Weimar - atrakcje i zabytki, które warto zobaczyć

Barokowy pałac i duży zadbany park. Barokowy pałac Belvedere w Weimarze na obrzeżach Weimaru to dom uciech przeznaczony na przyjęcia domowe, zbudowany w latach 1724-1732 według projektów Johanna Augusta Richtera i Gottfrieda Heinricha Krohne dla Ernsta Augusta, księcia Saksonii-Weimaru. Korpus logis flankowany jest symetrycznymi pawilonami. Obecnie mieści się tu część zbiorów sztuki w Weimarze, w tym porcelana i fajans, meble i obrazy z XVIII wieku.

Jako letnia rezydencja, ogrody, założone w stylu francuskim w latach 1728-1748, stanowiły istotne udogodnienie. W skrzydle Oranżerii w Parku Zamkowym znajduje się kolekcja historycznych powozów.

Po 1811 r. duża część ogrodów zewnętrznych została przebudowana na styl angielskiego ogrodu krajobrazowego, jako Englischer Garten, dla wielkiego księcia Carla Friedricha, który zmarł w Belwederze w 1853 r. Wzbogacona kolekcja egzotycznych roślin została opublikowana jako Hortus Belvedereanus w 1820 roku.^[1]

Schloss Weimar to pałac w Weimarze, w Turyngii, w Niemczech. Obecnie nazywany jest pałacem miejskim (Stadtschloss), aby odróżnić go od innych pałaców w Weimarze i okolicach. Był rezydencją książąt Saxe-Weimar i Eisenach, a także był nazywany Residenzschloss. Nazwy w języku angielskim to Pałac w Weimarze, Pałac Wielkiego Księcia, Pałac Miejski i Zamek Miejski. Budynek znajduje się na północnym krańcu parku miejskiego wzdłuż rzeki Ilm, Park an der Ilm. Stanowi on część obiektu wpisanego na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego "Klasyczny Weimar".

W przeszłości był często niszczony przez pożary. Barokowy pałac z XVII wieku, z kościołem Schlosskirche, w którym odbyło się wiele prawykonań dzieł Jana Sebastiana Bacha, po pożarze w 1774 roku został zastąpiony budowlą neoklasyczną. Cztery sale poświęcono pamięci poetów, którzy tworzyli w Weimarze: Johanna Wolfganga von Goethego, Johanna Gottfrieda Herdera, Friedricha Schillera i Christopha Martina Wielanda. Od 1923 roku w budynku mieści się Schlossmuseum, muzeum koncentrujące się na malarstwie z XV i XVI wieku oraz dziełach sztuki związanych z Weimarem, centrum kultury.^[2]

Cmentarz w Weimarze. Klassik Stiftung Weimar utworzona 1 stycznia 2003 r. powstała z połączenia dawnej fundacji Stiftung Weimarer Klassik i instytutu Kunstsammlungen zu Weimar. Początki obecnej fundacji wywodzą się ze założonych w roku 1885 muzeum narodowego Goethego oraz archiwum Goethego i Schillera.

Najważniejsze zadania fundacji Klassik Stiftung Weimar polegają na tym, aby:

• posiadane zasoby zachować i uzupełniać, również historyczne budynki, zabytkowe budowle i parki;
• zasoby archiwalne, biblioteczne i muzealne rozpoznawać i prowadzić ich dotyczące badania, wspomagać międzynarodowe przedsięwzięcia badawcze;
• zasoby aktualizowane na bieżąco udostępniać ogółowi w różnorodny sposób, również poprzez planowanie i realizację wystaw i imprez.

Jednocześnie Fundacja stawia sobie jako cel tworzenie pomostu między klasycystyczną spuścizną a współczesną sztuką i nauką oraz tworzenie warunków do rozpatrywania aktualnych zagadnień w duchu tradycji.^[6]

Słynny pomnik dwóch niemieckich pisarzy. Oryginalny pomnik Goethego-Schillera znajduje się w Weimarze, w Niemczech. Zawiera on podwójny posąg z brązu Ernsta Rietschela z 1857 r. przedstawiający Johanna Wolfganga Goethego i Friedricha Schillera, którzy są prawdopodobnie dwiema najbardziej czczonymi postaciami w literaturze niemieckiej. Pomnik ten określany jest jako "jeden z najbardziej znanych i najbardziej ukochanych pomników w całych Niemczech" i jako początek "kultu pomnika". W późniejszym okresie w Europie i Stanach Zjednoczonych wybudowano dziesiątki pomników Goethego i Schillera.

Goethego i Schillera łączyła niezwykła przyjaźń i współpraca, "jak żadna inna znana literaturze i sztuce". Obaj mężczyźni mieszkali w Weimarze i byli głównymi postaciami ruchu literackiego znanego jako klasycyzm weimarski. Wykonane z brązu postacie Goethego i Schillera są znacznie większe niż naturalnej wielkości, a przede wszystkim mają ten sam wzrost, mimo że Goethe był o prawie 20 cm niższy od Schillera.

Figury zostały ustawione na dużym kamiennym postumencie przed Teatrem Dworskim, którego dyrektorem był Goethe i w którym odbywały się premiery i niezliczone przedstawienia sztuk Schillera. Na fotografii Goethe jest po lewej stronie, jego lewa ręka spoczywa lekko na ramieniu Schillera. Goethe trzyma w prawej ręce wieniec laurowy, a prawa ręka Schillera jest wyciągnięta w kierunku wieńca. Goethe ma na sobie oficjalny strój dworski z epoki; Schiller jest w zwykłym stroju.

Cztery dokładne kopie posągu Rietschela zostały następnie zamówione przez niemiecko-amerykańskich mieszkańców Stanów Zjednoczonych na pomniki Goethego-Schillera w San Francisco (1901), Cleveland (1907), Milwaukee (1908) i Syracuse (1911). W uroczystości poświęcenia pomnika w Cleveland wzięło udział 65 000 osób. Piąta kopia pomnika w zmniejszonym rozmiarze została zainstalowana w Anting, w Chinach, w 2006 r. Anting New Town to "niemieckojęzyczne" miasto w pobliżu Szanghaju, które powstało około 2000 r.^[8]

Goethe-Nationalmuseum to muzeum poświęcone niemieckiemu pisarzowi Johannowi Wolfgangowi von Goethemu, znajdujące się w mieście Weimar w Niemczech. Zostało założone 8 sierpnia 1885 roku w wyniku testamentu ostatniego żyjącego spadkobiercy Goethego, jego wnuka Walthera von Goethe, który przekazał Dom Goethego państwu.

Po powstaniu Turyngii Muzeum Narodowe Goethego, wraz z kilkoma budynkami wzniesionymi w epoce klasycyzmu i pałacami weimarskimi, stało się własnością Turyngii. W latach dwudziestych XX wieku kolejne budynki weimarskie zostały przydzielone Muzeum Narodowemu Goethego. W 1953 roku budynki te stały się własnością "Nationale Forschungs- und Gedenkstätten der klassischen deutschen Literatur in Weimar, NFG" (narodowe placówki badawcze i miejsca pamięci niemieckiej literatury klasycznej w Weimarze). Od października 1991 roku Muzeum Narodowe Goethego należy do "Klassik Stiftung Weimar" (Fundacji Klasycyzmu Weimarskiego), która zastąpiła NFG. Fundacja ta zarządza domem głównym oraz 22 innymi historycznymi domami i muzeami na terenie miasta Weimar i w jego okolicach.^[10]

Bauhaus-Universität Weimar to uniwersytet znajdujący się w Weimarze w Niemczech, specjalizujący się w dziedzinach artystycznych i technicznych. Założona w 1860 roku jako Wielka Książęca Saksońska Szkoła Artystyczna, 3 czerwca 1910 roku uzyskała status kolegium. W 1919 roku szkoła została przemianowana na Bauhaus przez jej nowego dyrektora Waltera Gropiusa, a obecną nazwę otrzymała w 1996 roku. Do szkoły uczęszcza ponad 4000 studentów, przy czym odsetek studentów zagranicznych jest wyższy od średniej krajowej i wynosi około 27%. W 2010 roku Bauhaus-Universität Weimar obchodził 150-lecie istnienia jako szkoła artystyczna i uczelnia wyższa w Weimarze.

W 2019 r. uniwersytet obchodził stulecie założenia Bauhausu, wspólnie z partnerami na całym świecie.^[14]

Archiwum Nietzschego jest pierwszą organizacją, która poświęciła się archiwizacji i dokumentowaniu życia i twórczości filozofa Fryderyka Nietzschego, a wszystko to pochodzi od Elisabeth Förster-Nietzsche, siostry filozofa.

Archiwum Nietzschego zostało założone w 1894 r. w Naumburgu w Niemczech, a stałą siedzibę znalazło w Weimarze. Jego historia aż do połowy XX wieku była ściśle związana z osobą założycielki i wieloletniej szefowej, Elżbiety Förster-Nietzschej, siostry filozofa. Choć od początku istnienia archiwum było krytykowane za fałszowanie, a nawet podrabianie dokumentów dla celów ideologicznych, do końca II wojny światowej było ono miejscem o kluczowym znaczeniu dla recepcji Nietzschego w Niemczech. W NRD było afiliowane przy Nationale Forschungs- und Gedenkstätten der klassischen deutschen Literatur in Weimar (Narodowe Miejsca Badań i Pamięci Klasycznej Literatury Niemieckiej w Weimarze), a formalnie rozwiązane w 1956 roku. Jego zbiory zostały udostępnione zachodnim badaczom, zwłaszcza Mazzino Montinari, który zastąpił wątpliwe wydania Nietzschego w starym archiwum nowymi. W NRD Nietzsche był jednak nadal autorem zakazanym, a wszystkie jego dzieła były zakazane.

Od czasu zjednoczenia Niemiec zbiory archiwum znajdują się w posiadaniu Stiftung Weimarer Klassik, obecnie Klassik Stiftung Weimar. Willa Silberblick, w której mieściło się archiwum, jest obecnie muzeum.^[16]