Brunszwik - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zabytkowa katedra z grobowcem królewskim. Katedra Świętych Błażeja, Jana Chrzciciela i Tomasza Becketa w Brunszwiku – jedna z najstarszych świątyń miasta, położona przy południowej stronie historycznego Placu Zamkowego obok zamku Dankwarderode, z którym świątynia jest połączona drewnianym gankiem.

Fundowana przez księcia Saksonii Henryka Lwa świątynia została poświęcona świętym Błażejowi, biskupowi i męczennikowi, patronowi Welfów i Janowi Chrzcicielowi ostatniemu prorokowi Starego Testamentu. 29 grudnia 1226 katedra otrzymała trzecie wezwanie – świętego Tomasza Becketa – arcybiskupa Canterbury zamordowanego na rozkaz Henryka II Plantageneta. W 1195 roku Henryk Lew został pochowany w środkowej nawie obok swojej żony, Matyldy, córki Henryka II Plantageneta, siostry m.in. Ryszarda Lwie Serce i Jana bez Ziemi. Wykonany z wapienia muszlowego nagrobek uważany jest za jeden z pierwszych dzieł średniowiecznej sztuki sepulkralnej z przedstawieniem pary książęcej. Katedra której wystrój miał być ideową kopią świątyni jerozolimskiej kryje wewnątrz liczne dzieła sztuki m.in. romański, drewniany krucyfiks Imervarda, czy cykl malowideł ściennych z ok. 1230. Z czasów Henryka Lwa pochodzą dwa cenne dzieła plastyki romańskiej – stół ołtarza dedykowanego Marii (przy którym czytano Słowo Pańskie z Ewangeliarza Henryka Lwa) oraz wielki, brązowy świecznik siedmioramienny. Do XVII wieku katedra miała bogaty skarbiec, którego cenne dzieła złotnicze (m.in. krzyż Welfów, ołtarz przenośny Eilbertusa z Kolonii, relikwiarz kopułowy) określane są mianem Skarbu Welfów.^[2]

Dzieło sztuki. Lew brunszwicki – zoomorficzne ukazanie księcia Henryka Lwa, założyciela siedziby książęcej w Brunszwiku i fundatora tego romańskiego dzieła, przykład sztuki ludwisarskiej, najstarsze średniowieczne dzieło sztuki pomnikowej.

Henryk Lew obrał Brunszwik na nowe miejsce dla swojej siedziby, wzniósł monumentalny zamek Dankwarderode i kolegiatę (obecnie katedrę), tworzące duży reprezentacyjny plac Zamkowy, niem. Burgplatz, na którym w 1166 postawił pomnik przedstawiający ryczącego, wspiętego na przednich łapach, lwa. Prawdopodobnie za ideowe wzory dla dzieła miały posłużyć antyczna rzymska statua, znana jako Wilczyca kapitolińska, pomnik cesarza Marka Aureliusza, a ponadto liczne wizerunki lwów weneckich symbolizujących świętego Marka, patrona miasta. Odniesienia do tradycji rzymskiego antyku w sztuce, a także w kulturze Rzeszy były wówczas żywe. Co więcej, Henryk Lew przez długi czas wspierał swego starszego kuzyna cesarza Fryderyka I Rudobrodego, także podczas działań politycznych i wojennych na terenie Italii.

Lew brunszwicki został wykonany z brązu, prawdopodobnie w miejscowym warsztacie, na bazie rud miedzi wydobytych w Rammelsberg koło Goslaru. Warsztat, w którym odlano lwa, ma związek z wykonaniem innych dzieł romańskiej rzeźby brązowej – siedmioramiennego świecznika i stołu ołtarzowego dla brunszwickiej katedry. Stylizowany, lecz pełen życia, lew posłużył jako pomnik, który został postawiony na kamiennym postumencie na placu przed zamkiem. Ten monumentalny (waga 880 kg, wysokość na 1,78 m i długość 2,79 m.) lew symbolizuje potęgę władzy księcia i Welfów oraz aspiracje polityczne dynastii.

Wielokrotnie odnawiany (w 1412, 1616 – kiedy to lew otrzymał nowy postument – 1721, 1762, 1792, 1818, 1858 i 1980–83) doczekał się licznych kopii i replik. W 1989 oryginalny lew został przeniesiony do zbiorów średniowiecznych Herzog Anton Ulrich-Museum w pobliskim zamku księcia, zaś na historycznym placu stanęła wierna kopia, wykonana w 1937.

Motyw Lwa brunszwickiego był wielokrotnie używany w ikonografii zarówno w średniowieczu (pieczęcie miejskie, mapa świata z Ebstorf z około 1234, „Kronika Saksonii” (Sachsenchronik) Hermanna Botego z 1492), jak i później. W czasach III Rzeszy motyw ten znalazł się na odwrotnej stronie banknotu pięciomarkowego z emisji w 1942. Obecnie historyczny wizerunek lwa znalazł również swoje odzwierciedlenie na znaczku pocztowym oraz jako logo autobusów Büssing.^[3]

Opactwo Riddagshausen było klasztorem cystersów położonym tuż za miastem Brunszwik w Niemczech.

Zostało założone jako Marienzelle przez Ludolfa z Wend, ministra Henryka Lwa i zarządcę Brunszwiku, a w 1145 r. zasiedlone przez mnichów z opactwa Amelungsborn. W 1146 r. Henryk nadał nowej fundacji sąsiednią wieś Riddagshausen, od której wzięła ona swoją nazwę.

Opactwo wcześnie uzyskało status opactwa cesarskiego.

W 1569 r. Brunszwik-Wolfenbüttel nadał mu rangę ośrodka protestanckiego. Od 1690 r. mieściło się tu prestiżowe, pierwsze w Niemczech, luterańskie seminarium kształcące kaznodziejów. Wspólnota zakonna i seminarium zostały rozwiązane w 1809 r.

Teren ten, znajdujący się obecnie w obrębie miasta Brunszwik, w dzielnicy Wabe-Schunter-Beberbach, jest obecnie w większości rezerwatem przyrody i arboretum. Rezerwat przyrody Riddagshäuser Teiche został wyznaczony jako Ważny Obszar Ornitologiczny i Obszar Specjalnej Ochrony.

Do zachowanych budynków należy kościół opacki i dom bramny, w którym obecnie mieści się Muzeum Cystersów.^[11]

Ogród botaniczny TU Braunschweig został założony w 1840 roku przez Johanna Heinricha Blasiusa nad brzegiem rzeki Oker na terenie dawnej rezydencji w lasach Braunschweigu, Dolna Saksonia, Niemcy.

Pierwotnie założono go w 1828 r. na przeciwległym brzegu Okeru - był to znacznie mniejszy ogród założony przez Blasiusa, który szukał większego terenu. Stary ogród został utracony w 1868 roku.

Do 1900 r. na zewnątrz było 2700 gatunków, a w szklarniach 1200. Niektóre drzewa z 1840 r. zachowały się do dziś. Podczas II wojny światowej ogród ucierpiał w wyniku bombardowań, zwłaszcza w latach 1944/45, i został częściowo zniszczony, ale po zakończeniu wojny został zrekonstruowany.

W 1985 r. założono ogród barokowy o powierzchni ok. 800 m², z naciskiem na rolnictwo, który w 1989 r. powiększono o strumień i wodospad w małym wąwozie.

W 1995 r. powierzchnia ogrodu została powiększona o około 4 akry (16 000 m2). Obszar ten jest przeznaczony głównie do badań.^[12]

Muzeum w Brunszwiku, Niemcy. Ratusz Starego Miasta w Brunszwiku – dawna siedziba rady miejskiej. Jest jednym z najstarszych ratuszów w Niemczech, którego początki dziejów sięgają XIII w. Zbudowany został dla jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych ośrodków miasta jednego z pięciu tzw. weichbildów Brunszwiku – Starego Miasta. Wraz z kościołem Świętego Marcina tworzy zachodnią pierzeję Rynku Starego Miasta – cennego zespołu zabytkowego miasta. Obecnie parter zajmuje Muzeum Miasta Brunszwiku, zaś pomieszczenia na piętrze stanowią miejsce dla uroczystych spotkań, ceremonii związanych z miastem i władzami miejskimi.

Pierwsza wzmianka o siedzibie samorządu miejskiego Starego Miasta pochodzi z 1253. W 1302 budynek ratusza został po raz pierwszy wymieniony w źródłach. Na miejscu dawnego drewnianego budynku wzniesiono nowy, murowany w stylu gotyckim, którego stanowi obecne skrzydło zachodnie. W latach 1393–1396, zostało zbudowane dwukondygnacyjne skrzydło północne. Obecny reprezentacyjny kształt ratusza jest rezultatem przebudowy w latach 1455–1468, w tym czasie powstały 17 kamiennych figury przypisywane rzeźbiarzowi Hansowi Hesse Młodszemu. Przedstawiają one władców z dynastii Ludolfingów oraz Welfów wraz z małżonkami.^[16]

Liberei, zwana również Liberey lub Andreana, w Brunszwiku jest uważana za najstarszy wolnostojący budynek biblioteki na północ od Alp. Zbudowano go w latach 1412-1422 przy ulicy Kröppelstraße w dzielnicy Neustadt, zaledwie kilka metrów na południowy wschód od kościoła Andreaskirche. Dzięki darowiznom, m.in. Johanna Embera, a zwłaszcza Gerwina von Hameln, biblioteka była znana poza granicami miasta i przez ponad 300 lat, aż do jej rozwiązania w 1753 r., uchodziła za jeden z najważniejszych zbiorów książek i rękopisów w północnych Niemczech.

Darowizna 336 woluminów przez Gerwina von Hameln w 1495 r. stanowiła zarówno punkt kulminacyjny, jak i zwrotny w historii biblioteki. Po śmierci Gerwina przez dziesięciolecia trwały spory między władzami miasta a spadkobiercami Gerwina, w wyniku których budynek i księgozbiór uległy trwałemu zniszczeniu na skutek zaniedbania i kradzieży. Chociaż współcześni badacze, tacy jak Johannes Bugenhagen w XVI wieku czy Hermann von der Hardt na początku XVIII wieku, zwracali uwagę zarówno na znaczenie Liberei jako źródła wiedzy, jak i na jej zagrożony stan, nie można już było powstrzymać jej upadku. W 1753 r. pozostałe zbiory zostały przeniesione do większej biblioteki. Według dzisiejszych badań do dziś zachowało się 137 tomów z majątku Gerwina.

Murowany budynek w kształcie kaplicy ma wymiary w rzucie zaledwie 5,50 m × 5,14 m. Budynek został poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej i odrestaurowano go dopiero w 1963 r. Liberei jest jedynym świadectwem średniowiecznego gotyku ceglanego w mieście i prawdopodobnie najstarszym zachowanym budynkiem w Niemczech, który został zbudowany wyłącznie jako biblioteka. Obecnie budynek jest wpisany na listę zabytków.

Zoo Arka Noego Braunschweig to ogród zoologiczny w Braunschweigu.

W porównaniu z innymi ogrodami zoologicznymi park jest raczej niewielki - w naturalnych wybiegach trzyma się tu około 300 zwierząt z 50 gatunków. Park jest własnością rodziny i ma siostrzane zoo, oddalone o ok. 15 km, Essehof Zoo w Lehre.

Placówka została otwarta w 1964 r. W 1995 r. zoo zostało rozbudowane. W 2001 r. oddano do użytku nowy budynek wejściowy. Znajduje się tu również punkt gastronomiczny. Ponadto wybudowano nowy plac zabaw dla dzieci i parking.

Stowarzyszenie Verein der Zoofreunde Braunschweig und Umgebung e. V. zostało rozwiązane w 2016 roku.

Wśród hodowanych zwierząt znajdują się łabędź żałobny, sowa brodata, małpa jaszczurka, małpa białowłosa, legwan zielony, szop pracz, gepard, wydra krótkopłetwa, tygrys, makolągwa zielonoskrzydła, koati i wielbłąd baktryjski.