Haywards Heath - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Nymans to ogród angielski położony na wschód od wsi Handcross i w parafii cywilnej Slaugham w West Sussex w Anglii. Ogród został założony pod koniec XIX wieku przez trzy pokolenia rodziny Messel, a sławę przyniósł mu Leonard Messel.

W 1953 r. Nymans stał się własnością National Trust. Z Nymans pochodzi wiele sportów, selekcji i mieszańców, zarówno zaplanowanych, jak i przypadkowych, z których niektóre można określić terminem nymansensis, czyli "z Nymans". Eucryphia × nymansensis (E. cordifolia × E. glutinosa) znana jest także jako E. "Nymansay". Magnolia × loebneri 'Leonard Messel', Camellia 'Maud Messel' i Forsythia suspensa 'Nymans', o brązowych młodych pędach, to krzewy dobrze znane ogrodnikom.

W 2019 r. ogrody odwiedziło 382 948 osób.^[1]

Wakehurst, wcześniej znany jako Wakehurst Place, to dom i ogrody botaniczne w West Sussex w Anglii, będące własnością National Trust, ale użytkowane i zarządzane przez Królewski Ogród Botaniczny w Kew. Znajduje się w pobliżu Ardingly w West Sussex, w regionie High Weald i obejmuje rezydencję z końca XVI wieku, głównie XX-wieczny ogród oraz, w nowoczesnym budynku, Milenijny Bank Nasion Kew. Zwiedzający mogą obejrzeć ogrody, rezydencję, a także odwiedzić bank nasion. Obecnie ogród zajmuje powierzchnię około 2 km2 i obejmuje ogrody murowane i wodne, lasy i tereny podmokłe.

RBG Kew dzierżawi ten teren od National Trust od 1965 roku i w tym czasie udało się wiele osiągnąć, począwszy od projektu Millennium Seed Bank, poprzez utworzenie rezerwatów przyrody Loder Valley i Francis Rose, a skończywszy na utworzeniu centrum dla zwiedzających, kawiarni Seed i restauracji Stables oraz rozwoju ogrodów.

Wakehurst jest wpisany na Listę Dziedzictwa Narodowego Anglii (Grade I), a jego ogrody są wpisane na Listę Rejestru Historycznych Parków i Ogrodów (Grade II*).

Stajnie są wpisane na listę zabytków klasy II*, a południowy domek i brama wjazdowa na listę zabytków klasy II.^[2]

Wiadukt Ouse Valley Viaduct przenosi linię kolejową London-Brighton nad rzeką Ouse w Sussex. Znajduje się on na północ od Haywards Heath i na południe od Balcombe. Znany ze swojej ozdobnej konstrukcji, obiekt ten został opisany jako "prawdopodobnie najbardziej elegancki wiadukt w Wielkiej Brytanii".

Budowa wiaduktu Ouse Valley Viaduct została rozpoczęta w 1839 roku przez spółkę London & Brighton Railway. Zaprojektował go główny inżynier linii, John Urpeth Rastrick, we współpracy z architektem kolei z Londynu do Brighton, Davidem Mocattą. Wiadukt ma wysokość 96 stóp (29 m) i jest prowadzony na 37 półokrągłych łukach, z których każdy ma 9,1 m (30 stóp), zwieńczonych balustradami, o łącznej długości 1480 stóp (450 m). Każde molo zawiera łuk dźwigarowy z półokrągłą podsufitką, co pozwoliło zmniejszyć liczbę potrzebnych cegieł. Około 11 milionów cegieł potrzebnych do jego budowy zostało w większości przywiezionych rzeką Ouse (przez Newhaven i Lewes) z Holandii. W dniu 12 lipca 1841 r. wiadukt został oficjalnie otwarty dla ruchu kolejowego, choć jego budowa została w pełni ukończona dopiero w następnym roku.

Pomimo doskonałego projektu, materiałów i elementów architektonicznych, historia wiaduktu była kosztowna i problematyczna. Pierwsze większe prace renowacyjne miały miejsce w latach 90. XIX w., kiedy to całkowicie wymieniono fragmenty oryginalnego muru ceglanego, wierząc, że zwiększy to wytrzymałość konstrukcji. Jednak przez większą część XX wieku wiadukt ulegał znacznemu zniszczeniu. W maju 1983 r. wiadukt został uznany za obiekt zabytkowy klasy II*. W okresie od marca 1996 r. do września 1999 r. wiadukt został poddany gruntownej renowacji przez krajowego właściciela infrastruktury kolejowej, firmę Railtrack; prace te były częściowo finansowane przez Railway Heritage Trust, English Heritage i Radę Hrabstwa West Sussex.^[3]