phippsa i otwarty w 1884 roku. Dziewięćdziesiąt dziewięć lat później, w 1983 roku, na tyłach Royal wybudowano Derngate, zaprojektowany przez RHWL. Mimo że oba teatry były fizycznie połączone, nie połączyły się organizacyjnie aż do formalnego połączenia w 1999 roku; są one zarządzane przez Northampton Theatres Trust. Teatr Royal, założony jako dom produkcyjny, może pomieścić 450 widzów i od 1976 roku jest uznany za budynek zabytkowy klasy II; Derngate Theatre może pomieścić maksymalnie 1200 widzów i jest miejscem wielofunkcyjnym, w którym widownia może być skonfigurowana na potrzeby różnych wydarzeń, w tym teatru, opery, muzyki na żywo, tańca, mody i sportu. Errol Flynn Filmhouse, niezależne kino wybudowane z boku kompleksu, zostało otwarte w 2013 roku.

W 2005 roku oba teatry zostały zamknięte na czas 18-miesięcznej przebudowy o wartości 14,5 mln funtów. Teatry połączono w jeden kompleks, zbudowano centrum kreatywności i całkowicie odnowiono oba obiekty. Kompleks został ponownie otwarty jako Royal & Derngate w październiku 2006 roku. Od momentu ponownego otwarcia dyrektorem artystycznym był Laurie Sansom. Za jego kadencji The Stage okrzyknął Royal & Derngate Regionalnym Teatrem Roku (2010) w swojej inauguracyjnej edycji Stage 100 Awards za "jakość artystyczną i związki z lokalną publicznością".

W 2013 roku James Dacre objął stanowisko dyrektora artystycznego. W 2015 roku Royal & Derngate otrzymał nagrodę UK Theatre Management Award za najlepszą prezentację teatru objazdowego za koprodukcję Made in Northampton, a w 2016 roku nagrodę UK Theatre Award za najlepszą produkcję objazdową. W 2016 roku ponownie znalazł się na krótkiej liście do nagrody dla Regionalnego Teatru Roku, a także otrzymał nominację do nagrody dla Teatru Roku w konkursie The Stage 2022 Awards.

Royal & Derngate nie tylko wystawia i produkuje programy rozrywkowe, ale także realizuje program kreatywnych projektów w swoich podziemiach. Jest to miejsce, w którym działa Teatr Młodzieżowy. Przedstawia on także szanse dla lokalnej społeczności na zaangażowanie się w występy, pisanie tekstów i dowiedzenie się więcej o tym, co dzieje się za kulisami.^[12]

Northampton Museum and Art Gallery to publiczne muzeum w Northampton w Anglii. Muzeum jest własnością i jest prowadzone przez West Northamptonshire Council i mieści jedną z największych kolekcji butów na świecie, liczącą ponad 15 000 par, która została uznana przez Arts Council England za kolekcję o znaczeniu lokalnym, krajowym i międzynarodowym.

Muzeum miejskie zostało założone w 1865 r., ale w 1884 r. przeniesiono je na obecne miejsce, gdzie działało wspólnie z biblioteką miejską. Po przeprowadzce biblioteki w 1910 r. muzeum zajęło cały budynek. Muzeum zostało rozbudowane w 1935 roku i ponownie w 1988 roku. W 2012 r. muzeum zostało wyremontowane, aby zapewnić lepszy dostęp.

Muzeum zostało zamknięte w latach 2017-2021 z powodu dużego projektu rozbudowy o wartości 6,7 mln funtów. Nowe muzeum zostało ponownie otwarte w lipcu 2021 r., ponad rok później niż planowano, z powodu pandemii COVID-19.^[14]

Sol Northampton to kompleks wypoczynkowy w Northampton w Anglii, w którym znajduje się między innymi kino wielosalowe, siłownia i salon piękności. Został zbudowany w 2002 r. w miejsce budynku siedziby głównej Barclaycard, która znajdowała się tam od lat 70. ubiegłego wieku, zanim została przeniesiona do pobliskiej dzielnicy przemysłowej Brackmills.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych, po przeprowadzce firmy Barclaycard do nowych biur w Brackmills, opracowano plany przebudowy tego miejsca. Jedyne główne kino w Northampton znajdowało się wówczas na Sixfields, zbudowane po przeniesieniu tam siedziby klubu piłkarskiego. Było i jest to kino, do którego trudno się dostać z innych części miasta. Pomysł polegał na zbudowaniu w centrum miasta nowego miejsca rozrywki i handlu, podobnego do pobliskich miejsc, takich jak Milton Keynes, gdzie niedawno otwarto Xscape Centre.

Po otwarciu w 2002 r. mieścił się w nim hotel, klub nocny/bar, siłownia i klub zdrowia oraz kompleks kinowy UCI (obecnie Vue) z 10 salami kinowymi na ponad 2500 miejsc i aparaturą 3-D.

W 2018 r. nazwa "Central" została oficjalnie usunięta z nazwy, a firma będąca właścicielem obiektu rozpoczęła poszukiwania nowych najemców, którzy wypełniliby wolne części budynku.

W lutym 2020 roku dach został uszkodzony przez silny wiatr. Spowodowało to konieczność zamknięcia dwóch ulic (Marefair i Horsemarket) otaczających obiekt na 16 dni, podczas gdy dach został naprawiony i uznany za bezpieczny.^[17]

Northampton War Memorial, oficjalnie Town and County War Memorial, to pomnik z czasów I wojny światowej znajdujący się na Wood Hill w centrum Northampton, miasta hrabstwa Northamptonshire w środkowej Anglii. Zaprojektowany przez architekta Edwina Lutyensa pomnik to Kamień Pamięci, otoczony bliźniaczymi obeliskami obwieszonymi malowanymi kamiennymi flagami, stojący w małym ogrodzie na terenie, który kiedyś był częścią cmentarza kościoła Wszystkich Świętych.

Dyskusja na temat pomnika wojennego dla Northampton rozpoczęła się wkrótce po zawieszeniu broni w 1918 r. Od lipca 1919 r. na Abington Street w centrum miasta stał tymczasowy drewniany cenotaf. Northamptonshire War Memorial Committee zlecił Lutyensowi zaprojektowanie stałego pomnika. Projekt pomnika został szybko ukończony i zatwierdzony, ale jego instalacja opóźniła się o sześć lat, dopóki nie udało się wykupić terenu od Kościoła Anglii, co wymagało uzyskania pozwolenia od miejscowej diecezji. Ostatecznie pomnik odsłonięto 11 listopada 1926 r. po nabożeństwie i paradzie, w której wzięli udział uczniowie miejscowych szkół i przedstawiciele władz miejskich.

Pomnik w Northampton jest jednym z bardziej rozbudowanych pomników miejskich w Anglii. Wykorzystuje on trzy elementy charakterystyczne dla pomników wojennych Lutyensa: parę obelisków, Kamień Pamięci (który Lutyens zaprojektował dla Imperial War Graves Commission) oraz malowane kamienne flagi na obeliskach, które zostały odrzucone w przypadku Cenotafu w Londynie, ale znajdują się na kilku innych pomnikach Lutyensa. Obecnie jest to budynek zabytkowy klasy I; jego status został podniesiony z klasy II w 2015 r., kiedy pomniki wojenne Lutyensa zostały uznane za "kolekcję narodową" i wszystkie otrzymały status budynku zabytkowego lub ich status został odnowiony.^[18]