Ludlow - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zamek Stokesay to jeden z najwspanialszych zachowanych warownych dworów w Anglii, położony w Stokesay w hrabstwie Shropshire. Został on w dużej mierze zbudowany w swojej obecnej formie pod koniec XIII wieku przez Laurence'a de Ludlow, na wcześniejszym zamku założonym przez jego pierwotnych właścicieli, rodzinę de Lacy, od których przeszedł do ich spadkobierców de Verdun, którzy zachowali feudalne panowanie nad Stokesay co najmniej do 1317 roku. Laurence 'of' Ludlow był jednym z czołowych kupców wełny w Anglii, który przeznaczył ją na bezpieczny prywatny dom i generowanie dochodów jako posiadłość komercyjna. Potomkowie Laurence'a nadal byli właścicielami zamku aż do XVI wieku, kiedy to zamek przechodził przez różnych prywatnych właścicieli. Do czasu wybuchu angielskiej wojny domowej w 1641 roku, Stokesay był własnością Williama Cravena, pierwszego hrabiego Cravena i zwolennika króla Karola I. Po załamaniu się działań wojennych rojalistów w 1645 roku, siły parlamentarne obległy zamek w czerwcu i szybko zmusiły garnizon do kapitulacji. Parlament nakazał zniszczyć posiadłość, ale mury zostały uszkodzone tylko w niewielkim stopniu, dzięki czemu Stokesay był używany jako dom przez rodzinę Baldwyn do końca XVII wieku.

W XVIII wieku Baldwynowie wynajmowali zamek do różnych celów rolniczych i produkcyjnych. Zamek popadł w ruinę, a antykwariusz John Britton podczas swojej wizyty w 1813 roku zauważył, że został "porzucony dla zaniedbania i szybko popada w ruinę". W latach 30. i 50. XIX wieku prace restauracyjne przeprowadził William Craven, drugi hrabia Craven. W 1869 roku posiadłość Cravena, wówczas mocno zadłużona, została sprzedana bogatemu przemysłowcowi Johnowi Derby Allcroftowi, który w latach 70. XIX wieku zapłacił za kolejną rundę szeroko zakrojonej renowacji. Obaj ci właściciele starali się ograniczyć wszelkie zmiany w istniejących budynkach podczas prac konserwatorskich, co było nietypowe dla tego okresu. Zamek stał się popularnym miejscem dla turystów i artystów, a w 1908 roku został oficjalnie otwarty dla gości.

Potomkowie Allcrofta popadli jednak w kłopoty finansowe na początku XX wieku i coraz trudniej było im pokrywać koszty utrzymania Stokesay. W 1986 roku Jewell Magnus-Allcroft ostatecznie zgodziła się oddać zamek Stokesay pod opiekę English Heritage, a po jej śmierci w 1992 roku zamek został przekazany tej organizacji. English Heritage przeprowadziło gruntowną renowację zamku pod koniec lat 80-tych. W XXI wieku zamek Stokesay jest nadal wykorzystywany jako atrakcja turystyczna - w 2010 roku odwiedziło go 39 218 osób.

Pod względem architektonicznym zamek Stokesay jest "jednym z najlepiej zachowanych średniowiecznych dworów obronnych w Anglii", jak twierdzi historyk Henry Summerson. Zamek składa się z otoczonego murem, otoczonego fosą dziedzińca, do którego prowadzi wejście przez XVII-wieczną drewnianą i otynkowaną bramę. Wewnątrz, na dziedzińcu znajduje się kamienna sala i blok słoneczny, chronione przez dwie kamienne wieże. W sali znajduje się XIII-wieczny drewniany strop belkowy, a XVII-wieczne rzeźbione figury zdobią domek bramny i blok słoneczny. Zamek nigdy nie był pomyślany jako poważna fortyfikacja wojskowa, ale jego styl miał nawiązywać do znacznie większych zamków budowanych przez Edwarda I w północnej Walii. Zamek, pierwotnie zaprojektowany jako prestiżowa, bezpieczna i wygodna siedziba, niewiele się zmienił od XIII wieku i jest rzadkim, zachowanym przykładem niemal kompletnego zespołu średniowiecznych budynków. Angielskie Dziedzictwo ograniczyło do minimum ilość materiałów interpretacyjnych prezentowanych w obiekcie i utrzymało zamek w stanie niemal nieumeblowanym.^[1]

Downton Hall to prywatny XVIII-wieczny dom wiejski w Stanton Lacy, niedaleko Ludlow, w hrabstwie Shropshire. Jest to budynek wpisany na listę Grade II*.

Dom został zbudowany około 1733 roku przez Wredenhalla Pearce'a, który odziedziczył posiadłość w 1731 roku. Nowy dom, zaprojektowany przez Williama Smitha Jr. z Warwick, o trzech kondygnacjach i dwunastoprzęsłowym frontonie zakończonym parapetem z balustradą, szczyci się niezwykłym okrągłym holem wejściowym z jońskimi kolumnami i fryzem z wiciokrzewu.

W 1781 roku Catherine Hall, córka i spadkobierczyni Williama Pearce'a Halla, poślubiła posła Charlesa Williama Rouse-Boughtona (zob. Boughton Baronets). Modernizacja domu w 1824 r. objęła nowy front wejściowy z portykiem w stylu doryckim, zaprojektowany przez architekta Edwarda Haycocka.

Sir Charles Henry Rouse-Boughton zamieszkiwał w 1881 roku wraz z rodziną i dziewięcioma domownikami. Po śmierci ostatniego baroneta w 1963 roku jego córka, panna MF Rouse-Boughton, nadal mieszkała w Hall.^[7]