Magdeburg - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowa katedra z dwiema iglicami. Katedra Świętego Maurycego i Świętej Katarzyny – kościół katedralny, usytuowany przy placu Katedralnym, w południowej części historycznego centrum miasta Magdeburga. Jej dzieje sięgają początków założonego w 968 przez cesarza Ottona I arcybiskupstwa magdeburskiego w celu umocnienia wschodnich posiadłości Świętego Cesarstwa i prowadzenia misji i chrystianizacji Słowian połabskich. Obecną gotycka świątynię wzniesiono w latach 1209-1520, zachowano w niej fragmenty dawnej świątyni. Katedra jest dedykowana św. Katarzynie Aleksandryjskiej i św. Maurycemu. Do XVI w. stanowiła także ważne miejsce pielgrzymkowe do relikwii świętego Maurycego – jednego z patronów Rzeszy. Od reformacji świątynia należy do luteran, jest jedną z ważniejszych siedzib Niemieckiego Kościoła Ewangelickiego. Jedno z pierwszych dzieł architektury gotyckiej w Niemczech, łączącej cechy miejscowej tradycji budowlanej z francuskim gotykiem katedralnym. Pomimo burzliwej historii i wojennych zawieruch katedra magdeburska zachowała wiele bezcennych dzieł sztuki przede wszystkim dzieła romańskiej i gotyckiej rzeźby, w tym figury patronów katedry w prezbiterium, tzw. Portal Rajski, posągi Ottona I i Edyty w kaplicy Grobu Pańskiego. Ponadto znajdują się wewnątrz cenne dzieła nowożytne, związane ściśle z luterańskim środowiskiem artystycznym takie jak manierystyczna ambona i wielki zespół epitafiów z XVI-XVIII w. Miejsce pochówku cesarza Ottona I.^[3]

Gruson-Gewächshäuser, bardziej formalnie znany jako Gruson-Gewächshäuser Magdeburg Exotische Pflanzensammlung, to ogród botaniczny znajdujący się w szklarniach przy Schönebecker Strasse 129 b, Magdeburg, Saksonia-Anhalt, Niemcy. Jest otwarty codziennie z wyjątkiem poniedziałków.

Ogród został założony przez przemysłowca i kolekcjonera roślin Hermanna Grusona, który po śmierci w 1895 r. przekazał miastu Magdeburg swoją bogatą kolekcję sukulentów i 100 000 marek. Szklarnie zostały otwarte dla zwiedzających w 1896 r., a w 1910 r. dobudowano do nich domek Wiktorii. W czasie II wojny światowej ogród doznał poważnych uszkodzeń - prawie całe szkło zostało wybite, a palmiarnia całkowicie zniszczona. Jednak latem 1945 r. ponownie otwarto kaktusiarnię i sukulentownię oraz domek tropikalny. Pozostałe budynki stopniowo restaurowano, a palmiarnię odbudowano w 1986 roku.

Obecnie w ogrodzie znajduje się 10 sal wystawowych (4000 m2 powierzchni), w których zgromadzono około 3000 gatunków roślin z około 350 rodzajów. Główne kolekcje są następujące: Kaktusiarnia - 400 gatunków kaktusów, w tym 150-letni złoty kaktus kulisty (Echinocactus grusonii) nazwany na cześć Grusona. Domy tropikalne - rośliny tropikalne, w tym banan, kakaowiec, gujawa, papryka, ananas, drzewa kauczukowe i słodkie ziemniaki. Dom Wiktorii - Victoria amazonica, a także lotos, mimoza, ryż i trzcina cukrowa. Palmiarnia (16 metrów wysokości) - wiele gatunków palm i olbrzymie bambusy. Szklarnie Grusonian - 400 gatunków bromeliad, egzotyczne ptaki i karłowata palma. Dom paproci - paprocie, z których niektóre mają ponad 130 lat, a także cykady. Dom śródziemnomorski - rośliny z regionu śródziemnomorskiego, w tym kamelie, rośliny cytrusowe, drzewa owocowe, laury i mirty.

W aneksie znajdują się akwaria i terraria. Największe akwarium przedstawia krajobraz rzeczny z rybami typowymi dla rzeki Łaby. W zbiorach znajdują się również krokodyle nilowe, żółwie i piranie.^[7]

Zielona Cytadela – postmodernistyczny kompleks mieszkalny w Magdeburgu, zaprojektowany przez Friedensreicha Hundertwassera.

Różowy, wbrew nazwie, kompleks znajduje się przy ul. Breiterweg i został oddany do użytku w 3 października 2005, 5 lat po śmierci architekta. Bywa uważany za jego ostatnie dzieło. Hundertwasser pracował nad jej planami jeszcze na krótko przed śmiercią w 2000. Dyskusje nad projektem austriackiego artysty podzieliły środowisko Magdeburga. Jego projekt, nazwany oazą dla ludzkości i dla natury w morzu racjonalnych domowisk polaryzował też opinie architektów. W marcu 2004 rozpoczęły się prace budowlane – w miarę postępu robót głosy krytyki znalazły się jednak w mniejszości.

Kompleks ma służyć nie tylko mieszkaniu, ale także zastanowieniu nad środowiskiem życia współczesnego człowieka, co było myślą przewodnią twórczości Hundertwassera. Magdeburg należy do tych miast byłej NRD, które charakteryzują się wyjątkowo dużą ilością mało atrakcyjnych blokowisk, co stanowiło punkt wyjścia dla inspiracji architekta.

W projekcie architektonicznym przewidziane zostały: 55 mieszkań, lokale sklepowe, hotel, biura, przedszkole, jak również, od 2006, stała wystawa dzieł Hundertwassera. Budynek jest jednym z celów wycieczek zatrzymujących się w Magdeburgu.^[9]

Most przy wodospadzie jest mostem dla pieszych i rowerzystów nad Starą Łabą w Magdeburgu. Łączy on wschodnią dzielnicę Cracau z zachodnim Rotehornpark, który znajduje się na wyspie Łaby - Großer Werder. Budowla znajduje się około 70 m poniżej jazu Cracau, który nazywany jest również wodospadem Cracau. Po około roku budowy most dla pieszych i rowerzystów został otwarty dla ruchu 1 grudnia 1997 roku.

Zespół mostowy o łącznej długości 232,5 m składa się z zachodniego mostu nabrzeżnego o długości 37,5 m wykonanego z żelbetu oraz mostu wantowego o długości 195 m z dźwigarami głównymi wykonanymi z drewna klejonego. W głównym otworze nad Starą Łabą jednoprzęsłowy most wantowy ma rozpiętość 72 m.

Konstrukcja z drewna klejonego warstwowo przerzuca most nad Łabą za pomocą czterech żelbetowych filarów. Wschodni pomost główny podtrzymuje stalowy pylon o wysokości 35 m, który jest nachylony w kierunku rzeki. Pylon w kształcie litery A ma dwa poziomy kablowe. Na szczycie pylonu sześć par lin stalowych jest naprężonych w kierunku otworu głównego i pięć par w kierunku otworu wtórnego.

Konstrukcja nośna mostu rzecznego o wysokości 3,6 m ma przekrój korytkowy, a dźwigary główne o wysokości 2,0 m są rozmieszczone po obu stronach. Dźwigary główne wykonane są z klejonych desek modrzewiowych i połączone są ze sobą ramami poprzecznymi wykonanymi ze stali, na których ułożona jest jezdnia.

W pobliżu mostu, 9 maja 1992 r., Torsten Lamprecht, wówczas 23-letni, zginął w ataku 50 neonazistów na grupę młodych lewicowców i punków. Na pamiątkę tego czynu most miał zostać nazwany imieniem ofiary. Zamiast tego w 2013 r. ścieżce prowadzącej do mostu nadano nazwę Torsten-Lamprecht-Weg.

Herrenkrugsteg to most przecinający Łabę, groblę na przedpolu oraz kanał śluzowy w północnej części Magdeburga. Obiekt na planie litery S łączy park Herrenkrugpark od strony wschodniej z dzielnicą Magdeburg-Industriehafen od strony zachodniej. Most dla pieszych i rowerzystów został zbudowany z okazji Federalnej Wystawy Ogrodniczej w 1999 r.

Most o długości 615 m składa się z nietypowo zaprojektowanego w obszarze rzeki mostu podwieszonego o długości 250 m, który przecina Łabę przęsłem środkowym o rozpiętości 145 m. Konstrukcja nośna jest podparta dwoma trzonami pylonów o wysokości 27 m, które składają się z trzech stalowych rur ułożonych w trójkąt. Konstrukcja nośna opiera się na dwóch trzonach pylonów o wysokości 27 m, składających się z trzech stalowych rur ułożonych w trójkąt, połączonych ze sobą w pięciu punktach i zbiegających się na obu końcach. Pochylone pylony są rozmieszczone naprzemiennie z boku nadbudówki i usztywnione u góry linami. Ciężar konstrukcji nośnej spoczywa na dwóch linach nośnych o grubości 12 cm, które przebiegają nad pylonami i są zakotwiczone z powrotem w głowicy kolejnego pirsu.

Konstrukcja nośna mostu podwieszonego o szerokości 3,9 m ma płytę żelbetową o grubości 30 cm i szerokości 5,3 m. Składa się on z elementów półprefabrykowanych o grubości 15 cm, które zostały dostarczone przez Łabę, podniesione i przymocowane do wieszaków, a także z warstwy betonu in-situ o grubości 15 cm.