Burnley - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Queen Street Mill to dawna tkalnia w Harle Syke, na północno-wschodnim przedmieściu Burnley, w hrabstwie Lancashire, wpisana na listę zabytków klasy I. Została zbudowana w 1894 roku dla Queen Street Manufacturing Company. Zamknięto go 12 marca 1982 roku i wyeksploatowano, ale następnie został przejęty przez Burnley Borough Council i utrzymywany jako muzeum. W latach 90. własność przeszła w ręce Lancashire Museums. Jako jedyna na świecie zachowana czynna tkalnia o napędzie parowym otrzymała w listopadzie 2010 r. nagrodę Engineering Heritage Award.

Wcześniej otwarte dla zwiedzających i oferujące pokazy tkania, muzeum zostało zamknięte we wrześniu 2016 r. (z wyjątkiem wcześniej zarezerwowanych imprez szkolnych). W kwietniu 2018 roku Rada Hrabstwa Lancashire ogłosiła, że muzeum, wraz z Muzeum Włókiennictwa Helmshore Mills i Sędziwymi Kwaterami w Lancaster, zostanie ponownie otwarte trzy dni w tygodniu.^[3]

Rzeźba plenerowa w malowniczej scenerii. Śpiewające dzwoniące drzewo to napędzana wiatrem rzeźba dźwiękowa przypominająca drzewo ustawiona w krajobrazie pasma górskiego Pennine z widokiem na Burnley, w hrabstwie Lancashire w Anglii.

Ukończona w 2006 r., jest częścią serii czterech rzeźb w ramach projektu artystyczno-regeneracyjnego Panopticons, stworzonego przez East Lancashire Environmental Arts Network (ELEAN). Celem projektu było wzniesienie serii punktów orientacyjnych XXI wieku, czyli panoptykonów (struktur zapewniających rozległy widok), w całym East Lancashire jako symboli odrodzenia tego obszaru.

Zaprojektowane przez architektów Mike'a Tonkina i Annę Liu z pracowni Tonkin Liu Śpiewające Drzewo Obrączkowe to wysoka na 3 metry konstrukcja składająca się z rur z ocynkowanej stali, które wykorzystują energię wiatru do wytworzenia lekko dysonansowego i przenikliwego dźwięku chóralnego obejmującego zakres kilku oktaw. Niektóre z rur są przede wszystkim elementami konstrukcyjnymi i wizualnymi, podczas gdy inne zostały przecięte na całej szerokości, co umożliwia wydobycie dźwięku. Harmoniczne i śpiewne właściwości drzewa zostały uzyskane dzięki dostrojeniu rur do ich długości poprzez dodanie otworów na spodniej stronie każdej z nich.

W 2007 r. rzeźba ta zdobyła (wraz z 13 innymi kandydatami) nagrodę National Award Królewskiego Instytutu Architektów Brytyjskich (RIBA) za doskonałość architektoniczną.

W marcu 2017 r. na obrzeżach Austin w Teksasie w Stanach Zjednoczonych, w wiejskiej okolicy małego miasteczka Manor, powstało drugie Śpiewające Drzewo Obrączkowe.^[4]

Thompson Park to formalny park edwardiański w Burnley w hrabstwie Lancashire. Został otwarty dla publiczności w 1930 roku.

W parku, położonym w pobliżu centrum miasta, znajduje się jezioro, brodzik dla dzieci, ogród włoski i plac zabaw. Park ma w dużej mierze charakter ozdobny, znajduje się w nim wiele rabat kwiatowych i ogród różany. Na terenie parku obowiązuje zakaz wprowadzania psów.

Teren, na którym znajduje się park, był częścią posiadłości Bank Hall. Historycznie znany jako Bank Top, został nabyty przez właściciela kopalni, ks. Johna Hargreavesa, który zbudował halę przy Colne Road w 1796 roku. Odziedziczony później przez Charlotte Anne Hargreaves, stał się domem dla niej i jej męża, generała Sir Jamesa Yorke Scarletta, bohatera bitwy pod Bałakławą. Ponieważ para nie doczekała się potomstwa, hala i udziały w firmie wykonawców Johna Hargreavesa przeszły na siostrę Charlotte, Eleanor Mary, która wyszła za mąż za ks. Williama Thursby'ego i w ten sposób znalazła się pod kontrolą rodziny Thursby. Od 1865 r. na terenach położonych na północny wschód od parku działała największa i najgłębiej położona kopalnia węgla kamiennego w mieście - Bank Hall Colliery.

Tereny posiadłości stopniowo zmniejszały się wraz z rozwojem miasta. W 1878 roku Godley Lane, która zakręcała wzdłuż południowo-zachodniej granicy, została zamknięta i zastąpiona prostą Ormerod Road. W 1888 roku Sir John Hardy Thursby podarował miastu 11,2 hektara (28 akrów), aby stworzyć Queens Park, który leży na wschodzie. Miejski komitet ds. edukacji wybudował na południowym krańcu budynek, w którym mieściły się szkoły techniczna, artystyczna i liceum dla dziewcząt, otwarte w 1909 roku. Syn Johna, Sir J O S Thursby, również podarował miastu ziemię leżącą między Bank Hall a stacją kolejową Burnley Central, którą w 1910 roku otwarto jako Thursby Gardens. Sama hala została sprzedana w 1916 roku i stała się szpitalem położniczym.

W 1920 roku właściciel miejscowej przędzalni bawełny, James Witham Thompson, zapisał w testamencie radzie 50 000 funtów na budowę parku publicznego (równowartość około 1,9 mln funtów w 2018 roku). Rada uzyskała opcję zakupu ziemi od Sir J O S Thursby'ego, finalizując transakcję w październiku 1922 roku. Prace budowlane rozpoczęły się w 1928 roku, a oficjalne otwarcie nastąpiło 16 lipca 1930 roku.

Przez park przepływa rzeka Brun, a jego wschodnią granicę stanowi kanał Leeds and Liverpool. Dwułukowy akwedukt Sandy Holme przenosi kanał nad rzeką na północnym krańcu parku. Tereny na południowo-wschodnim brzegu rzeki były wcześniej terenami rolniczymi, plantacjami i ogródkami działkowymi, a obszar na drugim brzegu był wcześniej częścią terenów hali. Zbudowano jaz, aby zapewnić dopływ wody do jeziora o powierzchni około 1,2 hektara i brodzika. Zbudowano dwa mosty na rzece i ozdobny most na jeziorze. Założono ogród różany, ogród ziołowy i ogród włoski, a dla roślin egzotycznych wybudowano oranżerię o wymiarach 22 m na 8,4 m. Dodatkowe budynki obejmowały domek dla łodzi, pawilon herbaciany i domek noclegowy. Większość prac wykonali bezrobotni pod nadzorem rady.

W parku znajduje się również pomnik, wzniesiony wkrótce po jego otwarciu, upamiętniający dr Jamesa Mackenzie, pioniera szkockiego kardiologa, który przez ponad 25 lat prowadził w mieście praktykę lekarską. Pomnik składa się z popiersia z brązu autorstwa L. F. Roslyna, umieszczonego we wnęce z różowego granitu w ścianie z piaskowca o schodkowych ścianach bocznych i górnej. Nisza ma okrągły kształt, a wokół jej szczytu umieszczono girlandę z brązu, zaś naturalnej wielkości popiersie stoi na cokole z inskrypcją.

W czasie II wojny światowej park był wykorzystywany do uprawy warzyw, a jedyna bomba, która spadła na Burnley, wylądowała w pobliżu oranżerii 27 października 1940 roku. W latach 70. XX wieku wyburzono szkołę na wolnym powietrzu po północnej stronie parku i powiększono jego obszar.

W 2017 r. lokalna rada otrzymała dotację w wysokości 861 000 funtów na pokrycie kosztów odrestaurowania parku i uczczenia jego dziedzictwa. Prace rozpoczęły się w sierpniu tego samego roku.

Thompson Park został wpisany na listę II klasy parków publicznych przez English Heritage, a także otrzymał nagrodę Zielonej Flagi za wysokie standardy.^[7]

Scott Park to publiczny park w Burnley, w hrabstwie Lancashire. Zajmuje powierzchnię 7,9 hektara i został otwarty w 1895 roku. Znajduje się na południe od centrum miasta. Jego atrakcje to korty tenisowe, plac zabaw dla dzieci, estrada i kręgielnia.

W drugiej połowie XIX wieku populacja Burnley wzrosła prawie pięciokrotnie i zaistniała pilna potrzeba stworzenia otwartej przestrzeni publicznej, dlatego rada zdecydowała się na stworzenie terenów rekreacyjnych. Pierwszy z nich, Healey Heights położony na zachód od parku, został nabyty w 1872 roku. W kolejnych latach w mieście otwarto kilka kolejnych, które cieszyły się dużą popularnością.

Teren, na którym znajduje się park, był częścią posiadłości Hood House, która została udokumentowana już w 1563 roku, a następnie należała do rodziny Halsted z Rowley Hall. Kiedy w 1881 roku John Hargreaves Scott, znany miejscowy biznesmen, radny i burmistrz Burnley w latach 1871-3, zmarł bezpotomnie, w jego testamencie zapisano, że po śmierci żony pozostałe pieniądze zostaną przeznaczone na utworzenie publicznego parku miejskiego. Pani Scott zmarła w 1884 roku, a powiernicy potrzebowali trochę czasu, aby zdecydować, na co przeznaczyć dostępne 10 000 funtów (w 2018 roku jest to równowartość co najmniej 1 miliona funtów). W 1892 roku ostatecznie podjęto decyzję o zakupie około 7,3 hektara (18 akrów) ziemi Hood House, a resztę sprzedano na cele budowlane. W tym czasie Queens Park był już w budowie i stał się pierwszym publicznym parkiem w mieście, gdy został otwarty w następnym roku.

Pochyłe tereny znajdują się w dzielnicy Rose Hill w Burnley, pomiędzy Manchester Road na wschodzie a Coal Clough Lane na zachodzie. W ramach inwestycji powstała Scott Park Road, łącząca te dwie drogi i ograniczająca park od południa. Główny wjazd na Scott Park Road przy skrzyżowaniu z Albion Street składa się z wjazdu dla wozów, otoczonego wejściami dla pieszych umieszczonymi między kamiennymi filarami bramy. Pozostałe oryginalne wjazdy od północnego zachodu z Fern Road i od wschodu z Carr Road mają podobny styl, ale tylko z wjazdem dla karetek. Strumień wpływa na teren parku z doliny na południu (Sep Clough) i dzieli park.

Stworzono kilka krętych ścieżek biegnących obok cieku wodnego, przecinających go i wychodzących na niego, a wokół terenu zbudowano trybunę, kilka kładek i schronów. Obok głównego wejścia wybudowano również dwupiętrowy kamienny domek (obecnie rozebrany). Park został oficjalnie otwarty 8 sierpnia 1895 r., a dwa lata później dobudowano do niego kręgielnię.

W 1898 r. odsłonięto pomnik poświęcony Scottowi. Składa się on z rozbudowanego, kwadratowego baldachimu, wykonanego głównie z piaskowca, z trzema polerowanymi granitowymi kolumnami w każdym rogu. Na szczycie znajduje się centralny ośmiokątny filar, na którym umieszczono płonącą urnę. Wewnątrz baldachimu znajduje się postument z marmurowym popiersiem ofiarodawcy, który został dodany w następnym roku. Na początku XIX w. dobudowano korty tenisowe z pawilonem oraz dodatkowy plac do gry w kręgle. Pod koniec XX wieku włączono do parku dawny teren Lower Hood House o powierzchni około 0,6 hektara, leżący pomiędzy parkiem a Manchester Road.

Scott Park został wpisany na listę II klasy parków publicznych przez English Heritage i otrzymał nagrodę Zielonej Flagi za swoje wysokie standardy.

Nawiasem mówiąc, dom przy Scott Park Road był w 1939 r. pierwszym domem aktora Sir Iana McKellena. Było to jednak tylko na krótki czas, ponieważ jego rodzina wyprowadziła się z miasta w ciągu kilku miesięcy od jego narodzin.^[9]