Stuttgart - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Zdobiony zamek i siedziba ministerstw państwowych. Nowy Pałac to XVIII-wieczny barokowy pałac w Stuttgarcie, będący jednym z ostatnich dużych pałaców miejskich zbudowanych w południowych Niemczech. Pałac znajduje się na Schlossplatz, przed kolumną Jubiläumssäule i Königsbau. Zwiedzanie pałacu jest możliwe tylko po wcześniejszym uzgodnieniu, ponieważ w budynku znajdują się biura rządowe. Nowy Pałac, niegdyś historyczna rezydencja królów Wirtembergii, swoją nazwę zawdzięcza temu, że został zbudowany na zlecenie księcia Wirtembergii Carla Eugena w celu zastąpienia Starego Zamku we wczesnych latach jego panowania. Pierwotnie Karol zlecił to zadanie Nikolausowi Friedrichowi Thouretowi, ale architekci Leopold Retti, Philippe da la Guepière i Reinhard Heinrich Ferdinand Fischer wnieśli swój wkład w projekt, historię i budowę pałacu.

Podczas II wojny światowej pałac został mocno zbombardowany, pozostała po nim tylko skorupa. Ostatecznie zgodę na jego odbudowę wydano w 1957 r.^[4]

Niezwykła wieża telewizyjna z malowniczym widokiem. Wieża telewizyjna w Stuttgarcie o wysokości 216,6 m, oddana do użytku w 1956 r. jest jednym z symboli stolicy Badenii-Wirtembergii. Jej budowa wyznaczyła nową epokę w budowie wież, zarówno pod względem konstrukcyjnym, jak i architektonicznym: jako pierwsza w swojej kategorii została zbudowana z żelbetu, posiada także kosz wystający poza obrys poniżej anten i z ograniczonym użyciem wsporników. Od początku właścicielem i zarządcą wieży była rozgłośnia Süddeutscher Rundfunk. Ze względów przeciwpożarowych została zamknięta 27 marca 2013 roku. Ponowne otwarcie nastąpiło 29 stycznia 2016 roku.

Komercyjny sukces znajdującej się w wieży restauracji i platformy widokowej oraz innowacyjne rozwiązania konstrukcyjne wywołały światowy boom na podobne obiekty. W 1959 budowla została wyróżniona nagrodą w dziedzinie architektury, a w 2009 niemieckie zrzeszenie inżynierów (Bundesingenieurkammer) nadało jej miano Historisches Wahrzeichen der Ingenieurbaukunst in Deutschland (Historycznego Świadectwa Inżynierskiej Sztuki Budowlanej w Niemczech). Od 1986 wieża znajduje się w rejestrze zabytków kultury (Kulturdenkmal).^[6]

Killesbergpark jest miejskim parkiem publicznym o powierzchni pół kilometra kwadratowego w Stuttgarcie, w Niemczech. Znajduje się on na północ od stolicy kraju związkowego, gdzie Killesberg jest dzielnicą gminy Stuttgart-Nord.

Początki parku sięgają wystawy ogrodniczej z 1939 roku. Przed wystawą na dużej powierzchni parku znajdował się kamieniołom. Na czas wystawy przekształcono go w park z miejscami wystawowymi i tak pozostało do dziś, gdzie regularnie odbywają się imprezy ogrodnicze, w tym festiwale ogrodnicze "Bundesgartenschau" i IGA (Internationale Gartenbauausstellung).

Park Killesbergpark przez wiele lat graniczył z miejskimi terenami targowymi. W 2007 r. targi Messe Stuttgart przeniosły się na nowy teren w pobliżu lotniska w Stuttgarcie.

Co roku w lipcu w parku odbywa się popularny festiwal Lichterfest Stuttgart. Wokół parku umieszczane są tysiące lampionów, które ozdabiają park, a przez cały czas trwania imprezy odbywają się różne zajęcia rodzinne. Po zmroku odbywa się pokaz sztucznych ogni przy akompaniamencie muzyki. Odwiedzający często przynoszą koce, na których można usiąść podczas pokazu.^[8]

Birkenkopf jest wyróżniającym się wzgórzem w Sztuttgarcie, w Niemczech. Na wysokości 511 m n.p.m. jest prawie 260 m wyższe od centrum miasta. Jest to po części Schuttberg, sztuczne wzgórze zbudowane z ruin i gruzów z II wojny światowej.

Podczas wojny 53 alianckie misje bombowe zniszczyły ponad 45% powierzchni Stuttgartu i prawie całe centrum miasta. W latach 1953-1957 usunięto i przeniesiono na wzgórze 1,5 miliona metrów sześciennych gruzu, co spowodowało wzrost wysokości o około 40 metrów. Na szczycie znajduje się wiele rozpoznawalnych fasad zrujnowanych budynków. Miejscowi potocznie nazywają Birkenkopf "Monte Scherbelino", co w przybliżeniu tłumaczy się jako "Góra Odłamków", ale w wyrażeniu nawiązującym do języka włoskiego. Na jednym z kawałków gruzu przymocowana jest tabliczka z napisem: Dieser Berg nach dem Zweiten Weltkrieg aufgetürmt aus den Trümmern der Stadt steht den Opfern zum Gedächtnis den Lebenden zur Mahnung. Tłumaczy się to mniej więcej tak: Ta góra, po II wojnie światowej usypana z ruin miasta, stoi jako pomnik ofiar i przypomnienie dla żyjących.

Ze szczytu widać całe centrum miasta, a w pogodne dni widok rozciąga się na Alabę Szwabską, Czarny Las i niziny Wirtembergii. Na szczycie znajduje się stalowy krzyż, który w 2003 r. zastąpił oryginalny drewniany krzyż z 1953 r. Latem w niedziele odprawiane są tu wczesnoporanne nabożeństwa.^[11]

Park w Stuttgarcie. Park Rosenstein w Stuttgarcie jest największym ogrodem angielskim w południowo-zachodnich Niemczech. Został założony w latach 1824-1840 na polecenie króla Wilhelma I Wirtembergii według planów jego ogrodnika Johanna Boscha na dawnym terenie Kahlenstein. W latach 1817-1818 król Wilhelm I wykupił od mieszkańców Cannstatt wszystkie grunty na Kahlenstein.

W środku parku znajduje się Pałac Rosensteinów zbudowany w latach 1822-1830. Na terenie parku znajdują się również ogród zoologiczny Wilhelma oraz Państwowe Muzeum Historii Naturalnej Stuttgartu. Löwentor (Lwia Brama) przy górnym wejściu do parku została zbudowana przez Giovanniego Salucciego. Tunel Rosenstein to tunel kolejowy pod parkiem.

Obecnie park jest własnością landu Badenii-Wirtembergii i jest zachowany jako pomnik historyczny. Wraz z ogrodem Schlossgarten, Ogrodem Leibfrieda, Wartbergiem i parkiem Killesberg tworzy on "Zielone U" Sztuttgartu. Ze względu na zakaz polowań na terenie parku na 100 ha przypada 98,9 zajęcy, co stanowi największą koncentrację zajęcy w Niemczech.^[17]

Plac z fontannami, kolumną i ogrodami. Schlossplatz – największy plac w Stuttgarcie, w dzielnicy Mitte, znajdujący się przed Nowym Pałacem, który został zbudowany w latach 1746–1807. Od momentu wybudowania do połowy XIX w był używany jako teren defilad wojskowych i nie był otwarty do użytku publicznego. Znajduje się tuż obok dwóch innych popularnych placów w Stuttgarcie: Karlsplatz na południu i Schillerplatz na południowym zachodzie. Königstraße przecina plac z północy na południe.

Nowy Pałac i okoliczne tereny są własnością publiczną od 1918 roku.

Wraz z dużą częścią Stuttgart-Mitte, Nowy Pałac został poważnie uszkodzony podczas alianckich ataków bombowych z okresu II wojny światowej, a budynek został odrestaurowany w latach 1958–1964. We wnętrzach budynku mieszczą się krajowe ministerstwa kultury i finansów Badenii-Wirtembergii.

Aż do lat 60. Königstraße, który przecina plac, prowadzony był ruch samochodowy i ciężarowy. Od tego czasu wybudowano podziemny odcinek kolei Stadtbahn Stuttgart, a tunele zostały zbudowane w celu przekierowania ruchu z placu i Königstraße.

Cały plac został całkowicie odremontowany w 1977 r. z okazji wystawy Bundesgartenschau w Stuttgarcie. Trawniki i kwietniki zostały odnowione w 2006 roku, po zakończeniu finałów mistrzostw świata w 2006 roku.^[22]

Eksponaty etnologiczne w budynku z 1911 r.. Muzeum Linden to muzeum etnologiczne znajdujące się w Stuttgarcie w Niemczech. W muzeum znajdują się eksponaty kulturowe z całego świata, w tym z Azji Południowej i Południowo-Wschodniej, Afryki, świata islamu od Bliskiego Wschodu po Pakistan, Chin i Japonii, a także eksponaty z Ameryki Północnej i Łacińskiej oraz Oceanii.

Początki muzeum sięgają kolekcji przedmiotów zgromadzonych w XIX wieku przez Verein für Handelsgeographie (Stowarzyszenie Geografii Handlowej). Imiennikiem muzeum jest Karl Graf von Linden (1838-1910), który jako prezes Verein für Handelsgeographie w Stuttgarcie interesował się gromadzeniem i porządkowaniem kolekcji oraz zapraszał do Stuttgartu odkrywców takich jak Sven Hedin i Roald Amundsen.

W 1911 r. kolekcję założono jako prywatne muzeum i wybudowano obecny budynek. Po poważnych zniszczeniach podczas II wojny światowej budynek został odrestaurowany w latach 50. ubiegłego wieku, a gmina stała się jego opiekunem. Od 1973 r. muzeum jest zarządzane wspólnie przez miasto Stuttgart i kraj związkowy Badenia-Wirtembergia.^[25]

Weißenburgpark to obszar zielony o powierzchni około pięciu hektarów w dzielnicy Stuttgartu-Süd - Bopser. Na wzgórzu w parku znajdują się tzw. Teehaus i Marmorsaal, które są obecnie wykorzystywane odpowiednio jako restauracja wycieczkowa i miejsce organizacji imprez. W samym parku znajduje się kilka ścieżek spacerowych oraz miejsc, w których można usiąść i odpocząć.

W najwyższym punkcie parku Weissenburg (ok. 370 m n.p.m.) znajduje się platforma widokowa z widokiem na Stuttgart i kamieniem upamiętniającym malarza i grafika Reinholda Nägele. Mimo że kilka metrów niżej przebiega ulica Bundesstrasse 27, w parku jest przyjemnie cicho. Na ulicy Bopserwaldstraße u podnóża parku znajduje się kilka miejsc parkingowych. Do parku można dojechać tramwajami linii 5, 6, 7 i 12 przez przystanek Bopser.

Tagblatt-Turm to 61-metrowy, 16-piętrowy wieżowiec w Stuttgarcie, w Badenii-Wirtembergii, w Niemczech.

Charakterystyczny Tagblatt-Turm został zaprojektowany przez architekta Ernsta Otto Oßwalda i jest jednym z najwcześniejszych niemieckich wieżowców, zbudowanym w latach 1924-1928 z kamienia łamanego i cementu. Po ukończeniu budowy był najwyższym budynkiem w mieście po starym ratuszu z 1905 r. i najwyższym biurowcem w Niemczech. Jego nowoczesny wygląd wzbudzał kontrowersje podczas budowy, jednak od tego czasu budynek jest uznawany za zabytek kultury i architektury. Najwcześniejszym wieżowcem biurowym wzniesionym z cementu i stali był budynek Zeissa w Jenie, zbudowany przez firmę Dywidag z Norymbergi w 1912 r. z przeznaczeniem na siedzibę firmy Zeiss.

W latach 1928-1943 w wieży mieściła się redakcja i wydawnictwo gazety lokalnej Stuttgarter Neues Tagblatt; od tego pierwotnego najemcy budynek wziął swoją nazwę. Po II wojnie światowej do 1978 r. wieża służyła jako siedziba główna dla dwóch gazet: Stuttgarter Zeitung i Stuttgarter Nachrichten. W 2004 r., po gruntownej renowacji, wieża została przekształcona w centrum kulturalne z kilkoma teatrami pod nazwą Kultur unterm Turm.^[34]