Dortmund - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Westfalenpark to duży park publiczny w Dortmundzie, w Niemczech. Zajmuje powierzchnię 70 ha i jest jednym z największych parków miejskich w Europie. Jest popularnym celem wycieczek i rekreacji w Nadrenii Północnej-Westfalii. Park położony jest pomiędzy Westfalenstadion, Westfalenhallen, Bundesautobahn 40 i obejmuje Florianturm. Południową granicę parku stanowi dolina rzeki Emscher.

Westfalenpark Dortmund został otwarty podczas pierwszej z trzech Bundesgartenschau (dwuletnich federalnych konkursów ogrodniczych) (1959, 1969, 1991). Na terenach dawnego Kaiser-Wilhelm-Hain, parku buszu, wysypiska śmieci i zarośniętych ogródków działkowych utworzono park, którego centrum stanowi Florianturm, najwyższa wówczas niemiecka budowla o wysokości 220 metrów.

Znajduje się tu niemieckie Rosarium, w którym zwiedzający mogą podziwiać ponad 3000 różnych gatunków róż, a także odbywają się liczne koncerty i imprezy cykliczne, takie jak Juicy Beats Festival czy Festiwal Światła. Szczególną popularnością cieszą się koncerty na scenie nad jeziorem, a także festiwal a cappella i pchle targi. Wiele imprez odbywa się pod markizą umieszczoną w środku parku. Imprezy z lat 80. czy imprezy na Ibizie przyciągały tłumy, gromadząc ponad 1000 osób.

Markiza, zaprojektowana w 1969 roku przez architekta Güntera Behnischa, jest uważana za eksperymentalną konstrukcję dachu samonośnego. Po udowodnieniu wykonalności takiej konstrukcji dachu w tym miejscu, przystąpiono do budowy Stadionu Olimpijskiego w Monachium.

Na potrzeby Federalnej Wystawy Ogrodniczej Euroflor 1969 park Westfalenpark został powiększony o 10 hektarów. Na miejscu utworzono Rosarium, a w jego centrum Wodne Serce - zbiornik, w którym okresowo zmienia się poziom wody.^[2]

Obiekt sportowy w Dortmundzie, Niemcy. Westfalenhallen – kompleks budynków w Dortmundzie, w dzielnicy Westfalenhalle, w Niemczech, w którego skład wchodzą: centrum handlowe, hala sportowo widowiskowa, oraz sala koncertowa. Początkowo budynek o tej nazwie został wybudowany w 1925 roku, jednak został zniszczony podczas II wojny światowej. Nowa budowla została otwarta w 1952 roku.

Na deskach Westfalenhalle występowało wielu artystów, takich jak Bob Marley, Cher, Paul McCartney, Tina Turner, Louis Armstrong, Tokio Hotel czy Frank Sinatra, jak również zespoły rockowe The Rolling Stones, Pink Floyd i Iron Maiden.

W hali sportowej Westfalenhalle były rozgrywane mistrzostwa świata w jeździe figurowej na lodzie w latach 1964, 1980 oraz 2004. W 1966 roku odbyła się tutaj pierwsza edycja lekkoatletycznych europejskich igrzysk halowych. Obecnie pod koniec kwietnia odbywa się tu festiwal Mayday. Jest ona w stanie pomieścić do 14,5 tys. widzów.^[5]

XIII-wieczny romański kościół luterański. Kościół św. Rajnolda w Dortmundzie – kościół luterański, położony w centrum Dortmundu przy skrzyżowaniu ulic Westenhellweg z Ostenhellweg. Jest najstarszym zachowanym kościołem w historycznym centrum miasta; najstarsze zachowane fragmenty obecnej trzynawowej, trzyprzęsłowej, romańskiej bazyliki z późnogotyckim prezbiterium pochodzą z poł. XIII w.

Kościół św. Rajnolda był w średniowieczu, jako kościół miejski i rajcowski, duchowym ośrodkiem Wolnego Miasta Rzeszy Dortmundu i do reformacji również głównym kościołem farnym miasta. Obecnie jest kościołem ewangelickim.

Kościół św. Rajnolda stanowi ważny akcent architektonicznej sylwetki centrum miasta. Jest uważany za geograficzny środek Dortmundu i jego symbol. Kościół otrzymał wezwanie patrona miasta, św. Rajnolda i nosił je oficjalnie do początków reformacji.^[6]

Steinwache to muzeum pamięci w Dortmundzie, w Niemczech.

Posterunek policji w Steinwache został założony w 1906 roku. Od 1928 r. obok posterunku funkcjonowało więzienie, w którym przetrzymywano podejrzanych. W 1933 r. więzienie zostało przejęte przez gestapo, które więziło i torturowało wielu przeciwników reżimu nazistowskiego. Wkrótce więzienie zyskało miano Die Hölle von Westdeutschland ("Piekło zachodnich Niemiec"). W latach 1933-1945 w więzieniu Steinwache uwięziono ponad 66 000 osób. W pierwszych latach reżimu więźniowie należeli głównie do opozycji komunistycznej i socjaldemokratycznej. Podczas II wojny światowej największą grupę więźniów stanowili zagraniczni robotnicy przymusowi. Szczególnie robotnicy niewolniczy z Europy Wschodniej byli często źle traktowani, a wielu z nich zostało straconych.

W przeciwieństwie do większości śródmieścia Dortmundu, Steinwache nie zostało mocno zniszczone w czasie wojny. W latach 80. XX wieku rozpoczęto przebudowę byłego więzienia na miejsce pamięci. Od 1992 r. jest to stałe miejsce ekspozycji wystawy "Opór i prześladowanie w Dortmundzie 1933-1945", która za pomocą wielu zdjęć, krótkich tekstów, a czasem także relacji współczesnych świadków pokazuje prześladowania w czasach narodowego socjalizmu.^[17]

Budowę portu w Dortmundzie, który stanowi zakończenie kanału Dortmund-Ems łączącego Dortmund z Morzem Północnym, rozpoczęto w 1895 roku. Port został otwarty w 1899 roku przez cesarza Wilhelma. Na początku XX wieku był on wykorzystywany głównie do importu i eksportu pszenicy, węgla i rudy. W latach 20. i 30. XX wieku port został rozbudowany o nowe doki oraz o infrastrukturę administracyjną. Obecnie port w Dortmundzie jest największym europejskim portem kanałowym z 10 dokami i molo o długości 11 km.

Największe znaczenie zyskał po II wojnie światowej - w 1972 roku przez port przewieziono 6,2 miliona ton towarów. Jednak nawet ukończenie budowy portu kontenerowego w 1987 roku nie było w stanie powstrzymać stopniowego upadku portu, spowodowanego wygaśnięciem przemysłu węglowego i stalowego w Dortmundzie.

W 2007 roku przez port w Dortmundzie przewieziono 2,96 mln ton ładunków, co stanowi wzrost o 7,1% w porównaniu z rokiem poprzednim.

W procesie restrukturyzacji przemysłu w Zagłębiu Ruhry i w Dortmundzie lokalni politycy szukają nowych sposobów wykorzystania starego portu. Planowane projekty to budowa mariny i wysokiej jakości terenów rekreacyjnych oraz przebudowa budynków mieszkalnych nad wodą.

W 2005 r. powstała pierwsza lokalizacja do użytku rekreacyjnego.^[18]

Altes Stadthaus w Dortmundzie, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy, to biurowiec, który został zbudowany w 1899 roku, a zaprojektowany przez "mistrza budowlanego" Friedricha Kullricha. Został zbudowany w stylu architektonicznym renesansowego odrodzenia. Po tym, jak biurowiec został poważnie uszkodzony podczas II wojny światowej, odbudowano go w uproszczonej formie.

Na szczycie szczytu znajduje się godło orła, symbolizujące miasto Dortmund. Fasady są wykonane ze starego lub nowego czerwonego piaskowca, a boczne części mają otynkowane powierzchnie. Kullrich powiedział, że Stadthaus miał kształt Altes Rathaus. Stadthaus znajduje się w niewielkiej odległości od Alter Markt, przy którym od południa mieści się Rathaus. Rathaus został odrestaurowany wkrótce po wybudowaniu Stadthaus, pod kierunkiem komisarza ds. planowania miejskiego, z okazji wizyty cesarskiej w Dortmundzie w 1899 roku. W 2002 roku na Placu Pokoju w Dortmundzie wybudowano nową halę (Sala Berswordta). Naprzeciwko Placu Pokoju znajduje się Rathaus (ratusz). Hala Berswordt mieści usługi dla mieszkańców, kawiarnię i sklep, a swoją nazwę zawdzięcza Berswordtom, jednej z najstarszych rodzin w Dortmundzie, o której pierwsze wzmianki pochodzą z 1249 roku. Stadthaus jest wykorzystywany głównie przez administrację miasta Dortmund, i to już od czasu jego wybudowania. Biurowiec znajduje się na liście zabytków miasta Dortmund (Denkmalliste der Stadt Dortmund), która zawiera 1 015 zabytków, z których wiele to budynki zabytkowe.^[20]

Mahnmal Bittermark to miejsce pamięci w Bittermark, gminie w mieście Dortmund w Niemczech.

Miejsce to upamiętnia około 300 osób zamordowanych przez gestapo w lesie miejskim Bittermark i w parku Rombergpark w okresie od 7 marca do 12 kwietnia 1945 roku. Wśród zabitych byli robotnicy przymusowi z Francji, Belgii, Holandii, Jugosławii, Polski i Związku Radzieckiego, członkowie niemieckiego ruchu oporu, a także zwykli ludzie, których nieostrożne wypowiedzi oceniono jako "rozpowszechnianie opinii o bezcelowości wojny i znieważanie Hitlera".

Ciała ekshumowano w dniach 19-21 kwietnia 1945 r., sześć dni po zajęciu Dortmundu przez wojska amerykańskie. W 1953 roku miasto Dortmund zatwierdziło plany budowy miejsca pamięci ofiar. Prace rozpoczęto w 1955 roku, a zakończono w 1960 roku.^[25]

Westfalenhütte to teren przemysłowy w północno-wschodniej części Dortmundu w Niemczech. Został założony w 1871 r. przez firmę Hoesch AG produkującą stal. W szczytowym okresie tak zwanego Wirtschaftswunder pracowało tam około 25 000 osób. W wyniku zmian w przemyśle stalowym i procesu konsolidacji sektora działalność na terenie Westfalenhütte została ograniczona do kilku, ekonomicznie zrównoważonych, głównych obszarów. Obecnie na terenie Schroniska Westfalenhütte pracuje ponad 1000 osób.

Schronisko Westfalenhütte rozciąga się na długości około pięciu kilometrów ze wschodu na zachód i prawie czterech kilometrów z północy na południe. Teren ten jest obecnie własnością firmy ThyssenKrupp AG i stanowi największy opuszczony obszar przemysłowy w Europie.

Przywódca Związku Radzieckiego Michaił Gorbaczow odwiedził schronisko Westfalenhütte w 1989 roku i wygłosił przemówienie przed 8 500 hutnikami. Schronisko Westfalenhütte posiadało własną stację kolejową o nazwie Dortmund-Hoesch, która funkcjonowała do 1992 roku. Stacja kolejki miejskiej linii U44 nadal nosi nazwę Westfalenhütte. Hoeschpark, teren rekreacyjny dla pracowników przemysłowych Hoesch AG, został założony w 1937 roku na miejscu Weisse Wiese, pierwszego domowego stadionu klubu piłkarskiego Borussia Dortmund.^[31]