Düsseldorf - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen to kolekcja sztuki niemieckiego kraju związkowego Nadrenii Północnej-Westfalii, mieszcząca się w Düsseldorfie. Instytucja ta łączy w sobie trzy różne miejsca wystawowe: K20 na Grabbeplatz, K21 w Ständehaus oraz Schmela Haus. Kunstsammlung zostało założone w 1961 roku przez rząd krajowy Nadrenii Północnej-Westfalii jako fundacja prawa prywatnego w celu prezentowania kolekcji sztuki i powiększania jej o nowe nabytki.

W ciągu swojej 50-letniej historii Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen zyskało międzynarodową renomę jako muzeum sztuki XX wieku. Od pewnego czasu jednak spektrum chronologiczne kolekcji, zapoczątkowanej zakupem dzieł Paula Klee, rozszerzyło się aż do czasów współczesnych. Budynek przy Grabbeplatz (K20), z charakterystyczną fasadą z czarnego granitu, został oddany do użytku w 1986 roku. W 2010 roku ukończono rozbudowę budynku.

Stała kolekcja Kunstsammlung, zawierająca najważniejsze dzieła Pabla Picassa, Henri Matisse'a i Pieta Mondriana, a także bogaty zespół około 100 rysunków i obrazów Paula Klee, oferuje wyjątkową perspektywę klasycznego modernizmu. Kolekcja powojennej sztuki amerykańskiej obejmuje dzieła Jacksona Pollocka i Franka Stelli oraz artystów pop Roberta Rauschenberga, Jaspera Johnsa i Andy'ego Warhola; inne ważne punkty kolekcji to prace Josepha Beuysa, Gerharda Richtera, Tony'ego Cragga, Emila Schumachera, Sarah Morris, Kathariny Fritsch, Nam June Paika, Wolfa Vostella i Imi Knoebela.

Wiosną 2002 roku otwarto Ständehaus (K21), który mieści się obok Kaiserteich, budynku będącego dawniej siedzibą parlamentu Nadrenii Północnej-Westfalii. Wśród najważniejszych eksponatów znajdują się pokoje artystów i instalacje na dużą skalę, na których szczególnie koncentruje się ta część kolekcji.

Budynek Schmela Haus, położony w historycznej dzielnicy Düsseldorfu, dołączył do Kunstsammlung w 2009 roku jako "scena prób" i miejsce wykładów. W tym chronionym obiekcie holenderskiego architekta Aldo van Eycka, otwartym w 1971 roku, mieściła się Galerie Alfred Schmela i był to pierwszy budynek wzniesiony w Republice Federalnej Niemiec z przeznaczeniem wyłącznie na galerię sztuki. Od wiosny 2011 r. Schmela Haus jest ponownie wykorzystywany do celów wystawienniczych.

Kunstsammlung, jako instytucja posiadająca trzy siedziby, ma do dyspozycji ponad 10 000 m2 powierzchni wystawienniczej.

Dzięki programom towarzyszącym i projektom specjalnym Dział Edukacji stara się, aby dzieła zgromadzone w Kolekcji Regionalnej były dostępne dla zwiedzających w każdym wieku. W tym celu udostępnia się kilka pracowni, warsztat medialny oraz "laboratorium", które jest zintegrowane z galeriami wystawowymi.^[4]

Ogród botaniczny z kopułową szklarnią. Botanischer Garten Düsseldorf, znany również jako Botanischer Garten der Heinrich-Heine-Universität Düsseldorf oraz Botanischer Garten der Universität Düsseldorf, jest ogrodem botanicznym o powierzchni 8 hektarów, prowadzonym przez Uniwersytet w Düsseldorfie. Znajduje się przy ulicy Universitätsstraße 1 w Düsseldorfie, w Nadrenii Północnej-Westfalii, w Niemczech. W cieplejszych miesiącach jest otwarty codziennie; wstęp wolny.

Ogród został założony w 1974 r. i obecnie zawiera około 6000 gatunków, ze szczególnym uwzględnieniem roślin klimatu umiarkowanego. Ogrody zewnętrzne są zorganizowane w następujący sposób: Ogrody geograficzne - ogród alpejski, Europa Środkowa, Kaukaz, Azja Północno-Wschodnia, Japonia, Chiny, Ameryka Północna i Ameryka Południowa. Ogrody ekologiczne - wrzosowiska, wrzosowiska, lasy sosnowe, drzewa owocowe i dzikie kwiaty. Inne ogrody - ogród systematyczny, ogród leczniczy, uprawy, ogródek przydomowy, drzewa iglaste, kwiaty letnie, rośliny gleb wulkanicznych, morfologia, gatunki zagrożone i rośliny mięsożerne.

W ogrodzie znajduje się również kompleks szklarni, w skład którego wchodzą: Kopuła centralna (około 1000 m², wysokość 18 metrów) - około 400 gatunków z regionu śródziemnomorskiego i Wysp Kanaryjskich, a także z Australii, Nowej Zelandii, Azji, Afryki Południowej, Chile i Kalifornii. Oranżeria (otwarta w 2004 r., 300 m², wysokość 13 metrów) - zimowanie roślin z rejonu Morza Śródziemnego, iglaków z półkuli południowej oraz pirofitów z Australii i Afryki Południowej. Domek w Afryce Południowej (otwarty w 2008 r., 330 m²) - roślinność stepowa Afryki Południowej.^[9]

Paul-Janes-Stadion w Düsseldorfie-Flingern jest jednym z boisk domowych Fortuny Düsseldorf. Znajduje się przy ulicy Flinger Broich 87, na wschód od centrum miasta, w dzielnicy Nord Flingern.

Stadion został zbudowany w 1930 r. przez drużynę; obecnie jest własnością miasta, a od 1990 r. nosi imię wieloletniego piłkarza Düsseldorfu i kraju Paula Janesa. Przed 1990 r. stadion nosił nazwę "Flinger Broich" lub "Fortunaplatz".

Po II wojnie światowej stadion został przejęty przez wojska brytyjskie. W 1958 r. burza zniszczyła dach z blachy falistej. W 1967 roku na terenie stadionu wybudowano budynek klubowy Fortuny Düsseldorf.

Podczas gdy w latach 70. Rheinstadion był w remoncie, Paul-Janes-Stadion był boiskiem Bundesligi, dlatego zainstalowano na nim odpowiednie oświetlenie.

W latach 2001-02 stadion został poddany dalszej renowacji, aby zapewnić Fortunie satysfakcjonującą nawierzchnię po zburzeniu Rheinstadion. Wybudowano nowe tarasy i odnowiono trybunę główną. Renowacja, sfinansowana przez miasto Düsseldorf, kosztowała 5 milionów euro. Po zakończeniu budowy LTU Arena (obecnie Esprit Arena), Fortuna Düsseldorf nadal rozgrywała do trzech meczów domowych rocznie na Paul-Janes-Stadion, pozostałe mecze rozgrywając na nowoczesnej arenie, aż do sezonu 2007/2008. Od tego czasu pierwsza jedenastka nie rozgrywa już żadnych meczów ligowych na starszym stadionie; obecnie jest on wykorzystywany wyłącznie do rozgrywania meczów testowych, towarzyskich i pucharowych, a także wszystkich meczów drugiej jedenastki (Fortuna Düsseldorf II) oraz meczów drużyn młodzieżowych.

Podczas Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2006 stadion był miejscem największego w Niemczech pokazu "Publicznego oglądania" w mieście niebędącym gospodarzem Mistrzostw Świata. Oprócz 12 600 miejsc siedzących dla kibiców na stadionie znajdowała się promenada wokół stadionu oraz program rozrywkowy, szczególnie dla dzieci.^[11]

Dom Mickeln to dworek znajdujący się w dzielnicy Himmelgeist w Düsseldorfie.

Wzniesiono go w 1843 r. na miejscu Haus Mickeln, którego początki sięgają 1210 r. Ponieważ budynek ten został zniszczony w pożarze w 1836 r., Herzog Ludwig von Arenberg wykorzystał kwotę z ubezpieczenia, aby zlecić znanemu architektowi Josefowi Niehausowi odbudowę dworu jako letniej rezydencji. Niehaus wzorował się na rycinach willi zbudowanych w XVI wieku przez Galeazzo Alessiego.

Dwór ma plan kwadratu, każdy bok mierzy 19,55 m. Wszystkie perspektywy zaprojektowano identycznie, z wyjątkiem zewnętrznej klatki schodowej po stronie północnej. Wszystkie perspektywy są identycznie zaprojektowane, z wyjątkiem zewnętrznej klatki schodowej po stronie północnej. Portal wejściowy otoczony jest lipami. Koncepcja ta była przewidziana już w 1843 r., kiedy to otaczające go ogrody zaprojektował Maximilian Friedrich Weyhe. Niektóre z drzew, np. platany, buki pospolite i dwa cedry libańskie, zachowały się do dziś; te ostatnie są uważane za jeden z pomników przyrody w Düsseldorfie.

Od czerwca 2000 r. nieruchomość jest wykorzystywana jako centrum konferencyjne i dom gościnny przez Uniwersytet w Düsseldorfie.^[17]

Opernhaus Düsseldorf jest siedzibą Deutsche Oper am Rhein.

Pierwotny budynek opery został zbudowany w latach 1873-1875 jako Stadttheater Düsseldorf, według projektu Ernsta Giese (1832-1903). W dniu inauguracji, 29 listopada 1875 roku, budynek był tylko częściowo ukończony z powodu przekroczenia kosztów, ale nadal był użytkowany przez władze miasta. Do 1891 r. zainstalowano system oświetlenia elektrycznego.

Widownia składała się z poziomu parkietu, dwóch poziomów siedzeń oraz galerii, co dawało łącznie 1260 miejsc siedzących.

Do 1921 roku miasto przekazało własność teatru zespołowi operowemu, a w 1925 roku zmieniono jego nazwę na Operhaus, aby odróżnić go od innego teatru prezentującego wówczas operetki. Po zniszczeniu znacznej części widowni przez bomby w styczniu i listopadzie 1943 roku podczas II wojny światowej, przez kilka miesięcy 1944 roku odbywały się przedstawienia, ale na widowni zmniejszonej do 1000 miejsc. Do września 1944 roku wszystkie teatry zostały zamknięte, a regularne występy rozpoczęły się dopiero w październiku 1945 roku od Carmen Bizeta.

W latach powojennych w 1954 r. rozpoczęto gruntowne remonty, które miały na celu poprawę prowizorycznych napraw wojennych. W okresie od 1954 r. do ponownego otwarcia 22 kwietnia 1956 r. budynek został odrestaurowany i zainaugurowany wykonaniem Fidelia Beethovena. Obecnie sala mieści 1 342 osoby.

Również w tym czasie udało się odtworzyć związek między Düsseldorfem a Duisburgiem w postaci wspólnego przedsiębiorstwa - Niemieckiej Opery na Renie.

W 1956 r., 29 września, w Düsseldorfie odbyła się premiera Elektry Richarda Straussa, a 30 września w Duisburgu zaprezentowano Falstaffa Verdiego.^[19]

Komödchen to scena kabaretowa znajdująca się w Düsseldorfie.

Kom(m)ödchen został założony w 1947 roku jako kabaret polityczno-literacki przez Kaya i Lore Lorentza. W początkowym programie "Positiv dagegen", którego premiera odbyła się 29 marca 1947 r., wzięli udział Werner Vielhaber, Bernd Nesselhut, Hans Walter Clasen, Eduard Marwitz, Iris Fanslau i Ruth Henrichs. W pierwszym roku istnienia zespołu w jego składzie była także Hanne Wieder. W 1959 roku na rok zakazano transmisji telewizyjnej programu.

Teatr przeniósł się do obecnej siedziby 27 kwietnia 1967 roku, a scena i rekwizyty zostały przeniesione do nowej siedziby przez gości podczas przerwy w przedstawieniu.

W 1983 r. Lore Lorentz zdecydował się na występy solowe i opuścił zespół Kom(m)ödchen. Kay Lorentz pozostał i kontynuował budowę nowego zespołu. Po jego śmierci w 1993 r. Lore zrezygnowała z kariery solowej i powróciła do prowadzenia Kom(m)ödchen. Kierownictwo przekazała swojemu synowi Kayowi S. Lorentzowi, który kontynuuje je od śmierci Lore w 1994 roku.

Na ich cześć plac przed teatrem został nazwany "Kay-und-Lore-Lorentz-Platz", a w mieście znajduje się szkoła imienia Lore Lorentza.

Do znanych członków zespołu należeli Thomas Freitag, Harald Schmidt, Hugo Egon Balder i Volker Pispers. Dziennikarz i poeta Thaddäus Troll pisał scenariusze dla kabaretu na początku lat 50.^[21]

Most kolejowy Hamm przenosi linię kolejową Mönchengladbach-Düsseldorf nad Renem między przedmieściem Hamm w Düsseldorfie a dzielnicą Neuss - Rheinparkcenter w niemieckim kraju związkowym Nadrenia Północna-Westfalia.

Pierwotny most kolejowy Hamm był dwutorowym mostem zbudowanym przez Towarzystwo Kolei Bergisch-Märkische od kwietnia 1868 r. jako pierwszy solidny most przez Ren w Düsseldorfie i został otwarty 24 lipca 1870 r. Nazwano go König-Wilhelm-Brücke ("Most Króla Wilhelma") lub König-Wilhelm-Eisenbahn-Rheinbrücke ("Most kolejowy Króla Wilhelma przez Ren") na cześć pruskiego króla Wilhelma I. Zbudowano go jako łuk z kutego żelaza podtrzymujący trzyprzęsłową kratownicę według planów inżyniera Pichiera z firmy Harkorta (Harkort'sche Fabrik) z Duisburga. Wieże mostowe po obu stronach odzwierciedlały nie tylko potrzebę dekoracji architektonicznej, ale także chęć zapewnienia bezpieczeństwa militarnego mostu w razie wojny. Z tego samego powodu z boku mostu znajdował się fort zewnętrzny, który został usunięty w 1885 roku. W okresie od lipca do września 1896 roku wyremontowano podejścia do mostu i odnowiono korpus torowiska pod ruchem kołowym. Całą budowę prowadzono przy dużym natężeniu ruchu, a cały ruch odbywał się po jednym torze.

Po 1896 r. znacznie wzrastający ruch kolejowy spowodował konieczność budowy dodatkowej infrastruktury uzupełniającej most. W latach 1909-1911 wybudowano drugi, równoległy, dwutorowy most w odległości zaledwie 32 m w górę rzeki. Zbudowano go w takiej samej odległości między filarami, ale z nowocześniejszą i mocniejszą konstrukcją nośną w postaci żelaznego łuku kratownicowego. Podobnie jak w przypadku starszego mostu, na moście znajdowały się wieże mostowe, ale były one większe i mocniejsze.

Natychmiast po oddaniu nowego mostu do użytku rozpoczęła się modernizacja starego mostu - belki półparaboliczne zastąpiono nową konstrukcją nośną, która była identyczna jak w przypadku drugiego mostu. Po jego ukończeniu w listopadzie 1912 r. obok siebie stanęły dwa niemal identyczne mosty, różniące się jedynie znacznie wieżami mostowymi.

Podczas II wojny światowej 1 marca 1945 r. wojska amerykańskie zdobyły sąsiednie miasto Neuss. Aby spowolnić przeprawę wojsk przez Ren, niemiecki Wehrmacht wysadził 3 marca 1945 r. wszystkie mosty na Renie w Düsseldorfie, w tym most kolejowy Hamm. Już pod koniec 1945 r. rozpoczęto prowizoryczne naprawy mniej uszkodzonego mostu północnego, na którym dwa zniszczone środkowe łuki zastąpiono mostem tymczasowym, wykonanym z części znormalizowanych według projektu "Schaper-Krupp-Reichsbahn". Mimo wielu trudności most został oddany do użytku już 31 lipca 1946 roku. Przy ostatecznej odbudowie mostu północnego w miejsce tymczasowych przęseł wstawiono najmniej uszkodzone łuki identycznego mostu południowego; wymianę zakończono w listopadzie 1947 roku, dzięki czemu nie było konieczności wprowadzania ograniczeń prędkości i ciężaru. Ruin mostu południowego nie odbudowano, a jego żelazne części przeznaczono na złom. Pomosty i wieże mostowe pozostają w stanie ruiny.

Budowa wschodniej linii S-Bahn S 8 w 1984 r. wymagała budowy nowego mostu kolejowego, aby przywrócić most kolejowy Hamm do stanu czterotorowego. Koszt tej inwestycji wyniósł 61,4 mln euro. W tym przypadku znacznie zwiększono rozpiętość przęsła kanału żeglugowego. Nowy most został zbudowany na południe od mostu pierwotnego.

Dwuprzęsłowy most rzeczny ma przęsło główne w postaci łuku wiązanego o długości 250 m, połączonego z przęsłem kratownicy przelotowej zbudowanej jako kratownica Warrena o rozpiętości 135 m. Konstrukcja nawiązuje do obiektu historycznego. Most został zaprojektowany w taki sposób, że dwa tory znajdują się wewnątrz konstrukcji kratownicy, a pojedynczy tor biegnie po obu stronach na zewnątrz kratownicy. Ważąca 9000 ton konstrukcja jest w pełni spawana. Most zbudowano z ciężkich elementów o masie do 100 ton, które umieszczono na placu montażowym na brzegu w Düsseldorfie i włożono do ostatecznej konstrukcji. Nowy most został otwarty w 1987 r. i do czasu otwarcia wiaduktu Grümpentalbrücke (Wiadukt Grümpen) na trasie szybkiej kolei Norymberga-Erfurt o rozpiętości przęsła 250 m był najdłuższym przęsłem mostu kolejowego w Niemczech. Stary most północny został wówczas rozebrany, a wieże mostowe pozostawiono jako relikt pierwotnego mostu z 1870 r. Obecnie w wieżach ma swoją siedzibę klub Bergische Lehnsritter e. V.^[24]

Wilhelm Marx House to zabytkowy wieżowiec w centralnej dzielnicy Düsseldorfu w Niemczech. Był to jeden z pierwszych wieżowców w Niemczech.

Dom Wilhelma Marksa został ukończony w 1924 r. (początek budowy przypadł na 1922 r.) i był jednym z pierwszych wieżowców w Europie. Ma 57 metrów wysokości i 13 pięter nad ziemią. Jego architektem był Wilhelm Kreis.

Nazwano ją na cześć Wilhelma Marksa, który na początku XX wieku był burmistrzem Düsseldorfu i w tym czasie rozpoczął program modernizacji miasta. Ten Wilhelm Marx to nie ta sama osoba, co kanclerz Niemiec Wilhelm Marx.

Budynek został odnowiony w latach 90.

Dom Wilhelma Marksa był wcześniej siedzibą Giełdy Papierów Wartościowych w Düsseldorfie, a obecnie mieści się w nim teatr o nazwie "JuTA" ("Junges Theater in der Altstadt", czyli "Młody Teatr na Starym Mieście").^[28]