Castle Douglas - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

XIV-wieczne ruiny wieży, do których można dopłynąć promem. Zamek Threave położony jest na wyspie na rzece Dee, 2,5 kilometra na zachód od Castle Douglas w historycznym hrabstwie Kirkcudbrightshire w regionie Dumfries i Galloway w Szkocji.

Zbudowany w latach 70. XIII wieku przez Archibalda Ponurego, był twierdzą "Czarnych Douglasów", hrabiów Douglas i lordów Galloway, aż do ich upadku w 1455 roku. Przez część tego czasu zamek i lordostwo Galloway były kontrolowane przez księżniczkę Małgorzatę, córkę króla Roberta III i wdowę po 4. hrabim. W 1449 roku Threave zostało odzyskane przez 8. hrabiego, najpotężniejszego magnata Szkocji, który kontrolował rozległe ziemie i liczne zamki. Ufortyfikował on Threave za pomocą "domu artylerii", co było wyrafinowaną obroną jak na tamte czasy. Nadmierna władza lordów z Black Douglas doprowadziła do ich obalenia przez króla Jakuba II w 1455 roku, po czym Threave zostało oblężone i zdobyte przez ludzi króla.

Stał się on zamkiem królewskim, a w XVI wieku dziedziczną odpowiedzialność za Threave przejęli lordowie Maxwell. W latach czterdziestych XVI wieku zamek na krótko znalazł się w rękach Anglików, ale nie był obiektem poważnych działań aż do Wojen Biskupich, kiedy to w 1640 roku garnizon rojalistów został oblężony przez siły Covenanters. Częściowo rozebrany, zamek pozostawał w dużej mierze nieużywany do czasu przekazania go pod opiekę państwa w 1913 roku. Ruiny, na które składają się zasadniczo kompletny dom wieżowy i dom artylerii w kształcie litery L, są obecnie utrzymywane przez Historic Environment Scotland jako zabytek wpisany do rejestru zabytków.

Kompleks zamkowy jest dostępny dla zwiedzających.^[1]

Threave Garden and Estate to seria ogrodów należących i zarządzanych przez National Trust for Scotland, położonych w pobliżu Castle Douglas w historycznym hrabstwie Kirkcudbrightshire w regionie Dumfries i Galloway w Szkocji.

Ogrody, o powierzchni 64 akrów (26 ha), są częścią liczącego 1500 akrów (607 ha) Threave Estate, pierwotnie stworzonego przez Williama Gordona, który kupił posiadłość w 1867 roku. W ogrodzie mieści się Praktyczna Szkoła Ogrodnictwa.

Na terenie ogrodu znajduje się murowany ogród, ogród skalny, kilka stawów i wodotrysków. Znajduje się tam również centrum dla zwiedzających i centrum roślin. Rozległa posiadłość jest zarządzana jako rezerwat przyrody i jest domem dla nietoperzy i rybołowów oraz obejmuje część Specjalnego Obszaru Ochrony Loch Ken i Bagien Rzeki Dee. Zamek Threave znajduje się na wyspie na rzece Dee, na północno-zachodnim krańcu posiadłości.

Ogród jest wpisany do Inventory of Gardens and Designed Landscapes in Scotland, krajowego wykazu znaczących ogrodów, prowadzonego przez National Trust for Scotland.^[2]

The Fullarton to teatr sztuk performatywnych i miejsce rozrywki w mieście Castle Douglas w historycznym hrabstwie Kirkcudbrightshire w Dumfries i Galloway w Szkocji.

Przed przejęciem i otwarciem The Fullarton (wtedy Lochside Theatre) w 1990 r. w Castle Douglas istniał tylko jeden teatr, zwany Little Theatre, mieszczący się w starym baraku wojskowym i prowadzony przez Unity Players. Został on zamknięty w latach 70-tych z powodu braku możliwości bezpiecznego funkcjonowania jako teatr. W 1984 r. Donald Fullarton (którego córka Morag Fullarton jest reżyserem teatralnym i telewizyjnym), członek Scottish Community Drama Association, założył Galloway Arts Project z pomocą lokalnych amatorskich klubów teatralnych.

W latach 90. udostępniono budynek dawnego kościoła św. Andrzeja, który został zakupiony w ramach projektu, a środki finansowe zostały zapewnione zarówno przez Radę Okręgu Stewartry, jak i Radę Regionu Dumfries i Galloway. W połowie lat 90. kolejne duże fundusze zostały zapewnione przez nowo utworzoną National Lottery, a w 1996 roku teatr został otwarty.

Teatr został odnowiony w 2013 r., aby sprostać zmieniającym się wymaganiom dotyczącym przestrzeni do przedstawień, a jego nazwa została zmieniona z Lochside Theatre na The Fullarton Theatre w hołdzie Donaldowi Fullartonowi.

Obecnie odbywają się w nim spektakle, konferencje, a także jest wykorzystywane jako lokalne kino. Korzystają z niego również kluby członkowskie Scottish Community Drama Association, ostatnio organizując SCDA One-Act Western Divisional Festival w marcu 2018 r.^[3]

Carlingwark Loch to małe słodkowodne jezioro w historycznym hrabstwie Kirkcudbrightshire, Dumfries i Galloway, Szkocja, leżące tuż na południe od Castle Douglas, o kształcie zbliżonym do prostokąta, o tendencji prawie północnej i południowej. Nazwa jeziora pochodzi od szkockiego gaelickiego słowa Caer oznaczającego fort i wark - staro szkockiego słowa oznaczającego pracę. W jeziorze znajdują się cztery sztuczne wysepki, na których widoczne są ślady fortyfikacji i osadnictwa, przy czym uważa się, że wyspa Ash to crannog. Z jeziora wydobyto kilka znalezisk archeologicznych, w tym kociołek z brązu, miecz i patelnię oraz dwa czółna.

Kanał Carlingwark Lane to kanał o długości 1,5 mili, który został otwarty w 1765 roku między jeziorem a rzeką Dee, oddaloną o 1,5 mili. Był on używany aż do jego opuszczenia około 1840 roku, umożliwiając płaskodennym łodziom transport muszli do farm wzdłuż trasy.

Wokół jeziora biegnie ścieżka dla pieszych o długości 5,25 km (3,26 mil), która jest popularnym miejscem obserwacji ptaków i wędkowania. Od 5 marca 2012 r. jezioro i tereny wokół niego zostały uznane za Obszar Specjalnego Zainteresowania Naukowego ze względu na zróżnicowaną faunę i florę oraz użytki zielone.

W 1903 r. jezioro zostało zbadane przez E.R. Watsona, a następnie naniesione na mapę w ramach projektu Bathymetrical Survey of Fresh-Water Lochs of Scotland 1897-1909.

W 2009 r. kosztem 10 000 funtów zainstalowano fontannę napowietrzającą, aby zapobiec rozwojowi sinic. Środki finansowe zostały przekazane przez organizację South West Scotland Environmental Action Trust. Instalacja fontanny była częścią szerszej rozbudowy Carlingwark Outdoor Activity Centre przez Dumfries and Galloway Council. Dalsze badania wykazały jednak, że ze względu na stosunkowo niewielką głębokość jeziora fontanna jest nieefektywna i zaprzestano jej używania. Słoma jęczmienna, dodawana dwa razy do roku, jest z powodzeniem stosowana do 2019 roku w celu zmniejszenia poziomu sinic.^[4]